Co to majaczy tam na niebie? Czy to latawiec? Liść? Jakaś zbłąkana miotła bez jeźdźca? Nie To tylko Majtek! Widziałeś kiedyś tak brzydką sowę? Założę się, że nie! Ale dopóki dostarcza pocztę dostaje ode mnie żarcie i nawet trochę pieszczot od czasu do czasu.

Ciotka Brunhilda odwiedza nas raz na dziesięć lat i przynosi naprawdę szalone prezenty; ostatnim razem dostałem od niej parę skarpetek, które o mało nie odgryzły mi stóp, kiedy chciałem je nosić pomimo tego, że już od dawna wymagały prania. Ale w tym roku przeszła samą siebie! Uznała, że IDEALNYM pomysłem będzie sprezentowanie mojej mamie domowego skrzata. Przecież przyda ci się pomoc w ogarnianiu domu! Nie masz już trzydziestu lat, moja droga - mówiła. Ha! Dobre sobie. Dawno nie widziałem, żeby mama była aż tak zirytowana - po pierwsze nie pozwoli by ktoś oprócz niej dbał o rodzinne gniazdko, to kompletnie nie w jej stylu, wysługiwać się kimkolwiek (oprócz mną, oczywiście), była najlepszą gospodynią, jedyną panią tego przybytku, a po drugie brzydzi się przecież niewolnictwem. Sprawa miała zostać wyjaśniona szybko, a skrzat zwolniony z posługi, ale równie szybko okazało się, że domowy skrzat pozbawiony domu, którym mógłby się zajmować, to zhańbiony skrzat. Nie chcieliśmy krzywdzić bogu ducha winnego stworzenia, więc zdecydowałem, że zabiorę go ze sobą, a jego nowym domem zostanie Rudera. Łapserdak, bo takie nosi imię, jest typowym przedstawicielem swojego gatunku z wielkimi oczami i jeszcze większymi uszami; wygląda całkiem młodo i nosi schludną, wyprasowaną chustę, służącą mu za odzienie.

Taki oto dziwny Śmierdziel z gatunku kaktusowatych (nie wiem czy tak się mówi, nie znam się na roślinach); wygląda całkiem fajnie, w sensie bardzo oryginalnie z tymi czerwonymi bąblami. Pulsuje. Lepiej nie dotykać bo tryska śmierdzącą mazią. Leżał se biedaczek na jednym z portowych skipów, więc sobie wziąłem i zniosłem nam na chatę. Ciekawe czy to jeden z tych kaktusów, którymi da się naćpać?...