Szczerze mówiąc, zwyczajnie mu się nie chciało. Nie chciało mu się iść na to bzdurne przyjecie, podczas którego jeden z zaprzyjaźnionych szlachciców chwalił się swoimi świeżo nabytymi dziełami sztuki. Nie miał ochoty iść tam i z udanym zafascynowaniem zachwycać się kolejnymi tymi konkretnymi obrazami. Przecież jeszcze nie tak dawno sam posiadał te same malowidła w swoim zbiorze, a opchnął je jakiemuś zdesperowanemu szlachcicowi za horrendalnie wielką kwotę. A teraz trafiły tutaj. Po prostu nie miał ochoty - ale musiał. Wymagała tego od niego profesja, a właściwie jego przykrywka. Bo choć zwykle dzieła sztuki zachwycały go znacznie mniej niż śmiercionośne, tajemnicze czarnomagiczne artefakty, musiał przecież stwarzać pozory. Do przyjęcia przygotowywał się więc z lekkim ociągnięciem, jednak finalnie w posiadłości gospodarza pojawił się idealnie o czasie - nie wypadało się spóźniać! Nie miał wielkich nadziei na spędzenie tego wieczora w ciekawy sposób, chociaż kto wie, może spotka go dziś coś zaskakującego?
Zaczęło się, jak zwykle, niezwykle oficjalnie. Przywitania, pozdrowienia. Obowiązkowo zamienił kilka słów z gospodarzem; mężczyzna próbował nawet wciągnąć go w opowieść o tym, jak nabył swoje dzieła sztuki - problem był taki, że Craig już doskonale znał tę historię, na szczęście z pomocą przyszedł mu inny szlachcic, który był istotnie zainteresowany tą paplaniną. Burke ulotnił się więc dość szybko, na uspokojenie nerwów wypijając niemal cały kieliszek wina na raz. Po kolacji spróbował rozerwać się rozmową z co ciekawszymi personami na przyjęciu. Po kilku latach spędzonych na obczyźnie rozeznawał się wśród szlachty francuskiej z niemal równą łatwością co wśród rodów z rodzimej Anglii. I nie spodziewał się, że na tym przyjęciu zobaczy twarze z Wysp, tym chętniej jednak wdał się w rozmowę z państwem Slughorn. Córek jednak przy nich nie było, co nie uszło jego uwadze. Chyba można rzec, że w tym momencie włączył mu się tryb łowcy! Nie przepadał za kokietowaniem kobiet, gdy te stale kręciły się wokół rodziców - a tak zwykle bywało w na samym początku przyjęć. Dopiero potem można było odnaleźć grupki rozchichotanych dziewcząt, a zabawianie ich komplementami stawało się najlepszym punktem wieczoru. Jednak dziś, ledwo zdążył zakończyć rozmowę ze starszymi Slughornami, ledwie odwrócił głowę a mógł podziwiać jeden z bardziej urokliwych widoków, jakie można zobaczyć wśród szlachty. Istotnie, nawet na jego twarzy pojawił się uśmiech - roześmiane, piękne kobiety, a pośród nich kilka wyjątkowych klejnotów.
... Nieco niezdarnych klejnotów.
- Lady Slughorn - uniósł brew, z twarzą niewyrażającą póki co żadnej głębszej emocji. Och, z jednej strony powinien się obrazić, Estelle miała już swoje lata, przecież rodzice z pewnością wpoili jej do głowy, że mężczyznom nie należy deptać po stopach! Z drugiej jednak, musiał po prostu przyznać, że była urocza, szczególnie gdy dostrzegł te zaróżowione policzki i delikatnie mglisty wzrok. Ktoś tu chyba przesadził z winem! - Panienka chyba musi chwilkę odpocząć od tańca. Co powiesz, by wyjść na taras, zaczerpnąć świeżego powietrza, milady?
Podał jej dłoń, by pomóc podnieść się z podłogi.

Nie spodziewał się, żeby jego czyn został jakoś źle odebrany przez towarzystwo dookoła. Ba! Podejrzewał nawet, że gdyby postąpił inaczej, wtedy dopiero stałby się obiektem zainteresowania a także - o to mógłby być pewien - nieprzychylnych plotek. No bo jak to tak, młody szlachcic nie pomógł damie, która przypadkiem na niego wpadła? Na rodziców Estelle zerknął przelotnie, drobnym gestem dając im znać, że wszystko jest w porządku. A gdy poprowadził ją na zewnątrz, wiedział, że odprowadzali ich wzrokiem, zapewne już wyobrażając sobie Merlin wie co: ślub, wesele i wnuki.
- Naprawdę? - uniósł brew, szczerze zaskoczony jej słowami. Fakt, nie znali się od dziś, Estelle była więc świadoma faktu, że Craig przebywa we Francji. Wiedziała również, o tym, jaka jest jego profesja - albo raczej o tym, co wmawia wszystkim, że jest jego profesją. Naturalną koleją rzeczy było zatem, że musiał pokazywać się w wielu miejscach związanych ze sztuką. I chociaż prawdziwą fascynację lokował gdzie indziej, nie mógłby zaprzeczyć, że podziwianie pięknych malowideł oraz rzeźb również sprawiało mu przyjemność. Od czasu do czasu. - To ja powinienem chyba skierować te słowa do ciebie. Daleko się wypuściłaś z rodzicami. - Podchwycił naturalnie ten dużo mniej formalny ton. Na tarasie było zaledwie kilka osób, do tego większość znacznie od nich oddalona. Mogli sobie więc pozwolić na w miarę luźną pogawędkę.
- Och, te dziecięce obrazki? - stanął obok niej przy barierce, zerkając najpierw przed siebie a potem na nią. Lord Morreau miał wybitnie zły gust, zarówno jeśli chodzi o sztukę, jak i o ubiór. Kiedy Craig dostał od niego zaproszenie na to przyjęcie, odniósł wrażenie, że stary Francuz chciał mu utrzeć nosa. Zupełnie jakby mówił: Zobacz, mam coś co ty miałeś! Ty już tego nie masz a ja to mam i ci nie oddam! - Jakbym mógł, wyszedłby stąd zaraz po posiłku, bo kucharzy to ma akurat całkiem zdolnych. No, ale grzeczność wymaga by się jeszcze trochę tą sztuką pozachwycać. No i ktoś mi nadepnął na buta, oczekuję za to jakiejś kompensaty. - kiedy zerknął w jej stronę, był pewien, że dostrzegła rozbawiony błysk w jego oku. Chociaż akurat w kwestii tego zadośćuczynienia mówił całkowicie poważnie.

- Och zdecydowanie są lepsze miejsca na obcowanie ze sztuką niż salon głośnego, przynudnego lorda - stwierdził, krzywiąc się lekko. Podejrzewał, że podany przez jej rodziców powód nie był jedynym. Zarówno Evelyn jak i Estelle były już w odpowiednim wieku, by zacząć im szukać mężów. Jakkolwiek irytowała go ta tradycja wydawania dziewcząt bardzo młodo - sam musiał się przed sobą przyznać, że on sam przybył na to przyjęcie bo tak wypadało, inaczej stary lord by się obraził. Mógł tutaj nacieszyć oko, oczywiście. Tak samo jak teraz, kiedy nie spuszczał jej z oczu.
- Prawdopodobnie odpoczywa w osobnych komnatach z innymi pannami - odparł, nie zastanawiając się szczególnie, czy może mieć racje.
W końcu jednak oderwał od niej spojrzenie, by przenieść je na roślinność, którą się tak zachwycała. Istotnie, krzewy i drzewka ozdobne były piękne przycięte, rabaty kwiatowe bujne i obsypane kolorowymi kielichami, które słodkich zapachem wabiły do siebie owady. Całość oczywiście była odpowiednio podświetlona, dzięki czemu w ogrodzie panowała wybitnie nastrojowa atmosfera - a mimo to chyba nikt nie wybrał się na przechadzkę pośród całej tej ozdobnej roślinności. Główna część przyjęcia w końcu miała miejsce w budynku, mało który z gości miał tyle tupetu by wyjść samotnie dalej poza taras.
Musiał przyznać, podobnie jak Estelle, że cały ten ogród istotnie był piękny i zadbany. Niewiele dobrego można było powiedzieć o samym gospodarzu tegoż przyjęcia. Chyba tylko jedną rzecz, jeśli już się koniecznie uprzeć - potrafił sobie wynajdywać najlepszą służbę. Zarówno kucharze jak i ogrodnicy odwalali naprawdę kawał dobrej roboty. Oby chociaż płacił im dobrze.
Kiedy słysząc jej słowa, w końcu oderwał wzrok od całej tej roślinności, ona już ruszyła przed ciebie. Choć mówił wtedy całkiem poważnie, nie spodziewał się, że faktycznie dostanie jakąś rekompensatę za to nadepnięcie na stopę. Na pewno wściekłby się, gdyby podobną rzecz uczynił służący, jednak jak można było unieść się gniewem na tak urokliwą trzpiotkę? Podobał mu się to spojrzenie, którym go obdarowała. Głowę by dał, że gdyby obok w tym momencie stał jego ojciec, posłałby mu niezwykle zawiedzione i rozczarowane spojrzenie - bo przecież on właśnie ponurakiem powinien być. Cały ród Burke we krwi miał trzymanie emocji na wodzy, jak najmniejsze uzewnętrznianie się, opanowanie. Staruszek nie raz za wzór stawiał mu jego młodszego kuzyna - co samo w sobie było upokarzające. Jakże jednak mógłby odrzucić tak zachęcające zaproszenie do takich podchodów z piękną młódką? Miał tylko nadzieję, że Estelle otrzeźwiała już na tyle, by nie zgubiła się wśród labiryntów z żywopłotów i nie zasnęła na jakimś łożu z kwiatów.
- Czeka mnie jakaś nagroda, jeśli cię złapię? - zawołał za nią, podążając za znikającą za rogiem sukienką.

Nie spodziewał się oczywiście, że Estelle będzie znała ten labirynt, jednakże szybkość z jaką stracił ją z oczu, oraz przestał słyszeć jakiekolwiek kroki, które mogły go naprowadzić do miejsca, gdzie się znajdowała, nieco go zaskoczyła. Ogółem z dźwiękami działo się coś dziwnego. Spróbował ją zawołać nawet raz czy dwa, odpowiedziała mu jednakże cisza. On także odczuł wtedy ukłucie niepokoju. Czyżby roślinność w tym ogrodzie była zaczarowana w taki sposób, że tłumiła dźwięki? Rozumiałby, gdyby dotyczyło to obrzeży terenów należących do lorda, w końcu wszyscy lubowali się w ciszy i spokoju. Ale podobne zaklęcia na labiryncie, zajmującym większą część ogrodów? Do tego takim, do którego bezpośredni dostęp mieli goście z przyjęcia? Och, chyba będzie musiał uciąć sobie z lordem pogawędkę.
- Estelle! - wołał, wciąż łudząc się, że go usłyszy - Estelle!
A jej rodzice z pewnością będą sobie chcieli uciąć pogawędkę z nim, jeśli jej nie znajdzie, ech. W pewnym sensie był za nią teraz odpowiedzialny, musiał ją więc znaleźć i to najlepiej szybko. Miał tylko nadzieję, że nie chowała się specjalnie, bo to już by go nieco rozgniewało...
Nagłe uderzenie spowodowało, że się zachwiał. Już miał nawet zakląć, kiedy jego oczom ukazała się znajoma sukienka oraz zmartwione, blade oblicze lady Slughorn. Ah! A już miał wyciągać różdżkę by pomóc sobie w odnalezieniu jej magią. - Ty mnie również. Nie słyszałaś, jak cię wołałem? - zapytał, podając jej dłoń. Cóż, miał ochotę ją zganić, za tak głęboką i nieprzemyślaną penetrację labiryntu, jednak widział, jak bardzo przestraszona jest, więc jedynie podał jej ramię. Oboje musieli ochłonąć, a było to zdecydowanie łatwiejsze, w chwili kiedy można było gdzieś usiąść. Powolnym krokiem pokonali więc dwa zakręty - w tym miejscu, jak zapamiętał, stała altana. Ta sama, której czubek można było dostrzec z tarasu, jeśli się odpowiednio wyostrzyło wzrok. Aura zagrożenia i zagubienia w tym miejscu zdecydowanie opadała - altana była przecudnie oświetlona, zdobiona milionem ornamentów i bogato opleciona przez dorodne winogrona. W niczym to nie przypominało budowli, które Burke'owie przywykli stawiać w swoich ogrodach!
- Chodź, odpoczniemy - powiedział, prowadząc ją po schodkach pod dach.

Gdyby w tym momencie nie zastanawiał się, jak długo zajmie im odnalezienie drogi powrotnej, prawdopodobnie byłby nawet pod wrażeniem. Ale wcale nie miał na myśli imponujących ogrodów, rosnących w nim roślin czy zmyślnie zaprojektowanego labiryntu. Chodziło raczej o to, jak prędko Estelle przeskakuje pomiędzy emocjami. Podszedł do niej bliżej, zerkając na dziewczynę uważniej. Ledwo kilka minut temu wpadła na niego, ze wzrokiem przestraszonej sarny, zagubiona pośród ciągnących się korytarzy zieleni - a teraz ponownie zachwycała się utrzymaniem ogrodów oraz ich ogólną estetyką. On to chyba jednak nie zrozumie kobiet.
Odchrząknął tylko, kiedy po swoim krótkim wywodzie, Estelle zadała mu pytanie. Co on uważał? Szczerze mówiąc, cały ten przepych uważał za nieco zbędny. Choć był wrażliwy na sztukę oraz zawarte w niej piękno, zdecydowanie mniejszą wagę przykładał do roślinności. Ogrodami Burke'ów od lat zajmowali się ci sami ogrodnicy, seniorzy rodu byli nieco staroświeccy, raczej trzymając się jednego i tego samego układu zieleni wokół posiadłości. Ogród wokół jego domu we Francji istotnie był zdecydowanie bardziej kolorowy niż te u podnóża rodzinnego zamku w Durham, aczkolwiek Craig dość rzadko zwracał na nie uwagę. Zajęty pracą i kolejnymi kontraktami z podejrzanymi klientami, nie miał czasu się nim zachwycać.
- A ja uważam - zaczął w końcu, stając przed nią. Idealnie się w tym momencie ustawiła - że panna Slughorn nadal nie wynagrodziła mi tego deptania po nogach.
Nie sądziła chyba, że Craig o tym zapomniał? A poza tym bieganie po labiryncie, skutkujące tym, że oboje nie potrafili nawet wskazać, którą drogą da się wrócić na przyjęcie, wcale nie należało do udanych prób kokietowania! Chyba sam będzie musiał odebrać swoje zadośćuczynienie. A skoro i tak byli tutaj sami...
Zamknięcie jej w swoim uścisku nie należało do trudnych zadań - jedną ręką przysunął ją ku sobie, kładąc ją za plecami dziewczyny, natomiast drugą dłonią delikatnie uniósł do góry jej twarz. Nim zdążyła zareagować, lord Burke już kradł jej pocałunek - obstawiał, że był to jej pierwszy, i tym większą satysfakcję mu to sprawiało.

Spodziewał się, oczywiście, że się spodziewał. Nawet więcej - bardzo by się zdumiał, gdyby panna Slughorn nie postanowiła bronić swoich ust w podobny sposób. A mimo to jednak postanowił podjąć się tego zadania, w końcu byli tutaj sami, żal więc było nie skorzystać z okazji. Posłał jej więc tylko krótkie spojrzenie, a w jego tęczówkach zajaśniał figlarny ognik. Ten konkretny Burke nigdy nie uchodził za idealnego przedstawiciela rodu, ojciec zawsze krzywił się ilekroć Craig wyskakiwał z jakimś nowym, dziwnym pomysłem, w którym zaraz naśladowała go Rowan. Również teraz nie zamierzał więc być całkowicie grzecznym, choć rzecz jasna nie zamierzał posuwać się dalej niż kradzież owego całusa. Za bardzo szanował ród Slughornów i samą Estelle, by próbować sprośniejszych rzeczy - choć podejrzewał, że i tak ją wystraszył.
Zdumiał się jednak, kiedy zaraz za wymierzoną karą, dziewczyna ponownie złączyła ich usta. Szok był na tyle duży, że w pierwszej chwili nie zareagował. Nie trwało to jednak długo, już wkrótce znów trzymał ją mocno w objęciach, obejmując wokół talii. Całował już rzecz jasna kobiety, jednak za każdym razem był pod wrażeniem delikatności ich ust, miękkości skóry oraz delikatnego zapachu, który na nich osiadał, szczególnie w okolicach dekoltu - była to intrygująca mieszanka woni perfum, przez którą jednak przebijała się inna, znacznie bardziej nęcąca - kobiecego ciała.
Jak zawsze, z pewnym ociąganiem i niechęcią wypuścił Estelle z rąk. I choć w przyszłości miał posiąść jeszcze wiele kobiet, to w tamtej chwili, kiedy spoglądała na niego zamglonymi - od wina? z emocji? - oczami, gotów był z ręką na sercu przysiąc, że była najpiękniejszą niewiastą, którą trzymał w rękach. Kiedy usłyszał jej słowa, na jego ustach pojawił się delikatny uśmieszek, ukryty w kącikach ust. Mieszanka rozbawienia, satysfakcji, tajemnicy oraz - obietnicy.
- Myślę, że mogę się z tobą w tej kwestii zgodzić, milady. - odpowiedział cicho, pozwalając by "opatrzyła" jego uderzony policzek drobnym całusem. Nie był zły. Zdecydowanie nie był zły, bo skończyło się dużo lepiej niż przypuszczał. Posłał jej więc kolejny uśmiech - zaś po chwili oferował jej swoje ramię. Chcąc nie chcąc, musieli wrócić na przyjęcie, by rodzice Estelle nie pomyśleli sobie Merlin jeden wie czego!

zt x2 KONIEC