Pamiętam jak dziś, już dzień przed 11 urodzinami ogarnął mnie niepokój. Do ostatniej chwili miałam nadzieję, że z jakiegoś powodu sowa do mnie nie dotrze. Że nie będę musiała zostawiać rodziny i iść do szkoły. Teraz wiem, że było to dość naiwne, ale w mojej dziecięcej głowie ciągle tliła się nadzieja. Niestety. Sowa przyszła, a ja choć starałam się wykrzesać w sobie entuzjazm najzwyczajniej w świecie się rozpłakałam, choć to mało powiedziane. Beczałam jakby to był koniec świata, jakbym usłyszała wyrok śmierci. Po dziś dzień chce mi się śmiać na myśl o tym wspomnieniu. Cała rodzina szczęśliwa i dumna, a ja z listem w dłoni wybucham płaczem. Gdybyście widzieli szok na ich twarzach! Ale ta reakcja nie była tak zupełnie absurdalna. W tamtych czasach nie przepadałam za obcymi ludźmi, można powiedzieć, że większości się bałam. Wyróżniałam się nadprzeciętną nieśmiałością, i do dziś się zastanawiam, czy goście odwiedzający nasz dom i sklep nie myśleli o mnie,  jak o dziecku zacofanym w rozwoju. Wolałam rośliny i zwierzęta. Nie zadawały pytań, nie oczekiwały niczego. Nie trzeba było przy nich udawać, dobrze się zachowywać. A szkoła? Szkoła to głównie ludzie. Dużo ludzi. Obcych ludzi. Do końca życia zapamiętam jak przerażona byłam i jak niespokojne były dla mnie kolejne miesiące.

„Hufelpuff!” wrzasnęła Tiara Przydziału, a ja aż podskoczyłam. To było pierwsze uczucie ulgi. Wiedziałam, że to mój dom, że tam należę. Jednak chyba każdy odczuwa w jakimś stopniu niepokój w tym momencie, że chociaż Ty dobrze wiesz, to Tiara może pokrzyżować Twoje plany.
Pierwsze tygodnie były trudne, ciężko było mi się zaaklimatyzować, dlatego uciekałam w naukę. Skupiłam się głownie na przedmiotach mi znanych, których nauka była dla mnie przyjemnością. Zajęcia zielarstwa były moimi ulubionymi, dużą część wiedzy już posiadałam, a reszty uczyłam się z przyjemnością. Nauka reszty przychodziła mi z większym trudem, jakoś nie mogłam się do nich przekonać. Z biegiem czasu zaczęłam przyzwyczajać się do ludzi i choć nadal większość czasu spędzałam z nosem w książkach, zdażały mi się „odskocznie” i w ramach szaleństwa spędzałam trochę czasu z innymi uczniami. Byłam pogodnym dzieckiem, ale potrzebowałam czasu żeby się otworzyć. W szkole zrozumiałam że mój lęk przed ludźmi był abstrakcyjny i zupełnie bezpodstawny. Zaczęłam się otwierać na innych i z niewiadomych przyczyn z góry uznałam ich za dobrych. Moja empatia i naiwna wiara w dobro była na chorobliwym poziomie i nie raz dostawałam przez to po tyłku, ale z reguły było dobrze.

Wieść o śmierci Dumbledore’a wstrząsnęła mną niesamowicie. Ale jak to? Jak ten przepotężny czarodziej mógł zginąć? Nie mogłam w to uwierzyć, nie chciałam się z tym pogodzić, było mi o tyle trudniej, że jako dziecko odznaczałam się niesamowitą i naiwną wiarą w to, że dobro zawsze zwycięża. Że zło trzeba zwalczać dobrem i to zawsze się udaje. Nie tym razem. Mój światopogląd zaczął pękać w fundamentach, a jak się później okazało, to tragiczne wydarzenie było tylko zwiastunem końca mojego świata.  Wielka Wojna Czarodziejów zebrała swoje żniwo i uczyniła mnie półsierotą. Ze śmiercią ojca nie mogłam się pogodzić przez ładnych parę lat, ale był to przełomowy moment w moim, wtedy jeszcze krótkim życiu.
Moje zainteresowania skierowały się na obronę przed czarną magią, nauka tego przedmiotu stała się wręcz moją obsesją. Z biegiem czasu odnalazłam się również w zaklęciach, a zielarstwo zostało małym dodatkiem mojego życia, uczyłam się go chyba jedynie z sentymentu, zresztą moja wiedza w tym zakresie pozwoliła mi bez trudu zdobyć „powyżej oczekiwań” z tego przedmiotu.

Lata w szkole zbliżyły mnie do magii i ludzi, ale oddaliły od natury. Postanowiłam zostać aurorem. Był to dość absurdalny pomysł, bo choć z nauką nie miałam najmniejszych problemów, to mój charakter daleko odbiegał od standardów aurorskich. Byłam delikatnym dzieckiem, wrażliwym i dość bojaźliwym, nie widziałam się jednak w żadnej innej roli, a że uparta ze mnie bestia to bez reszty oddałam się nauce i pracy nad sobą. Zbudowałam wokół siebie pancerz, pod którym schowałam tą kruchą osóbkę jaką byłam. Lęk i niepewność chowałam pod maską wrodzonego optymizmu. To były lata ciężkiej pracy i wielu poświęceń jednak zaowocowały i na koniec szkoły Obronę Przed Czarną Magią, Eliksiry , Transmutację, Zaklęcia i zielarstwo zaliczyłam Powytżej Oczekiwań.

Zaraz po zakończeniu szkoły rozpoczęłam kurs na Aurora. Była to ciężka praca, ale wiedziałam, że „to jest to”, że do tego zostałam stworzona. Jednak nie trwało to długo. W kilka miesięcy po rozpoczęciu kursu matka zaczęła chorować. Z dnia na dzień było coraz gorzej, potrzebowała więcej pomocy z sklepie, a później i w życiu. Przez jakiś czas mój upór i wiara w siebie pozwalały mi na szaleńczą pracę od świtu do nocy na kursie, w domu, w sklepie, jednak nie trwało to długo. Musiałam z czegoś zrezygnować. I choć nie wiem jak głośno moja dusza krzyczała o swoich pragnieniach wybór był tylko jeden. Zrezygnowałam z kursu. Cały swój czas poświęciłam matce i utrzymaniu sklepu. I zrobiłam to w odpowiednim momencie, bo były to ostatnie tygodniżycia mojej ukochanej mamy. Do dziś nie potrafię wyjść z podziwu ile optymizmu i siły miała w sobie ta kobieta w ostatnich dniach swojego życia. Wyglądała jakby sama była przekonana o tym, iż to chwilowy stan, choć z pewnością wiedziała, że wkrótce umrze. Choć wiedziałam, że ten dzień nadejdzie, choć widziałam, jak niknie w oczach, nie byłam gotowa na jej śmierć. Czy w ogóle można się przygotować na śmierć najbliższej osoby? Myślę, że całe życie nie jest wystarczająco długie na to i śmierć zawsze będzie dla nas zaskoczeniem.

Zostałam sama w swoim małym sklepie zielarskim. I choć coś w środku pchało mnie po więcej, kazało mi robić coś większego, ważniejszego, to jakbym skamieniała w środku, przyrosła do tej lady, która była najbliższym wspomnieniem mojej rodziny i dawnego życia.