Ich relacja zmieniła się. Właśnie w tej chwili. Władca mórz i władczyni lądu. Kapitan Aegirssona oraz Pani Kapitan Londyńskich portów. Kiedyś ramię w ramię. Dwa kapitańskie stołki obok siebie. Pół na pół, nigdy ni mniej ni więcej po żadnej stronie. Nagle Calhoun znalazł się wyżej, a Rain u jego nóg i sama nie zauważyła momentu, w którym to się wydarzyło.

Nie wyglądał jak osoba stąd, jego mordy dotychczas nie widziała i z pewności nie obsługiwała jego ciała. Był zbyt czysty, ulizany, nawet jeśli próbował wtopić się w tłum prostą szatą. [...] Ale czego szukał on u dziwki z doków? Zdecydowanie byłoby go stać na sławne Wenus i kobiety stamtąd. Czego chciał od prawie trzydziestoletniej kobiety ubranej w czarne szaty, która dekolt miała na tyle mocno rozpięty, że jej piersi niemal same wylewały się na zewnątrz, a dół spódnicy wymiętolony był od brudnych i lepkich łapsk pijaków.

Calhoun’owi dała odrobinę więcej niż zazwyczaj i nim się spostrzegła zapiął ją na tej smyczy, próbował założyć kaganiec i groził, że jeśli nie przestanie się rzucać to wyrzucić ją na zbity pysk. Co za upokorzenie.

Nie broniła się, nawet nie sięgnęła po różdżkę, a z pewnością siebie pozwoliła Caley wtargnąć do swojego umysłu. Atak nie był silny, razem z kobietą przemierzała zakamarki swojego umysłu. Wspomnienia niedawne, świeże, omijane te, które nie dotyczyły jej brata. Huxley próbowała skierować ją w inną stronę, ale nie do końca była w stanie. W końcu Spencer-Moon dotarła. Wybrała jedno ze wspomnień.

Huxley było dobrze tak jak było, nie potrzebowała brylantów by błyszczeć i pięknych sukien by zwracać na siebie uwagę. Miała trochę oleju w głowie, dobre znajomości i pokaźne piersi, a w dokach to wystarczyło by się ustatkować. [...] Chociaż Matthew mógł uważać inaczej, to Rain nie chciała stać się własnością jednej osoby. Nie chciała kupczyć ciałem tylko dla jednego mężczyzny. Czułaby się jak ptaszek zamknięty w klatce. A była przecież królową tego miejsca.

Obserwowała jego ruchy, jak przykłada swoją różdżkę do głowy i jak wyciąga z niej wspomnienie. Z fascynacją przyglądała się cieniutkiej nici, która owinęła się wokół jego różdżki, a następnie spłynęła do myślodsiewni. Przyjrzała się obrazowi. Prezentował się przed nią nijaki Percival Nott. Wyglądał zwyczajnie, mężczyzna jakich wiele. Zarost niewielki, ciemne włosy i broda, wiek mniej więcej średni. Zacisnęła usta.

Chociaż życie nigdy jej nie oszczędzało, to potrafiła się nim cieszyć. Potrafiła się śmiać, droczyć z klientami, plotkować - dla wszystkich tutaj była zwykłą kobietą, która po prostu pracuje tak, a nie inaczej. A ci, którzy poznali jej drugą naturę wiedzieli że nigdy nic nie robi bezinteresownie; że jest suką, która dla własnej satysfakcji i aby pokazać swoją wyższość wtargnie do umysłu i przypomni najgorsze wspomnienia; że większość jej klientów służy jej do tego, aby wyciągnąć z ich umysłu informacje, które może sprzedać lub wykorzystać do znalezienia osoby, która zapadła się jak igła w stogu siana.

Dla jednych pewne granice były nieprzekraczalne, dla innych przekroczenie ich było kluczem do przetrwania. Czy ludzie naprawdę myśleli, że dziwki robią to z przyjemności? Że jest w tym coś przyjemnego, co sprawia, że chcą to robić? Nie. Kupczenie ciałem było sposobem na przeżycie, inni stoczyli się z przymusu a inni, tacy jak Rain, innego życia nie znali. Huxley od małego otaczała się dziwkami, jej własna matka była ladacznicą. Niedaleko pada jabłko od jabłoni.

Nie oszukujmy się, nie zapłaciłaby mu w tym momencie jednego knuta. Gdy był dzieciakiem, małym i nic nieznaczącym żuczkiem szukający atencji – jak najbardziej. Teraz wiedziała, że cenił się znacznie wyżej i nie musiał jej o tym informować. Przecież go znała. Znała go od dawna, wiedziała, jak pracuje, jaki ma charakter i jego udawany wyrzut nie zrobił na niej większego wrażenia.

Obserwowała dziewczynę gdy ta zaciągała się dymem z fifki. Huxley również nie mogła doczekać się, aż i ją wypełni uczucie euforii. Nie mogła doczekać się drażniącego gardła dymu, który przepity alkoholem nada jej głosu charakterystycznego brzmienia. Gdy tylko Philippa oparła się o kanapę, ta przejęła od niej fifkę i przystawiła ją do swoich ust podgrzewając za pomocą różdżki. Dawno nie paliła wróżkowego pyłu. Chyba ten narkotyk lubiła najbardziej, czuła się po nim zdecydowanie najlepiej i nawet głupia nazwa się jej podobała. Czuła jak dym wypełnia jej płuca, długo trzymała go w sobie nie pozwalając opuścić organizmu. Odetchnęła w końcu, a obłok zatańczył wokół jej głowy. Sięgnęła po szklankę z alkoholem.

Aczkolwiek ród Traversów interesował ją w pewnym stopniu, w końcu związani byli z tym, co Rain darzyła szczerym uczuciem – pływali po wodach mórz i oceanów na pięknych i potężnych statkach. To co Wren oddałaby za możność wkroczenia do arystokratycznego grona, tak Huxley tyle samo oddałaby za możliwość wejścia z pełną aprobatą załogi na statek i odpłynięcia z Anglii, być może po to by nigdy więcej tam nie powrócić.

Póki co port rozjaśniało światło bijące od rzucających zaklęć i wyczarowanych tarcz. Nie pamiętała kiedy ostatni raz musiała z kimś walczyć. Zazwyczaj stroniła od używania różdżki w innych celach niż legilimencja, w pubie łatwiej było dać komuś po mordzie i zawołać Hagrida by wywalił delikwenta za drzwi niż rzucać zaklęcia na pijanego w trzy dupy marynarza, który by własnym palcem do nosa sobie nie trafił, a co dopiero sięgnął po różdżkę. O dziwo nigdy nie miała większego powodu, by unosić ją na kogokolwiek w porcie. Aż przyszedł dzisiejszy dzień. Czuła, że tym razem jej tarcza nie wytrzyma naporu zaklęcia. Już od początku widziała, że jest potężne i nie pomyliła się w tej kwestii, tym bardziej gdy przeszło ono przez jej tarczę jak przez masło.

Dopiero wtedy jej się przypomniało, że faktycznie widziała psa. Całego czarnego. Ich spojrzenia spotkały się, a uczucie niepokoju wypełniło wszystkie komórki jej ciała. Tak jak teraz. Gdy przypomniała sobie o jego obecności, jego wygląd i spojrzenie poczuła, jak ciarki przechodzą jej po ciele. Czy to był ponurak? Widmo śmierci? Najgorszy omen. Zacisnęła usta.

Minęła chwila nim połączyła fakty. Być może ktoś inny zrobiłby to szybciej, ale zważając na jej ostatnie przygody, nie dziwiła się, że mężczyzny od razu nie rozpoznała. W końcu jeszcze do niedawna starała się wyprzeć jego wizerunek ze swoich wspomnień. Wyglądał inaczej niż na wspomnieniu, które otrzymała. Wyglądał też trochę inaczej niż na wizerunkach, które były rozwieszone na ulicach miasta. Zacisnęła usta, a serce zabiło jej mocniej. Co ona miała zrobić z tym fantem?

Kucnęła przy tym biedaku, przypatrując mu się przez chwilę. Nic nie stoi na przeszkodzie, by upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Spróbuje znaleźć dwa wspomnienia, te, które interesuje ją i te, w którym będą informacje istotne dla jej chwilowego pracodawcy. Może się uda. - Obserwowałeś mnie chwilę zza tego rogu, zdajesz sobie sprawę, że to nie będzie normalne przesłuchanie? – zapytała, zerkając na niego. – Nie przedstawiłeś się. – Zauważyła.

Obserwowała go, gdy prosił jakąś pannę do tańca. Patrzyła niemal z zazdrością, też chciała zostać porwana do takiego tańca. Nie pamiętała, kiedy ostatnio miała okazję się tak wyszaleć. Kiedyś potrafiła noc w noc spędzać w towarzystwie gości Parszywego, kiedy nadarzyła się okazja, mogła stanąć na środku blatu i nie patrząc na nieprzychylne spojrzenie starej Boyle, ruszać bioderkami w rytm przygrywającej muzyki. Oczywiście, teoretycznie zawsze było już długo po zamknięciu. Delikatny uśmiech pojawił się na jej twarzy na wspomnienie tych chwil.

Tym razem to ona zrobiła krok w stronę młodej dziewczyny. Tym razem to Rain wpadła w jej ramiona, przytuliła mocno, przyciskając swoją twarz do jej blond włosów. Przyjemny zapach dotarł do jej nosa, skóra była gładka i pachnąca. A Rain płakała. Najpierw pozwoliła na to by łzy bez żadnych ograniczeń spływały po jej twarzy. Policzki się zarumieniły, cała zaczęła drżeć, aż w końcu zaczęła szlochać. Nie pamiętała kiedy ostatni raz się tak rozpłakała. Zawsze trzymała fason, pokazywanie emocji było oznaką słabości i mogło ściągnąć same złe rzeczy. Pewnie jutro będzie żałować tego wybuchu emocji. Ale dzisiaj przestała się kontrolować. Pozwoliła sobie wypłakać wszystko.

- Chyba musimy ucie… - nie zdążyła dokończyć. Urwała wpół słowa, kiedy swój wzrok utkwiła w obiekcie świecącym jak ogień i lecącym prosto w stronę plaży. Prosto w stronę tamtejszych czarodziejów. Ale wszystko działo się zbyt szybko, Huxley nawet nie zdążyła zareagować czy wyciągnąć różdżki. Ostatnie co pamiętała to ogromny huk, podmuch gorącego powietrza i uderzenie, kiedy walnęła plecami, odlatując na kilka metrów.