Alois nigdy nie uważał, że jest najmądrzejszym chłopcem z całego rodzeństwa Moore'ów. To, że był najstarszy, jeszcze o niczym nie przesądzało, czyż nie? Może i szybko zapamiętywał formułki zaklęć, eliksiry przychodziły mu z lekkością i czerpał przyjemność z każdego odrabiania pracy domowej... ale nie uważał się przez to za lepszego, myślał raczej, że dzięki temu jest dziwakiem, którego nikt nie będzie lubił - bo jak to tak, lubić kogoś, kto wiecznie siedzi z nosem w książkach? To oczywiście była bujda, bo Moore nie spędzał całego tygodnia na nauce, ale fakt był taki, że przynajmniej część swojego dnia musiał poświęcić na odrobienie prac domowych i przygotowanie się do następnych zajęć. Osób, które nazywały go z tego powodu szlamowatym kujonem nie brakowało, ale... czy to robiło chłopakowi jakąkolwiek różnicę? Mógł wszem i wobec mówić, że nie, ależ skąd i zgrywać nie wiadomo jak wielkiego chojraka, ale prawda była taka, że niestety - robiło to na nim wrażenie, czasem na tyle duże, że potrafił nie wychodzić ze swojego łóżka w dormitorium. Gdy koledzy z pokoju pytali go dlaczego nie idzie na kolację, wymigiwał się złym samopoczuciem albo bólem brzucha - prawda była jednak taka, że nie chciał po prostu spotkać w Wielkiej Sali pewnych osób, które nie potrafiły wytrzymać dnia bez wytykania go palcami i wyśmiewania.

Drugi akapit, etc.

różdżka, kuguchar