Oranżeria

Pamiętała doskonale moment, gdy przypływem kaprysu postanowiła poduczyć się języka arabskiego. Brat powrócił z podróży, dziesięcioletnia Imogen wyczekiwała na wpół jego samego, na wpół przywiezionych prezentów, którymi nieustannie wynagradzał swoje nieobecności. Skąd w męskie dłonie trafiła książka, coś na kształt elementarza, tudzież słownika z - jak się później dowiedziała - arabskimi zwrotami? Tego nigdy się nie dowiedziała, choć szczerze podkreślając - nigdy też nie pytała.
Oranżeria kusiła słodkimi zapachami, przywodziła niekończące się obrazy egzotycznego piękna, którego nie było jej w geście zasmakować. Szeleszczące brzmienia i niebotycznie długie słowa kojarzyły się z obrazem malowanym przez szmaragdowymi tęczówkami - nienachalnym przepychem, złotem kojarzonym ze słońcem niż kosztownościami. Była pod wyjątkowym wrażeniem, nawet, jeśli ciepło popołudnia i blask nieznanej kultury przyprawiał ją o niezauważalne przytłoczenie.
- Nie ukrywam, że moja opinia na temat aktualnej sytuacji personelu szpitalnego, tudzież ogólnie pojętych uzdrowicieli, jest ograniczona zwykłą logiką i kilkoma, nieznaczącymi zbyt wiele głosami domysłów. - Rozmowa powoli miała wracać do samego powodu kreślonego listu. Bezpośredniość lady Travers biła po oczach, niczym blade obojczyki wystawione wprost na promienie lipcowego słońca, ale wszak była to cecha, którą ona sama w sobie wyjątkowo ceniła - pozwalała na szybką klasyfikację wartości drugiego człowieka, bez ułudy i gry pozorów zainteresowania. Sam lord Shafiq nie wydawał się tym wzruszony, a to już przodowało w ogólnej rachubie spotkania. Był inny, niż mogłaby się spodziewać po wcześniejszej, pobieżnej znajomości - biła od niego erudycja, krótko ścięty język nauki i doświadczenia, który rzadko spotykała na łamach arystokratycznych schadzek, choć, być może, po prostu tylko tacy przedstawiciele torowali sobie do niej drogę, poza kilkoma wyjątkami.
- Chciałabym zaangażować społeczność Norfolku, chociażby małą grupę kobiet, głównie wdów, w pracę, jako asystentki. Sporo z nich ma podstawową wiedzę o opatrywaniu ran czy niektórych chorobach. - Jak większość niżej urodzonych kobiet, których nikt nie woził z rozbitym czołem do uzdrowicieli. Gdzieś na końcu języka pojawiła się gorzka nuta zawstydzenia, nim jednak rozpałętałaby się wśród aksamitnego głosu, blondyna postanowiła kontynuować.
- Są to głównie ofiary wojny, niekiedy wdowy po naszych żeglarzach, których straciliśmy. Potrzebują jakiegokolwiek źródła pieniędzy, by utrzymać rodziny, mi zaś zależy na ich bezpieczeństwie, a... oczywiście, lordzie, mogę się tu mylić i proszę mnie poprawić... - Lekki, zaostrzony w prawym kąciku ust uśmiech skierowała w stronę Zacharego, spoglądając krótki moment na skryte pod wachlarzem rzęs tęczówki. - ...ale według mnie, przy aktualnej sytuacji, warto byłoby wykorzystać moment przestoju i przygotować tym samym do pomocy w momencie, gdy walki się zaognią. Żadne hrabstwo nie może wiecznie karmić obywateli obietnicami i darowiznami, ludzie potrzebują działania, w tym kobiety również. - Uprzedziła go już wcześniej, że chciałaby przede wszystkim opinii, czy jej pomysł ma jakąkolwiek rację bytu. Miała ledwie dwadzieścia lat, bagaż pracy zrównany z ziemią i prawdopodobną przepaść doświadczeń, zaś w swojej obronie brała przede wszystkim logikę i obserwację rzeczy, na które duża część szlacheckiej socjety patrzyła przez pryzmat jednorazowych darowizn, które nie ratowały przecież gospodarki, a napędzały wymagania społeczeństwa.
Jasna zieleń sukni szeleściła w tle słodkich, ptasich nut. Ręce w letniej, prostej sukni pierwszy raz od lat zaznały słońca, a ona spięła włosy delikatniej niż zwykle, pozwalając kosmykom opleść łagodne rysy twarzy. Czuła się wyjątkowo swobodnie, zapominając o chodzącej gdzieś w cieniu przyzwoitce, która mogłaby ciążyć niczym kamień na dnie torebki, gdyby nie absolutna poprawność wypowiadanych słów i wykonywanych czynów.
Od języka arabskiego, którego podstawową wiedzą zdążyła się pochwalić w krótkiej, niewinnej zgryźliwości, po chęć działania w imię społeczeństwa, ale i słusznej strony - wszystko było owiane ciepłem i delikatnym uniesieniem ust, przerwanym pojedynczymi falami gładkiego śmiechu.

Niepoprawność wołała o pomstę do nieba, jednocześnie jednak stanowiła obszar, który głęboko ją zaciekawił. Ceniła pozostawanie przy tradycji, które kiełkowało w Shafiqach nawet bardziej, niż w pozostałych rodach - nie tyle, że robili coś ponad konwenanse, co przez fakt, że brytyjskość wydawała się obejść w ich przypadku smakiem. Spojrzenie na moment trafiło na tors, gdzieś w przelocie, a powtarzane w umyślne niczym mantra słowa, pozwoliły uniknąć zdziwienia wymalowanego na półwilej twarzy. Nawet poprawność czy moralność, była w każdym języku inna.
Gdzieś w tym wszystkim krążył stres, tak codzienny dla obcowania z ludźmi, gdy przez wiele lat pozostawało się w cieniu własnych komnat. Niekiedy słyszała, że to sprawiało, że stanowiła tajemnicę - jeśli w istocie tak było, wolała być otwartą księgą niż w ramach własnego cierpienia stanowić komuś zagadkę. Lecz... czy i dla niego rysowała się, jako niewiadoma?
Podążyła za lordem, spoglądając na krótki moment na mijaną służbę, którą obdarzyła subtelnym uśmiechem, niemalże ciepłym i niewinnym. Matka zwykła powtarzać, że powinna trzymać rygor - jeśli miałaby kiedykolwiek rządzić, to twardo, niczym pięść uderzająca w stół. Gennie było do tego daleko, nawet jeśli na przestrzeni lat określano to niepoprawnością. Ciekawość rozbudzała wszystkie zmysły; złotawe połyski zdawały się oślepiać a zapach nęcić. Na moment zlustrowała sylwetkę lorda Shafiqa, wyłapując kolejne szczegóły ubioru, o którym zwykła co najwyżej czytać. Krótkie zaczerwienienie wysuwało się spod osuniętej na skraj szyi i pleców koszuli. Z tej odległości wyglądało to na subtelną bliznę, nie pozwoliła sobie jednak na dłuższą chwilę obserwacji, aby zaspokoić połaskotaną ciekawość. Wyrównała krok, dość naturalnie.
- To wyjątkowo uprzejme, lordzie. - Kącik ust powędrował ku górze, delikatny ruch głowy skwitował podziękowanie w ledwie geście. Subtelny dreszcz przesunął się wzdłuż pleców - choć nawykła do oficjalnego tonu, to gdy już miała w taki sposób rozmawiać, analizowane słowa przechodziły przez potrójną cenzurę. Mimo to mówiła, możliwie najbezpieczniej, chwila po chwili zbierając kolejne odmęty rozluźnienia na wątłych plecach. Czuła się wysłuchana i zrozumiana, a to już dawało szereg benefitów skrytych w przyjętej postawie. Słowa lorda Shafiqa powoli rozjaśniały jej całą sytuację, chociażby fakt, że jej myślenie było poprawne względem stanu faktycznego. Przy takim odbiorze nie mogła pozwolić sobie na ucieczkę od subtelnego, nadającego twarzy jeszcze większej kobiecości uśmiechu. Strawa była dodatkowym atutem - prócz smaku, który odbiegał od potraw do jakich nawykła i chyba dałaby się pokroić za innowacyjnego kucharza, a może - w istocie prawdopodobne - po prostu zapoznanego z odległymi kuchniami. Sama jednak czynność burzyła mur, pozwalała na większą swobodę, ale dalej w granicach dobrego smaku. Była Traversem i tak jak jej pomysł miał być w istocie głównie wsparciem jej własnego ludu, co za tym idzie, również budowania uznania rodu, tak i obyczaje zwykły odchodzić od tych dobrze znanych z salonów, a każda sekundę zachowania musiała uważnie kontrolować.
- Nie śmiałabym zabierać lordowi czasu, gdybym pokusiła się o brak przygotowania. - Usta na moment zbiły się w lekkim, pełnym skromności uśmiechu, aby kontynuować. - Mam pomysł na utworzenie z tego samofunkcjonującego przybytku, ale do tego czeka mnie jeszcze niebotycznie długa droga. - Zwieńczyła wypowiedź łykiem herbaty i Merlinowi dziękować, że tak się stało, gdy kolejne słowa lorda zapadły, osiadając i siejąc spustoszenie w zgromadzonym spokoju. Jej list, w istocie, nie był przypadkowy. Ale dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę.
Nie uciekła jednak spojrzeniem od intensywnej batalii tęczówek, wydając się w tym subtelnie prowokująca jak na fakt przedłużonego milczenia. Szukała odpowiedzi, wertując stronice możliwych reakcji strona za stroną.
- Liczę się, ze wzajemnością, z opinią mojego brata. Manannan wskazał mi właśnie lorda, jako osobę, której rady powinnam zaczerpnąć. - Cambridge cross wzmocniła mocniejszym napięciem mięśni, co całe szczęście skrywała letnia sukienka. Sięgnęła dłonią do stolika, odstawiając czarkę - o na bogów egipskich, te malowidła na nich były maleńkimi dziełami sztuki - i wysmuklając przy tym ujawnioną spod materiału szyję i ramiona. Idealnie w tym momencie, na wpół pogrywająco przez oderwane spojrzenie, skierowane na wykonywaną czynność, zarzuciła rękawicę. - Ale mogę mieć na to inną... odpowiedź. - Powracając plecami do oparcia, ponownie pozwoliła sobie na otwarte spojrzenia i ledwie zauważalny uśmiech na porcelanowej twarzy. Czy spodziewał się tego, by za chwilę usłyszeć lekko zniekształcone akcentem, acz przyjemnie delikatne głoski języka arabskiego. - Zależy, co wolisz. - A jednak padły, w końcu przydatne po latach walki z panią matką o naukę spowodowaną kaprysem. Czy mi zdradzisz? Słodki, niemalże przyklejony uśmiech zagościł na sekundę na jej twarzy, gdy spojrzeniem uciekła do cichego szelestu szat znajdujących się niedaleko asystentów. Zmiana języka mogła zaburzyć uśpioną czujność bądź wręcz przeciwnie, uśpić ją na moment, gdy naturalność komunikatów dotarła do wyczulonych na dźwięki ścian.
- W istocie, interesy bywają różne. A doświadczenie nauczyło mnie sięgać po najlepszych... - Na moment przerwała, sięgając dłonią odzianą w cienką, złotą bransoletkę po naczynie z herbatą. - w danej dziedzinie. - Łyk, krótki, pozwalający na chwilę skrycia szmaragdowych, zwodniczych oczy pod wachlarzem ciemnych rzęs. - A szczególnie, gdy mowa o dobrobycie i bezpieczeństwie oddanych w moje ręce ludzi. - Dwuznaczność, zabawna gra słów, która przy tak bacznej publiczności była już absolutnie przezabawna, nawet jeśli marmurowa twarz jedynie w oczach skrywała pojedyncze chochliki zawadiackiego rozbawienia.

Gorliwe zainteresowanie, jakie wykazał, poruszyło w niej pewne przekonanie o słuszności, zadowolenie przeplecione z presją, którą wywierało nieustanne poczucie bycia niewystarczającą - w tak wielu granicach, że niemalże nie potrafiła odnaleźć prawidłowej sobie ścieżki. Wertujące spojrzenie wydawało się jej nie poruszać - nade przyzwyczajona do tego, co niewymuszone, nieodzowne i konieczne, gdy wpuści się zwodnicze, półwile geny w kobiece ciało, nie reagowała na to strachem, jak jeszcze przed kilkoma miesiącami. Nabrała zdecydowanego dystansu - do ludzi, ale i do siebie.
Nie potrzebowała wertować stronic biografii, by domyślić się, że obejmując tak dwa, znaczące stanowiska, nie wystarczyły mu tylko koneksje, ale i zawzięta służba pani pracy i panom obowiązkom. Zwykła spotykać się z opinią - jeszcze w Hogwarcie, ale ta zdaje się prześladować całe dorosłe życie - że podane im raz na tacy danie, cały wieczór pozostaje w maksimum smaku i temperatury. Tak inni, dalecy znanym im obojgu sferom, postrzegali obejmowane stanowiska czy staże młodych szlachciców w Ministerstwie czy Mungu. Darowany koń jest jednak problemem - jeśli za nim nie nadążysz, wyjątkowo łatwo wyzbędzie się ciebie z grzbietu. A on - będąc młodym, na wysokich stanowiskach - prawdopodobnie musiał pracować podwójnie, aby utrzymać poziom, jaki powinien reprezentować na topowych posadach. Nie mogła wiedzieć, czy ta teoria nie mija się z prawdą - zwykła się jednak kierować rozsądkiem, tym samym, o który on teraz zaciekle walczył.
-  Otóż to. Stąd też myślałam o stosunkowej bliskości portu w Cromer. Z niemalże doświadczenia wiem, jak wiele pomocy potrzebują na co dzień cumujący u nas podróżujący, a to mogłoby być źródłem dochodów. - Cromer było jednym z bogatszych miejsc Norfolku, tętniącym życiem, w którym każda para rąk i każda profesja znajdzie swoje miejsce. Mimo niechlubnej sławy, bo sami marynarze kojarzeni są jednakowo ze swojego rodzaju brudem, prostactwem i rozwiązłością, za transportem morskim szedł handel, za handlem pieniądze, a za pieniędzmi chodzą tabuny.
- Muszę dokładniej przeanalizować, która opcja, czy okresowego działania w szczytowych momentach walk, czy może stałego, ale ujednoliconego działania, będzie bardziej przydatna. Nie wykluczam, że zaangażowanie w to samej społeczności, która również potrzebuje pomocy, mogłoby to w pewien sposób ustabilizować i wskazać na tą działalność codzienną, która mogłaby się samodzielnie napędzać. - Nie miała zamiaru owijać w bawełnę i skrywać faktu, że nie wszystko było dopięte na ostatni guzik. Na tym bowiem polegają konsultacje i plany- aby uświadamiały problemy i otwierały furtki. Zdawała sobie sprawę ze stałego zapotrzebowania na pomoc medyczną, lecz ta stricte związana z ofiarami walk, była raczej sinusoidą - cięższe przypadki i tak wędrowałyby dalej, w bezpieczniejsze i bardziej wykwalifikowane ręce. Miała ledwie dwadzieścia lat, każda pomyłka była możliwością na niepowtórzenie błędu w przyszłości; każde zawahanie stanowiło o tym, w co kiedyś będzie parła ze swoją własną pewnością, podpartą doświadczeniem.
Pewnością, której nabierała z każdym krokiem swojej własnej przygody, która sprowadziła na niego błyszczące niezrozumiałymi uczuciami spojrzenie. Lekko kokieteryjne, subtelnie zawadiackie; i po długiej chwili, w której zdawał się skosztować każdy najmniejszy fragment zapisanych pod powiekami woluminów wspomnień i opinii, wreszcie rozbawione. Nie tyle jednak niewinnie, dziewczęco, jak można byłoby się spodziewać.
Była w tym gorycz, zaciśnięcie sznurka wokół palca, który kontrolował smycz emocji. Nie odpuszczała w batalii spojrzeń, w próbie sił, którą sama zaczęła - na wpół świadomie - i sama też kontynuowała, obserwując każdy milimetr wpędzonego w zamieszanie ciała. Gdyby nie ta nonszalancko i cholernie niepoprawnie rozpięta koszula, mógłby odpiąć górny guzik.
- Jaką? - Zawtórowała łagodnie, aksamitnym głosem ze specyficznym akcentem, roztaczając aurę pewności. Ta jednak pożegnała się chwilę temu, a panika rozsiana w głęboko bijacym sercu, unosiła klatkę coraz wyżej, wysmuklając wysuwające się spod materiału sukienki obojczyki.
- Fałszywą. - Lekki uśmiech, ledwie uniesienie prawego kącika w wygranym uśmiechu. Zagrała, przechylając się subtelnie do tyłu, aby odcinek lędźwiowy spotkał się z wygodnym oparciem krzesła. Głowa, odchylona lekko do tyłu, nie pozwalała jej na oderwanie wzroku, nawet gry umysł toczył batalię które ze słów oznaczało fałszywą, a które negatywną. Trafiła, fartem, prawidłowo, wstrzeliwując się nawet w prawidłowe sformułowanie.
- Ale mogę postarać się o inną, a dalej prawdziwą. Decyzję pozostawiam... tobie. - Na bogów wszelakich, egipskich tu również, nie potrafiła znaleźć prawidłowej formy na Pan w języku arabskim, znając potoczne zwroty i równie personalne sformułowania. Jej umysł uciekał więc w szeregi poczucia niewinności, język zaś tkwił w otwartej grze półsłówek, osiadających na rozgrzanych skwarem ciałach.

Odchodzili od głównego celu rozmowy, błądzili pomiędzy tym co można było, a na co przymykano oko. Oni - oni nie mogli przecież interweniować, gdy na ustach spoczywał delikatny uśmiech, a to spojrzenie wędrowało, mąciło i wodziło na pokusę złamania niewypowiedzianych, acz znanych zasad. Ale jego słowa, powaga i pewność, budziła w niej zadowolenie, które tylko plusowało w ogólnym rozrachunku. W dyskusji, którą odważnie podjęła, wskazując na swoją własną wiedzę - niczym próbując dogonić, wyrównać.
- W pobliżu targu owszem, aczkolwiek liczę na stosunkowo bezpieczną okolicę. Na tyle, by nie było to miejscem typowo przechodnim, aby nie skupiało uwagi niezainteresowanych. - Targ sam w sobie nie był bezpiecznym miejscem, Cromer samo w sobie skupiało różne, często bezimienne persony, które mogłyby stanowić grupę równie potrzebującą, co niebezpieczną.
- Jednolita. Dobrze. - Krótko skwitowała, mimo rozwijanych wspomnień, zapamiętując każdą z uwag. Każdą, w którą przecież się wsłuchiwała, wyłapywała intonację, zapisywała w odmętach pamięci każdą głoskę niskiego głosu, który wydawał się dobierać coraz głębiej, odzierać z niewinności, wrodzonego pragmatyzmu i spokoju. Ledwie na moment zbiła usta w  cienką linię, zwilżając je krótkim zagryzieniem dolnej wargi. Przytkanęła, w pewien posłusznie, ale to nie uległość była tym, co powodowało obserowane zachłannie reakcje. Chciał godnego konkurenta w sojuszniku, głos dyskusji, nie pokornej akceptacji.
- Większe koszty startowe mogą odwdzięczyć się w taki sposób szybkim uzupełnieniem luki. Choć, jest to inwestycja, którą bylibyśmy w stanie wesprzeć dla samego efektu, który ma wywrzeć w społeczeństwie. - Propagandy, łagodniejszego wizerunku. Młodej, delikatnej lady działającej na rzecz ludzki; delikatnej i niewinnej, bez skrytych za plecami złych intencji. Ale nawet to, że tu była, skrywało w sobie głębiej pojęty ruch na planszy, owiany słowem. Wszystko, co teraz miało się dziać było niczym rozpalony papieros w zamkniętym pomieszeniu; opruszone w niewinnie skrzyżowanie nóg; niczym nagi instynkt w białym odzieniu. Wiedziała, że przy historii niezrozumiałych, obrzydliwych decyzji poprzedniego nestora, lord Shafiq doskonale wiedział, co miało na celu jej działanie. Nie potrzebowała tego tłumaczyć, nie - gdy nawet jego powieki opadły w geście próby skupienia myśli.
Reakcje, które malowały się na męskiej twarzy napawały ją nieodczuwalną dotychczas przyjemnością. Ledwie zmarszczone brwi, nerwowe sięgnięcie po alkohol. Gorzki smak, który spoczął na dnie garda tuż po toaście, którego słowa osiadły nerwowo pomiędzy nimi, karmiąc potrzebę uwagi. Spojrzenie spoczywało na jej plecach, ściany wsłuchiwały się w słowa, które opaść mogły. Głębokie odetchnięcie podniosło klatkę, dłoń zacisnęła się na głowie podłokietnika, odszkując w drobnym geście poszukiwania znęcącego, zgubionego pośród toni emocji spokoju. Tak, jakby dopiero teraz dostrzegła swoje oddziaływanie; tak, jakby dopiero teraz odczuwała z tego rodzące się emocje.
Po dłuższej chwili sięgnęła po kieliszek, spokojnie mocząc usta w alkoholu. Łyk, powodujący ciężkim smakiem zagryzienie policzków. Łyk, którym zwieńczyła toast wzniesiony w porywie emocji, których przecież nie mógł kontrolować. Szmaragdowe spojrzenie osiadło roziskrzone; zaniemówiła, nie potrafiąc wydobyć słów. Nie potrafiąc ciągnąć tego, co wywolało na jasnym licu krótki obraz skrywanej przyjemności.
- Kłamstwo nie leży w mojej naturze. - Ułuda leżała jednak u podnóża jego reakcji; tak to przynajmniej tłumaczyła, doświadczając poczucia, że to tylko i wyłącznie urok. Zwodniczy czar, naturalne kłamstwo, którego sama nie potrafiła powstrzymać. A mimo to podniosła głos, prawdziwy, bo przecież tego właśnie chciał. - Dziś tej prawdy nie dostrzeżesz. - Wstrzymała wodze, niemalże metaforycznie oplotła wątłe dłonie na jego szyi. Zapięła obrożę prowokacji, przepchnęła to, czego oboje chcieli. - Następnym razem, lordzie. - Obietnica, wyrocznia i fatum. Słowa, w których skrywała prośbę, ale i pokusę, która miała oddać to, co chciał. Bo chciał, czyż nie? Czyż nie błądził spojrzeniem, nie przełykał śliny w nerwowym geście. Czy nie spoglądał na fragmenty roznegliżowanej skóry.
Chciała się bać, chciała odczuwać to, co zwykło towarzyszyć jej przez ostatnie miesiące. A jednak owładnął ją słodki zapach spokoju, przyjemność rodząca się w podbrzuszu, duma - i prośba, wypowiedziana wprost, szczerze, prawdziwie.
Tak, jak lubił.

Nie planowała tego. Trafiając do obleczonej złotem posiadłości głównym celem była rozmowa; sugestie rozwiązań i spostrzeżenia. Opowieści kształtowały w jej myślach wizerunek surowy, odległy, na pewien sposób podnoszący strach. Był odległy, skryty za nieosiągalną wizją niedostępności, odrębności. Bohater wojenny, persona na wpół polityczna - decydująca wszakże o zagraniach rodu, ordynator... mężczyzna.
Zachowania rozrysowywane przez szeregi współpracujących mięśni; maniera próbująca uciec od myśli. Mimo tego, że robiła wrażenie, zdawał się z zabójczą precyzją rozbrajać pomysł na kawałki, podsuwając kolejne sugestie. Delikatne skinienie głową, usta zbite na moment w delikatną linię, gdy zastanawiała się nad połączeniem wszystkich wizji i możliwości.
Powinniśmy. Wszedł w to.
- Zastanawiałam się nad kilkoma lokacjami, część z nich spełnia owe wymagania. - Odparła krótko, dodając po chwili pewnym, nadwyraz spokojnym tonem, jakby obawy o przebieg rozmowy uleciały w eter słodkiego zapachu egzotycznych drzew. Wnętrze zdawało się wrzeć z zadowolenia.
- Pozwoliłabym sobie przedstawić je na początek wraz z ich możliwościami. Jeśli uznasz, że się nie nadają, rozszerzymy poszukiwania. - Brwi subtelnie uniosły się w geście niemego wyzwania. Zaoszczędzą czas, o ile wystarczająco się postara. U podnóża leżała motywacja większa niż burzliwa krew i rozrosłe poczucie konieczności działania wyssane z mlekiem mamki. Poczucie bezczynności dojmowało, gdy reszta dzieci Salazara uciekła w wir walki, a ona - współgrając z nimi na polu opinii i pragnień - pozostawała niewzruszenie w swojej rysowanej wilgotnymi murami bańce. Chciała coś udowodnić; coś, czego nie potrafiła określić frazesami, a co podążało wzdłuż kobiecego ciała. Samej sobie, będącemu naprzeciwko mężczyźnie, społeczeństwu?
Odsunął to jednak wraz z poczuciem, które rozbudzało dumę kwitnącą bujnie w łabędziej szyi.
- Lordzie Shafiq... - Lekko zniżony, z całkiem ładnym, arabskim akcentem pomruk, wysmyknął się z gardła wraz z delikatnym, pełnym pewności uśmiechem. Chciała by pragnął tego głosu jeszcze raz, i jeszcze, i jeszcze zataczając w myślach niczym mantrę. By pamiętał, by błagał, choćby bolesne wspomnienie tego spotkania miało nie odejść u schyłku dnia.
Po prostu. Podziwiaj mnie.
Bawiła się tym uczuciem, tonęła w tej grze pozwalając sobie na ucieczkę od myśli, że oto uczestniczyła w zakrawającej o nieprzyzwoitość batalii z mężczyzną o tyle istotnym, że mógłby ją zrujnować za pstryknięciem palca. Popłynęła na szczycie fali, chłonęła wędrujący po sobie wzrok. Z przyjemnością sięgała po ostatnie możliwe wdechy, oddając ciało w przyjemnie bolesny nurt myśli. Nieświadomie, niewinnie to przecież, ogładziła spostrzegawczo otaczający ich krajobraz, na pozór podziwiając egzotykę, obcość, która niezmiennie ją przyciągała. Na momenty przymknęła oczy, unosząc ciało w delikatnym dekolcie sukni wraz z wdechem słodkawego powietrza. Wyglądała realistycznie, złudnie prawdziwie, a tą cichą akceptację - moment podziękowania za ofiarowaną uwagę, przemieszanego z przyjemnością - zdradzał jedynie dreszcz przechodzący wzdłuż ciała, pozostawiający niczym za delikatnym dotykiem gęsią skórkę. Palec drobnej dłoni sięgnął po kosmyk blond włosów, zakrawając je za ucho - lecz nie na tym wędrówka miała się zakończyć. Powoli przesunął się na szyję, by przyśpieszyć tor do ramienia, by dopiero wtedy podążyć palcami do chłodnego szkła. Łyk alkoholu, moment odetchnięcia.
- ... zarówno kłamstwo, jak i prawda, są decyzją. Wyboru uczymy się na przestrzeni życia. - Odparła, pozwalając na podjęcie gry. Cisza, która wypełniała letnie powietrze, rozdarła się na wpół. - Nabywamy odwagi by wybrać ofiarowaną nam prawdę. Jeszcze większą, by w pełni konsekwencji operować prawdziwie wyrafinowanym kłamstwem ze świadomością konsekwencji. - Wybrała kłamstwo, nie miała jednak innej możliwości w obliczu stawianych przed nią wymogów. Fantazmat możliwych konsekwencji budził dreszcz - budził słabość, a krew władców mórz nigdy sobie na nią nie pozwalała. Teraz.
Teraz poznała smak manipulacji, wręcz zatopiła się w nim niczym swoisty łowca. Nie było już umowy, teraz była gra o tron, gra o władzę, którą przegrywał bolesnym upadkiem na kolana własnych granic. Wślizgnęła się za nie, dopiero w trakcie tego spotkania w opisywanej personie zauważając człowieka, mężczyznę. Dodatkowo - nią zainteresowanego, co wydawało się abstrakcją tym większą, że to zainteresowanie kiełkowała też z jej strony. Nagle, samoczynnie, naturalnie. Ale było też my, zwieńczające wypowiadane przez niego słowa. Złapała jego spojrzenie, na moment zagryzając wargę w akcie zawstydzenia, które chłodnymi mackami podążało po rozgrzanym gruncie minionych chwil.
- Nie będę zabierała więcej czasu. - Był przecież zajęty, wyjęty niemalże ze spraw wychodzących poza obowiązki. - Nie mniej liczę na informację, kiedy miałby lord czas na dalsze konsultacje. - Ostatnia deska ratunkowa podniosła drobne ciało na powierzchnię wody. Brzytwa unicestwiła jednolitość idealnej skóry. Spojrzenie mówiło jawnie czego chce, kryjąc za płynną ofertą otwartą walkę. Delikatna, koronkowa rękawiczka została rzucona - czy był gotowy ją podjąć?

1 2 - V I I - 1 9 5 8
__________________________________________________