Nigdy nie potrafił usiedzieć w jednym miejscu. Już w brzuchu matki wiercił się niemiłosiernie, przyprawiając Eloise Butterbury o mdłości - znosiła to jednak dzielnie i nigdy się nie uskarżała. Nie narzekała również wtedy, gdy jako kilkumiesięczny berbeć znikał niespostrzeżenie z dziecięcego łóżeczka, jak gdyby za sprawą zaklęcia pojawiając się w zupełnie innym pokoju. Brązowe oczy chłopca były zawsze niewinne i wesołe; błyszczały od budzącej się w środku magii. Po jakimś czasie i Charles Butterbury przyzwyczaił się do jego codziennych eskapad i bez słowa odprowadzał syna na miejsce.
Gdy chłopiec podrósł, nie potrzebował już magii - wystarczyła para zwinnych nóg i dziura w ogrodzeniu, aby wymknąć się z domu i budować na wzgórzach sekretne kryjówki, wspinać się na drzewa, kopać doły lub polować na gnomy ze starszymi dzieciakami z Hogsmeade. Był małym szelmą, łobuziakiem - wiecznie ciekawym świata, uśmiechniętym, wiertliwym. Eloise kręciła głową, gdy wracał do domu z pozdzieranymi kolanami lub podartą szatą, ale nigdy nie krzyczała. Był dobrym dzieckiem.
Źle się to dla niego skończy, narzekała tymczasem babcia Butterbury. Nie potraficie go przypilnować, cały czas tylko znika i znika. Eloise za nic jednak miała te słowa. Edgar to nasz mały podróżnik, uśmiechała się. Umie o siebie zadbać. Kiedyś zwiedzi cały świat.
Miała rację.


Hogwardzcy nauczyciele nie byli tak tolerancyjni. Butterbury, jeszcze raz zobaczę cię nocą poza dormitorium, to Merlin mi świadkiem, że przykleję cię do łóżka Zaklęciem Trwałego Przylepca!, groził profesor Werman za każdym razem, gdy spotkał go na błoniach lub na siódmym piętrze, tuż przy Pokoju Życzeń. Ledwo od nich wróciła, a znów muszę pisać sowę do twoich rodziców!, załamywała ręce profesor Dane, ciągnąc go za ucho i goniąc znad jeziora. Naderwane ucho, nazwali go więc potem żartobliwie Puchoni, przymykając oko na odejmowane Hufflepuffowi punkty. Nie mieli mu tego za złe, póki nadrabiał je quidditchem lub wynikami z zaklęć i astronomii. Poza tym był dla nich dobrym kolegą. Lubili go.
Na czternaste urodziny dostał od rodziców czarodziejską rafandynkę.

Jedynie babcia Butterbury nie potrafiła się z tym pogodzić i co jakiś czas wysyłała mu wyjca. Nigdy nie przepadała za wnukami, Galahadem, Arthurem i małą Wilhelminą, ale Edgar był z nich najgorszy: najmniej grzeczny i najbardziej podobny do matki, charłaczki. Jakże to tak, wiązać się z niemagiczną?, płakała w dniu ślubu swego syna. Uważała ten związek za farsę. Ilekroć pojawiała się w Hogsmeade starała się uprzykrzać Eloise życie, dyskretnie rzucając na domowe wypieki czar Natychmiastowego Zakalca lub narzekając, że zamiatanie podłóg bez magii może tak długo trwać. Dziadek Butterbury miał mniejsze ambicje. Chętnie przywoził Eloise najrozmaitsze prezenty, pomagał Charlesowi w prowadzeniu hodowli Memortków albo zabierał wnuki na wycieczki nad morze. Edgar lubił oglądać wtedy sunące po wodzie statki, marząc o własnym.
Uważaj, żeby cię jaka syrena nie zeżarła, śmiał się dziadek. Edgar kręcił głową. Dziadku, przecież baby ciągle się odchudzają.

Odkąd pamiętał, zawsze marzył o podróżach. Początkowo poza szczebelki dziecięcego łóżeczka, potem poza Hogsmeade, aż wreszcie - na koniec świata. Godzinami mógł słuchać starodawnych legend, opowieści o czarodziejskich skarbach, miejscach i stworzeniach, które opowiadał mu starszy brat, Galahad, gdy grali w karty lub odrabiali lekcje w pokoju wspólnym. Nocami studiował mapy i czytał o odległych magicznych krainach, fantazjując o podróży do Peru, poznaniu czarownic z Salem czy znalezieniu legendarnego Lwa Meksykańskiego, który podobno potrafił zionąć ogniem. Odkąd pamiętał zasypiał przy lewitującej mu nad głową zaczarowanej rafandynce.
W 1944 roku Galahad opuścił Hogwart i wypłynął na swój pierwszy rejs. Odtąd co tydzień pisywali do siebie listy. Edgar wysyłał mu wycinki z gazet i czarodziejskie zdjęcia Harpii z Holyhead. Galahad przysyłał zaś medaliony i muszelki z najdzikszych zakątków świata. Pewnego razu przysłał sproszkowane rybie łuski i wodorosty - smród w Wielkiej Sali był tak wielki, że Edgar zarobił szlaban.
Już wtedy wiedział, że chce zostać żeglarzem.

Skończył Hogwart, a na świecie skończyły się wojny mugoli i czarodziejów. Przez rok pomagał ojcu i Arthurowi przy hodowli Memortków, a wieczorami dorabiał sobie na poczcie w Hogsmeade. Nie była to jednak praca marzeń - nudził się tam. Oglądając kolorowe pocztówki i listy z całego świata marzył o zwiedzaniu odległych krain i o błękicie oceanu. Niestrudzenie zaznaczał na mapach kolejne miejsca, które chciałby odwiedzić.
Wreszcie, 11 kwietnia 1947 roku, pojawiła się przed nim okazja. Mam dla ciebie zlecenie, napisał Galahad. Szukamy korsarza z prawdziwego zdarzenia. Ktoś musi sprzątać nam kible.
I tak rozpoczęła się wielka przygoda Edgara: z wiadrem, mopem i całym światem stojącym przed nim otworem.

Załoga Galahada składała się głównie z najemników, którzy parali się poszukiwaniem i sprzedawaniem skarbów - zdobywając zlecenia od Afryki po Biegun Południowy podróżowali po świecie i polowali na czarodziejskie stworzenia lub szukali zatopionych statków, opuszczonych jaskiń i wysp pełnych kosztowności. “Rubinowy Troll”, bo tak nazwali statek, pełen był latających dywanów, zabytkowych obrazków i skrzyń ze złotymi monetami. Część z zarobionych pieniędzy bracia wysyłali rodzicom, dzięki czemu hodowla Memortków wciąż mogła istnieć.

Początki były trudne. Zanim został najemnikiem przez ponad rok był na statku osobą persona non grata, o najniższej randze. Nikt prócz Galahada nie liczył się z jego zdaniem. Edgar i ryby głosu nie mają, zawyrokowała zgodnie załoga. Cóż, ciężko jest podbić świat, gdy całymi dniami myje się pokład lub goni szczury. Nie zrażał się jednak i nigdy nie narzekał - był przecież tam, gdzie chciał być od samego początku, już od dzieciństwa. Zapach morskiej bryzy, złote plaże, gwarne oblane słońcem porty i szum oceanu nie były już tylko zdjęciem w dziadkowym "Atlasie świata czarodziejów". Wczesnymi rankami krążył na miotle dookoła statku, polując na jedzenie, a późnymi wieczorami wpatrywał się w gwiazdy lub pił Portera Starego Sue w portach na końcu świata. Na czarodziejskiej mapie odznaczał z uśmiechem na ustach kolejne miejsca, które udało mu się odwiedzić: bezludne wyspy, siedliska trytonów, tajemnicze jaskinie, opuszczone latarnie morskie i wioski czarodziejów... Żyć nie umierać.
Koniec końców lazur wody zawsze jednak przypominał mu o niebieskim domku w Hogsmeade pod numerem 92.

Po jakimś czasie wspólnej żeglugi bracia rozdzielili się. Galahad popłynął do Peru, Edgar do Egiptu. Za oszczędzone pieniądze wynajął niewielką kawalerkę w Aleksandrii, tuż nad brzegiem morza, gdzie ponad dwa lata handlował skarbami, zbierał zlecenia od miejscowych magów, a niekiedy dorabiał sobie w porcie przy wyładunkach statków.
To tam właśnie, w Egipcie, poznał Sally. Śliczna uzdrowicielka z czarodziejskiego szpitala zwróciła na niego uwagę już w pierwszym dniu, gdy tylko trafił na oddział urazów magizoologicznych. Cóż, praca przy rozładowywaniu nie zawsze była bezpieczna. Szpitalna sala, w której leżał, pełna była bohaterów: kairski poskramiacz smoków poparzony przez Rogogona, łamacz klątw pogryziony przez wilkołaka, egipska piękność podrapana przez Sfinksa, wreszcie i on - Edgar Butterbury pokąsany przez mięsożerną paprotkę. Po kilku dniach Sally przestała wreszcie się z niego śmiać i pozwoliła zaprosić się na kawę. A potem na kolejną. Zostanę tu na zawsze, napisał do Galahada, opalając się nad brzegiem morza. I tak spiekłem się jak stary Egipcjanin.

Wkrótce musiał jednak wracać do Anglii. Ojcowska hodowla Memortków podupadła, rodzice potrzebowali jego pomocy. Arthur, który miał im pomagać, coraz częściej wyjeżdżał do Londynu. Odnowił dawne hogwardzkie kontakty, podobno widywano go teraz na Nokturnie. Koresponduje z Riddle'em, dąsała się w listach Wilhelmina. Podobno założyli jakiś klub rycerski, pisała.

1 lipca 1955 roku, po ośmiu latach morskiej przygody, Edgar Butterbury wrócił więc do domu.