Catriona Goyle, z domu Crabbe. Żona Caelana od około dekady, pół roku temu urodziła drugie dziecko. Ukończyła Durmstrang i posiada odpowiednie poglądy, jednak nie wiadomo o niej nic więcej. To znaczy, Caelan nie był zainteresowany niczym więcej.

Dziesięcioletni pierworodny. Pewnego dnia zostanie kapitanem na statku Goyle'ów, nie ma większego wyboru. Lubi słuchać o dalekich wyprawach morskich, lubi też sprawiać kłopoty i przyprawiać ojca o ból głowy.

Urodzona w grudniu córka. Mała, marudna, różowa.

- Sigrun? - zawołał, a w jego donośnym, burkliwym głosie dało się wyczuć nutę irytacji. Gdzie ta wiedźma się podziała i dlaczego nie pilnowała śniadania, którym obiecała się zająć?

Spotkanie z siostrą i nadrabianie zaległości z czasów żeglugi po morzach i oceanach.

Ból stopy, którego nie da się wytłumaczyć bez urażenia czyjejś dumy.

Ponieważ czasem trzeba zakasać rękawy i służyć Czarnemu Panu i w niezbyt magiczny sposób.

Ale później zawsze można się napić w jakiejś spelunie i pograć w kości.

Sankthans i próba bezbolesnego przetrwania rodzinnego spotkania.

Bo kiedy Czarny Pan wzywa, sługa musi.

Żwawo ruszył do wyjścia z salonu, później zaś pokonał hal obwieszony licznymi obrazami, by w końcu stanąć przy dużych dębowych drzwiach, w które tak bezlitośnie tłukła Sigrun. Caelan zaś układał już sobie w głowie całą litanię, którą uraczy nieproszonego, zbłąkanego maga - litanię, która mogłaby mu pomóc choć trochę się wyżyć po tym całym przeklętym dniu nerwów.

Burcząc coś cicho pod nosem na plątających mu się pod nogami czarodziejów - coś, co mogło brzmieć jak plugawe, ślepe charłaki - skierował swe kroki ku jednemu z krupierów, by wnieść niewielki, kilkugaleonowy zakład.

Bez słowa krążył po sali, kątem oka obserwując grających w czarodziejskie oczko klientów kasyna. Mimo wczesnej pory właściciele Galeona nie mogli narzekać na brak ruchu. Cóż, najwidoczniej niepokoje, których wszyscy byli świadkami, coraz mocniej popychały ludzi ku hazardowi.

Nie był pewien, co im z tego wyjdzie. Jedno z jego źródeł przekazało mu informacje o jakże interesującym transporcie, jednak teraz, kiedy już postawił swą stopę na wyspie Achill, w jego głowie zaczęły pojawiać pytania, na które nie miał odpowiedzi.

Jego usta skrzywiły się w paskudnym grymasie, gdy przypomniał sobie słowa sprzedawcy - urok minie nazajutrz, proszę się nie martwić! Co chwilę powtarzał sobie, że jego noga nigdy więcej nie postanie w tym zapyziałym lokalu, gdzie nie potrafią nawet wyczarować poprawnie działającej linii wieku, zaś po każdym tego typu postanowieniu padała wiązanka paskudnych bluzgów, którymi próbował załagodzić swą złość.

Sala Planet
Nie czekając na odpowiedź Rookwood ruszył dalej, w stronę gospodarstwa, gdzie miały zaatakować ich oszalałe dynie. Sam już nie wiedział, czy gorsze były one, czy te zabójcze suknie, z którymi musieli się rozprawić ostatnio.

- Panna Wilkes? - odezwał się cicho, niby to spokojnie, choć w jego głosie pobrzmiewała nuta narastającej złości. Zaciskał dłonie na oparciu jednego z krzeseł na tyle mocno, że aż pobielały mu knykcie. Może ona jeszcze nie rozumiała, że nie powinna z nim zadzierać?

W końcu zauważył przed sobą coś, co mogło być światłem padającym z okien, a jego usta wykrzywił pozbawiony wesołości uśmiech. Krótkim gestem zgasił swą różdżkę i ruszył w kierunku budynku równie spokojnie i ostrożnie, co wcześniej. Nie chciał, by ona oraz jej psy dowiedzieli się o jego przybyciu przedwcześnie. To miała być niemiła niespodzianka.

Wiadomość o spotkaniu przyjął ze stoickim spokojem, od razu odnotowując w pamięci datę i miejsce kolejnego zgromadzenia. Ucieszył go fakt, że tym razem nie będzie musiał przekraczać progu Fantasmagorii, by wypełnić wolę ich Czarnego Pana - przybytku, który pełen był pustego przepychu, a który tym samym niesamowicie wprost musiał łechtać ego posiadającego go czarodzieja.

Już od jakiegoś czasu miał spotkać się z Macnairem, a że chciał z nim porozmawiać nie tylko o sprawach prywatnych, ale i zawodowych, to w końcu zebrał się w sobie i na krótko po spotkaniu rycerzy wybrał się na Śmiertelny Nokturn z zamiarem złożenia mu niezapowiedzianej wizyty.

Ucieszył się na wieść, że muszą odwiedzić Norwegię. I choć musiał przyznać, że może okoliczności tej wyprawy nie były szczególnie wesołe, to każda podróż w tamte rejony - pełne dzikiej, nieokiełznanej natury, gdzie przyszło mu spędzić wiele lat swego życia - była dlań niemałą przyjemnością.

Nie był zadowolony ze zmiany godziny spotkania; nie wiedział, czy to, co napisała w swym ostatnim liście, było prawdą, czy może raczej kierowała nią czysta złośliwość, jednak nawet jeśli była to chęć przysporzenia mu dodatkowych problemów, odegrania się za jego przytyki, to Goyle nie miał zamiaru rezygnować z transakcji. Interes rzecz święta, powtarzał to sobie jak mantrę zmierzając powolnym krokiem w stronę odległej, mniej uczęszczanej części portu, gdzie polecił się jej pojawić.

Zarówno on, jak i jego załoga, doskonale pamiętali ten fragment morza, nad którym wisiały ciężkie burzowe chmury - choć byli tu już długie tygodnie temu, to wciąż nie zdołał ich rozwiać żaden wiatr. I nie zdoła, dopóki nie uda im się okiełznać szalejącej tam magii. Odczuwał swego rodzaju ulgę, że tym razem nie towarzyszyła mu kobieta - a jak wiadomo nie od dzisiaj, kobieta na pokładzie przynosi pecha.

Był zaskoczony, gdy okazało się, że nie był jedynym Goylem, którego wybrano do wzięcia udziału w wyprawie Delaneya. Nie wyobrażał sobie, by jego młodsza siostra mogła się w ogóle zgłosić, o zostaniu wytypowaną do ruszenia w teren nie wspominając.

Milczał, mimo to intruz odważył się otworzyć drzwi; gdy rozpoznał w nim siostrę, grymas zniknął, zastąpiony przez znużenie. Wspomnienia niedawnej - i jakże męczącej - wyprawy Delaneya wciąż były w nim żywe, to wtedy ostatnio widział Caley.

Dość powiedzieć, że ucieszył się na list od Drew; była to znakomita okazja do wyrwania się ze swego gabinetu, w którym próbował odpocząć po dość wymagającej rozmowie z dorastającym zbyt szybko Cillianem. Bez chwili zwłoki udał się na Nokturn, zabierając ze sobą butelkę rumu, którą miał akurat na stanie.

Przemierzał kolejne ulice żwawym krokiem, chcąc jak najszybciej dostać się do Wywerny, schować się w niej przed tym męczącym deszczem - co chwila zerkał jednak na idącą obok Caley, zachowywał jeszcze większą ostrożność niż zwykle.

W jednej chwili był sam, wpatrzony w rosnący z każdą chwilą statek, w drugiej - tuż przed nim leżała kobieta, która dopiero co spadła z nieba i runęła wprost na jego łódkę, w wyniku czego ta zachybotała się groźnie, nabierając przy tym niemało wody.

Po kilku minutach spaceru w końcu dojrzał rysujący się wśród drzew dom i żwawo pokonał ostatnią prostą, wciąż ignorując narastający z każdą chwilą niepokój. Pewnie stawiał kroki na skrzypiącej cicho werandzie, kierując się prosto do drzwi Skały.

Żeglarz obejrzał się przez ramię, w stronę zniszczonych schodów - po okiełznaniu szalejącej magii znów scaliły się, pozwalając na spokojną wędrówkę w dół. Wtedy jednak towarzyszący mu arystokrata zwrócił jego uwagę na zbierających się w dole, przy wejściu do budynku, policjantów. Goyle zaklął ponownie; nie powinni z nimi walczyć, nie powinni wdawać się w zbędne konflikty, zwłaszcza tutaj, na szczycie niestabilnej, nadszarpniętej przez burzę wieży.

Na szczęście po dość krótkim oczekiwaniu ich oczom ukazał się samotny, zmierzający w stronę wybrzeża czarodziej. Czy mógł to być członek wspomnianej bojówki, o której mieli dowiedzieć się więcej? Warunki atmosferyczne i wybrane przez niego miejsce potwierdzały tylko podejrzenie, że nie mógł być to zwykły spacer. Goyle skinął kobiecie głową, próbując w ten sposób dać znać, że powinni ruszyć śladem intruza.

Przekrzywił głowę, wyciągając z kieszeni płaszcza paczkę papierosów. Następnie ulokował jednego z nich między wargami i odpalił różdżką. Dłonie skrywał w skórzanych rękawicach, tylko dzięki nim nie miał jeszcze poodmrażanych palców. - Jaką masz do mnie sprawę, Rookwood?

Wejście do dworku
Tańczymy, spacerujemy po labiryncie, a później uciekam.

Nieśpiesznie zdjął wykonane ze skóry rękawiczki, a następnie przyprószony śniegiem płaszcz; położył go obok siebie, próbując nie zauważać tego, ile kurzu pokrywało blaty, ławy, podłogi. Gdy w końcu podeszła do niego jedna z pracujących tu dziewczyn, niechętnie zamówił kufel piwa; nie miał zamiaru czekać o suchym pysku.

Powoli przekroczył próg przestronnej, rozświetlonej chłodnym blaskiem sali. Jego uwagę przykuli znajdujący się już w niej czarodzieje; ze wszystkimi znajomymi twarzami powitał się oszczędnymi skinięciami głowy.

Przekonanie do siebie zamieszkujących wioskę czarodziejów mogło potrwać, również przypomnienie im, że władza Ministerstwa sięga i tutaj, w okolice osławionego i rozpaczliwie chronionego Hogwartu.

Stali przed dawno porzuconą, zapuszczoną fabryką, on, Rookwood i towarzyszący jej mężczyzna, najpewniej inny brygadzista. Kończył palić papierosa, powoli wodząc wzrokiem po pogrążającym się w mroku krajobrazie.

Wyłowił z kakofonii dźwięków swe nazwisko, mimowolnie zerknął w kierunku, z którego padło, a na jego usta wypełzł krzywy, nieco wilczy uśmiech. Akurat wznosił szklankę do ust, nim więc odpowiedział, wychylił resztę zawartości, by na koniec odstawić ją na kontuar z cichym stuknięciem.

Zmierzchało, gdy pojawił się nad brzegiem zasnutego mgłą jeziora. Wpierw bezszelestnie wychynął z otaczającego zbiornik wodny lasu, a następnie bacznie rozejrzał się dookoła, w końcu opierając się plecami o pień grubego, wiekowego drzewa.

Wybrał to miejsce nie bez powodu. Liczył na spokój i anonimowość, której nie mogliby odnaleźć tego wieczoru w magicznym porcie - nie wiedział, co spowodowało, że na ulicach znalazło się tak wielu czarodziejów, wolał jednak uniknąć ich ciekawskich spojrzeń.

Ostrożnie pokonał trzy lekko spróchniałe schodki, przekroczył próg chaty i pokrótce rozmówił się w przedsionku z zaalarmowaną reakcją trolla dziewczynką; bez zwłoki ruszył w głąb lecznicy, w stronę pokoju, w którym niegdyś przyszło mu być leczonym.

W końcu wywalczyli sobie miejsca między jakimiś młodzikami przemawiającymi w obcym, śmiesznie brzmiącym języku; mieli stąd dobry widok na oświetlony tajemniczo środek konstrukcji, który służyć musiał za scenę. Nie było tam jednak żadnych tancerek, jeszcze nie; z rozgorączkowanych, podekscytowanych szeptów wnosił jednak, że pokaz miał się zaraz rozpocząć.

Błądził wśród soczyście zielonych traw i strzelistych, sięgających ku niebu drzew; po pewnym czasie nie był pewien, czy czegoś nie pomylił, lecz wierzył, że posiłkując się kompasem w końcu stawi się na miejscu spotkania.

Przekroczył jej próg w milczeniu; kiedy odnalazł lorda Shafiqa wzrokiem, skinął mu na powitanie głową, po czym ruszył ku przeciwnej stronie stołu i zajął jedno z wciąż wolnych miejsc. Wyciągnął zza pazuchy zegarek z dewizką, sprawdził godzinę, a w końcu nalał sobie jednego z trunków, zamierzając zwilżyć wargi, nim zbierze się reszta i rozpoczną dyskusję.

W końcu zbliżył się do Skały na tyle, że na tarasie zamajaczyła mu sylwetka Rookwood, lecz nim zdołał skrócić dzielącą ich odległość, przyciągnąć ją do siebie blisko i poczuć miękkość ciała, charakterystyczny zapach perfum, dobiegły do niego puszczone luzem psiska.

Sam nie wiedział, czy wolałby zabezpieczyć antykwariat bez walki, czy może raczej spotkać tu przedstawicieli tego przeklętego Zakonu Feniksa i upewnić się, że kolejny z nich zacznie gryźć glebę. Tym razem na dobre.

Dziękując w myślach za to, że barman się rozchorował i nie było nikogo, kto mógłby otworzyć knajpę na noc, zajął się zabezpieczeniami, a następnie wlewitował prawie całkowicie nieruchome ciało Drew do środka.

Powinien po nią wyjść, zapewnić jej bezpieczeństwo. Może nawet powinien nalegać, by wróciła do domu rodzinnego lub wprowadziła się tutaj, do nich - wszak wolnych pokojów nie brakowało. Lecz czy Calanthe kiedykolwiek przystałaby na taką propozycję?

Spotkanie z olbrzymami napawało go w pełni uzasadnioną obawą o własne zdrowie i życie, mimo to nie cofnął się przed zaaranżowaniem rejsu, pociągnięciem odpowiednich ludzi za języki.

Westchnął cicho, boleśnie, po czym pokręcił krótko głową, rozważając wszelkie za i przeciw, i raz jeszcze zaciągnął się papierosem. Następnie żwawo ruszył w kierunku zbiorowiska, nie sięgając przy tym po różdżkę; tę trzymał w kieszeni, łudząc się, że nie zostanie zmuszony do robienia z niej użytku.

Robił to, by móc się na kimś wyżyć - lub oberwać wystarczająco mocno, by na krótką chwilę zapomnieć o wszystkim, o zabitych w walce Rycerzach, o pętli, która powoli zaciskała się na jego szyi. Kiedy przyjdzie pora i na niego? Kiedy dosięgnie go gniew Czarnego Pana? Lub padnie z ręki Zakonników...?

Skrzywił się, gdy zauważył majaczącą w oddali wieżę Big Bena; dalej tak samo zrujnowana, jak i wtedy, kiedy przybył tutaj z lordem Nottem z zamiarem opanowania nękającej ją anomalii.

Z tego też powodu żeglarz bez dłuższego zastanowienia przystał na propozycję Drew, godząc się z faktem, że w trakcie jak zwykle nasłucha się przytyków, nieprzychylnych komentarzy pod adresem żony czy innych zaczepek. Pocieszał się jednak tym, że w końcu będzie mógł mu dać za to wszystko w mordę.

Westchnął, zakręcił szklanką, na której dnie wciąż znajdowała się resztka bursztynowego napoju, po czym szybkim ruchem wychylił jej zawartość i wrócił do pochylania się nad grubą księgą rachunkową, w której umieszczał właśnie ostatnie przychody i rozchody.

Na tyle wygodnie, na ile był w stanie rozsiadł się na rozklekotanym krześle, a następnie sięgnął do kieszeni po papierośnicę, wyjął z niej jednego ze zrobionych wcześniej skrętów i ulokował go między wargami, by na koniec zająć ręce porzuconymi na blacie stolika kośćmi.

Dlatego też nie wchodził jeszcze do środka, zamiast tego zatrzymał się kawałek od drzwi wejściowych – czy mogły być obłożone choćby najprostszymi zaklęciami ochronnymi? – i sięgnął do kieszeni po papierośnicę, wyciągając z niej zrobionego uprzednio skręta; jego obecność nie powinna wzbudzać niczyich podejrzeń, jeszcze.

Do ich uszu dobiegały już głośne śmiechy, śpiewane nieumiejętnie szanty. Zza okien wylewało się ciepłe, chwiejne światło magicznych świec. Nie wątpił, że znajdzie tam tego śmiecia; bosman wysłał mu sowę nie wcześniej niż godzinę temu, że widział go na własne oczy. I że życzy dobrej zabawy.

Odczuwał swego rodzaju satysfakcję na wieść, że udało się pochwycić i osadzić w Tower choćby i trzech byłych policjantów. Zdawał sobie sprawę z faktu, że stanowili oni jedynie marny odsetek czających się po kątach rebeliantów, przeciwników obecnej władzy, jednak niewątpliwie potrzebowali ich, by dać pozostałym odpowiedni przykład, wszak nic tak nie przemawiało do tłumów jak publiczne egzekucje.

W końcu stanęli przed drzwiami do mieszkania numer cztery, a Goyle - nie czekając na pomoc druha - załomotał w nie silnie, nie chcąc dłużej czekać, nie chcąc przeciągać tej wizyty. Byle była w domu. I byle mogła mu pomóc.

Podobno nie tak dawno temu kilku innych Rycerzy zabezpieczyło teren, nałożyło na niego pułapki, które powinny zapewnić im niezbędny do przeprowadzenia tego zadania spokój. Tak przynajmniej myślał, gdy ruszyli dalej; teren wyglądał na zapuszczony, zaniedbany... Stanowił idealną kryjówkę dla niechcianych przez czarodziejskie społeczeństwo lykantropów.

Czekał przed wejściem, leniwie kopcąc papierosa, wsłuchując w nieliczne hałasy dobiegające z sali głównej. Ruch był niewielki, jak to w środku tygodnia, nawet jeśli będą zmuszeni zamknąć dzisiaj wcześniej, nie zrobi im to żadnej różnicy – tak przynajmniej kalkulował, doskonale zdając sobie sprawę z faktu, że sprawę Benjamina trzeba załatwić raz a dobrze, półśrodki mogły okazać się niewystarczające.

Nie wstał z zajmowanego do tej pory krzesła, gdy Hagrid – ogromny i kudłaty – wchodził do uporządkowanego, ozdobionego malarstwem marynistycznym pokoju w asyście eskortujących go policjantów.

Od poprzedniego spotkania minęły długie miesiące, doskonale pamiętał jednak jego przebieg - najwyraźniej oczywiście tę część, w której brał czynny udział. Kiedy dzielił się z pozostałymi dość nieprawdopodobną informacją o ugodzonym zaklęciem niewybaczalnym, a następnie powstałym z martwych Tonksie lub wyrażał swe zdanie na temat ówczesnego zarządcy portu.

Byłby głupcem, gdyby w wyprawie tego pokroju szukał podniety. Mogli już nigdy nie wrócić na powierzchnię, zginąć w labiryncie tych zapomnianych przez wszystkich korytarzy.