Chyba jestem szczęściarzem. Co prawda spotkało mnie do tej pory trochę nieszczęść, ale chyba nie jestem w dobrej pozycji, żeby narzekać. Chyba nie mam do tego prawa.
Niewiele jest takich rzeczy, do których dziedzic szlacheckiego rodu nie ma prawa, ale to jest właśnie jedna z tych rzeczy. "Rzeczy"... Zawsze szukam zamiennika tego słowa, bo wiadomo, że nie chodzi tu o materialne przedmioty, ale też nie można nazwać tego sprawami... W tym wypadku mógłbym użyć dokładnego określenia... Czynności, działania, stanowiska, stany? Coś z tych kilku, chociaż nie jestem pewien w które z nich najlepiej wkomponowuje się narzekanie. Niewątpliwie - narzekanie jest jakąś czynnością. Z drugiej strony... Przepraszam. Byłbym w stanie siedzieć i rozmyślać nad tymi "rzeczami" i ich poprawnością jeszcze długi, długi czas, aż bym wreszcie posiwiał i zestarzał się jak ojciec. Nie, jasne, oczywiście, że tak nie myślę. Kocham ojca. Naprawdę! Dobrze, w okazywaniu tego jestem dość niezdarny... Rzeczywiście, mógłbym robić to bardziej klarownie, ale... To znaczy, po pierwsze: może tego nie widać, ale naprawdę wiele mu zawdzięczam i bardzo go kocham, a po drugie: nie wiem czy jestem w stanie okazywać to (tę miłość) jakoś bardziej, gdzieś po drodze coś nie wyszło, nie wiem czy ze mną, czy z nami. Bardzo lubię się do niego przytulić. Wtedy nie musimy o niczym rozmawiać, a wszystko co czujemy jest oślepiająco jasne. Od kiedy mama...

Urodziłem się jako żart. O - to objaw mojego humoru - był pierwszy dzień kwietnia jak się urodziłem, dlatego żart. Dwadzieścia dwa lata temu już. Wrzeszczałem w niebogłosy, jak każdy nowonarodzony zmuszony do wzięcia swojego pierwszego w życiu przerażająco bolesnego oddechu. Wrzeszczałem jak każdy, a nie byłem "jak każdy" wcale, bo był ze mnie bobas iście szlachecki. Kochająca, wyznająca najwyższe wartości i ideały, rycerska wręcz rodzina Longbottomów doczekała się nowego dziedzica tych wszystkich... no, tego wszystkiego (wartości, ideałów, rycerstwa, cnót i w ogóle). Tak, ja, pierwszy syn pierwszego syna (niestety nie dziecka) pierwszego syna i tak dalej, i tak dalej. Schemat znany wszystkim rodom arystokratycznym, czasem oczywiście coś się w nim zmieniało, ale zasady są dość sztywne i surowe. U nas było trochę odstępstw od normy, naprawdę bardzo niewiele i bardzo nieznacznych, ale trochę było. Tacy jesteśmy szaleni. Sam pomysł z nadaniem mi imienia po matce był dość kontrowersyjny, ale jak widać się sprzedał. Leon - po matce Leonie - Richard - po dziadku Richardzie - Longbottom - po przodku Galahadzie. Już urodzony, już umyty, już spokojnie śpiący, jeszcze nieświadomy swojego przeznaczenia. Ten mój sposób wypowiadania się... Jakbym był jakimś cynicznym smutasem. Wcale tak nie jest! W towarzystwie jestem bardzo energiczny i wesoły! Tak po prostu odreagowuję wieczną radość. Nie chcę, żeby ktoś sobie pomyślał, że jestem... Nieważne. Chyba się trochę czerwienię?

Wydaję się ponury, prawda? Ostatnio dosyć często mi się to zdarza, a ja tego nie chcę. Nigdy tak nie było, to chyba przez tę całą "dorosłość". Chciałbym nadal być dzieckiem i móc robić dziecinne rzeczy... Miałem takie spokojne, szczęśliwe dzieciństwo. Byłem posłusznym dzieciakiem, zawsze starałem się spełniać oczekiwania rodziców, nie robić im wstydu, nie dawać powodu do zawodu. Haha, powodu do zawodu. Mógłbym pisać wiersze albo piosenki, prawda? W każdym razie - no nie byłem jakimś skrzatem domowym, potrafiłem się dobrze bawić i łamać zasady. Musiałem się tylko nauczyć robić to gdzieś, gdzie mnie nie widać, za plecami rodziców, po cichu. To było nawet ekscytujące i podobało mi się bardziej niż robienie wielkich burd i wywoływanie bezsensownych kłótni z rodzicami - co w przypadku reszty rodzeństwa zdarzało się dość często. Przykładny byłem, wzorowy. Tego ode mnie wymagano, a ja z tym nie walczyłem, tylko nauczyłem się z tego dobrze korzystać. Tak... Nie pamiętam raczej żadnych niemiłych wspomnień z dzieciństwa. Prawda, miałem parę głupich wybryków, ale kto nie miał. Jak miałem trzy lata, jednego dnia nagle zniknąłem rodzicom z oczu i wyszedłem na drugą stronę barierek na naszym balkonie. Byłem ciekawski. Dobrze, że to szybko zauważyli, bo mógłby być klops, haha! Potem dopiero gdzieś jakieś drobne zniszczenia wartościowych przedmiotów, wszystko przypadkiem. Mówiłem, że byłem grzecznym dzieciakiem! Uwielbiałem zawsze grać na fortepianie. Moi rodzice też to lubili. Nauka mnie nie irytowała, czułem jakieś takie przyciąganie. Chyba bardzo mnie cieszyło, że mam na coś wpływ, że to ode mnie zależy jaki dźwięk się rozniesie... Miła odskocznia od szlacheckich obowiązków. Oprócz tego zawsze grałem z dziadkiem w szachy czarodziejów, jak przychodził do nas. Albo my do niego. Nie wiem czy bardziej cieszyłem się z gry, czy ze spędzania z nim czasu. Czytałem też dużo, uczyłem się francuskiego, nie wiem... Robiłem mnóstwo rzeczy. Oczywiście też bawiłem się na podwórku, chyba każdy się bawił. Nie byłem zmuszany do tego wszystkiego, bo sam chciałem to robić - uczyć się i czytać, znaczy się. Dlatego nie pamiętam żebym kiedykolwiek czuł do rodziców żal, że muszę już skończyć zabawę i wrócić do domu na obiad, a potem naukę. Dopiero teraz może trochę żałuję. Ale teraz to już nie ma kompletnie żadnego znaczenia. O, co robiłem takiego niecnego za plecami rodziców? Naprawdę głupoty, jadałem słodycze przed obiadem na przykład. Ale też poznawałem ludzką anatomię, podglądając rozbierającą się służącą, uczyłem się słów, których nie można wymawiać, podsłuchując kucharki... Różne takie. Jak to ciekawskie dzieciaki...

Gryffindor i do przodu! Chociaż Tiara chwilkę myślała. Pewnie czy czasem nie przydzielić mnie jednak do Ravenclawu. Myślę, że tam bym też dał radę. Przynajmniej więcej bym dzisiaj umiał. No co? Taka prawda! Gryfoni trochę mnie rozpuścili. Ale to dobrze, dzięki temu nie wyrosłem na jakiegoś profesorskiego nudziarza. Miałem świetną ekipę na roku, szkołę naprawdę świetnie wspominam. To trochę jakbym nagle był jakoś dziwnie wolny. A przecież w domu nie byłem uwięziony. Tak się chociaż starałem myśleć, żeby się nie zamartwiać. Wszystkie te obowiązki, trzymanie fasonu, etykieta szlachecka, historia magii i w ogóle, no to chyba zrozumiałe, że mogłem czuć się trochę zblokowany, prawda? Savoir-vivre i chapeau bas. Do widzenia. A ja chciałem się mimo wszystko trochę rozerwać, no jaki jedenastolatek nie chce się rozerwać? Chyba tylko te ponure ślizgońskie bachory, co im ciągle coś śmierdzi pod nosem. W sumie nie wiem czy jak o nich myślę, to wyobrażam sobie bardziej ich zadufane, zadarte nochale, z których wystają śpiki, czy... Ee, dobra, chyba się zagalopowałem. Lubię wszystkich raczej, nawet niektóre śpiki mogą być fajne, jak tylko chcą. W sensie, Ślizgoni. No właśnie, tak na moją etykę szlachecką wpłynęło 7 lat gryfońskiego wychowania. Ale stałem się bardziej przystępny, mniej gadałem o mało istotnych rzeczach, jak polityka, dziedziczenie, muzyka klasyczna i z której strony powinno wieszać się papier toaletowy. Zaczęły się przyjaźnie, romanse, rozpusta i haha, nie oczywiście, że nie, przepraszam. Rozkręciłem się od początku, prawda? Zacząć zawsze jest trudno. Mówiłem, że nie jestem cynicznym smutasem.

W Hogwarcie obudził się we mnie lider. Miałem swoją paczkę, swoje stado, jak lubiłem to nazywać (tak, tak, Leon - lew, Gryffindor - lew, stado, genialne, wiem). Zaczęło się niewinnie, kiedy stanąłem w obronie jednej cichej mugolaczki na zajęciach z latania na miotle. Nic wielkiego, po prostu nie podobało mi się, że ktoś o mniejszych umiejętnościach znęca się z zawiści nad bardziej uzdolnionym, tylko ze względu na status krwi. Status krwi nie uratuje ci tyłka, jak wpadniesz do jaskini trolla... Paru osobom spodobał się fakt, że potrafiłem się tak wypowiadać, że nie bałem się jakiegoś poniżenia. Nie wiem, tak właściwie to nie mam pojęcia, co skłoniło tych paru wariatów do kumplowania się ze mną. W każdym razie od tego momentu, a było to w połowie pierwszego semestru, zacząłem zyskiwać szacunek wśród rówieśników i starszych uczniów. To były piękne czasy, których nie chcę przytaczać teraz dokładniej, bo mógłbym nigdy nie skończyć. Skupię się więc tylko na najistotniejszych kwestiach. Byłem bardzo aktywny, po zajęciach uczęszczałem na wiele dodatkowych "kół naukowych", cóż nie lubiłem się nudzić. Klub Pojedynków był chyba moim ulubionym. Uwielbiałem zajęcia z Zaklęć i uroków oraz Obrony Przed Czarną Magią, więc cieszyłem się z możliwości ćwiczenia się w tych dziedzinach. Byłem całkiem dobry, może jednym z lepszych na roku. Nieważne, nie po to o tym mówię, żeby się przechwalać. Chciałem tylko zaznaczyć punkt, w którym obudziło się moje powołanie zawodowe. Do innych przedmiotów nie miałem tyle zapału, co prawda nadal rzetelnie się do nich przygotowywałem, ale pojedynki to był mój "konik". Chyba w trakcie swojego trzeciego roku zapragnąłem zostać aurorem. "Iść w ślady ojca", jakby powiedziała rodzina i znajomi taty. Może niekoniecznie to mnie przekonało do tego zawodu, ale nie mogę zanegować, że "poszedłem w jego ślady". I tak sobie funkcjonowałem. Zbierałem punkty dla Gryffindoru, traciłem punkty dla Gryffindoru - czasem ktoś przyłapał nas na robieniu czegoś "niecnego", jak na przykład szlajanie się nocami po zamku, w jakim celu - nie zdradzę. Przygotowywałem się do wymarzonego zawodu...
No i umarła mi matka. Leona Longbottom, odeszła w trakcie mojego ostatniego roku nauki w Hogwarcie. To zabrzmiało dość brutalnie, jakbym nie miał w stosunku do niej... Przepraszam.

Powinienem mówić o mamie gdzieś przy narodzinach i dzieciństwie, ale teraz chyba jest najlepszy moment. Teraz już umiem o niej rozmawiać, taką mam przynajmniej nadzieję. Była wszystkim. Gorącym sercem, ramionami, w których można było się skryć, łonem, na którym można było spocząć, ciepłym, czułym słowem, śledzącymi moje postępy łagodnymi oczami, które zawstydziłyby wszystkie na świecie szmaragdy i przepięknym uśmiechem, który przywoływał poczucie bezpieczeństwa. Dobrą radą, wsparciem, oazą spokoju, wcieleniem cierpliwości i zrozumienia. Pamiętam, że zawsze była blisko. Czytała mi bajki na dobranoc, pomagała w nauce francuskiego i szlacheckiej etykiety, bawiła się ze mną, kiedy nikt inny nie chciał... Słuchała moich problemów, odpowiadała na pytania... Żartowała sobie ze mną, miała piękny śmiech... Miałem wrażenie, że nie ma takiej rzeczy - ech, znowu te "rzeczy" - na jakiej się nie znała. Kochałem ją bezgranicznie. Wydaje mi się, że byłaby w stanie przekonać mnie do wszystkiego, nie znalazłaby się kwestia, w której w końcu bym jej nie ustąpił, mimo różnych poglądów, ze względu na miłość. Chociaż ojca kocham wcale nie mniej, w gorącej dyskusji (nigdy się przecież z rodzicami nie kłóciłem za dzieciaka, dopiero po zostaniu aurorem zdarzyło się nam parę razy... skruszyć kopie o jakieś zawodowe błahostki) nie dałbym mu się tak łatwo pokonać, na pewno nie bez jakichś silnych rzeczowych argumentów przemawiającymi za jego stanowiskiem... To wszystko zabrała mi jakaś wstrętna serpentyna... Mógłbym wymieniać różne wspomnienia związane z mamą, ale chyba wcześniejszy opis tego co czuję i widzę, gdy o niej myślę, wystarcza. To nic dziwnego, że po jej śmierci kompletnie się zmieniłem. Zerwanie tak silnych więzi musiało poskutkować w taki sposób, musiało się na mnie mocno odbić. Przez pół roku byłem prawie wyłączony z życia towarzyskiego. Przelewałem, a raczej zatupywałem cały swój smutek nauką. Wkuwałem dniami i nocami, pojedynki nie były już dla mnie frajdą i zabawą, tylko ciężkim treningiem. Niektórzy przestali się ze mną zadawać. Twierdzili, że stałem się właśnie takim "cynicznym smutasem". Zupełnie nie do życia. I może faktycznie tak było, ale nie żałuję. Tylko na tych, którzy przy mnie wtedy zostali, powinno mi zależeć. Mówi się, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie (ło, ale rym!). Kończyłem siódmą klasę dumny, jeszcze niezupełnie otrząśnięty po utracie matki, ale skupiony na celu. Miałem na tyle wysokie oceny, że na kurs aurorski dostałem się bez problemu. A potem już tylko z górki...

Bycie aurorem mam we krwi. Nie żeby to była jakaś nasza rodowa tradycja, po prostu Longbottomowie wychowywani są w wartościach, które pokrywają się z wartościami reprezentowanymi przez ten zawód. Zresztą - w trakcie kursu przygotowawczego do zawodu bardzo często porównywano mnie do ojca. Ojca, właśnie... Niewiele o nim mówiłem, praktycznie nic. Może nie zaczynałem o nim opowiadać ze strachu, że okropnie spłycę ten temat, albo że nie podołam temu zadaniu, albo że za długo by to trwało, albo... - nieważne. Zawsze był i na pewno będzie stanowił znaczną część mojego życia. Do teraz miał na nie ogromny wpływ. Chyba wszystkie moje wybory, moje decyzje, każde działanie i czynność, które wykonywałem w trakcie mojego dotychczasowego istnienia, wykonywałem wobec taty. Dopiero niedawno udało mi się z nim o tym trochę porozmawiać, gdy byłem mały to było prawie że nie możliwe. Nie byłem tego do końca świadomy. Zawsze starałem się nie być problemem dla rodziców - to jedno, ale to, że nieustannie próbowałem zaimponować Donovanowi Longbottomowi - to drugie. Chciałem być chwalony przez niego, gdy robiła to matka, wiedziałem, że to po prostu z miłości. Gdyby zrobił to ojciec, byłoby to z dumy, szacunku... Czułbym, że robię coś dobrze. Był dla mnie wzorem do naśladowania, ale też kimś kim niekoniecznie chciałbym być. Zawsze starałem się zbierać wszystkie jego pozytywne cechy i zbudować sobie z nich zbroję. Z czasem, kiedy zaczęło do mnie dochodzić, że jestem tak bardzo do niego podobny, że nie tylko jego zalety, ale także wady przeszły na mnie, tak zwyczajnie, zupełnie jak kolor włosów czy układ szczęki - wtedy zacząłem się do niego dystansować. Nie chciałem być taki jak on. Nie chciałem popełniać jego błędów, mieć tych samych mechanizmów. I wszystko to i tak mi się działo. Może nie stałem się dokładnie takim samym człowiekiem, ale wszystko we mnie przypominało mi ojca. Co najgorsze, nie tylko mnie - rodzina, profesorowie, znajomi taty zawsze mówili, że bardzo go przypominam. Jedna z cech, których najbardziej w sobie nie lubię to ta przeklęta cierpliwość. To duszenie w sobie emocji, wieczne "daj sobie spokój", które męczone dostatecznie długo przeradza się w przerażający lwi ryk. Ogromny wybuch. Erupcja wulkanu. A potem trudno jest przeprosić, a wyrzuty sumienia nie dają spokoju. W końcu zrozumiałem, że nic na to nie poradzę i tak po prostu jest. Zacząłem ponownie zbliżać się do taty. To wtedy zmarła mama. Widziałem jego cierpienie, jego problemy i jak je w sobie tłamsi. Widziałem wszystko, wszystko rozumiałem, bo miałem identycznie. Jesteśmy tacy sami, czujemy tak samo i dlatego nie potrafimy sobie pomóc. Nie potrafimy ze sobą rozmawiać, najczęściej gadamy o głupotach albo o pracy. I widzę, jak bardzo za sobą tęsknimy, jak siebie potrzebujemy. To wszystko wisi w powietrzu, a te uczucia naprawdę trudno jest przekazać. Dlatego tak bardzo lubię się do niego przytulić. Wtedy nic nie trzeba mówić i wszystko jest zrozumiałe.

I oto jestem. Leon Richard Longbottom, syn Leony i Donovana Longbottomów, świeżo upieczony auror o wielkich ambicjach i zdaje się bezkresem życia przed sobą. Tak... Złudne to, bardzo dobrze to wiem. Ile mam czasu zależy albo od tego jak dobrze potrafię udawać (czego bardzo nie lubię), albo od tego jak sprawnie potrafię popierać swoje idee umiejętnością rzucania zaklęć. Nastały czasy, w których siedzenie cicho powoli zaczyna zakrawać o czyn niemoralny. Wydaje się, że po prostu trzeba objąć jakieś stanowisko... Że brak stanowiska równa się zgodzie na rozprzestrzenianie się zła. Nastroje są ogniste i nic nie wskazuje na to, by coś dało radę szybko ugasić ten pożar. Można więc patrzeć, jak dwa płomienie wzajemnie się pożerają i liczyć czy to na zysk, czy zwyczajne przetrwanie - lub wziąć udział w tej pożodze po jedynej właściwej stronie. Wiem, że Brendana (mojego kuzyna) i mojego ojca nie łączą jedynie więzy krwi i miejsce pracy. Czuję, że wkrótce dowiem się od któregoś z nich o co tak naprawdę chodzi. Jeżeli sami mi tego nie powiedzą (wątpię, by zrobił to tata, to pewnie nic bezpiecznego, a on mimo wszystko chce, bym był bezpieczny), to sam nie wytrzymam i jakoś się dowiem. Bo jestem pewien, że przyszedł już i na mnie czas. Że zabawa się skończyła, płachta szczęśliwego wyobrażenia o świecie zsunęła się w tę samą otchłań, w której kończą wszystkie inne kłamstwa z dzieciństwa (które albo sami sobie wmawiamy, albo robią to nam inni ludzie) i trzeba się z tym prawdziwym życiem bez upiększaczy zmierzyć...

Dobry wieczór. Mam nadzieję, że to już ostatnie nasze spotkanie w najbliższym czasie, bo... wracam do siebie i nie chcę też pani narażać na niepotrzebne niebezpieczeństwo, rozumie pani? Wiele wody upłynęło. Mam na myśli, od kiedy pierwszy raz zmuszono mnie do rozmowy z panią. Zmieniłem się. Świat się zmienił. I jestem potrzebny jeszcze bardziej niż kiedykolwiek. Czuję się... Czuję, że byłem zbyt słaby. Nie, oczywiście, wiem że to nie była moja wina, nie o to chodzi. Powinienem być przygotowany. Pamiętam, jak opowiadałem pani o nauce w Hogwarcie, o szkoleniu aurorskim - kokietowałem wtedy, nie przechwalałem się wprawdzie, ale w głębi ducha czułem, że jestem wyjątkowy. I to wszystko co o sobie mówiłem wydawało się takie oczywiste i nudne - "jestem geniuszem, takie jest moje przeznaczenie, czy możemy już skończyć tę rozmowę"? Tak naprawdę nie wiedziałem nic. Wtedy nie byłem gotowy, nie byłem świadomy. Teraz jestem.

Mogę już o tym rozmawiać... Na naszym ostatnim spotkaniu przed tą... katastrofą... mówiłem pani, że chcę się dowiedzieć o co "tak naprawdę" chodzi. No więc, nadal nie jestem tego pewny. Pamiętam nawet, że spotkałem się ze swoim kuzynem w swoim domu, w celu, no, dowiedzenia się prawdy, ale zanim zdołaliśmy w ogóle przejść do rzeczy, mój ojciec wszedł do salonu i wezwał go do siebie. Chwilę później wyruszyli gdzieś w pośpiechu. Potem nie było czasu. Ja sam zatopiłem się w pracy, drobnych jeszcze wtedy zleceniach. Może gdyby ojciec nam wtedy nie przeszkodził... Może byłbym silniejszy w chwili zamachu i nie doszłoby do tego. Może, ale to już nieistotne. Minęły już prawie dwa lata i wczoraj skończyłem rehabilitację. Starsi koledzy twierdzą, że jestem gotowy, by wrócić do czynnej służby. Tata nie jest jeszcze przekonany, ale nie do niego należy ta decyzja. I, z całym szacunkiem, pani także nie będzie w stanie mnie od tego odwieść. Ci ludzie zapłacą za to, co zrobili mojej rodzinie, przyjaciołom... Zapłacą za cierpienie tych wszystkich niewinnych osób. A mój wuj wróci do Ministerstwa.
Obiecuję to pani.