Hej Franka!

jesteś tylko rok niżej więc na pewno się znamy, trudno zresztą mnie było nie zauważyć, czy raczej przegapić moje włosy robiące jak zwykle co im się tylko podoba. Może kiedyś ci pomogłam, gdy jakiś Slizgon się wziął i uwziął. Może siedziałam obok gdy badałaś zaklęcia nie bardzo wiedząc co zamierzasz ale widocznie wyczekując finalnych skutków. Może mimo tego wszystkiego co nas łączy coś nas podzieliło. Historia stoi i czeka by ją napisać, więc działajmy <3

Hej Just wezmę z tego, co dajesz wszystkiego po trochu!
Coś czuję, że jak już raz zauważyłam, co odstawiają Twoje włosy, jak nic było tylko "a pokaż jeszcze raz, pokaż coś innego" i nie mogłam się napatrzeć. To na początku, kiedy w Hogwarcie w nic nie mogłam jeszcze do końca uwierzyć. Z czasem zyskałaś we mnie wielkiego kibica (chociaż pewnie po cichu ci zazdrościłam tego, ilu chłopaków kręci się wokół ciebie) nie tylko na boisku, ale po tylu latach znajomości obie pewnie mamy sobie za co być wdzięczne.
Resztę historii proponuję dopowiedzieć na bieżąco, skoro czeka biedna

Franeczka Bardzo chętnie znałabym Cię już w Hogwarcie, byłaś rok starszą mądrą Krukonką, czy mogłaś mi wtedy pomagać w zaklęciach? Nie byłam jakaś najnędzniejsza, ale zawsze szły mi topornie, choć bardzo się starałam. Możemy się znać i lubić od tych właśnie lat szkolnych, trochę bliżej odkąd jesteśmy obie w Zakonie, skoro tak lubisz muzykę i tańce, to może próbowałaś/spróbujesz kiedyś mnie wyciągnąć na jakąś zabawę, abym w końcu wyciągnęła z siedzenia swój kijek i się wyluzowała?

Frania, wychował Cię Ravenclaw, a mnie Gryffindor, ale jesteśmy z jednego roku i musimy się znać. Jesteś mugolaczką, tacy mieli trochę przekichane u niektórych w szkole, a ja bardzo ochoczo stawałam w ich obronie, często za to obrywałam, ale mam grubą skórę. Poza tym mam dwóch super przystojnych braci, może próbowałam Cię zeswatać kiedyś, z jednym z nich? Obawiam się, że mam takie skłonności. Od niedawna należę do Zakonu Feniksa, więc jeśli nasz kontakt w ostatnich latach osłabł, miałybyśmy wspaniały pretekst do tego, by odnowić znajomość. Z drugiej jednak strony kiedy skończyłam Hogwart i niestety, nie dostałam się do żadnej super drużyny zajęłam się sklepem dziadka na Pokątnej. Mamy do siebie rzut beretem, więc miło byłoby przez cały ten czas mieć kogoś blisko siebie, jakąś bratnią duszę. Jeśli jesteś na cokolwiek chętna, to razem nad czymś pomyślimy <3

Mogę zaproponować do relacji Sophię i Charlie, a może i obie, jeśli zechcesz. Może mimo różnicy wieku kiedyś miały okazję się ze sobą zetknąć; Sophia, uczynna i krnąbrna Puchonka, miała znajomych wśród mugolaków. Może kiedyś z ciekawością wypytywała ją o interesujące urządzenia i nowinki ze świata mugoli? Później, gdy Frances skończyła szkołę, kontakt zapewne się urwał, choć mogły spotkać się ponownie kiedy już Frances przybyła na Pokątną i zaczęła pracować w Esach. Sofka co prawda niezbyt przepada za ślęczeniem nad książkami ale może akurat czegoś potrzebowała i tak się spotkały ponownie. Może kiedyś wyszły lub wyjdą gdzieś razem, jeśli to spotkanie po latach dopiero nastąpi, by odnowić starą znajomość. Reflektuję też na przyszłą naukę tańca współczesnego <3.
Co do Charlie, z racji tego samego domu to może tu by można pomyśleć nad czymś bliższym? Charlie w latach szkolnych miała pewne problemy z zaklęciami, nadal ma. Może ówczesny nauczyciel zaklęć polecił jej Frances jako osobę, która może udzielić jej kilku lekcji w czasie wolnym? Tak mogła się zacząć znajomość; Charlie, która ponadprzeciętnie dobrze radziła sobie z eliksirami i astronomią, mogła starszej koleżance podpowiedzieć co nieco w tych kwestiach, by odwdzięczyć się za pomoc z zaklęciami.
A jeśli chodzi o dorosłe życie, to Charlie na pewno jest regularną bywalczynią Esów, gdzie szuka jakichś alchemicznych i astronomicznych nowinek. Może tam czasem na siebie wpadają i zamieniają kilka zdań. Charlie od paru miesięcy jest też w Zakonie; kto wie, może już o sobie nawzajem wiedzą? Charlie na pewno trzyma za nią kciuki jeśli chodzi o jej podjęcie pracy w Hogwarcie, sama darzy szkołę pewnym sentymentem.

Poppy, oczywiście! Na moje notatki, a przede wszystkim pomoc w praktyce mogłaś zawsze liczyć. Ale ten twój kijek ma we mnie do dziś swoje najgorsze utrapienie, próbowałam i z pewnością próbuję nadal cię rozruszać. Pewnie namawiałam cię do przedłużenia sobie nieco przepustek do Hogsmeade i póki starczyło mi do tego zapału zapraszałam w swoje miejsca po mugolskiej stronie, ale obawiam się, że na jakiś czas, kiedy trwała wojna nasze relacje przygasły. Ale teraz jak najbardziej mogą odżyć, na początek w Zakonie, a kiedy już trafię z powrotem do Hogwartu nieraz trafię pod twoją opiekę, gdyby zdarzyło mi się dostać migreny albo spaść z miotły <3

Hannah, Frania i Hania - to musi być dream team! Franka nadawała się całkiem nieźle do Gryffindoru, Tiara mało co jej tam nie przydzieliła, więc na pewno się dogadały już w szkole. Sama była trochę obrończynią innych, więc z początku mogła odnosić się do Hani z poziomu "niepotrzebna mi twoja pomoc, litość, ani nic takiego", ale z czasem nauczyła się doceniać każdy przejaw dobroci, jaki jej okazywano, więc później już było wszystko ok. Tylko za te randki w ciemno z braćmi (a jestem bardzo za, żeby Hania je forsowała ) mogły pojawiać się chwilowe kosy, no, chyba, że próbuje nadal, teraz to już pewnie bardziej rzecz do śmiechu, a nie na serio. Myślę, że ich znajomość mogłaby odżyć właśnie po powrocie Fran na Pokątną, w końcu tam spędza cały swój czas. Byłoby miło, gdyby to właśnie Hania była odpowiedzialna za odnowienie jej zainteresowania quidditchem, jej emocjonalne przywiązanie do Jastrzębi, chadzały razem na mecze, gdy uda się zdobyć bilety, o ozdabianiu serduszkami plakatów z zawodnikami nie wspomnę. Myślę, że można z tego wykroić coś bardzo dobrego.

Sophia, już sobie wyobrażam jak Fran widzi aurorkę wyciągniętą gdzieś i tańczącą, czy też raczej próbującą to robić, a to już będzie wystarczająca okazja, by się jej przypomnieć. W szkole pewnie lubiła jej opowiadać o mugolskim świecie, bo to była jej jedyna rzeczywistość i lgnęła do każdego, kogo to interesowało, ale oczywiście też wypytywała w zamian. A spotkanie po latach dopiero na fabule jest całkiem dobrym pomysłem, biere <3
Charlie biere tym bardziej, oczywiście też jako byłą rówieśnicę w potrzebie; teraz w wolnych chwilach Frania wyszukuje dla niej perełki w księgarni i wszystko nalicza z pracowniczym rabatem <3 I bardzo, bardzo docenia jej wsparcie w dążeniu do celu, bo przez te ostatnie kilka miesięcy przed objęciem posady czeka ją zapewne sporo stresów

Podobno uczysz moją siostrę?? Siema, jestem rok młodszy, na pewno kojarzymy się ze szkoły. Jakoś tak się ciągle obok siebie kręciliśmy, najpierw szkoła, potem korepetycje Neali, a na końcu Zakon Feniksa, w którym również jesteśmy razem: jeśli kiedykolwiek potrzebowałaś pomocy z powodu bycia mugolaczką, na pewno byłem, żeby pomóc. Do Esów też pewnie czasem zaglądam, bo lubię czytać - może wpadam co jakiś czas, trafiam na Ciebie i dyskutujemy o książkach. Kontrastujemy charakterami, jesteś żywiołowa, ja niezbyt, ale nie ma nic piękniejszego podczas wojny, niż patrzenie na radość - zwłaszcza, kiedy daje ją taniec. <3

Też rozbawiła mnie ta wizja, a w sumie to wyobrażałam sobie, że swego czasu Sophia regularnie uczęszczała do różnych zarówno magicznych jak i mugolskich lokali, bo podstawową znajomość świata mugoli posiada. Kiedyś była też bardziej beztroska i rozrywkowa niż w ostatnich miesiącach, kiedy absorbuje ją głównie praca i smuteczki po utracie rodziców. Na pewno interesowały ją opowieści o świecie mugoli, ciekawiło ją to, dlatego była żywo zainteresowana doświadczeniami mugolaków. Pomagała też tym spośród nich, którzy stykali się z dyskryminacją. Podobnie jak Frances miała pewne gryfońskie zapędy.
Charlie z całą pewnością nie pogardzi perełkami z księgarni; na pewno regularnie przychodzi na zakupy, chętnie też zaoferuje swoje alchemiczne umiejętności, pamiętając jak kiedyś Frances pomogła jej z zaklęciami <3. Czasem mogą wychodzić razem do kawiarni czy gdzieś, a sprawa Zakonu będzie czymś, co połączy je dodatkowo, poza tym koleżeństwem. Jestem bardzo ciekawa, co nam przyniesie fabuła

Brendan, otóż tak, właśnie wyszło, że uczę , co mnie bardzo cieszy i pewnie powinnam być ci wdzięczna za kredyt zaufania. Przez lata pewnie zapomniałam cichego chłopaka widywanego w szkole (chociaż na pewno ilekroć mi nie pomogłeś, dziękowałam, chciałam nawiązać rozmowę, doceniłam dobre intencje; od zawsze wyrywna, ale raczej nie niewdzięczna, w większości przypadków było dziękuję, nie spadaj) i dopiero przez przypadkową znajomość z Nealą zaczęłam sobie przypominać. Za korepetycjami poszła szkoła i na koniec Zakon, bo jestem dopiero od kilku miesięcy, nie sposób od razu wszystkich odnaleźć, no nie - tak to widzę. Przez to, jak bardzo się różnimy pewnie jestem wobec ciebie trochę ostrożna, ale taki jesteś dobry i nieposkładany jakoś jednocześnie, że moje opiekuńcze serduszko chce jakby pomóc (nie jest to do końca słowo, o które mi chodzi, ale nie mam teraz innego), a nie umie ogarnąć. Więc tak sobie gadamy nad książkami, a ja jeszcze powtórzę jeszcze czasem po twojej bardzo mądrej siostrze, żebyś nie pił tyle tej kawy. Może być?

Jak najbardziej Porwę Cię kiedyś na grę w księgarni, to się bardziej wyklaruje; kiedy powtarzasz po mojej sisotrze, pewnie uśmiecham się półgębkiem bo to w grunccie rzeczy miłe, że się o mnie troszczy i miłe, że ktoś to potwarza, ale pewnie też nie biorę na serio, bo jest wojna, a ja jestem żołnierzem i nie żyję, żeby przetrwać, tylko żeby zginąć. Ale ale ja pewnie tej ostrożności w sobie nie mam - nigdy nie potrafiłem się bawić, więc lubię patrzeć, jak robią to inni. Słowem, myślę, że to mamy, a reszta - no zagrać będzie trzeba!