Młody, około półtora roczny pies o dłuższym, czarnym futrze i czarnych oczach. Podrzucony przez Thomasa, uchroniony przed podzieleniem losu pokarmu dla akromantul. Bałagani, rozrywa poduszki i hałasuje, a w zamian za to nauczył się komend. Głównie "atakuj" i "zostaw". Nie ufa obcym.

8 cali, dość sztywna, sosna, rózg kozłaga.

Z początku nie rozpoznała w mężczyźnie Skamandera, z którym zdarzało jej się rozmawiać jeszcze w szkole a widok zdecydowanie treningowego stroju powodował, że nie musiała pytać o powód obrażeń. W dziwny sposób nawet ucieszyła ją myśl, że jeszcze był ktoś, kto nie pojawił się tutaj z powodu anomalii.

(ZT) Stała nieruchomo, pochylona nad umywalką. Drżącą ręką obmywała właśnie twarz wodą, drugą podtrzymywała zimny, prowizoryczny kompres na swoim karku a gdy otworzyła oczy, z jej ust wydobyło się stłumione przekleństwo. W ostatnim czasie krwawienia z nosa zdarzały się zdecydowanie zbyt często i chociaż była niemal pewna, że są wynikiem anomalii, za każdym razem stresowały ją tak samo mocno.

(ZT) - Jestem uzdrowicielką, pomogę pani. Proszę mi zaufać. - Ostrożnie zmusiła ją do położenia się na zdrowym boku, odchylając jej głowę i wymierzyła w nią różdżką.
- Anapneo - Inkantowała, z nadzieją, że anomalie okażą się dla nich tego wieczoru łaskawe i pozwolą przynajmniej udrożnić drogi oddechowe kobiety.

(kontynuacja; ZT) Najlepiej nie wnikać, nie wyciągać pochopnych wniosków; życiowe motto Saoirse. Nie wnikać, nie komplikować, nie wtykać nosa w nieswoje sprawy. Kto był cicho i otwierał usta tylko wtedy, gdy to naprawdę konieczne, miał święty spokój, więc i teraz poniekąd zaczynała żałować, że zapytała, że zainteresowała się jego powrotem a przyczyny tego spektakularnego zniknięcia zaprzątały jej głowę nieustannie od kilku godzin. Niestety, wiedziała, że już nie pozbędzie się tego uczucia, o ile nie wpadnie w rytm pracy, szarej codzienności, bezpiecznej otchłani, w której mogła się zanurzyć.

(ZT) - Ty... - Zająknęła się, wbijając niespodziewanie kościsty palec w sam środek męskiego torsu. - Myślałam, że coś ci się stało, że nie żyjesz - w nieco drżącym głosie pobrzmiewała wyraźnie zauważalna nuta pretensji – a teraz pojawiasz się znikąd i nie dajesz znaku życia? – Wbiła palec trochę mocniej, próbując przebić się przez żebra do jego serca, które zamierzała wyrwać i spalić, czyniąc to samo z resztą wnętrzności. Nie była przekonana, czy chciała kontynuować tę rozmowę, mimo to stała w miejscu, zaciskając wargi.

(ZT) Pierwszy od dawna wolny od pracy dzień postanowiła spędzić na załatwianiu mniej lub bardziej ważnych, a przede wszystkim zaległych spraw. Po wcześniejszych zakupach, by pies miał co jeść i niszczyć, udała się z nim na spacer, dla rozruszania kości przed dalszą wycieczką po Pokątnej. Zauważyła, że jego nieznośne zachowanie najczęściej pojawiało się wtedy, gdy zostawiała go na dłużej samego w czterech ścianach mieszkania. Kiedy była obok: zachowywał się niemal jak ideał.