Taras widokowy

Obecność babki była darem od niebios - w czasach, gdy tyle kobiet umierało w połogu, przy samym porodzie czy z powodu dojmujących, typowo kobiecych dolegliwości, ona wydawała się nienaruszonym diamentem. Ostra, silna, piękna - pożądana, to słowo miało się za nimi ciągnąć. Gdy przed laty rozmawiała z dziadkiem, ten skłoniony dozą alkoholu, wydawał się nie widzieć na świecie obecności kogokolwiek innego - ze strony babki wiedziała jednak, że nie było w tym przed laty nic poza umową dwóch rodów. Na wpół to podziwiała - to, jak wybitnie babcia była w stanie kontrolować roztaczaną aurę; jak jej sytuacja życiowa nie wpływała na to, co potrafiła czynić lepkimi mackami otaczającymi męskie umysły. Rozczulenie przemknęło po drobnej twarzy, czyniąc jej rysy jeszcze delikatniejszymi - duma rozpierała niezmiennie ciało damy, ukazując jak obecność starszej półwili potęguje w niej coś na kształt pewności siebie. Jej bliskość, zrozumienie i mądrość życiowa torowały jej ścieżki, dawały odpowiedzi na pytania o to jak żyć i kim w ogóle być, gdy bycie sobą było tak trudne. Piękno kryło się pod pazuchą niedopowiedzień i metafor podsyłanych przez życiowe koleje; w skrajności faktur dłoni, w spojrzeniu niesionym innymi odcieniami, a jednak tak wyjątkowo bliźniaczym.
— Och, trytoński przydaje się na morzu, babciu. — Słowa zwieńczył krótki śmiech. Nie zapominaj, że równie dużo we mnie krwi morskich wędrowców. Słodki uśmiech spotęgował wrażenie niewinności, choć nie obawiała się odpowiadać lady Lestrange z odpowiednim, pewnym tonem. Drażniła się, z przyjemnością wprost obserwując wszelkie reakcje wyniosłej postury i zgaszonej w powadze mimiki. Czy po niej odziedziczyła swoją, wręcz flagową, powagę? Damę Hampshire opływała nie tylko powaga, co niekiedy wprost lodowaty chłód, który budował granicę między nią a otaczającymi ją ludźmi. Najjaśniejsze gwiazdy bladły przy półwilim obliczu, a ona i tak pozostawała cyniczna i nieobecna. Wilk wśród potulnych owiec. Złośliwość nadawała jej dodatkowego uroku.
Wsłuchiwała się w nadchodzącą prawdę, na wpół niosąc za sobą coś na kształt oddania, a z drugiej strony kryjąc się w swoistym wstydzie. Wiedziała, choć nikt nigdy jej nie powiedział - tego była pewna - ale nie oceniała, niosąc klarowne pytania prowadzące do wewnętrznych dysput. Niczym najczystsza woda zatoki, najsłodszy owoc nieskazitelnego ogrodu. Mówiła, mówiła po niemiecku, układając wprost przytyk do kobiecego umysłu. Nie znała tego języka, bo nigdy nie nabrała odwagi by rozumiane słowa - zaczytane po stokroć - przekuć w słowa. Nie wydusił z niej tego nauczyciel, nie wtłoczyła ona sama, dopiero teraz, wsłuchując się w twardość germańskich głosek, zdawała sobie sprawę, że je rozumie. Zęby zacisnęły się na wnętrzu policzków. Bycie sobą niosło więc jej urok, taki wyrok osiadł na Wyspie Wight, więc czy dane było jej go kontrolować, gdy nie szedł w zgodzie z jej naturą? Może wręcz przeciwnie, był jej integralną wprost częścią?
— Rozumiem. — Odparła łagodnie na początek wypowiedzi, napawając się wsparciem idącym z bliskości dłoni babci. Skonstruowanie wypowiedzi po niemiecku, mimo nauki, stanowiło krok milowy - a w tym zestawieniu wyjątkowo ciążący, skoro niósł za sobą również głębokie zastanowienie nad aspektem, który ciężko było obrać w słowa. Czymś, co było jej częścią, a czego nienawidziła. Stłumiła wewnątrz głos głodu, upijając więc łyk herbaty - kryjąc kolejną i kolejną rzecz, która ciążyła na drobnych ramionach. — Kiedy się... tego nauczyłaś? — Pytanie w swojej banalności niosło szersze obawy o niestałość jej własnej, krążącej w żyłach magii. Wydawała się nie być jej pewna, nie wiedząc, czy kiedykolwiek się tego nauczy, bo choć próbowała kontrolować swój dar, to ten płatał jej figle. Niekiedy, boleśnie i dojmująco wprost.
Dłoń uniosła do ust filiżankę z herbatą. Nie znała trytońskiego - nie pamiętała raczej, bowiem nauki w dzieciństwie pobierała - ale niemiecki niósł coś dodatkowego. Dziedzictwo. Jej babci, kobiety, która mimo nazwiska i urodzonych pod nim dzieci niosła je i przodowała w nim z większą dumą, niż kiedykolwiek by się spodziewała nawet po mężczyznach. Poprawiła upięte w kok kosmyki, które zapragnęły chwili wolności, palcami drugiej dłoni niezmiennie gładząc skórę babci.
— Nie chcę... by spoglądano na mnie tylko przez pryzmat tego... daru. Tak jakbym, jakbym była tylko nim. — Konstruowanie każdej wypowiedzi było niczym wertowanie stron słownika - żmudne, długie i trudne. Brytyjski akcent zmiękczał niemiecką mowę, jej naleciałości wychowania wstrzymywały hart ducha niesiony w przodkach. Zbiła usta w cienką linię, pozwalając sobie na krótkie westchnięcie. Czuła - przynajmniej - że nikt nie będzie analizował jej słów poza godną tego kobietą; tą, która rozumie i tą, która ową naukę życia może jej wpleść. Ale, gdy tylko wiatr oplatał delikatne blond poświaty wokół jej szyi, czuła zakładane kajdany niemożności. Pragnęła z tejże skóry uciec, zerwać ją i zbesztać - a jednak, w ucieczce w dar i jego moc czując ukojenie. Gdy emocje wzbierały, był jej ratunkiem, ale gdy chciała być tylko człowiekiem, stanowił coś na pierwowzór kata. Jak odnaleźć w tym siebie, gdy siebie jeszcze nie znała? Gdy bała się, ale pragnęła uwagi. Gdy chciała czuć się piękną i chcianą, jak każda kobieta w jej wieku, a jednocześnie bała się konsekwencji rodzących w męskich umysłach - zrugania, zgniecenia, zniszczenia po kres trzewi. Czy Pani Babcia znała na to odpowiedź?

Życie swoje spędzisz na lądzie.
Coś wydawało się rozrywać ją na strzępki, zbierać resztki nadziei z dziewczęcego ciała, nadając mu powagi i pewności godnej kobiety. Wydawać by się mogło, że jej brwi zmarszczyły się w smutku, nic bardziej mylnego - spoważniała na moment po odpowiedzi babci, zagryzając zęby na wewnętrznej stronie policzków.
— Morze pozwoli mi utopić to, czego nie mogę spalić. — Półszept dotarł jedynie do przodkini, gdy spojrzenie Imogen zsunęło się ze spokojnych fal na jej twarz. Czyż nie to było uniwersalną prawdą wypadkową wychowania jej i władców mórz? Winna zawsze znaleźć cel i rozwiązanie, zawsze upatrzeć swoje dobro. Pragnęła czegoś, co nikt jeszcze nie miał. Chciała dotrzeć dalej, niż mogła -  skosztować inności i wreszcie wieść prym w swoim własnym życiu, które niosło jej dar odziedziczony po tej kobiecie. Coraz częściej sięgała po więcej - miała odwagę go próbować i pozwalać emocjom sięgać zenitu tak, jak teraz. Słuchała słów babki, rozkoszowała się jej bliskością i dotykiem, który rozbierał czułość na składniowe bytu - ale do jej uszu docierało to, co sięgało głębiej. Wody nabierały szarości, ból pałętał się wśród wspomnień. Gdy spoglądała na panią matkę i obecną tu babcię widziała niemalże kopię - jej słowa mówiły jednak o spuściźnie, z którą Imogen nie mogła się zgodzić. Matka była silna, silniejsza niż lady Brunhilde mogłoby się zdawać - w swojej opiekuńczości i przywiązaniu do dzieci trwała tak dumnie, tak pewnie. Wspomnienia mieszały się, powodując kolejne unoszenia klatki. Jesteś krakenem. Nachyliła się lekko, składając na dłoni babci krótki pocałunek przepełniony do cna szacunkiem, ale nie mogła dalej pozostać na miejscu. Uniosła się ze swojego miejsca, gdy na jej twarzy zaczęły wreszcie rysować się barwy emocji - istna głębia oceanu, który wzierał się powoli, jakby z całą swoją objętością nie potrafił zgromadzić na raz wystarczającej siły. Ale teraz ta siła była, a emocje niegdyś tłamszące i blokujące ją przed tymże naturalnym zachowaniem, nacierały boleśnie na młody umysł. Nikt za wyjątkiem ciebie samej nie będzie w stanie cię obronić. Palce zacisnęły się po raz pierwszy, gdy smukła sylwetka wstała od stolika, przechodząc do barierki otaczającej taras. Klatka uniosła się nerwowo, nabierając prędkości rozrywającej resztki hamulców. Spoglądała na babcię, ale oczy przechodziły pośród barw zieleni i błękitu w coś na kształt pobladłej łuny lęku. Wspomnienia przywodziły każdy moment, który niegdyś dołował i obciążał drobne ramiona - godziny wyrzeczeń, utracone dzieciństwo na naukę bycia idealną, spojrzenia zdejmujące z niej resztki przyzwoitości. Ból, gdy świat kazał jej udawać, że wszystko jest dobrze; ból, gdy nic nie było dobrze a bogowie odebrali jej to, co najcenniejsze - poczucie bycia osobą. Zdarli skórę, rozłamali kości, zostawiając bezbronną wobec otrzymanych krzywd. Trawione trzewia zaczęły ukazywać sygnały na zewnątrz - dłonie zaciskały się i rozluźniały uścisk, początkowo twarz zapłonęła. Rozumiała słowa babki lepiej, niż sądziła, wyciągając z nich cały sens mimo niezrozumienia kilku słów i tego, że mowa dalej przynosiła jej trudność. Rozumiała i analizowała, bo mogła - mogła decydować.
Matka mówiła jej to samo, kazała wziąć los w swoje ręce. Ale czy pionek, nawet Królowa, mógł decydować? Gdyby mogła, nie byłaby wystawiana na piedestale; gdyby jej swoboda nie była spętana łańcuchami, nie czułaby tego ciążenia teraz. Spojrzała jeszcze raz na babcię, starając się przełknąć w gardle łzy złości. Ona - ona nie była pionkiem, dlaczego więc Imogen miała nim być? Niegdyś pogodzona z losem ledwie figury w życiach innych, teraz zdawała się nabierać pewności, że gdy nie mogła mieć świata, to i świat nie mógł mieć jej. Zsunęła spojrzenie z babci na własne palce, przesuwając opuszką prawego kciuka po pozostałych palcach. Żar sięgał coraz mocniej, wznoszący się wokół słodki zapach bryzy nie hamował tego.
— Odejdźcie. — Wypowiedziała dość stanowczo do służby, niechętna do ukazywania przed nimi tego, co wydawało się przychodzić. Pierwszy raz nie czuła, jak dławik zaciska się na jej krtani; pierwszy raz to było niewyobrażalnie uwalniające. Złość unosiła jej ciało w głębokich oddechach spragnionych znalezienia spokoju - ale spokoju nie było tam, gdzie niegdyś go szukała. Blond kosmyki skrywały jej twarz w kapryśności wiatru, ale ukryte pod czerwienią usta nabierały kształtu niezadowolenia, przemieszanego jednak ze swoistą ulgą. W naturalnej gracji przesunęła się do stolika, na powrót opierając dłońmi o oparcie krzesła. Spojrzała na nią, na babcię - najukochańszą kobietę na świecie - a usta i emocje zdawały się przemawiać same za siebie.
— Każesz mi być ledwie pionkiem?! — Nie była zła na nią, nigdy bowiem kropla wody nie oceniała bliźniaczki w spowijającej świat ulewie. — Po tym wszystkim... po tym jak cierpiałam, jak odebrano mi godność. Po tym, gdy sprowadzono mnie do roli przedmiotu, odebrano wiarę i bezpieczeństwo mam ledwie egzystować na wypisanych jasno polach?— Nie spodziewała się, jak łagodnie jej umysł przejdzie na myślenie wpół po angielsku, wpół po niemiecku. Tak wydawała się też mówić, gdy niektóre słowa wypowiadała nieświadomie po niemiecku, nadając tym samym większą głębię - ukazując prawdziwe emocje, które teraz wzbierały się w niej i rozszarpywały drobne ciało. Zieleń spojrzenia spotkała się błękitem odziedziczonych, zmyślnych tęczówek. Oparte nadgarstkami dłonie prostowały i zginały palce pianistki - po raz pierwszy nie bała się pożaru. Syk splótł się z iskierkami wysmykniętymi z palców.
— Spalę tę planszę, babciu. A to, co znajdę w zgliszczach, utopię.