A fruit of the poisonous tree

Narodziny kolejnego Rosiera zawsze traktowano z bogobojną czcią - nie inaczej było w dniu, w którym przyszłam na świat. W późniejszych latach niezmiernie dziwiło mnie, że przyjście na świat dziecka przyjmowane jest taką radością, fetą, przesadnym celebrowaniem. W narodzinach nie ma nic eleganckiego, nic subtelnego, nic, co godne byłoby takiego zamieszania. Ot, kolejna nieszczęśliwa dusza przybyła na padół pełen kłamstw, układów i brudnej polityki, by w ciągu pierwszych kilku lat swojego życia zgubić w meandrach powinności niewinność i uśmiech. Nie wiem, czy spotyka to wszystkie dzieci, ale te urodzone w rodzinach o szlachetnej krwi, te od pierwszego oddechu zaplątane w siatkę koneksji, obowiązków i przymusów na pewno.

Nie oznacza to jednak, że miałam nieszczęśliwe dzieciństwo, gdzieżby znowu. Byłam hołubiona, kochana i przyzwyczajona do myśli, że cały świat leży u moich stóp, jeśli oczywiście potrafię nim odpowiednio pokierować. Nie wymagano jednak ode mnie, bym próbowała to robić przed ukończeniem stosownego wieku. Zamiast tego, goniono mnie do gry na fortepianie, którą tak uwielbiałam, że w zaskakująco krótkim czasie przekroczyłam kompetencje swojej nauczycielki. Goniono mnie do tańca, do literatury, do nauki etykiety, którą moja matka potrafiła zamienić w najlepszą zabawę. Jeździłam konno podczas popołudniowych polowań ojca i recytowałam wiersze, umilając rodzicom zimowe wieczory.  Byłam hołubiona, kochana i starałam się sprostać oczekiwaniom, które z każdym rokiem piętrzyły się coraz bardziej.

Szybko nauczono mnie też, że odstawanie od pewnych standardów nie jest dobre, jednocześnie wpajając, że jedynie uroda i charakter wyróżniający się w tłumie zapewnią mi szczęśliwe życie i łatwe wejście w dorosłość. Jedyna córka ojca, jedyna pociecha matki, otoczona rodziną gotową skoczyć za mną w ogień, uwielbiana przez kuzynki i kuzynów, zachwycająca. Idealna.

Karmiona tymi mrzonkami, żyłam w bańce utkanej z wiary, że wszystko, że wszyscy urodzeni poniżej mojego stanu, żyją jedynie po to by służyć, a istoty pozbawione magicznej mocy, lub wywodzące się z istot jej nieposiadających to niższe formy życia. Niewarte mojej uwagi, niewarte uwagi jakiegokolwiek szanującego się czarodzieja. Urodziłam się Rosierem, nie klękałam przed nikim, przed nikim nie zginałam karku i gdy ta prosta zasada na dobre zagnieździła się w mojej głowie, byłam gotowa by ruszyć na podbój Beauxbatons.

Podstawy magii wpojone mi w dzieciństwie z pewnością ułatwiły mi odnalezienie miejsca w szkolnej hierarchii. Tak, jakbym kiedykolwiek potrzebowała go szukać; nazwisko wyprzedzało mnie na korytarzu, a wrodzona smykałka do eliksirów i zaklęć prędko sprawiła, że zaczęłam odstawać na tle innych uczniów. Transmutacji i sportów wymagających interakcji z miotłą nigdy nie lubiłam, ale nie byłam w nich najgorsza. Ot, wyuczone formułki szły w las w chwili, w której przestawałam ich potrzebować, zbyt zafascynowana subtelną sztuką tkania trucizn by zaprzątać sobie głowę gonitwą za garnkiem przemienionym w szczura. Ku magii wymagającej różdżki zwróciłam się z większym zapałem dopiero w okolicach piątego roku, gdy stawiane przez nauczyciela eliksirów wyzwania stały się zbyt proste, zbyt nużące. Mój zapał osłabł jednak, gdy poległam kolejny raz podczas przywoływania patronusa, który jak na złość nie chciał przyjąć materialnej formy, wymykał mi się, wyślizgiwał z palców mimo szczerych chęci zatrzymania go na dłużej. Wtedy też zaczęłam zwracać większą uwagę na szkolne życie towarzyskie, odsuwać się od nauki na rzecz długich rozmów, wieczornych spacerów po ogrodach otaczających zamek i pierwszych, kradzionych pod osłoną nocy pocałunków, których smak trwał przy mnie długie lata. Wtedy sądziłam, że to szczyt buntu na który mogę się wspiąć, wyżyny niesubordynacji i niechęci do wpajanych mi przez całe życie zasad. Słodka naiwności, jakże się myliłam!

Temperament miałam zawsze, ale rozwinął się, rozkwitł i zaczął dawać się otoczeniu we znaki dopiero gdy weszłam w burzliwy wiek nastoletni. Nigdy nie robiłam scen publicznie, nie zelżyłabym w ten sposób swojego nazwiska, pozycji i dziedzictwa. Czekałam, aż zamkną się drzwi, aż z pola widzenia znikną wszyscy, którzy mogliby wykorzystać moje emocje przeciwko mnie. Ojciec twierdził, że robię się krnąbrna, matka - że wpędzę ją do grobu. Nie potrafili zrozumieć co sprawiło, że ich perfekcyjna córka nagle zaczęła zachowywać się w tak niekontrolowany sposób - nie widząc, nie zauważając nigdy, że dusiłam się w sztywnych ramach tradycji, które zostały mi narzucone. Skończyłam szkołę i gotowa byłam do walki o swoje, nieoczekiwanie nie natrafiając na mur tam, gdzie spodziewałam się go najbardziej. Zadowolony z moich postępów w nauce, z mojej ambicji i zainteresowania "sztuką, która przystoi damie" ojciec nie miał przeciwwskazań, które mogłyby zagrozić mojej dalszej edukacji.  

You, my friend, are in love with an image

Trzy lata, które spędziłam w Londynie ucząc się w katedrze alchemii przy Klinice Magicznych Chorób i Urazów Świętego Munga wspominam jako jeden z najlepszych okresów w swoim życiu. Na czas mojej nauki matka zgodziła się przenieść do miasta, ale nawet ta drobna niedogodność - i domowy skrzat, niemal nieopuszczający mego boku - nie była w stanie zepsuć mi tego czasu. Młodość, chmurna i durna, potrzebowała ujścia, potrzebowała bodźców i gotowa była za nimi gonić, biec na oślep, rzucać się w nieznane. Pierwszy alkohol niebędący winem przy rodzinnym stole, którego ostry smak poznałam w towarzystwie Tristana i papieros, którym poczęstował mnie chwilę później. Pierwsza randka z kimś, kogo mój szanowny ojciec na pewno nie potraktowałby jako godnego kandydata - nigdy nie zniżyłabym się oczywiście do zaprzepaszczenia wszystkiego, za czym stał mój ród. Przelotne szkolne miłostki i wakacyjne powłóczyste spojrzenia rezerwowałam jedynie dla tych, których krew była czysta i nieskalana. Dla tych, którzy byli bardzo blisko bycia godnymi mojej uwagi. Nawet jeśli dźwięk ich nazwiska sprawiał, że ojciec krzywił się mimowolnie.

I nauka. Nauka, nauka, nauka - choć wcale nie ocierająca się jedynie o moje akademickie podboje. Poza tajnikami skomplikowanych eliksirów, które poznawałam w wypełnionych bulgotaniem i parą salach katedry, uczyłam się również swojego miejsca w społeczeństwie. Swojej roli i wszystkich przywilejów, ale również obowiązków, które z niej wynikały. Bale, uroczyste kolacje, spotkania "na szczycie", w posiadłościach po brzegi wypełnionych arystokracją, śmietanką towarzyską. Dopiero wtedy brutalna szkoła życia, jaką przeszłam w dzieciństwie, a która kompletnie nie przydała mi się w murach szkolnych, zaczęła przynosić zysk. Poruszanie się po skomplikowanych rodzinnych koligacjach, będących niczym dywan utkany z wielobarwnych nici, byłoby dla mnie o wiele trudniejsze gdybym nie nauczyła się grać w tę grę we wcześniejszych latach swojego życia. Gdybym nie zrozumiała, że uśmiechem, zalotnym spojrzeniem, komplementem rzuconym w odpowiedniej chwili mogę zyskać więcej niż krnąbrnością. Że godziny spędzone na zgłębianiu literatury i grze na fortepianie, którą teraz mogłam pochwalić się przed wszystkimi, nie pójdą na marne. Że prosta sylwetka, umiejętność dopasowania wina do posiłku i znajomość heraldyki gwarantują mi uznanie wśród starszych, bardziej doświadczonych kobiet. Że uprzejmość, powściąganie języka, wystudiowana wyniosłość i kamienna maska zastępująca twarz na dłuższą metę okazują się być o wiele pożyteczniejsze od emocji. Nic nie mogłam poradzić jednak na to, że w żyłach wrzała krew, a serce rwało się do taniego romansu, do historii rodem z książek dla dzieci. Wdałam się w relację, która - gdyby wyszła na jaw - mogłaby zrujnować moją reputację. Na szczęście (wcale nie) nim zdążyłam doprowadzić do towarzyskiej katastrofy, ojciec postanowił zabawić się w polityka. Po oddaniu rezerwatu smoków w ręce Tristana, mojego ukochanego kuzyna, nuda zaczęła doskwierać mu bardziej niż zwykle, a pragnienie pozostania ważnym pionkiem na szachownicy przeważyło rozsądek i obietnice, które mi składał - miałam wyjść za mąż z miłości, a wyjdę... Właśnie, dlaczego?

Idea ocieplenia stosunków między od lat zwaśnionymi z nami Blackami nie przypadła mi do gustu, ale ojciec był nią zachwycony. Wydanie swojej jedynej córki w ręce zaciętych wrogów było dla niego koncepcją iście romantyczną, bohaterską i z jakiegoś powodu rozsądną - dlaczego, pojęcia nie mam. Miałam dwadzieścia pięć lat, całe życie przed sobą... i pierścionek zaręczynowy, którego wcale nie chciałam.  

Miałam zostać żoną Cygnusa Blacka III. Uległą, słodką marionetką w dłoniach wytrawnego polityka.  Ja, alchemiczka, zafascynowana czarną magią pani samej siebie.

Niedoczekanie. Może mnie zaobrączkować, ale nigdy mnie nie złamie.

Jestem Rosierem. Nie klękam przed nikim, przed nikim nie zginam karku.

Statystyki i biegłości
Statystyka	Wartość	Bonus
OPCM:	5	1
Zaklęcia i uroki:	5	1
Czarna magia:	8	1
Magia lecznicza:	0	Brak
Transmutacja:	0	Brak
Eliksiry:	17	2
Sprawność:	4	Brak
Zwinność:	6	Brak
Język	Wartość	Wydane punkty
Język ojczysty: angielski	II	0
francuski	II	2
Biegłości podstawowe	Wartość	Wydane punkty
Astronomia	III	25
Kłamstwo	II	10
Zielarstwo	I	2
Starożytne runy	I	2
Historia Magii	I	2
Retoryka	I	2
Biegłości specjalne	Wartość	Wydane punkty
Szlachecka etykieta	zależne	zależne
Jasny umysł	I	2
Biegłości fabularne	Wartość	Wydane punkty
Brak	-	0
Sztuka i rzemiosło	Wartość	Wydane punkty
Muzyka (fortepian)	II	3
Muzyka (wiedza)	II	3
Literatura (wiedza)	II	3
Aktywność	Wartość	Wydane punkty
Taniec balowy	II	7
Jeździectwo	II	7
Genetyka	Wartość	Wydane punkty
Genetyka (jasnowidz, półwila, wilkołak lub brak)	-	0
Reszta: 0

Wyposażenie

różdżka, rodowy sygnet,