First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

Jasne, przychodź, pomyślimy <3.

Najpierw przewodziłeś Gryfońskiej Drużynie Quidditcha, a teraz jesteś trenerem Zjednoczonych, tak? Wygląda na to, że jesteśmy na siebie skazani Na szczęście zupełnie mi to nie przeszkadza. Myślę, że się dogadamy, Aye, chociaż zapewne nie bez pewnych (choć raczej mało znaczących) scysji... Bo mogłem cię irytować: w okresie rozgrywek drużynowych w Hogu, kiedy  wyglądało na to, że bardziej nadaję się na szukającego, ale uparcie pchałem się do drużyny jako ścigający, kiedy moja "gra zespołowa" praktycznie nie istniała (na szczęście z małą pomocą drużyny się z tym ogarnąłem), a na boisku popisywałem się równie intensywnie, co pracowałem nad zdobyciem punktów i wreszcie, kiedy miałem cię na oku podczas tych indywidualnych treningów z Hanią (na pewno AKURAT PRZYPADKIEM przechodziłem obok bajerując jakąś dziewczynę, albo sprawdzałem skład trawnika czy "zapomniałem" czegoś z trybun). Jeśli twoja taktyka mi się nie podobała, na pewno od razu mówiłem to na głos, nie krępując się, że może właśnie podważam twój autorytet czy coś... i choć czasami mogłem nie być zachwycony podjętymi przez ciebie decyzjami na boisku, to w ostatecznym rozrachunku... powiedzmy, że starałem się pójść na kompromis i jako-tako się ciebie słuchałem. Jako-tako.
Ale wydaje mi się, że takie sprzeczki to norma w drużynie i obaj mieliśmy tego świadomość, a oprócz tego dobrze się dogadywaliśmy, złoiliśmy skórę niejednemu Ślizgonowi i... jeśli nawet nie byliśmy przyjaciółmi, to na pewno kolegami i zawsze mogłeś na mnie liczyć.
Nie wiem jak było po szkole, bo sam na chwilę zniknąłem ze sportowego światka, a ty pewnie byłeś zajęty tymi całymi arystokratycznymi szopkami (o których sam nie mam za wiele pojęcia). Przez moment było głośno o moim wypadku podczas Dorocznego Wyścigu na Miotłach, a po wygraniu go dwa lata później udało mi się w końcu dostać do Zjednoczonych. Znów nie mogło się obyć bez pewnych spin, bo w pewnym momencie zacząłem gwiazdorzyć, nie bałem się wyrażać swoich prywatnych (wyjątkowo tolerancyjnych i promugolskich) opinii publicznie i wobec dziennikarzy, co często było uznawane za poglądy całej drużyny i nie wszystkim Zjednoczonym mogło się to podobać. Na szczęście chyba w miarę upływu czasu mądrzałem i teraz jestem już do zniesienia...
Ufam twoim decyzjom, staram się nie kłapać za dużo ozorem i całym sercem, duszą i umysłem jestem oddany NASZEJ drużynie.
Cóż jeszcze mogę rzec?

Aye, aye, kapitanie!

Ech Joseph, wygląda na to, że wszyscy w tej drużynie mi pyskowaliście (), a ja dzięki wam mam dzisiaj stalowe nerwy! Pewnie darłem się, że to nie szachy i masz grać drużynowo, albo siadać na ławce Może raz czy dwa Cię na niej usadziłem, żebyś się nauczył pokory i szacunku do drużyny. Hani pilnować wcale nie musiałeś bo ja do niej nic a nic! Jak swoją własną siostrę ją traktowałem (pewnie w obawie przed Benem ), ale Ty i tak węszyłeś podstęp i musiałeś się przewijać gdzieś obok. Jeśli tylko tyle wychodziło z Twojej niesforności, to pewnie na większość rzeczy przymykałem oko (mam Adaira, tylko on wyprowadzał mnie poza granice cierpliwości ) -  a nasze stosunki na ogół były bardzo dobre. Może nawet mogłem Cię uważać za przyjaciela, choć wtedy pewnie trochę traktowałem Cię jak młodszego brata - mam stwierdzoną nadopiekuńczość
Po szkole mogliśmy się widywać, z większą lub mniejszą częstotliwością, ale jednak. Byłeś na moim ślubie i nie raz pewnie chwiejnym krokiem opuszczaliśmy jeden z londyńskich barów! Mogłeś znikać i pojawiać się w moich progach niezapowiedzianie, a ja i tak witałem Cię z otwartymi ramionami (i ognistą domowej produkcji). Pewnie po śmierci żony się nie odzywałem i do Ciebie, może przyszedłeś mnie odwiedzić a ja jedynie burknąłem coś w Twoją stronę i wróciłem do butelki. Nie możesz mi mieć tego jednak za złe, bo jak już mi przeszło, byłeś jedną z pierwszych osób, do których się zwróciłem z przeprosinami. Na boisku pewnie czasem znów zdarza nam się ostra wymiana zdań i bluzgów, ale to tylko taka forma komunikacji, między nami cały czas wszystko gra. Poglądy mamy raczej takie same, tak więc z pewnością nie karcę Cię za podobne wywiady czy komentarze, unosząc jedynie ramiona w geście bezradności, kiedy główny trener każe mi z Tobą porozmawiać - przecież to jedyne słuszne poglądy!
Fakt, że się uspokoiłeś przyjmuje pewnie z lekką ulgą, bo młodszy się nie robię i struny głosowe muszę zachować na syna i jego przyszłe wybryki. Tak więc pij ze mną ognistą, rozmawiaj o wszystkim i o niczym, a czasem zmuś mnie, bym trochę się rozerwał, bo po odejściu mojej jedynej miłości, trochę czuje, że przegrałem życie

Tacy już jesteśmy

Just, Just Tonks
za Justine potrafiłam i potrafię nadal wymierzyć bardzo celny cios w przeponę - a to boli jak cholera. I Melin mi świadkiem, że celować nie muszę, bo zawsze trafię. Także strzeż się Macmillan i broń ci Rowena moje pełne imię na usta wkładać bo pożałujesz.
Nie wiem jak tam u ciebie ze szlabanami było, ale ja sporo ich zrobiłam - mogłeś towarzyszyć mi w jednym lub też przy jednym pilnować.
No i pewnie nie raz i nie dwa przy Hance mnie widziałeś bo uroku i magnetycznego przyciągania Wrightom odmówić nie można.
Co do meczu na pocieszenie powiem, że najstarszy z nich zafundował mi kiedyś pobyt w skrzydle szpitalnym - jego pałka była z pewnością dobrze wyważona.
Wychodzi na to, że kochamy się, pokażę ci jak być przykładnym Zakonnikiem jak już pelerynkę założysz i możemy iść w plener coś zagrać

btw. zdajesz sobie sprawę, że Hanka to transakcja wiązana nie tylko z Wrightami, ale i ze mną?

"mam Adaira, tylko on wyprowadzał mnie poza granice cierpliwości"

Wyprowadza*

Haniu, i Ty przeciwko mnie

Tonks, kajam się w pas i proszę o wybaczenie! Wolałbym nie tracić oddechu niepotrzebnie, również granie na nerwach nie sprawia mi przyjemności. Będę się więc mieć na baczności i nie zwracać się do Ciebie pełnym imieniem - nigdy, przenigdy! Kochaj mnie więc mocno, bo i ja Ciebie miłuje bezgranicznie Za Twoje dobre serduszko, niezłomność i pewnie też za to, że mnie złożyłaś nie raz do kupy, jak się na boisku połamałem! A skoro z Haneczką występujecie w pakiecie, tym jeszcze cudowniej

Adair,

to wszystko jasne się stało
jak masz ochotę na wątek na lipcosiepień (ale wolny dość, bo jeszcze trochę ogarniam dalej) to możesz mnie pouczyć jakiejś sprawności. Może poprawisz po Alexie naukę pływania, albo spróbujesz mnie przekonać, że koniec wcale nie dybają na moje życie.

Możemy udać się na konną przejażdżkę w lipcu a do wody wejść w sierpniu, jak już trochę się ociepli! Bo póki co pogoda zupełnie nie taka jak ma być i pewnie skończylibyśmy z katarem Napiszę na pw!

to chodźmy!
może mnie to nie zeżrę i karku sobie nie złamię