Widzimy się na treningu

Co za fircyk w kapeluszu

Chociaż jesteś taki do lubienia, to pewnie Cię nie lubię. Trochę z zazdrości przez to, że jesteś z dobrej,  bogatej rodziny i nigdy Ci niczego nie brakowało (bo ja na wszystko, co mam musiałam ciężko pracować i wydzierać to światu siłą), a może w szkole, kiedy graliśmy razem w drużynie, chciałeś mu udzielić przyjacielskiej rady co do quidditcha, a mnie to bardzo denerwowało, bo uważałam, ze nie potrzebuję niczyich rad. Albo w Pokoju Wspólnym jak wyszła moja niewiedza o czarodziejskim świecie, może nie znałam wtedy jakiejś drużyny, albo nie wiedziałam jeszcze o jakimś słynnym meczu - bo byłam z mugolskiej rodziny i dopiero uczyłam się świata magi, a ty wtedy zdziwiłeś się, że nie wiem - a ja odebrałam to opatrznie i się obraziłam. Potem już zawsze byłam cięta. No i teraz uważam, że pewnie grasz w drużynie Zjednoczonych, bo tatuś Ci to załatwił i to nie zasługa talentu, a pieniążków i pochodzenia. (Pieniążków po cichu zazdroszczę, ok). Także co ty na to, abym się boczyła jak Cię widzę i była wredną Harpią?

Panowie


Maxine, jak Ty mnie ranisz od samego początku! No zdecydowanie nie mogę Cię lubić, skoro taka paskuda z Ciebie jest była. Pewnie na jakimś mniej ważnym treningu i mi nie udało się powściągnąć niechęci i pozwoliłem, żeby tłuczek trafił prosto w Ciebie? Warto było za to dać sobie później zmyć głowę kapitanowi drużyny No i zupełnie mnie nie zdziwiło, że karierę zaczynałaś od jakiejś trzecioligówki, bo uważałem, że wcale specjalnie wybitna nie jesteś i się z tym poglądem niezbyt kryłem! A kiedy w końcu zaczęłaś grać na poważnie, spotykając się ze mną na boisku to dużo energii poświęciłem na posyłanie tłuczka w Twoją stronę, żeby wybić Ci z głowy pomysł, jakoby to dzięki mojemu nazwisku dostałem ciepłą posadkę w Zjednoczonych

Adair!!!