Część otwarta

– Dawno panienki ojciec przybył do Anglii? – dopytałem. W wypowiedziach dziewczyny próżno było szukać wschodniego akcentu, posługiwała się doskonałą angielszczyzną, co pozwalało mi wysnuć przypuszczenie, że wychowała się już na tych ziemiach. Pytałem z właściwej mi ciekawości, po trosze z nawyku wypytywania o wszystko, wyrobionego podczas wszystkich lat pracy.
– Persefona to bohaterka greckiego mitu, bardziej prawdopodobne, że chodziło o statek – odpowiedziałem, uznając tę informację za istotną. Z tego co było mi wiadomo statki nierzadko nosiły kobiece imiona. Zwłaszcza te należące do bohaterek opowieści, legend i mitów. Nie mniej ważne były wymienione przez Sybillę imiona. Poprzedni świadek, jej sąsiad, nie znał ich. To było już wiele jak na Parszywego Pasażera. Sądziłem, że odnalezienie mężczyzn będzie już jedynie kwestią czasu.
Nie spodziewałem się po dziewczynie, wróżbitce i śpiewaczce, innej odpowiedzi. Zgadzało się to z informacjami, które już zdążyłem uzyskać, a także moim wyobrażeniem o młódkach w takich miejscach jak Parszywy Pasażer. Rzadko która kobieta brała udział w podobnych awanturach i bójkach, jednakże żadna nie czyniła też nic, by choć je powstrzymać. Nie starały się przemówić awanturnikom do rozsądku, zażegnać konflikt spokojem i głosem rozsądku. Nie wzywały też pomocy, magicznej policji, innych służb. Być może schowała się ze strachu, którego teraz starała się nie okazywać, może po prostu nie chciała mieć z tym nic wspólnego. Po beznamiętnej minie przypuszczałem, że to drugie.
Obojętność była przyzwoleniem na przemoc. Tego nigdy nie potrafiłem tego zrozumieć. Jak można było stać i patrzeć, gdy drugi człowiek czynił krzywdę drugiego? Jak można wtedy było odwracać spojrzenie, udając, że się nie widzi? Być może właśnie na to wróżbitka powinna otworzyć swoje trzecie oko. O ile oczywiście naprawdę je miała.
Wiedziałem, że bynajmniej nie odczuwa choćby odrobiny żalu przez to, że nie jest w stanie rzucić mocniejszego Lumos na zdarzenia z ostatniej nocy. Uniosłem brodę wyżej, prychając pod nosem, ni to śmiechem, ni z oburzenia. Nie odwróciłem wzroku, gdy spojrzała na mnie śmiało, szukając reakcji  na swe nieprawdziwe słowa.
– Mnie także jest przykro, panno Vablatsky, tym bardziej, gdy panienka tak nieudolnie kłamie – odpowiedziałem szczerze. W cokolwiek teraz ze mną pogrywała, nie miałem zamiaru brać w tym udziału. Czy wyłożenie kart na stół miało wprawić ją w zmieszanie, czy wprost przeciwnie – czy we wróżbitce wstydu nie było za grosz?
– Jeśli będę miał więcej pytań, skontaktuję się z panną. Wybiera się panienka gdzieś, czy wynajmuje pokój na dłużej? – Rzeczy osobistych w komnacie nie było wiele, ale wyglądała, jakby się tu zadomowiła, przyjmowała klientów. – Może się okazać, że zostanie panna wezwana do sądu, jeśli dojdzie do procesu – zastrzegłem. Miałem nadzieję, że nie muszę powtarzać, że stawienie się na wezwanie Biura Aurorów jest obowiązkiem, nie wyborem. – Na tę chwilę to chyba wszystko.
Uśmiechnąłem się lekko, może kpiąco, świadom, że moje ostatnie słowa z pewnością przyniosą jej chociaż ulgę, jeśli nie radość. Pióro przestało skrobać po pergaminie, skórzany notes zamknął się i sam trafił do mojej dłoni. Schowałem go za pazuchę, do wewnętrznej kieszeni szaty, po czym uniosłem rękę do kapelusza, żegnając się z kobietą.
– Do widzenia, panno Vablatsky – pożegnałem się z nią uprzejmie, kierując kroki w stronę drzwi.
Dopiero, gdy zamknęły się za mną głośniej niż powinny, z premedytacją powtarzane nazwisko wyłowiło z pamięci wspomnienia o oczach, które już przecież znałem. Zatrzymałem się tak gwałtownie, jakby rzucono na mnie zaklęcie Petrificus Totalus, zastygłem w bezruchu, zaciskając zęby.
W przeciągu kilkuletniej pracy jako auror zdążyłem aresztować, przesłuchiwać, wtrącać do Azkabanu naprawdę wielu czarnoksiężników. Kobiet, mężczyzn, starych i młodych, bardziej charakterystycznych lub takich, na których w życiu nie zwróciłbym uwagi na ulicy. Pamiętałem chyba wszystkich. Niektórych bardziej, innych mniej. Śledztwo przeciwko kobiecie o nazwisku Irina Vablatsky prowadziłem jednak kilka miesięcy wcześniej, nie wiedziałem, dlaczego nie zorientowałem się od razu, że mam do czynienia z jej krewną.  Zbyt młodą na siostrę, może córkę? Miały te same oczy.
Wiedziałem już dlaczego nie okazała strachu, gdy mówiła o rzucanych czarnoksięskich klątwach, dlaczego była tak niechętna, prawie opryskliwa. Nie powinienem był oceniać córki przez grzechy matki, lecz postawa młodej Sybilli przemawiała za prawdziwością porzekadła niedaleko pada jabłko od jabłoni.
Zastanawiałem się nad wymalowanym na jej twarzy zdziwieniem, wrogością w spojrzeniu, kiedy mnie ujrzała. Nie wiedziała, nie miała prawa przecież wiedzieć, że to właśnie ja doprowadziłem Irinę Vablatsky przed Wizengamot, w skutek czego została skazana na Azkaban. Takie informacje nie były dostępne dla czarodziejów spoza Biura Aurorów.
Coś w jej wzroku nie dawało mi spokoju.
Spojrzałem jeszcze raz na przekrzywioną cyfrę cztery na drzwiach. Bezwiednie uniosłem dłoń, by ją wyprostować. Nie mogłem oprzeć się przeczuciu, że nie było nasze ostatnie spotkanie – jeśli odziedziczyła po matce coś więcej niż oczy i urodę, spotkamy się z całą pewnością.
Nie trwoniłem więcej czasu, podążyłem korytarzem w kierunku schodów, prowadzących na dół. Musiałem odnaleźć Ślepego Joe, Noah i statek, mający coś wspólnego z Persefoną, to było dziś moim celem.

zt.

| 28 grudnia

Tej nocy spała niespokojnie; nie ze względu na wizje – jej sny, niewyraźne i urywane, pozbawione były jakiegokolwiek głębszego przekazu – ale coś zdawało się wypełniać jej ciało nieokreślonym napięciem, raz po raz wybudzającym ją krótkich, nieprzynoszących wytchnienia drzemek. Miała wrażenie, że było jej zbyt ciepło i zbyt duszno, zupełnie jakby w zatęchłym pokoju w Parszywym Pasażerze brakowało powietrza. Z dołu, z głównej sali, dobiegało do niej raz po raz donośne stukanie kufli i podnoszące się wyżej głosy pijanych mężczyzn, ostatnich, niedających się wyprosić klientów lokalu; na ogół taki hałas jej nie przeszkadzał, czy raczej – stanowił łatwy do zignorowania szum portowej rzeczywistości, kołyszący ją w objęcia snu tak samo skutecznie, jak w domu matki kołysały ją dźwięki lasu. Tym razem jednak natarczywe głosy jej wadziły, wprawiały w irytację, prawie wyciągając z zaciśniętych ust sfrustrowane prychnięcie.
Pogodziła się z perspektywą nieprzespanej nocy dopiero nad ranem, gdy odgrodzona kotarą część jej pokoju wypełniła się szarawym półmrokiem; odrzuciła ze złością cienki pled, schodząc następnie ze skromnego, twardego łóżka, i podchodząc do brudnego okna. Przez chwilę walczyła z wypaczoną od wilgoci okiennicą, w końcu jednak udało jej się otworzyć ją na oścież krótkim szarpnięciem; zawiasy jęknęły, ale wytrzymały, a w Sybillę uderzył podmuch powietrza – nietypowo jak na doki świeżego, tchnącego jakąś dziwną, trudną do uchwycenia wonią, mieszającą się ze zwyczajnym zapachem ryb i wilgoci. Ubrana zaledwie w koszulę, zadrżała, ale nie wycofała się, oddychając głęboko; uniosła spojrzenie wyżej, ku niewidocznemu, zasnutemu mgłą niebu – i wydało jej się, że zza oparów przebija się błękitnawe światło, nienaturalne, dziwne; budzące w niej uczucia, o których już od dawna nie pamiętała.
A później zaczął padać deszcz: pierwsze krople najpierw usłyszała, zanim je poczuła, uderzające twardo w drewniany parapet; następna fala wdarła się z kolei do środka, po chwili mieszając się z gradem. Jasne, lodowe odłamki zaatakowały ścianę budynku i betonowy chodnik piętro niżej, wypełniając uszy dziewczyny chaotyczną kakofonią; nie była pewna, czy podobała jej się ta pieśń, ale wpatrywała się w zjawisko jak zahipnotyzowana, otrząsając się, gdy jeden z lodowych fragmentów wpadł do środka. Zrobiła krok do tyłu, schylając się, by podnieść go z drewnianej podłogi; wydawał się lśnić, bijąc światłem i ciepłem, a chociaż zdrowy rozsądek i przezorność podpowiadały zostawienie go tam, gdzie upadł, to jej chude palce i tak chwyciły za ostre krawędzie. Przyciągnęła go do siebie, chcąc przyjrzeć mu się z bliska – i z fascynacją obserwując, jak zmienia się na jej oczach.