Kiedy ludzie są jeszcze dziećmi, oceniają powagę sytuacji, obserwując swoich rodziców. Gdy się przewracasz i nie możesz zdecydować czy bardzo cię boli, czy też nie, spoglądasz właśnie na nich. Jeżeli wyglądają na zmartwionych i biegną w twoim kierunku, zaczynasz płakać. Jeśli natomiast zachowują spokój, patrząc na ciebie wyczekująco, aż podniesiesz się z ziemi, wtedy wstajesz i przechodzisz nad sprawą do porządku dziennego – nic wielkiego się stało, nie jesteś przecież mięczakiem. Zaciskasz zęby i otrzepujesz kolana; wtedy być może łowisz błysk aprobaty w zwykle wyblakłym ojcowskim oku i czujesz się spełniony na tyle, na ile pozwala ci dziecięca fantazja.
Mniej więcej tak pamiętam dzieciństwo; postać pana ojca – nigdy taty – zawsze była tą heliocentryczną, wokół której krążyliśmy my, spragnieni uwagi synowie. Oczywiście była też ona, lecz znajdowała się poza konkurencją; ojciec nie lubił, gdy przypominano mu o istnieniu córki – być może dlatego, że w jego mniemaniu nie było czym się szczycić. Być może dlatego, że ceną za jej narodziny była śmierć naszej matki? Nigdy nie miałem odwagi zapytać, choć często zaprzątało to moje myśli – co właściwie kierowało Normundem?
Nie dane było mi poznać odpowiedzi na to pytanie. Wątpię, by w ogóle przeszło mi przez usta.
Otwartość nigdy bowiem nie była moją najmocniejszą stroną. Zwykle przyjmowałem rolę obserwatora; lubiłem śledzić grę cieni na ścianie w salonie, ruch firanek szarpanych wiatrem. Niespecjalnie ciągnęło mnie gnanie za starszymi braćmi, choć ich wzajemne relacje w pewien sposób były fascynujące – oczywiście gdzieś z boku, gdy nie kazano brać mi w nich udziału. Nie przepadałem za harmidrem; wrzawą towarzyszącą ich zabawom. Bynajmniej jednak nie stroniłem od kontaktów z nimi, to oni pierwsi posadzili mnie na miotle, prawie strącając z pobliskiego klifu. Gdyby wtedy nie uaktywniły się moje magiczne zdolności, prawdopodobnie ta historia zakończyłaby się w tym miejscu. Zamiast tego wzniosłem się nad skarpą, opadając zaraz miękko u stóp Waltera, mimo że miotła roztrzaskała się dwadzieścia metrów od nas.
Ojciec irracjonalnie był zachwycony tym zdarzeniem – na drugi dzień dostałem swojego pierwszego kuca. Agapetus, nazwałem bowiem zwierzę swoim drugim imieniem, okazał się towarzyszem idealnym. Spokojny, choć teraz powiedziałbym, że raczej ospały, był nieocenionym wieloletnim kompanem polowań, w których świat w końcu mnie wprowadzono.
Miałem sześć lat, gdy po raz pierwszy udało mi się w pełni samodzielnie ustrzelić zająca – oprawienie długouchego nie było wcale tak łatwe, jak z początku mi się wydawało, gdy obserwowałem sprawne ruchy dłoni ojca, za którymi nie nadążałem. Myliły mi się linie cięć; cuchnąca zawartość przerwanych jelit niejednokrotnie plamiła mi palce, które wycierałem w pobliskie źdźbła trawy, próbując przy tym powstrzymać torsje i nie zwracać uwagi na ojca, w którego oczach zaczynałem dostrzegać zniecierpliwienie. Zdawało mi się, że słyszę jego myśli, a żadna z nich nie była pochlebna – cóż z tego, że miałem ledwie kilka lat?
To nie tłumaczyło nieudolności.

Agapetus – tym razem puchacz – miał oczy jak dwa paciorki. Ciemne i błyszczące; wiele letnich wieczorów spędziłem na wpatrywaniu się w ich skrzące jeziora, zastanawiając się jak poradzimy sobie w Hogwarcie.
Ptaszysko było bardziej pewne siebie ode mnie; boleśnie kąsało palce, puszyło pióra przy byle okazji i pogardliwym spojrzeniem obdarzało każdą żywą istotę. A ja? Starałem się przygładzić niesforne loki, rozprostować zbyt pogięte mankiety szaty i nie wpadać na przypadkowych ludzi, którzy wyrastali przede mną na tłocznym peronie. Theodore i Walter torowali drogę, obydwaj obeznani – godło Slytherinu od kilku lat zdobiło ich szatę – i niecodziennie cierpliwi; rozstanie z Harrogate przyszło mi łatwo.
Hogwart był moim marzeniem; sosnowe drewno niecierpliwie obracane pomiędzy palcami, przesiąkało prośbą. Prośbą do wyświechtanego kapelusza, którego szept wyraźnie słyszałem w głowie. Ravenclaw, Tiara nie miała wątpliwości. W przeciwieństwie do mnie; i choć nie przywykłem do negowania zdania starszych tym razem nie przytaknąłem.
Byłem Rookwoodem.

Oklumencja, pies