First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Jeszcze nie domyślała się, że Tony mógłby być prawdziwym pechowcem, choć mogłaby się tego spodziewać. Poniekąd. Znając czarnowidztwo mężczyzny mogłaby pokusić się o stwierdzenie, że prędzej czy później z powodu braku pewności siebie zrobi coś niewłaściwego. Ria nie myślała o tym zupełnie - wszelkie nieprzyjemności minęły, odeszły w niepamięć. Zostały wyjaśnione oraz przepracowane, natomiast atmosfera pozostała oczyszczona. Nie było już powodów do zmartwień; pozostała obietnica wspaniałej zabawy lub przynajmniej mile spędzonego czasu w cudownym towarzystwie. To nic, że w natrętnej głowie Weasley pojawił się już kolejny wątek do poruszenia, na razie musiał istnieć w ukryciu. Chwilowa przeszkoda w postaci krnąbrnej rzeźby zniwelowała plany czarownicy. Zdecydowała się ona na odejście od kłopotliwej sytuacji jaką niechybnie zdołałaby wywołać swoją nagłą interpretacją minionych wydarzeń - na to przyjdzie jeszcze czas, może podczas wędrówki do kolejnego punktu skąd mogłaby napłynąć podpowiedź do ostatecznego zadania.
W trakcie spaceru powstrzymywała się przed podrygiwaniem, co zawsze miało miejsce u Rhiannon kiedy ta posiadała dobry humor. Oboje z Macmillanem wyglądali dziś dostojnie, choć w zupełnie odmiennym stylu; także rudowłosa musiała zachować się równie godnie. Czy raczej próbować, nie dając się całkowicie ponieść egzaltowanym emocjom.
- To chyba najlepszy pomysł - przytaknęła rozbawiona. Nie dało się ukryć, że Rii brakowało umiejętności krasomówczych. Raczej nikogo nie przekonałaby do tak ekstrawaganckiej nagrody pocieszenia, dlatego kobieta cieszyła się, że jej towarzysz postanowił przejąć w tej materii inicjatywę. Natomiast ona mogła się uśmiechać, w obecności Tony’ego to wcale nie było trudne, wręcz przeciwnie.
Harpia spodziewała się, że niestety osiągnie klęskę na polu dogadywania się z kamiennym posągiem, ale przecież Macmillan wysławiał się od niej dużo piękniej. Może nie dość pięknie, może rzeźba lubowała się w rymowanej poezji lub żwawych piosenkach, których Weasley nie mogła jej ofiarować. Choć teoretycznie mogłaby spróbować zaśpiewać. Na razie utrzymywała uprzejmy uśmiech, co jakiś czas zerkając przy tym na stojącego obok mężczyznę. Nieco mocniej zacisnęła palce na jego ramieniu. - Tak, dokładnie tak zrobimy. Mamy zresztą wiele do powiedzenia - zapewniła monument kiwając energicznie głową. Ciekawe czy wypadła przynajmniej odrobinę wiarygodnie. - Może powołaj się na autorytet Pogromcy - zasugerowała szeptem do szlachcica, kiedy lekko wspięła się na palce i nachyliła w jego kierunku. Nie widziała już innego rozwiązania, właściwie to żadnego. Nic lepszego nie przyszło do rudej główki, nie obrodziła ona w genialne pomysły. Musieli chyba mówić cokolwiek lub łapać się dosłownie każdej, nawet pozornie nieistotnej rzeczy.

The member 'Ria Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 92

Była tak zaaferowana tym, co działo się dookoła niej, że zupełnie straciła kontakt z rzeczywistością, a już tym bardziej z głosami, które ją witały. Jedynie w ostatniej chwili dostrzegła machającego do niej Heatha, do którego sama zaraz machała wysoko uniesioną łapką. Potem ten sam gest powtórzyła, tym razem odpowiadając powitaniu cioci Rii. Lasy bywały niebezpieczne, niezwykle szybko można było się w nich zgubić, ale nawet przy takich okolicznościach Miriam nie czuła strachu i nie szukała wzrokiem sylwetki mamy albo papy. Czuła się bezpiecznie przy wujku i to jej w zupełności wystarczyło. Wstyd przyznać, ale nie przysłuchiwała się też za bardzo panu w cylindrze – naprawdę za dużo było tutaj piękności, żeby dzieliła uwagę na trzy strony! Światła kusiły do siebie, drzewa szeleściły zielonymi sukniami, kora gięła się, wiklinowe witki delikatnie ocierały się o siebie. A może to tylko jej się tak wydawało?
Kurczowo trzymała wujka za dłoń, nie chcąc się od niego oddalać. W sierpniu już raz się zgubiła, na szczęście odnalazła wujka Alexa, ale samo przeżycie i błądzenie wśród ludzi, którzy nie chcieli albo nie potrafili jej pomóc, było męczące i niezwykle stresujące. W tym geście Rory mógł też wyczuć jej ekscytację tymi przecudownymi okolicznościami przyrody. I nagle w jej dłoniach pojawił się maleńki bukiet białych róż. Wysoko uniosła dziecięce brewki.
– Wujcio to widział…? –spytała podejrzliwie, zaraz jednak ogląda łając się mimowolnie za siebie, w poszukiwaniu „chłopca”, o którym mówił. – To Heath – na jej policzkach powoli rozkwitły delikatne rumieńce. W parze z rozsianymi na jasnej skórze piegach nie wyglądały zbyt elegancko. Zniżyła swój głos do szeptu: – Złapał mój wianek, wie wujaszek? Specjalnie wchodził do wody po niego! Jest bardzo dzielny.
Oglądała z uwagą bukiet róż, myśląc już, kogo mogłaby nimi obdarować. Da na pewno mamie i cioci, chociaż ona ma sto pary piękniejszy bukiet. Da pani Picks. Jedną różę wyjęła teraz i podarowała ją wujciowi Rory’emu, kiedy tłumaczył jej sprawę z cylindrem.
– Och, to jak w mojej torbie znaczy się! – wyszczerzyła mleczne ząbki, niepokój sprzed chwili uleciał jak kolorowy wiatr. – A czy piją tam herbatkę z sokiem malinowym? Jeśli tak, to na pewno jest im tam dobrze i już się o gołąbki i króliczki nie boję – odparła, zadzierając brodę jak Strażniczka Zwierząt rodem wyrwana z opowieści dla najmłodszych.
Oboje zostali oczarowani przez magię lasów rodu Ollivanderów. Panienka Prewett musiała wszystkiego dotknąć, poczuć, więc kiedy kroczyli wiklinową ścieżką, musiała dotknąć splecionych ze sobą witek, a kiedy mijali krzewy porośnięte soczystą zielenią, musiała złapać fizyczny kontakt z liśćmi. Zauważyła inne drzewa z dala od nich, jakby zostały odgrodzone od tych żywych niewidzialną barierą. Zmartwiła się, ale jednocześnie chciała wiedzieć, co się z nimi tak naprawdę działo; nie chciała widzieć z bliska, jak wyglądały naprawdę. Bała się, że usłyszy czerń.
Miękki szelest piór zwrócił na siebie uwagę Miriam i jej oczy od razu uniosły się w poszukiwaniu źródła odgłosów. Poznała ten dźwięk – był zupełnie inny niż ten, który wydawała z siebie kremów, bardziej podobny do kruszejącej pod palcami kory. Wskazała na sowę palcem i szeroko uśmiechnęła się do wujka.
– To Nebula! – powiedziała cicho. Przecież wszyscy wiedzieli, że w lesie nie wolno było hałasować! – Nebula to sowa wujcia Ulka, wie wujaszek? Kiedyś byłam z wujkiem w lesie i Nebula leciała przed nami leciała, wskazując nam bezpieczną drogę. – sama pociągnęła Rory’ego do stolika ukrytego za krzewem, a kiedy zobaczyła małe sówki ustawione na blacie, oczy jej się zaświeciły jednocześnie z ekscytacji i zmartwienia. – Co one tutaj robią? Powinny być wysoko! – Rory przyszedł z odsieczą, tłumacząc jej wszystko. I zrozumiała, co powinna zrobić. – Musimy je wszystkie uratować! – szept niósł się razem z pohukiwaniem po okolicy lekką falą, zahaczał o mech, muskał liście paproci. Poszła w ślad za wujaszkiem i chociaż była małą biedronką, próbowała zwinnie posadzić jedną z ptaszyn na tej niżej położone gałęzi. Kontrolnie zerknęła w stronę tej postawione przez wujka. – Bardzo jej tam będzie przyjemnie, wujaszku!

| jestem szalona, też próbuję ułożyć sówkę na gałązce (zręczne ręce I)

The member 'Miriam Prewett' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k6' : 5

--------------------------------

#2 'k20' : 16

--------------------------------

#3 'k20' : 1, 13

--------------------------------

#4 'k100' : 100

W miarę jak oddalali się od początku zabawy i nikła obecność innych, Charlie skupiała się mocniej na towarzystwie Sama oraz tym, co ją otaczało. W przeciwieństwie do skupionego na swojej pracy, walce i ratowaniu świata gwardzisty Charlie wciąż próbowała kolekcjonować radosne momenty. Chwytała takie okazje, starając się przeżywać je dobrze. Nie lubiła pławić się w smutku i obawach, i choć tegoroczne lato nie sprzyjało optymizmowi i radosnej zabawie, wykorzystała Festiwal Lata najlepiej jak umiała. Kolejnego mogli nie dożyć, choć i o tym starała się nie myśleć, woląc wierzyć, że mieli przed sobą jeszcze lata. Że uda się zwyciężyć zło, a potem wróci spokój i radość. Dlatego też przyszła na ślub Julii, mimo że nie znały się jakoś bardzo blisko. Chciała celebrować kolejny radosny moment, światełko lśniące pośród nadciągających czarnych chmur. Połączenie się dwóch dusz, nawet jeśli był to związek aranżowany, mógł być takim radosnym momentem, zwłaszcza że był ponad podziałami. Co dawało nadzieję, że można się jednoczyć, jeśli tylko się tego chciało.
- Ja uczestniczyłam w kilku zabawach. Specjalnie na okazję festiwalu wzięłam trochę wolnego od pracy i pojechałam do rodziców w Kornwalii, stamtąd odwiedzałam festiwalowe atrakcje. W meczu akurat nie grałam, niestety nie odziedziczyłam po rodzinie matki zbyt wiele talentu ani zamiłowania do quidditcha. Ale obserwowałam wasze zmagania z daleka – pamiętała więc krótki mecz, na którym poszła przez wzgląd na krewnych i znajomych. Pamiętała też anomalie i dementora, który został przegoniony przez patronusy członków Zakonu. Wtedy też zatliło się w niej silniej pragnienie, żeby nauczyć się wyczarować patronusa jak należy, cielesnego, a nie tylko srebrną mgiełkę. Póki co brakowało jej umiejętności.
Charlie wychowała się na wybrzeżu Kornwalii, jej codziennością była plaża, morze i klify, ale lubiła też leśne scenerie. W lesie zawsze się uspokajała, kochała zapach drzew i szelest ściółki i roślinności pod stopami. Ollivanderowie naprawdę ładnie to wszystko urządzili, nawet jeśli akurat to miejsce powstało głównie z myślą o ślubie i potem zniknie.
Kłamczuchą była beznadziejną. Oczywiście to co mówiła to były kłamstwa, ale najwyraźniej wypowiedziane zbyt mało przekonującym tonem, by zmusić fałszoskop do silniejszego odzewu, takiego, który umożliwiłby jego znalezienie wśród gęstych paproci. Nawet Samuelowi póki co nie szło.
- Ja naprawdę nie lubię eliksirów. Jestem za to mistrzynią uroków – mówiła wciąż Charlie, starając się wlać w te kłamliwe i nie mające nic wspólnego z prawdą słowa choć odrobinę wiarygodności. – Nie lubię też kotów. Koty są okropne i wredne – kłamała wciąż. Myślała coś zupełnie przeciwnego, kochała zarówno eliksiry, jak i koty, ale zaprzeczenie czemuś, co lubiła, uważała za najbardziej banalne i łatwe do wymyślenia kłamstwo.

| znów próbuję kłamać, biegłość 0, -40 do rzutu

The member 'Charlene Leighton' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 72

Im dalej w głąb leśnej ścieżki, tym mnie słyszalne wydawały się ludzkie głosy. Przynajmniej te, należące do innych. Zmysły nastawiły się więc na otoczenie i drobna, kobiecą sylwetką, która dzisiejszego wieczoru miała być mu towarzyszką. Być możne wcześniej nie zwrócił na to uwagi, ale wydawała się poruszać wśród zarośli, dziwnie lekko. Niczym...kot? Dopiero później, przypomniał sobie rozmowę na jednym z wcześniejszych spotkań i przyznanie się do umiejętności, która dla samego Skamandera miała pozostać wieczną tajemnicą. Nie tylko ze względu na trudność nauki, ale i powiązania z dziedziną transmutacji, która od zawsze stanowiła jego słabość. Być może kiedyś miał przyjść dzień, w którym zdecyduje się na przestudiowanie własnej niechęci, ale nim nadejdzie taki czas, miał nieco inne pola do zainteresowań - To dobrze - zaczął ostrożnie, przysłuchując się wypowiedzi Charlie. Jeśli jeszcze istniały osoby, które znajdowały radość w takich wydarzeniach i potrafiły się tym światłem dzielić - była nadzieja. Sam auror czasem łapał się na tym, że czuł się wypłukany z podobnych tęsknot. A może po prostu, powoli nie miał już nic do stracenia? na własne życzenie odsuwając wszystko to, co miało kształt słabości? - To był pamiętny mecz - szkoda, że bardziej negatywnie. Przytaknął alchemiczce, ale uwagę skierował powtórnie na ducha, który zawodził nad zgubionym fałszoskopem. Dotychczasowe próby sprowokowania magicznego urządzenia, spełzły na niczym. Kłamstwa, które padały nie wywołały pożądanego skutku, pozostawiając ich z konsternacją i brzmieniem własnych głosów w powietrzu. Zapewne, gdyby ktoś przyglądał się im, parsknąłby śmiechem, bo rzucane frazy brzmiały przynajmniej dziwnie. Tym bardziej w perspektywie pozostawania na leśnej ścieżce wśród paproci - Nie potrafię kłamać ani trochę - spróbował powtórnie, tym razem zakładając dłonie przed sobą, doprawiając zdanie przeciągłym westchnieniem. Nie zawsze wystarczał wypowiedzieć kłamstwo, by zadziałało. Liczył się ton, postawa, mimika. Utrudnieniem mógł być fakt, że nie miał przed sobą żywego odnośnika swoich prób. Musiał czekać na odzew uszkodzonego urządzenia.

Kłamstwo I

The member 'Samuel Skamander' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 86

Lorraine podejrzewała, że zadanie nie będzie należało do najłatwiejszych. Tym bardziej, że dziecko, do którego się zwracali były posągiem wpatrującym się w tafle wody. Ktoś kto patrzyłby na nich z boku prawdopodobnie parsknąłby śmiechem widząc ich próby. Rozmowa z dzieckiem nigdy nie była łatwa. Nie można było nauczyć się tego na pamięć, nie można było wyuczyć zachowań bo wraz z wiekiem wszystko się zmieniało. Jedynie podejście było ciągle takie same. Kto był rodzicem potrafił to zrozumieć. Szlachcianka słuchała słów męża będąc pewna, że dziewczynka przystanie na ich prośby, ale tak się jednak nie stało. Przez chwile blondynka stała jedynie się przyglądając. Szukała w głowie sposobu na przekonanie jej do tego by chociażby na nich spojrzała. Na co w ogóle patrzyła? Przez myśl Lorraine przeszło, że może posąg jest tak zaklęty by sprowadzać ich na manowce, a puzzel był dosłownie pod jej nosem. Może to właśnie na niego spoglądała? Kobieta postanowiła spróbować jeszcze raz zanim zacznie kombinować jak wyciągnąć puzzel z wody. Wolałaby mieć pewność niż zrobić z siebie całkowitą idiotkę. Nie miała zamiaru się jednak tym przejmować. To przecież była tylko zabawa. Nawet jeżeli miała się pobrudzić i miało to wymagać od niej wiele wysiłku to jednak nie po to to wszystko było dla nich zorganizowane. Z nagrodą będzie wyglądała wystarczająco arystokratycznie. - Kochanie – zaczęła zwracając się do dziewczynki. - Jeżeli jesteś w stanie nam pomóc to proszę powiedź gdzie możemy znaleźć brakujący fragment układanki. Bardzo nam na tym zależy. - powiedziała uśmiechając się delikatnie, a dłonią dotykając kamiennego ramienia dziewczynki. Nie wiedziała już co mogli zrobić więcej, żeby przekonać dziewczynkę, że naprawdę potrzebują jej pomocy. A co jeśli to wcale nie o to tu chodziło? Może posąg nie był rozwiązaniem i powinni iść dalej, a marnowali czas na przekonywanie dziewczynki by im pomogła? Do głowy Lorraine przychodziło już wiele rozwiązań. - Archie może to nie tutaj. Może tylko na siłę próbujemy zmusić posąg do pomocy, a tak naprawdę powinniśmy iść dalej – powiedziała odwracając się do męża. Zastanawiała się czy podobne myśli kotłują się w jego głowie.

retoryka (1)

The member 'Lorraine Prewett' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 95

Mechanicznie - zadanie II
Zadanie wymaga rzutów na dwa aspekty - 1 - artystyczny (ST 40) oraz 2 - historyczny (ST 45), z zaznaczeniem, że zagadki muszą być rozwiązane w tej kolejności - bez rozwiązania pierwszej, nie rozwiąże się drugiej. Każda z postaci ma dwa rzuty do dyspozycji (dwie próby), może przeznaczyć obydwa na historię magii albo wiedzę z danej dziedziny, lub jeden rzut na historię, drugi na wiedzę. Łącznie na parę są więc cztery rzuty. (edit - przysługujące rzuty można rozbić na dwa oddzielne posty, można też wykorzystać obydwa w jednym poście)

1 - Anthony Macmillan & Ria Weasley:

2 - Rory Prewett & Miriam Prewett:

3 - Lucan Abbott & Melania Abbott:

4 - Lorraine Prewett & Archibald Prewett:

5 - Heath Macmillan & Elora Wright:

6 - Charlene Leighton & Samuel Skamander:

puzzle:

| Przepraszam Was za opóźnienie, dziękuję za cierpliwość <3 czas na odpis w tej turze macie do czwartku - 17.01, 20:00, kolejna tura pojawi się w czwartek wieczorem lub (pewniej) w piątek przed południem - posty do czwartkowej północy w razie braku podsumowującego posta zaliczę, lecz proszę żeby w piątek nie pisać już postów.[bylobrzydkobedzieladnie]

Cofnął się o pół kroku, gdy rzeźba spojrzała na niego podejrzliwie. Nie wiedział zresztą czego się spodziewać. Rozwiązywanie zagadki wcale nie szło im najlepiej. Ich uroki osobiste najwyraźniej nie działały, a dodatkowo nie mieli siły przekonywania. Westchnął ciężko, kiedy zdał sobie sprawę, że sekretami nie „przekupią” zaczarowanej rzeźby. Nie był co prawda zrezygnowany, ale czuł się nieprzyjemnie, biorąc pod uwagę fakt, że nie potrafił sobie poradzić. Z nadzieją jednak przyszła jednak Ria. Otworzył usta, próbując zrobić tak, jak doradzała to jego towarzyszka, ale rzeźba była szybsza. Poczerwieniał delikatnie na twarzy, gdy usłyszał jak ta nagle zmieniła swoją opinię i zdecydowała się im pomóc. Głupio mu było z tytułem Pogromcy… ale w końcu na coś się ten przydał! Przez kilkanaście sekund głupkowato stał w miejscu i zezował na rzeźbę w niedowierzaniu.
– Ria, jesteś wspaniała! – zawołał po chwili, wyraźnie zszokowany, ale i oczarowany jej pomysłowością. Cmoknął rudowłosą w policzek i rzucił się biegiem w stronę drogi, którą oświetliły świetlik. Pochwycił puzzel, który przez chwilę błyskał. Przyjrzał mu się uważnie i wrócił do Rii, co by to go wstawić w tabliczkę. – Chodź – dodał, łapiąc ją za dłoń i pociągnął za sobą. Znowu podążył za świetlikami. Dobrze, że te wskazywały drogę, a nie ją blokowały, tak jak to było podczas Festiwalu. Cały czas pamiętał swoją głupotę, kiedy omamiony pomylił drogę, a Ayden musiał go odciągać od świetlików. – Gdyby nie ty, pewnie błądzilibyśmy po lesie – zauważył wyraźnie rozradowany. Gdyby tylko nie przejmowałby się ostrożnością na drodze do kolejnego zadania, zapewne wyściskałby czarownicę ze szczęścia. – Nie wiem jak na to wpadłaś, ale na pewno masz więcej kreatywności niż ja – dodał jeszcze.
Przed nimi czekała druga zagadka. Nie spodziewał się jednak pianina. Nie był muzykalny, choć lubił muzykę. Zdawało mu się, że znał piosenkę, ale z drugiej nie był przekonany. Chwilę się wahał, próbując upewnić się, że to ten sam utwór.
– To chyba utwór Celesty Warbeck, tej znanej czarownicy… – odezwał się nieśmiało. W końcu otwarcie przyznawał się do słuchania piosenek czarnoskórej wiedźmy. – Ten… jak się nazywał ten utwór… chyba… Ukradłeś mój kociołek… ale nie możesz mieć mojego serca… jakoś tak. – nerwowo spojrzał na Rię. Nie chciał wyjść przed nią na błazna. Wyglądał tak, jakby oczekiwał z jej strony pomocy. Zaraz jednak odwrócił spojrzenie, bo w końcu wyszło na to, że jednak słuchał kiedyś Celesty. Znowu poczerwieniał na twarzy ze wstydu. Byleby panna Weasley nie zaczęła się z niego śmiać.

| Rzucam dwa razy na wiedzę o muzyce; raz się żyje (I poziom, +10)

The member 'Anthony Macmillan' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 60

--------------------------------

#2 'k100' : 79

Róże zakwitły na jej malutkich, oprószonych drobinkami piegów dłoniach - niewinne, jak ona i skromnie białe. Pochylił się zdumiony, absolutnie oczarowany tym, co właśnie miało miejsce. - Niemal tak piękne jak ty - kucnął tuż obok, by móc z bliska podziwiać kwiaty; jednocześnie posłał Miri ciepły uśmiech. - To jeden z najrzadszych gatunków. Często przyozdabia się różami w podobnym kolorze ogrody księżycowe, które niesamowicie wyglądają również w nocy, gdy biel płatków odbija światło Księżyca... ale te kwiaty są jeszcze bardziej niezwykłe, nie należą do żadnego z gatunków hodowlanych, rosną dziko... wiesz, po czym to można poznać? Trzeba policzyć płatki - zazwyczaj jedynie hodowlane albo magicznie zmienione gatunki róż mają ich więcej niż pięć - podejrzewał, że dziewczynka pewnie niemalże natychmiast zacznie sprawdzać, czy nie pomylił się w rachubie. Kiedy szli już ścieżką, podjął temat, dzieląc się z Biedroneczką jeszcze jedną wiadomością. - Kwiaty mają wiele swoich tajemnic. Jeszcze jedną skrywaną przez róże jest to, iż liczba liści na ich łodyżkach jest zawsze nieparzysta. Wychodzi na to, że róże chyba nie za bardzo lubią parzyste liczby... - rzucił kontrolne spojrzenie, nie wiedząc, czy nie powinien doprecyzować, co oznaczają te terminy. - Miri, powiedz mi, proszę, czy pani Picks opowiadała ci już o szlachetnym rodzie, którego symbolem jest właśnie róża? - może zarzucał ją informacjami, ale miała tak chłonny umysł, że nasiąkał on nimi jak gąbka, dlatego Rory starał się przemycać tym podobne wiadomości, kiedy tylko pojawiała się ku temu sposobność. Wiedza to potęga, przynajmniej to jedno powinna zapamiętać z tych wszystkich przypadkowych lekcji.
- Dziękuję pięknie - przyjął od niej różę, tworząc z niej prowizoryczną butonierkę, którą umiejscowił gdzieś na wysokości serca. - Myślę, że niczego im tam nie brakuje, ale o herbatę z soczkiem malinowym musisz koniecznie podpytać ciocię Julię - to zdecydowanie ona miała większe kompetencje, że zająć się edukacją z zakresu wyimaginowanego życia stworzeń nie tylko magicznych. Liczył na to, że nie oberwie mu się potem za wymyślanie tych wszystkich niestworzonych historii, ale nie potrafił zareagować inaczej, widząc, jak Miri zaczyna się martwić.
- Nebula? - powtórzył, nie do końca pewien, czy Miriam właśnie wymyśliła sobie to imię, czy może jednak naprawdę znała tę sowę - aczkolwiek chwilę później jego wątpliwości się rozwiały, gdy doprecyzowała, skąd kojarzy zwierzę. - Zobacz, tym razem chyba też chce ci pomóc, wskazując nam ścieżkę, którą powinniśmy podążać... swoją drogą, kiedy przeleciała tuż obok miałem okazję przyjrzeć się jej z bliska, zwróciłaś uwagę, jakie ona ma czujne, przeszywające spojrzenie? - tak jakby nic nie mogło jej umknąć. - To miło ze strony wujka Ulyssesa, spacerowaliście gdzieś nieopodal? - nie zapytał wprost, co Miri sądzi o wujku Ulku, ale był tego ciekaw - może odpowiadając na to pytanie, Miri napomknie też coś o Ollivanderze.
- Zobacz, jak świetnie ci poszło - podsumował ich starania, kiedy wszystkie sówki znalazły się już na swoich miejscach. - Nebula chyba też tak uważa - mrugnął do Miri porozumiewawczo, by dziewczynka chwyciła podarowany jej element układanki. Rory nieznacznie zmarszczył brwi, widząc, iż jest on pusty - być może działał on jak tajemne mapy i należało odkryć zawartość jakimś zaklęciem? Albo ujawniała się ona sama - w odpowiednim momencie? - To chyba pierwszy element układanki, najwidoczniej musimy jeszcze jakiś zdobyć... - przerwał, obserwując, jak w stronę Miri podlatuje jedna z uratowanych sówek. - Prześliczna... czy ona ci czasem nie przypomina Kremówki? - wtrącił, zdumiony, że dopiero teraz rzuciło mu się to w oczy - podobieństwo było niezaprzeczalne. - Chyba nie potrafi się z tobą rozstać, trudno jej się dziwić - roześmiał się cicho, po czym ponownie sięgnął po rączkę Miri, prowadząc ją ścieżką do kolejnego punktu.
Dotarli do leśnej wystawy obrazów; Rory przywitał się z chłopcem chowającym nieśmiały wzrok za grubymi okularami, po czym opieszale przeszedł się obok wszystkich obrazów. - Wyglądają znajomo, spróbujemy ci pomóc... - rzekł na granicy słyszalności, chyba bardziej do siebie niż do chłopca; liczył na to, że coś jeszcze zostało mu w głowie z tych wszystkich lekcji sztuki, którymi katowano go w dzieciństwie.

| +10 do rzutu - (malarstwo - wiedza, I)

The member 'Rory Prewett' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 98