Pragnienie oryginalności oblane nutą metaforycznego oceanu stwierdzeń i porównań, by na siłę wykazać swą mądrość wyczytaną w zeszłotygodniowym wydaniu proroka codziennego oraz wyższość spowodowaną rodowodem, nie osobowością. Kilkunastogodzinne autobiograficzne opowieści złożone głównie z ukoloryzowanych, fikcyjnych wstawek zasłyszanych z naprzeciwległego stolika w Dziurawym Kotle i nabytych umiejętnościach nie mających żadnego podłoża w praktyce. Chęć sławy wiążącej się z niekończącym byciem na ustach wszystkich magicznych istot, dla których stanowiłoby się niepodważalny w żadnym aspekcie autorytet. Sen, a jednocześnie marzenie tak wielu zapatrzonych we własne odbicie ludzi, że ciężko dać wiarę w ich logiczne myślenie. Bądźmy szczerzy- w jakiekolwiek rozumowanie.

Moja historia jest banalna, mało szokująca i nie okalająca się sukcesem wartym spisania jej na strony księgi, która miałaby służyć przyszłym pokoleniom. Zwykły zlepek faktów, kilku nieco ciekawszych opowieści nadających się w sam raz do ognistej whisky, której zapach dostatecznie zniwelowałby dymiący między wargami Stibbons. Dzieciństwo i wychowanie, szkoła i nauka, praca i doświadczenie, aż w końcu śmierć i samotność. Czy ktokolwiek obrał inne tory? Czy ktokolwiek wyszedł poza powszechne ramy? Nie, albowiem nie ma ludzi wyjątkowych- takowe mogą być jedynie ich czyny i to właśnie o nich pamięć pozostaje. Całe życiowe tło staje się niezauważalną ramą arcydzieła, bo nie ma znaczenia to kim się było, lecz to czego się dokonało.
Biegu historii świata nie zmieniła biografia jednostki tylko podjęte przez ów potentata decyzje- powtarzałem to zawsze, ale mało kto potrafił słuchać wciąż zapełniając strony własnej książki zbędnymi fragmentami nieinteresujących nikogo- nawet jego samego.

Londyńskie ulice świeciły pustką, a szum hulającego wiatru zagłuszał tylko pijacki śpiew mieszkańców dochodzący z barów usytuowanych wzdłuż zasypanych śniegiem chodników. Noc była mroźna i nieznośnie depresyjna, gdyż z oddali wesołe dźwięki przypominały bardziej wołanie o pomoc z krótkimi przerwami na haust świeżego powietrza, kiedy to napastnik nieświadomie rozluźnił palce oplatające szyję. Aura była przygnębiająca podobnie jak rozciągający się wzdłuż Tamizy widok strzelistych gmachów, budynków i kościołów skąpanych w gęstej mgle. Otulone w całej swej okazałości zataiły różnice ich dzielące, podobnie jak geny niemowlęta pod maską niewinności. Mojemu przyjściu na świat towarzyszyła jedynie cisza ubarwiona kilkoma urojonymi łzami bólu, ale i ulgi, bo wiele razy powtarzano, że nic z tego nie będzie. Chciałem się tutaj dostać, pragnąłem być egoistyczną hieną, która wbrew przeciwnościom pojawi się wśród białych korytarzy tłumnie wypełnionych obcymi ludźmi. Nigdy nie miałem żalu, że od samego początku poznałem smak samotności, bo dzięki temu nauczyłem się kroczyć przez świat bez złudnej nadziei na odnalezienie czegoś co nazywają rodziną.
Był wczesny ranek. Pamiętam promienie słońca przebijające się przez zakurzone okiennice niczym nie przypominające tych z rodowych zamków wpół zakrytych bogato zdobionymi zasłonami. Nadal nie chwyciłem okazji poznania własnego ojca, który podróżując po Europie nie wykrzesał czasu dla własnej żony oraz dziecka. Nie czułem przynależności, imperatyw, a przede wszystkim faktu magicznego pochodzenia, gdyż mimo opowiadanych przez matkę historii nigdy nie przejawiłem choć cienia nadprzyrodzonych umiejętności. Widziałem w jej oczach swego rodzaju odrazę, poczucie niesprawiedliwego obowiązku i żalu, którego w pewnych chwilach już nawet nie ukrywała. Rozmawialiśmy rzadko, w późniejszych latach właściwie już tylko wtedy, jak pragnęła wkłuć mi kolejną igiełkę z podpisem „charłak”, gdy dym Stibbonsa zakrywał jej kpiący uśmiech.
Nie byłem na to obojętny niejednokrotnie starając się dowiedzieć, dlaczego tak właśnie się działo i co zrobiłem źle, że mnie to spotkało. Jednak za każdym razem słyszałem, iż to wina mojego ojca, który zamiast budować z nią silny ród oddał się szaleńczym podróżom w poszukiwaniu czegoś, co nigdy nie istniało. Fascynacja artefaktami, mitycznymi przedmiotami wyskrobała z niego nawet najmniejszą rodzinną iskrę, więc w chwili narodzin pierworodnego wyjechał wraz z domowym majątkiem. Pozostawił za sobą jedynie stare mieszkanie przepełnione wonią stęchlizny i cichym łoskotem moli mających tam swój mały raj na ziemi.

Nigdy nie miałem indywidualnych nauczycieli tudzież zajęć z inną wysoko postawioną młodzieżą, więc pozostawała mi nadzieja w książkach, które miały przynieść pierwsze zainteresowania oraz pasje. Początkowo dużo problemów sprawiała mi nauka pisania oraz czytania, gdyż z niewielką pomocą matki, podstawowe kroki w świecie niby tak banalnym naprawdę mogły przyprawić o ból głowy tym bardziej, iż w domu nie miałem żadnych autorytetów. Wielokrotnie nerwy brały górę i wpadałem w szał nie mogąc złapać oddechu, za co otrzymywałem solidną karę. Musiałem być samodzielny, samowystarczalny i cholernie wdzięczny matce za te pierwsze lata, które w jej mniemaniu zmarnowała na moje wychowanie. Nazwałbym to raczej postawieniem na nogi i wykarmieniem, lecz wtedy byłem zbyt młody by się przeciwstawić mówiąc, co naprawdę o tym myślę.  Zmanipulowała mnie swoją opinią, zaraziła bólem i choć naprawdę wewnątrz czułem się potężny to gasiła ona każdą iskrę rozpalającą we mnie jakąkolwiek pewność siebie. Wszystkie cegiełki składające się na otaczający mnie mur były jej nieświadomym dziełem, paskudnie starannie wykonanym rzemiosłem jakiego pozazdrościć mogli najbardziej obojętni ludzie.

Wiedzieliśmy, że on żyje, więc z uwagi na honor rodziny matka nie umawiała się z innymi mężczyznami po ciemnych zaułkach. Po drugiej stronie lustra widać było dumną damę z dorastającym synem czekającym na list ze szkoły Magii i Czarodziejstwa, gdyż przejawiane przez niego zdolności z pewnością musiały zostać docenione. Gustowne szaty, piękna biżuteria i rzekomy dworek, o którym ubarwione historie przedstawiane były na wszelkich salonach. Próżność osobowości, obyczajów i paskudny lęk przed potępieniem wiązanym z odrazą zmuszał Ophelię do kłamstw na temat własnej rodziny oraz jej dobrych korzeni. Macnairowie byli majętni, więc nikt nie mógł spodziewać się, iż to w co była odziana to jedynie pamiątka po bogactwie roztrwonionym przez Augustusa. Kwestia jego podróży, sukcesów i powrotu na każde Boże Narodzenie także nie schodziła jej z ust, choć nigdy nie miałem okazji życzyć ojcu Wesołych Świąt. Żyła w obłudzie- w świecie wykreowanym we własnej głowie, który nijak miał się do rzeczywistości i związanych z nią realiów. Chciała mnie do niego porwać, zassać na tą planetę fałszu i choć aprobowały mi idące za tym korzyści to wiedziałem, że tylko sam jestem w stanie sobie na to zapracować. Osiągnąć sukces, którym będę się pławił przed wszystkimi ciekawskimi oczami lustrującymi lekko przetarte rękawy fraku pożyczonego od przyjaciela mojej matki. Nim to się stanie musiałem w końcu udowodnić, że nie jestem tylko zwykłym charłakiem, a to było najtrudniejszym z zadań- zupełnie niezależnym ode mnie.
Był to jeden z wielu letnich, późnych wieczorów, w których poświęcałem się nauce języka rosyjskiego, ponieważ to właśnie on sprawiał mi wiele kłopotów. Miałem jednak świadomość, że jeśli moją aspiracją było podróżowanie i odkrywanie tego, co przeoczył mój ojciec to musiałem zrobić wszystko, by swój język wzbogacać. Składałem litery, następnie słowa starając się nie brzmieć co najmniej śmiesznie i choć po ostatnim zdaniu rozległo się w kuchni głośne stuknięcie to nawet przez myśl mi nie przeszło, że teleportował się właśnie on- Augustus.
Nie poznałem go. Jego duże zielone oczy wpatrywały się we mnie jak w obcego człowieka, a ja nie potrafiłem odwdzięczyć mu się niczym innym. Gdzieś pod lewą piersią serce zabiło mi mocniej, choć z radością i szczęściem nie miało to nic wspólnego. Przestraszyłem się wpadając w panikę, bo nie miałem kompletnego pojęcia czego mogę się po ów czarodzieju spodziewać. Zbyt duża, przemoczona szata okrywała jego ramiona, a różdżka dzierżona w dłoni nawet na moment nie została skierowana w kierunku podłogi. Wydawał się gotów do ataku, czujnie rozglądając się po wnętrzu, jakoby był zdecydowany do przejęcia ów miejsca wraz z resztką niewielkiego dobytku, jaki nam pozostał. Jego twarz wykrzywiona w groźnym grymasie przejawiała cień zmęczenia pokazując, że samotność i ból podróży to jedyne, co mu pozostało. Przełknąłem nieco głośniej ślinę przewracając się na drugi bok, aby sturlać się z wąskiego łóżka. Nie wiedziałem co robić- dosłownie mnie sparaliżowało. Zacisnąłem dłonie w pięści i nim zdążyłem spytać czego chce, moich uszu dobiegł cichy głos matki, która wypowiedziała to paskudnie dźwięczne imię. Wystarczył moment, aby żyrandol ze środka pokoju niebezpiecznie zakołysał się, a następnie runął na chłodną posadzkę wraz z gasnącym płomieniem umocowanych na nim świec. Wysunąłem głowę zaszokowany tym, co właśnie się wydarzyło, bo czułem, że stało się to z mojej winy i przenosząc wzrok na rodziców dostrzegłem jedynie lekko otwarte usta matki, która wskazała dłonią w moim kierunku. Podchodząc bliżej chwyciła między palce bujną czuprynę wyraźnie powtarzając ojcu, że nigdy nie byłem długowłosym brunetem. W tamtej chwili obojętny był mi fakt, że przejawiłem magiczne zdolności oraz pod wpływem emocji zmieniłem fryzurę. Skupiłem się tylko na żalu spowodowanym faktem, iż mosiężny żyrandol nie wisiał nad ich głowami. Widok ojca nie wzbudził we mnie radości, a pragnienie krzywdy, której jeszcze nigdy nie doświadczyli. To był pierwszy raz, jak cząstka demonicznego wnętrza dała mi o sobie znać.

Dzień, w którym dostałem sowę wraz z listem wspominam z każdym detalem jakby był on wczoraj, choć moja pamięć nie należała do najlepszych, właściwie to była kompletnie beznadziejna. Potrafiłem kilkukrotnie powtarzać sobie zadanie, które musiałem wykonać, by za chwilę zastanawiać się po co w ogóle wychodziłem z mieszkania. Zapominałem imiona kojarząc poznanych ludzi jedynie z twarzy, a tematy przeprowadzanych rozmów zawsze pozostawiałem swojej intuicji. Nie było to jednak świadectwem mojego problemu z nauczaniem tudzież przyswajaniem informacji, albowiem to naprawdę wychodziło mi całkiem nieźle.
Nie wiem czy w ich oczach można było dostrzec ulgę, czy dumę, kiedy zerkałem na nich przez okno Hogwart Expressu. W chwili otrzymania listu wszystko się zmieniło, a przede wszystkim moje wycofanie, które momentalnie stało się motorem napędowym paskudnej pewności siebie. Nie potrzebne było mi ich słowo, nauka i rada, którą tak silnie chcieli mnie wesprzeć  po ujawnieniu magicznych zdolności. Wybudowany mur stał się jednocześnie tarczą na wszelkie emocje, rozgoryczenia i rodzinne przesłanki jakimi już więcej nie dałem się nakarmić. Odrzucenie, kłamstwo, samotność, niezrozumienie towarzyszyły mi przez całe dzieciństwo i niczym najlepszy druh kierowały do młodzieńczych lat. Przełom nie wyplenił egoistycznego, wręcz demonicznego zasianego ziarna, a jedynie podlał kolejnym wiadrem wody.
Tiara nie miała wątpliwości, aby wysłać mnie w ślady rodziców dumnie kończących szkołę w zielonych barwach. Slytherin był domem, do którego chciałem trafić od samego początku, gdyż znając namiastkę historii Hogwartu zgadzałem się z respektowanymi tutaj wartościami i ambicją cechującą reprezentantów. Podzielałem zdanie odnośnie wyższości czarodziejów, a przede wszystkim czystości krwi płynącej w ich żyłach. Godziła w moje przekonania jedynie kwestia majątku, która rzekomo świadczyła o pozycji w wielkiej hierarchii, lecz zdecydowałem, iż wolę być w środku mrowiska niż po jego drugiej stronie.

Mimo swoich aspiracji nie byłem typem kujona, który zamykał się w bibliotece, aby poszerzać i zgłębiać pole zainteresowań. Miałem wielu kolegów- może i nawet przyjaciół, ale nadal w głębi siebie byłem samotny, gdyż byli mi oni zupełnie zbędni. Traktowałem to bardziej jako odskocznię od codzienności, inną maskę, którą nakładałem w chwili rozpoczęcia rozmowy. Nie lubiłem palić mostów, nie starałem się nawet odpychać kompletnych kretynów, bo żyłem w przekonaniu, że każda znajomość- nawet ta sprawiająca wrażenie zupełnie zbędnej- może się do czegoś przydać. Nie znałem wartości przyjaźni, zaufania, ale korzyści płynących z bycia koleżeńskim i przydatnym w grupie niekoniecznie lubujących się w zasadach uczniów. Nauczyła mnie tego matka w chwili, kiedy z tym durnym uśmieszkiem przechadzała się wzdłuż korytarzy domostw, w których bywała częstym gościem. Ludzie tam mieszkający nie byli dla niej nikim poza kartą przetargową w wyścigu o społeczną pozycję. Właściwie… czy i ja tylko też tym nie byłem? Narzędziem?

Nauka w Hogwarcie była żmudna, powiedziałbym nawet, iż w żaden sposób nie spełniała moich oczekiwań, które obrałem przed wejściem do pociągu. Wiele przedmiotów opiewało się o teorię, bądź proste, nieprzydatne zaklęcia mające na celu sprawdzenie wilgotności podłoża roślin, czy poznanie świata mugoli. Drugie z wymienionych było ohydne, wręcz obrzydliwe, stąd za każdym razem, gdy słyszałem o ich życiu tudzież technologii miałem ochotę spędzić resztę popołudnia w kaftanie, na kawce u Munga. Do moich dobrych stron nie należała także numerologia, która już po pierwszych zajęciach stała się istną ‘czarną magią’. Nie dawałem wiary temu, czego oko nie widziało, a dodatkowo starałem się korzystać z każdego dnia tak samo, więc wróżba przyszłości była jedynie nic nieznaczącym przypuszczeniem mającym na celu weryfikację pewnych poglądów. Podobnie sprawa miała się z eliksirami i magią leczniczą- cóż brakowało mi do tego cierpliwości, choć zawsze się nią cechowałem. Uczeń bez (T)rolla to jak czarodziej bez różdżki, prawda?
Wbrew pozorom nie byłem takim głąbem na jakiego mogłoby się zanosić, gdyż mimo, że wiele przedmiotów nie współgrało z mą naturą i zainteresowaniami  to znalazły się takie, które porwały mnie zupełnie. Zapewne to nieco przesadzone słowo, lecz adekwatnie odnoszące się do prawdy, albowiem transmutacja i starożytne runy były moim osobistym faworytem. Pierwsze z nich początkowo zaliczałem przymusem zważywszy na moją negatywną dyscyplinę wiążącą się z brakiem panowania nad anomaliami genetycznymi, jednak w przedostatniej klasie wszystko uległo zmianie. Profesor nauczył mnie podstawowej kontroli, która zapobiegała obcowaniu z różowym zarostem i siedmioma pazurami na jednej dłoni przypominającej łapę. Nadal miewałem odchyły, zmienne nastroje ukazujące się różnymi kształtami uszu, jednakże było mi o wiele prościej pozostać w cieniu- bez wyróżniania się.
Runy były moim czarnym koniem. Nie lubowałem się w nich z uwagi na fakt, iż stanowiły jedynie przedmiot dodatkowy, ale przez wzgląd na posiadane umiejętności wyniesione z samotnych nauk. Byłem w tym naprawdę niezły i często przodowałem nad całą resztą, co wzbudzało poczucie pewności siebie, jaką matka w przeszłości tak skrzętnie starała się ugasić. Zawsze chodziłem pod wiatr, nigdy z nim. Spędziłem wiele godzin na czytaniu, zapamiętywaniu, a przede wszystkim szkicowaniu najciekawszych okazów, gdyż byłem pewny, iż to one odpowiadają za moc czarnomagicznych artefaktów będących moją największą pasją.
Wolnym czasem z reguły gardziłem, więc nie marnując go oddawałem się dobrej książce, tudzież uczyłem na kolejną poprawkę z Historii Magii nie dowierzając, że ktoś zdał ją za pierwszym razem. Zdarzały się jednak wyjątki, kiedy wspólnie ze Ślizgonami pływaliśmy w pobliskim jeziorze i zadręczaliśmy obserwujące nas szlamy. To było zdecydowanie ciekawsze od wojen olbrzymów.

Wieści o Wielkiej Wojnie Czarodziejów stały się dla mnie swego rodzaju inspiracją, pragnieniem, którego nie mogłem dosięgnąć. Marzyłem o władzy nad mugolskim światem, który był niczym w porównaniu do posiadanej przez nas potęgi. Chciałem być częścią tej rewolucji, kartą historii, która na zawsze zmyłaby z prawdziwych czarodziejów brud półkrwistych i zabiła smród szlam. Moja rodzina zobaczyła światło w tunelu dla swojej sytuacji, choć bardzo szybko zostało ono zbryzgane krwią utraconej nadziei. Restrykcyjne prawo doprowadziło do przejęcia mieszkania i pozostałego im dobytku na rzecz długów, których nie byli w stanie spłacić. Czas, w którym prawda wyszła na jaw okazał się najgorszym z możliwych, bo szeroko siany terror zaostrzył wiele poglądów i otworzył sporo ust, które wcześniej bały się głośno opowiedzieć za powrotem do tradycji.
W szkole niedługo musiałem czekać na zgryźliwe komentarze i kpiące spojrzenia, które uderzały bezpośrednio w moją rodzinę. Nic nie zmieniło się w ilości oraz jakości posiadanych przeze mnie rzeczy, ale sama świadomość biedy w domu Macnairów owocowała złośliwościami ze strony Ślizgonów. Pewnego razu nie wytrzymałem uwagi godzącej bezpośrednio w moją osobę, wiążącej się z nieudolnymi próbami zapanowania nad metamorfomagicznymi zdolnościami i w pokoju wspólnym rzuciłem Drętwotę na jednego ze swoich kolegów. Zostałem za to ukarany porządkowaniem książek w bibliotece przez przeszło trzy tygodnie, ale nie żałowałem, a właściwie byłem z siebie dumny. To wydarzenie spowodowało, że wstąpiłem do klubu pojedynków oraz otrzymałem możliwość opracowania planu, jak dostać się do najciemniejszych książkowych zakamarków, by zagłębiać sztukę czarnej magii.

W dniu ukończenia szkoły każdy rozszedł się w swoją drogę z mniejszą, bądź większą nadzieją na kolejne wspólne spotkanie. Nie zależało mi na tym i z obojętnym wyrazem twarzy patrzyłem na wszystkich tych, których zaszklone oczy wyrażały buzujące w środku emocje. Kartkę z adresami wyrzuciłem do pierwszego napotkanego kosza, albowiem za każdym razem przeszłość zostawiałem daleko za moim oddalającym się cieniem.
Nie obawiałem się pierwszej podróży, mimo że w mojej kieszeni dzwoniło zaledwie kilkanaście sykli i knutów, a niewielka walizka mieściła trochę znoszonych ubrań, szatę oraz jednoosobowy namiot. W plecaku trzymałem dziennik, gdzie przez cały okres szkolny spisywałem najważniejsze informacje, obrane tropy i przede wszystkim przydatne zaklęcia. Zdaniem najsławniejszych poszukiwaczy najciekawszym i zarazem najmniej zbadanym terenem był Związek Radziecki, a więc od tamtejszych ziem rozpocząłem swoją tułaczkę.
Podczas badań nauczyłem się jednego, iż milczenie jest złotem, choć galeonów nie daje. Czarodzieje z reguły klepali jak najęci nie znając żadnej granicy w kwestii własnej prywatności, a tym bardziej sferze interesów potencjalnie omawianej osoby. Dorabiałem w podmiejskich barach lejąc kremowe piwo, czy serwując ognistą whisky i dzięki temu miałem możliwość dowiedzenia się o najbrudniejszych tajemnicach oraz kręgach ów kraju. Ułatwiało mi to planowanie tras i pozwalało dotrzeć do miejsc, które swą mrocznością wyprzedzały sklepy na Nokturnie. Cechowałem się cholerną cierpliwością, więc nawet miesiące niepowodzeń, tygodnie wytrzymywania pijackich gadek i awantur, które nie przynosiły żadnych pozytywnych owoców, nie zachęcały mnie do powrotu. Dążyłem wolno do celu zapisując sobie najważniejsze nazwiska, adresy, spostrzeżenia i tworzyłem szkice pożądanych czarnomagicznych przedmiotów, o których istnieniu dowiadywałem się z mieszczańskich legend. Lekcja samozaparcia wynikająca z niepowodzeń pozwoliła mi do perfekcji zapanować nad swoim metamorfomagicznym darem, który często dawał mi niezbędną anonimowość. Byłem od niej uzależniony.

Podążając na wschód wzdłuż syberyjskich ziem zatrzymałem się w Tarze, która miała być tylko krótką przerwą, a okazała się przełomem na jaki czekałem od początku wyprawy. Zaciągając się do pracy w obskurnym barze prowadziłem rozmowy z pewną starszą ode mnie, blond pięknością, która później stała się moim pierwszym i ostatnim partnerem ekspedycji. Początkowo jako szefowa nie przeglądała należącego do mnie dziennika, lecz później jako kochanka przewertowała go poznając prawdziwy powód opuszczenia kraju. Podzielała owe hobby i choć już wcześniej zagłębiała mnie w najmroczniejsze zakamarki czarnej magii to dopiero ta wiedza zwolniła w niej wszelakie hamulce.
Inspirowało ją to, że byłem zdecydowanie mniej doświadczonym czarodziejem od niej i znalazła we mnie ucznia, którego wydawała się bardzo długo szukać. Szkoliła mnie, wprawiała w osłupienie zaklęciami, które pierwszy raz w życiu mogłem usłyszeć i zaobserwować, a także nauczyła respektu będącego podstawą dobrego pojedynku. Kilkukrotnie widziała buzujące we mnie emocje powodujące zmiany kształtów twarzy oraz sylwetki, więc i temu starała się zaradzić wymuszając cykliczny, poranny trening. Koncentracja, opanowanie, siła- te trzy słowa stały się codzienną mantrą.
Wewnątrz siebie było mi obojętne jej towarzystwo, ale korzyści płynące z jedzenia wspólnych śniadań przewyższały moją potrzebę indywidualności. Posiadała dziesiątki ksiąg, których nigdy wcześniej nie miałem okazji wertować, setki fiolek wypełnionych przeróżnymi składnikami eliksirów i przede wszystkim legendę, której trop stał się dla mnie priorytetem. Spędziłem mnóstwo czasu na dokładnej analizie rodu Romanowów, których rozstrzelano zaraz po tym, jak Ci ukryli swój dobytek. Materialna korzyść była mi obojętna, natomiast miała znajdować się tam szafka zniknięć, której bliźniacza część prowadziła do sekretnego gabinetu rosyjskiego cara wedle plotek spowinowaconego z Neridą Vulchanovą- założycielką i pierwszą dyrektorką Dumstrangu. Wielką czarownicą oraz królową czarnej magii.

Wróciłem do Londynu wczesną wiosną 56’, kiedy już Gellert Grindelwald był na szczycie, a cała Anglia pogrążona była w łapankach. Tamiza wydawała się płynąć krwią, a śmiech triumfujących czystokrwistych czarodziejów rozchodził się echem wzdłuż ciemnych alejek. Podobał mi się unoszący smród mordowanych szlam toteż postanowiłem pozostać w mieście do czasu, w którym nie znajdę kolejnej poszlaki w mojej małej układance. Deportowałem się od wspólniczki zabierając zgromadzone materiały i zdobyte artefakty, ponieważ stała się mi zupełnie zbędna. Przekazując ogrom wiedzy, udostępniając materiały i szkoląc w zaklinaniu postawiła na siebie krzyżyk w chwili, gdy uczeń przerósł mistrza. Moja maska była tak starannie dopasowana, iż zagrałem perfekcyjną rolę na deskach egoistycznego teatru, gdzie ona stała się nieproszonym aktorem. Należało zatem wyciąć akt, w którym planowała wygrać główną rolę i skończyć go epilogiem opartym tylko o złamane serce, a nie interwencje Mojry. Gdy spała uciekłem nie tylko z dobytkiem, wiedzą oraz planem poszukiwań, który wspólnie stworzyliśmy na przyszłe lata, ale przede wszystkim z jej nadzieją, że choć cząstka mnie była prawdziwa.
Jedyną pozostałą mi pamiątką był pierścień, który po nałożeniu przywołał same przykre wspomnienia i o dziwo nie było wśród nich momentu, kiedy ją zdradziłem.

Matka zawsze powtarzała, że najważniejsze jest to, co zdobyłeś - nieważne jakim i czyim kosztem.

Powrócił do Londynu w kwietniu 1956 roku z zimnych, wschodnich ziem pragnąc zarobić nieco galeonów, które umożliwiłyby mu dalszą podróż. Trwając w swym przekonaniu nie dawał się nikomu namówić na dłuższy pobyt w stolicy ku szczególnemu niezadowoleniu Ramseya Mulcibera. Znali się od najmłodszych lat, nieustannie utrzymywali kontakt, stąd mężczyzna wiedział o zamiłowaniu Drew do czarnej magii, jego rozległej wiedzy o starożytnych runach, a przede wszystkim pasji jaką było nakładanie przekleństw. W opowieściach o niewyobrażalnej potędze, spełnieniu najskrytszych pragnień i bezsprzecznej wyższości czystej krwi miał swój ukryty cel i kiedy szatyn nie dał wiary jego słowom postanowił wcielić go w szeregi Rycerzy Walpurgii siłą. Perfidne, pozbawione skrupułów crucio uderzyło w plecy runisty wywołując niemożliwy do przełamania ból i wtem nigdy nie powiedziałby, że jeszcze kiedyś mu za to podziękuje.
Czas zdawał się mijać znacznie szybciej odkąd po raz pierwszy przekroczył progi  La Fantasmagorie zawierzając swą lojalność Czarnemu Panu – człowiekowi, jakiego znał jedynie z opowieści. Z uwagi na ilość obowiązków związanych z organizacją zaprzestał swych podróży nie mogąc sobie pozwolić na nader długie opuszczenie Londynu i skupił się na przekleństwach. Nie spodziewał się, że w tak krótkim czasie zyska liczne grono stałych klientów i zdoła uzbierać na pięćdziesiąt procent udziałów w Karczmie „Pod Mantykorą”, której stał się właścicielem wraz z Caelanem Goylem. Biznesowo, mimo początkowego sporego ryzyka, był to dobry ruch, bowiem jego status majątkowy uległ znacznej poprawie.
Los zgotował mu kolejną niespodziankę w postaci dziewczyny, z którą w przeszłości weszli sobie w drogę podczas tropienia artefaktu. Skończyła się ona fiaskiem i niesmakiem dla łamaczki klątw, bowiem po wielu trudach w jego zdobyciu szatyn bez skrupułów zabrał go dla siebie i uciekł nim nastał świt. Przypadkowe spotkanie w granicach Londynu doprowadziło do konfrontacji i finalnie zrodziło całą serię kolejnych tylko z pozoru przypominających te na zawodowym gruncie. Pochłonięci własnym towarzystwem odrzucali od siebie możliwość stania po przeciwległych, wojennych frontach, choć patrząc trzeźwym spojrzeniem na utrwalone poglądy było to jasne. Szatyn w końcu postanowił postawić na szali targające nim emocje i potajemnie podał dziewczynie Veritaserum musząc zmierzyć się z druzgocącą prawdą. Wymazał jej pamięć o tym zdarzeniu, a niedługo po tym spotkali się przy rozdrożu i samotnie ruszyli innymi drogami.
Poszerzające się wpływy, wytrwale budowana reputacja nazwiska i pragnienie odwetu doprowadziły w końcu Macnaira do drzwi rodzinnego mieszkania, w którym to egzystowali jego rodzice. Splamiony honor, konieczność dosięgnięcia sprawiedliwości wzmocniło w nim pragnienie wypowiedzenia najplugawszej ze wszystkich klątw i po raz pierwszy bezpośrednio ubrudzić sobie ręce krwią. Wcześniej pozbywał się niewygodnych celów, jednakże czynił to za pomocą trucizn, przekleństw tudzież wynajętych zbirów, zaś wówczas chciał uczynić to samemu. Szmaragdowy promień przeciął brudne, zatęchłe pomieszczenie powalając rodzicielkę na jego powierzchnię, zaś ojca spotkała gorsza kara – obezwładniony, pozbawiony czucia i z wyłamanymi stawami konał kilkanaście dni nie otrzymując od nikogo ratunku. Nim szatyn opuścił mieszkanie uzyskał od Augustusa wspomnienie, dzięki któremu dowiedział się o istnieniu siostry. Tej nie przyszło mu jeszcze odnaleźć i poznać.
Walka o władzę i czystość krwi nieustannie nabierała tempa. Drew angażował się w możliwie wiele zadań powierzonych z rąk Śmierciożerców oraz samego Czarnego Pana. Z każdą kolejną misją widział dla siebie coraz więcej perspektyw, a słowa Mulcibera przestały być jedynie wyssaną z palca mrzonką. Szalejące anomalie przyprawiały o strach i niepewność całe miasto, zaś oni dążyli do ich ujarzmienia i przejęcia potężnej mocy. Właśnie to otworzyło mu oczy, utwierdziło w przekonaniu, że wrota do okiełznania tajemnej, plugawej magii stały przed nim otworem i tylko od niego zależało, czy postanowi przekroczyć ich progi. Działał intensywniej, prężniej i z większym zaangażowaniem zmieniając fundamenty nienaruszonej hierarchii wartości. Nie bał się ryzykować własnego zdrowia, a nawet życia, czuł rosnącą satysfakcję i z dumą przekonywał się o coraz większych umiejętnościach wcześniej będących poza jego zasięgiem.
Z czasem przestał ograniczać się jedynie do rozkazów i zaczął działać na własną rękę między innymi tropiąc na podstawie pozyskanych informacji członków rebelii oraz werbując nowych, solidnych sojuszników. Nie wiodło nim pragnienie wykazania się, a oddanie i bezwzględna lojalność sprawie, co z czasem zaowocowało dostąpieniem najwyższego z możliwych zaszczytów – Mrocznym Znakiem na lewym przedramieniu. Stał się jednym z najwierniejszych sług Lorda Voldemorta i zyskał umiejętności o jakich nawet nie śnił.