Jako animag przemieniasz się w postać mojego patronusa... To przeznaczenie, maleńka

Dlatego też przybywam po relacje!
Znaczy nie tylko dlatego, bo w sumie wiele nas łączy: jeden rok i dom w Hogwarcie... w szkole uwielbiałem być w centrum uwagi i byłem w centrum uwagi, popisywałem się swoimi wyczynami na miotle podczas meczów, zniewalałem uśmiechem damską część szkoły, a głośne zerwania z dziewczynami odbijały się hukiem po korytarzach zamku. Moim minusem jednak był fakt, że nie miewałem tajemnic i byłem niemal jak otwarta księga, a fałszywe plotki o swej osobie raczej mnie bawiły niż złościły.

Po szkole... to znaczy jakiś czas po szkole, bo dopiero w 1949 roku stałem się sławnym zawodnikiem quidditcha i jeszcze bardziej pokochałem bycie w centrum uwagi, a wywiady (niekoniecznie na tematy sportowe) były moim chlebem powszednim. Część z nich, szczególnie te dotyczące polityki i czystości krwi, mogły z powodzeniem wywoływać gwałtowne, ale krótkotrwałe burze wśród czytelników. Och, emocje mogły też wzbudzać przeróżne informacje o moich miłostkach - byłem posądzany o związek z Penelope Vause - ścigającą Jastrzębi (moją dobrą przyjaciółką), Jessamine Diggory - rezerwową obrończynią Harpii czy Maxine Desmond - szukającą Harpii. Skandale w pewnym okresie mojego życia, były ze mną nierozerwalnie związane... później się to wprawdzie uspokoiło, ale kiedy w życie zaczęły wchodzić dekrety szalonej Minister, została powołana Policja Antymugolska, to łatwo było mnie znaleźć w gronie przeciwników tych zmian i nie bałem się mówić o tym otwarcie.

Nie wiem czy coś się z tego wykluje, ale kto wie...? Czy coś w mojej osobie panią dziennikarz zainteresuje?

o, o, o! cześć rękę dam sobie urwać, że jeszcze w szkole byłyśmy w konflikcie