Wyspa Coquet

Oczywiście, że nie był to pierwszy rejs który odbywała na morzu (i na jej nadzieję przez dziwne wydarzenia, które miały miejsce, wcale nie ostatni), ale zwłaszcza wśród przesądnych marynarzy nagły błysk komety, która postanowiła przynieść mało pomyślny omen dla tej podróży, mgła, która wydawała się oblepiać wszystko w niemal namacalnym poczuciu zagrożenia, to wszystko nagle zdawało się znikać jakby było tylko błyskiem bez zagrożenia kiedy nurty wody postanowiły nagle zadziałać przeciwko nim. Chociaż statki nie były słabymi konstrukcjami i każdy, kto chociaż raz widział je w swoim życiu, mógł być święcie przekonany, że tak zbudowany „pojazd” potrafi zjednać sobie wszystko, co napotka na morzu. Ale nawet najpiękniejsze, najlepsze i najszybsze konstrukcje były bez szans wobec tego, jak gniewne było morze i jak łatwo mogło zmieść wszystko ze swojej drogi, niezależnie od magii jaką ktoś mógł władać.
Zaklęła jeszcze raz gdy kolejne szarpnięcie sprawiło, że próba podniesienia się na własne nogi na nowo zakończyło się całkowitym niepowodzeniem. Nawet jeżeli wydawało się, że wszystko jest tu solidne, nie dało się poruszać po statku w taki sposób – a do tego, mieli jakoś wybrnąć z tej sytuacji albo uspokoić morze, a to nie zapowiadało się na łatwą pracę. Unosząc dłoń, chwyciła się ramy drzwi i podniosła wraz z kolejnym ruchem, wyciągając wolną dłoń aby pomóc pasażerowi przemieścić się z jednego miejsca na drugie jeżeli chciał.
- Nic, co normalnie dzieje się na morzu. – Musiała mówić głośniej i głośniej, bo spieniona woda uderzająca o drewno, które trzeszczało co raz mocniej, sprawiała, że ciężej i ciężej można było usłyszeć, co druga osoba mówi. Już w tym momencie słyszała okrzyki kapitana, który zaczynał zbierać ludzi i ustawiać ich w konkretnych stanowiskach i sama też bardzo dobrze wiedziała, że zaraz będzie musiała znaleźć się przy linie bądź maszcie, gdziekolwiek by ją nie wyznaczono.
- Musimy stąd uciekać, wybijemy się magią. Jeżeli chcesz pomóc, chodź ze mną, jeżeli chcesz się odsunąć, bezpieczniej będzie pod pokładem ale nie na samym dole. Gdziekolwiek byś nie szedł, zawsze trzymaj się czegokolwiek i jeżeli znasz jakąś magię, która pozwoli ci nie wypaść za burtę, bo jeżeli wpadniesz do wody, w tej sytuacji to nagła śmierć.

Mimo nietypowego zdarzenia i ewidentnego zagrożenia na próżno było słyszeć krzyki, czy zaobserwować chaos. Pasażerowie, a także załoga zdawała się wpatrywać w warkocz płonącego na niebie punktu, a ja wraz z nimi. Obite od upadku ciała, mocne szarpnięcia – nic nie robiło na nikim większego wrażenia, jak kometa, która dosłownie zastygła w miejscu. Lśniła, emanowała trudną do rozgryzienia energią i niosła wspomnianą już pustkę, którą czułem całym sobą. Nie mogłem oderwać od niej wzroku, dlatego dopiero po chwili zorientowałem się, że rudowłosa dziewczyna wyciągnęła w mym kierunku dłoń chcąc pomóc ustać na nogach. Chwyciłem jej rękę, zaś drugą zacisnąłem na burcie starając się zachować równowagę na bujającym pokładzie. Ponownie poczułem złość, gniew na samego siebie, że wybrałem ten środek transportu – naprawdę nie mogłem pomyśleć o czymś innym? Za każdym razem, gdy trafiam na łajbę dzieją się jakieś niewytłumaczalne rzeczy; od pobudki na środku morza i alkoholową amnezją, po katastrofę. Ta zaplanowana była również na dzisiaj? Właśnie to przygotował dla nas los?
-Domyślam się- odparłem nie dowiadując się niczego odkrywczego. Świadczyło to jednak o tym, że nigdy wcześniej nie była w podobnej sytuacji, a czarne, rozciągające się po powierzchni smugi były dla niej równie nowe. Ponownie wbiłem w nie wzrok starając się rozgryźć ich źródło, postawić hipotezy tudzież chociaż sensowne pytania, ale nawet te ostatnie nie przychodziły mi do głowy. Woda zdawała się wrzeć, temperatura wzrosła niemiłosiernie, mimo że od samego wschodu słońca dawała w kość. Aura stała się nieznośna.
-Pomogę- nie zamierzałem siedzieć bezczynnie i wpatrywać się w pracę innych. Może rodzaj magii, która w tej sytuacji była przydatna, nie był moją najmocniejszą stroną, ale wciąż przypuszczałem, że różdżka była mi posłuszna bardziej niżeli wielu innym na pokładzie. Tak naprawdę mogłem zmienić się w kłąb czarnego dymu i pod tą niematerialną postacią dotrzeć na miejsce, ale byłem ciekaw rozwoju sytuacji. Nowych informacji. To właśnie ta bezpieczna opcja skłoniła mnie do podjęcia decyzji o pozostaniu – zdawałem sobie sprawę z zagrożenia, ale czy było to dla mnie coś nowego? Nie zależało mi kompletnie na osobach, które ugrzęzły w pułapce, kierowałem się własnymi pobudkami. -Co masz na myśli poprzez wybicie? Chcecie przenieść statek?- uniosłem pytająco brew chwytając się wolną dłonią drzwi. Drugą zaś sięgnąłem po wężowe drewno.