Podarowana jeszcze w czasach dziecięcych, ukochana pozytywka umiejąca ukoić rozedrgane emocje swą delikatną, z lekka nostalgiczną melodią. Gdy się ją tylko otworzy, widać dwie figurki — lorda proszącego prawdziwie dworsko lady do tańca. Suną przepięknie po miniaturowym parkiecie, dopóki nie zamknie się pokrywki pudełeczka. Ich ulotność oraz wdzięk, zachwyca Elodie po dziś dzień.

Pyszniący się na palcu serdecznym, ofiarowany dnia 25 lipca 1956 roku przez lorda Quentina Burke, jako połączenie dwóch dotąd zwaśnionych rodów. Czas pokaże, czy niewątpliwie urokliwa błyskotka złączy również serca i bezsprzecznie obce sobie dusze czymś więcej, niźli arystokratycznym obowiązkiem. Póki co jest doskonałym powodem do wywoływania zazdrości pośród samotnych oraz niezamężnych panien.

Woskowe serce skryte jest w posrebrzanej szkatułce, wypełnionej błękitnym aksamitem. Jest ono pamiątką z tegorocznego Festiwalu Lata, gdzie wraz ze swym najdroższym przyjacielem z lat dziecięcych, Elodie zdecydowała się wziąć udział we wróżbach odbywających się zagajniku. Pomimo początkowemu sceptycyzmowi, z radością i ulgą przyjęła formujący się na tafli wody kształt, zapowiadający dla młodziutkiej damy prawdziwie pomyślne czasy.

Zanurz się w świat intryg, skandali oraz bogactw arystokratycznego świata. Wyrusz w niezwykłą podróż razem z Helene, młodą czarownicą pragnącą za wszelką cenę odkryć tajemnicę wisiorka podarowanego w dzieciństwie oraz tego, kto stał za śmiercią jej matki. Podążając za wskazówkami, zatrunia się jako opiekunka aetonanów u bogatego lorda Geoffreya. Jest to człowiek zimny, zamknięty w sobie i niewątpliwie posiadający wiele sekretów. Czy urokliwa Helene zdoła je odkryć i skruszyć tym samym lód w sercu bogatego lorda? Czy pozna prawdę tkwiącą za wisiorkiem? I przede wszystkim, czy stawi czoła wszelkim przeciwnościom?

Powieść nader ciepło przyjęta przez publikę, obfitująca w szereg zwrotów akcji oraz bogatej narracji. Wszelkie sceny są tworzone ze smakiem oraz nie wzbudzają taniego zgorszenia. Jest w pewnych momentach nader naiwna, acz kreacja bohaterów pozwala o tym zapomnieć. Helene okazuje się córką lorda z rodu zaprzyjaźnionego z rodziną Geoffreya, dzięki czemu mogą wziąć ślub. Została w dzieciństwie porwana przez kobietę, którą dotąd uważała za swą matkę — starą pannę, pracującą jako guwernantka w rezydencji rodziny Hellie. Kobieta zginęła przez biednego mugolaka, który pokusiwszy się na jej klejnoty, zaatakował ją. Ukrył ciało, jednak zabrał ze sobą różdżkę ofiary. Tak, czy inaczej wszystko skończyło się szczęśliwie.

Lady Demelza zdaje się mieć wszystko — urodę, naturalny wdzięk oraz godnego lorda, usilnie starającego się o jej rękę. Przeczuwając zbliżające się zaręczyny, jeszcze jako panna postanawia wziąć udział w Festiwalu Lata w otoczeniu najbliższych. Beztroski czas nie jest jej jednak ofiarowany, gdy podczas wieczoru w zagajniku spędzanego przy wróżbach, otrzymuje tajemniczą przepowiednię od goszczącej tam wieszczki. Zaś w chwili, gdy puszcza swój wianek na wodę, przedziwna anomalia cofa ją niemalże dwieście lat w przeszłość, gdzie kwietne sploty wyławia przystojny jegomość, zagorzały bojownik o wolność magii. Czy lady Demelza odnajdzie się w obcych czasach? Dlaczego tajemniczy nieznajomy poprzysiągł ją bronić? Czy dane będzie jej kiedyś powrócić do domu?

Pierwsza część trylogii, nader licznie zapowiadana zostaje wydana dzień po zakończeniu Festiwalu lata 1956 roku. Cechuje się lekkim stylem, nienachalną uczuciowością oraz doskonałym odzwierciedleniem historycznym. Książka kończy się w momencie, gdy Nicolas (przystojny jegomość) prosi Demelzę o rękę, a w międzyczasie niedoszły narzeczony lady próbuje za wszelką cenę poznać prawdę o losie ukochanej. Dużo omdleń, dużo samo rozpinających się koszul, jest tam super scena z jeziorem.

Gdzie dobroć, pokój, litość, miłość
Tam płyną nasze modły
Żadnej znękanej ludzkiej duszy
Te cnoty nie zawiodły...

x. zakończone

Płonąc z daleka, zamarzając z bliska,
Sobie przypiszę szkodę, tobie - winę...

x. zakończone