Kochaj mnie

Mnie nie musisz kochać

Tak na poważniej, to zastanawiam się (i mam w związku z tym poważny problem) jak ugryźć ewentualną znajomość. Elodie i Zachary to całkowicie dwa odrębne światy, które mogłyby się zetrzeć podczas jakiegoś sabatu bądź innego przyjęcia/wydarzenia dla śmietanki towarzyskiej, ale czy nawiązaliby nić porozumienia? Żeby nie być absolutnie sztampowym, nie chcę proponować nic związanego z ewentualnym uzdrawianiem, ale kto wie, może to właśnie coś tak oczywistego mogłoby dać powody do napisania jakiejś bajki

jesteśmy w tym samym wieku, debiutowaliśmy na salonach w tym samym czasie, nasze rody żyją w pozytywnych stosunkach, myślę, że musimy się znać! i dla odmiany przychodzę w sumie bez pomysłów

my się chyba nie polubimy

Najsłodsza Elise, oczywiście, że cię kocham. Nawet wtedy, gdy zadzierasz nosek  

Lordzie Shafiq, spoglądam na ciebie badawczo, być może trochę nawet marzycielsko, gdyż zawsze jakaś część jaźni mej zwykła oddawać się twórczemu snuciu fantazji. Nie odwracam wzroku, by w pokorze móc przyglądać się czubkom bucików, jakkolwiek piękne by nie były. Nie kłaniam się, choć dygam z lekkością, by zaraz słowem móc sprowadzić piaskowe burze, ciepło gorejącego słońca, bądź chłód godny pustynnych nocy. Nie kocham cię i kochać nie będę, lecz chciałabym cię jednak polubić lordzie Shafiq, tak ostrożnie i w zaciekawieniu. W twej twarzy widzę przecież odbicie dalekich krain, w twoich oczach kryje się historia tysiąca lat, tylko usta mogą milczeć, bowiem są kierowane głównie ku ptactwu. Lecz może coś mi jednak zdradziłeś? Pobudziłeś inspirację, myśli uraczyłeś opowieścią z tysiąca i jednej nocy? Spotkaliśmy się na wyjątkowo nieudanym przyjęciu sir, gdzie znudzenie oraz słabe wino napawało nas swoistym zniechęceniem. Czy udało nam się wspólnie mile ten czas spędzić, czy też opuściliśmy swe towarzystwo w jeszcze gorszych humorach?

Lordzie Ollivander, nie wiem do prawdy, co powinnam z lordem zrobić! Nie sądzę, by w dzieciństwie mogliśmy, choć słowo zamienić — chyba że był pan obecny, gdy wybierałam różdżkę przed wyjazdem do Francji, w sklepie Ollivanderów. Mogłeś się oburzać, iż to ja wcześniej ją dostałam, choć jesteśmy w tym samym wieku, mogłeś radośnie paplać o rdzeniach — ja i tak przyjmowałam to z uprzejmym, godnym młodej damy uśmiechem. Spotkaliśmy się oficjalnie na salonach, udało nam się pewnie z raz nawet zatańczyć podczas któregoś sabatu, przez co pańska matka zaczęła słać mi listy z zaproszeniami do waszej posiadłości. Ja nie wiem, czy ciebie to Titusie cieszyło, czy mogłeś mnie polubić przez te kilka chwil. Ja nie wiem co o tobie myśleć, bo mi Elise kilka przykrości o panu zdradziła, a mugolaków lubić to wstyd przecież i skaza dla szlachetnej krwi. Wiedz jednak, że boję się pańskiej matki i oby moje zaręczyny, nieco ją uspokoiły.

Panno Tsagairt, jest pani dla mnie uosobieniem końca. Końca rozkosznego dzieciństwa, fantazji oraz szalonych trzepotów serca, które z początku przecież sobie wmówione były. Jesteś ostrzem, przecinającym gardło, więżącym słowa w zalewającej się krwią krtani, prowadzącym wszelkie inspiracje ku nieuchronnej śmierci. Swoim istnieniem zburzysz mój świat, moją miłość do miłości zadepczesz i splamisz dobre zdanie, jakie dzierżę dla pewnego lorda. Obudzisz mnie ze słodkiego snu, wystawiając na chłód rzeczywistości. Mogłabym cię za to znienawidzić, znienawidzę zapewne, jeśli tylko uzmysłowisz mi, kim jesteś. Po latach jednak, jeśli los będzie nam łaskawy — odczuję wdzięczność. Śmiej się ze mnie i mojej naiwności, spróbuj zagrać w gierki słowne, wiedz jednak, że w labiryncie niedopowiedzeń zawszę znajdę drogę wyjścia.

Elodka moja

Moja inspiracjo, moje natchnienie, lordzie Rosier

Oooo w sumie to dobrze brzmi! Myślę, że mogłem być wtedy w sklepie, ba! Wuj akurat urzędował na zapleczu, więc gdy pojawiłaś się w Różdżkarnii zapewniałem, że na bank dobiorę ci różdżkę - więc tak, radośnie paplałem o rdzeniach i drewnach i innych takich rzeczach, o których przeciętny czarodziej nie ma za wiele pojęcia, już nawet sięgałem do półek, na szczęście wuj Garric pojawił się w porę, by mnie skarcić i obsłużyć klientów. Wtedy być może rzeczywiście się oburzyłem, że dostaniesz różdżkę jako pierwsza, może wypytywałem o to jak wyobrażasz sobie Hogwart, a jak zdradziłaś, że wybierasz się do Bobatą, to już w ogóle mnie zaintrygowałaś! Zawsze byłem ciekawskim stworzeniem, więc pewnie zadałem milion pytań... Myślę, że to by było całkiem urocze retro do rozegrania. Właściwie wydałaś mi się wówczas fajną dziewczyną, więc byłem tym bardziej zdziwiony, kiedy patrzyłaś na mnie jakoś tak niezbyt przychylnie, gdy podczas debiutanckiego sabatu poprosiłem cię do tańca. Nie wiedziałem, że to głównie sprawka Elise, nie wnikałem, nie rozmawialiśmy zbyt długo... Za to moja matka faktycznie słała mnóstwo listów do twoich rodziców, ale wieść o twoich zaręczynach trochę ją uspokoiła, mnie z kolei ucieszyła, bo to jedna szlachcianka mniej xd Pewnie patrzysz na mnie przez pryzmat tego, co mówiła o mnie Elise, ale być może spotkamy się kiedyś, gdzieś i trochę zmienisz zdanie? A może tylko utwierdzisz się w tych wszystkich niepochlebnych opiniach - pożyjemy, zobaczymy ;p

myślę, że niedługo będziemy mieć dobrą okazję do pogawędki! chętnie zniszczę twój niewinny świat albo, początkowo, będę się doskonale bawić, ba, chętnie byłabym przez jakiś czas nieszkodliwą powierniczką twych westchnień.

Cóż, lordzie Ollivander jako mała dama byłam z pewnością zaskoczona — i całkowicie urzeczona! — że ktoś tak młody, mógłby nie tylko mieć taką wiedzę, ale i pomagać w sklepie przy różdżkach. Pewnie po przybyciu twego wuja próbowałam zdusić chichot, za który pani matka uraczyła mnie dosyć karcącym spojrzeniem. I być może — ale to całkiem prawdopodobne — zadzierałam nosek, bo Bobatą to szkoła jak z bajki, gdzie trudniej spotkać osoby o nieodpowiednim pochodzeniu. Myślę, że masz rację, z tego wyszłoby cudowne retro!  
Ależ Elise bardzo mnie zmartwiła Titusie! Chociaż wasza niechęć trwa od dziecięcych lat, co traktować mogłam z pobłażaniem, bo dzieci bardzo łatwo do siebie zniechęcić, tak twoje niegodne zachowanie w szkole oraz nieodpowiednie kontakty wielce mnie zadziwiły. Taki się bystry wydawałeś, a tu takie okropieństwa! Pańska matka to jest temat rzeka, byłoby zabawnie rozegrać jej próby swat w retro, albo przed oficjalnymi zaręczynami (które kiedyś się napiszą, promys not promys)  

Och, Dei. Zniszcz go, spal go, zadepcz, a potem wyśmiej z całych sił. Tylko proszę nie za szybko, bo chciałabym się trochę nim nacieszyć, w zaintrygowaniu wodzić oczami, wzdychać nad perfekcyjnym obrazem miłości. Zwierzać raczej ci się nie będę ( ), bowiem o moim zauroczeniu nie wie nawet Flavien (mam nadzieję, że nie wie, choć on zna mnie tak dobrze!), a ja się staram z tym kryć z całych sił. Jednak jeśli się spotkamy i przyjdzie nam przez chwilę porozmawiać, to z chęcią poruszę z tobą tematy romantyzmu ogólnego. Będzie to ładne starcie marzycielstwa ze sceptycyzmem, realizmu z nadzieją, a także próba sprowadzenia na ziemię. Któż bowiem zna okrucieństwo tego uczucia lepiej niż ty? Baw się mną, lecz tylko w sferze psychicznej bardzo proszę

Na cb mnie chwaliłaś, już nawet mąż mi coś doniósł, więc naprawdę szkoda by było nie przyjść z relacją!

Otóż: ja Cię nie znam. To znaczy, z pewnością Cię widziałam na Sabatach, aczkolwiek, nawet pewniejsza siebie, nie patrzę zbyt uważnie na młode, śliczne dziewczęta (tym się zajmę, kiedy mój syn będzie w odpowiednim wieku). Za to, choć podchodzę już pod trzydziestkę, więc robi się ze mnie dosyć stara baba poważna kobieta, kocham kicz romanse. Znaczy ogólnie wszelkie ładne rzeczy, które można uznać za głupiutkie, a Twoje powieści na pewno można do takich zaliczyć, choć w pozytywnym znaczeniu. Mógł mi przypadkiem wpaść w ręce debiut, który pochłonęłam pewnie w dwa dni, nie dając mężowi spać, bo nie chciałam wieczorami gasić światła, bo musiałam wiedzieć, co dalej. I może sobie powtarzałam, jakie to głupie i dziecinne bo jestem starą babą, aczkolwiek książka poruszyła we mnie tę romantyczkę sprzed etapu pieluch i zajmowania się dziećmi, ba! sprzed wizji ślubu w ogóle, która chciała uciekać z jakimś byle kim. I, choć przecież ta książka taka głupia i dziecinna, napisałam do autorki, urzeczona jej historią. Straszna to była epopeja, bo emocjonalne ze mnie stworzenie, zwłaszcza po takich doznaniach duchowych. Na szczęście nie podpisałam się nazwiskiem, aczkolwiek z listu łatwo było odczytać, że przypadkiem obie wywodzimy się z arystokracji. A że, pomijając pewne aspekty (choćby czystość krwi, no ale kto by gadał o czystości krwi z pisarką, która człowieka poruszyła pod względem bynajmniej nie politycznym; jakoś w natłoku emocji umknęła ta wymowność mugolaka mordującego guwernantkę porywającą dzieci), jesteśmy trochę podobne, czy raczej: jesteś tym, kim ja mogłabym być lata temu, gdyby nie kompleksy, myślę, że gdybyś odpisała, była szansa, by nasza znajomość interesująco się rozwinęła poprzez korespondencję. Nic o sobie nie wiemy, ba! może nawet jesteś wobec mnie sceptyczna jeszcze przed Stonehenge? Ostatecznie jestem daleka od brylowania na salonach, pracuję naukowo, o moim ślubie nadal krążą legendy, jaki miał żałobny nastrój, a wcześniej byłam zwykłym dziwadłem na tle rodziny. A w listach mogłyśmy zdołać bardzo się polubić i, mimo różnic, rozumieć, bo przecież poprzez korespondencję łatwiej pokazać rozmówcy to, co się chce w sobie wyeksponować.

Mela idź spać, nie ludzi nagabywać challenge

Moda - Tak
Ploteczki - Tak
Beauxbatons - Tak

A pozostałym mówimy

Najpiękniejsza lady Avery, łap proszę ode mnie pw
I oczywiście, że z nami byle kto nie siedzi