Wieczorami, gdy zamykam oczy, zamknięty w jednym z wielu pokojów w posiadłości, leżąc u boku najpiękniejszej kobiety, jaką nosiła Ziemia, zastanawiam się, jak wiele wydarzeń z przeszłości należałoby zmienić, by moje życie potoczyło się inaczej. Choć staram się patrzeć w dawne czasy z uśmiechem, okłamując się, że niczego nie żałuję, coraz częściej dosięga mnie smutna prawda: żałuję zbyt wielu rzeczy, by cieszyć się z pozornie przyjemnej teraźniejszością.

Mam wszystko, o czym może marzyć dojrzały mężczyzna. Dom, o który muszę dbać, partnerkę, która darzy mnie szacunkiem, pracę, którą uwielbiam i czas, by przemyśleć wszystko na nowo. I może przez to ostatnie, przez dni, które mijają w zbyt powolnym tempie, może przez lata, które ciągną się w nieskończoność — wyczekuję chwili odpoczynku. Momentu, w którym wszystko się zatrzyma, odpowiedzialność i obowiązek przestaną więzić moje dłonie, a rozsądek zlituje się nad umęczonym gardłem, przepełnionym słowami, które tkwią w nieskończoności niedopowiedzeń.

Nie wahałbym się, mogąc zamienić jeden dzień z życia na krótki przebłysk spełnienia. Gdyby dane mi było odrzucić pobierane przez lata nauki, by choćby g o d z i n ę przeżyć według własnego uznania, bez bacznych spojrzeń rodziny i cicho obserwującej arystokracji, skorzystałbym z radością. Bo jestem mężczyzną, który posiada wszystko, ale — nie potrafiąc tego docenić — na żadną z tych rzeczy nie zasługuje.

Próżno szukać momentu, w którym odkryłem, że jestem i n n y. Jako dziecko wychowywane w arystokratycznej rodzinie, musiałem pojąć pewne zasady. Jak choćby to, że wszelkie pokłady wyjątkowości, jeśli nie objawiają się pozytywnie, zostaną źle odbierane.

Tekst

Tekst

różdżka