Nasi zacni panowie byli na tym samym roku w Hogwarcie, zostali też przydzieleni do tego samego domu, więc po prostu muszą się znać. Wiem, że nie łączy ich wiele, są to dwa różne temperamenty, ale przecież życie często pokazuje, że wiele prawdy jest w twierdzeniu o przyciąganiu się przeciwieństw. Lubmy się, proszę.
Na pewno dzieliło ich podejście do nauki, jednak łączył szlachecki stan, co już jest dobrym powodem, aby dwaj Ślizgoni trzymali się razem. Alphard był pilnym uczniem, lubił dowiadywać się nowych rzeczy, mógł zatem gonić Lysandera do nauki. Co prawda to nie budziło zadowolenia Notta, ale może potem, gdy jednak otrzymywał wystarczająco dobre oceny za oddane prace domowe czy też z egzaminów, mimo wszystko bywał odrobinę wdzięczny. Razem uczęszczali do Klubu Pojedynków, mogli wspólnie ćwiczyć zaklęcia defensywne. Łączyć ich może przede wszystkim zażyłość zbudowana w latach szkolnych. W karcie masz wspomniane, że Lysander wyjechał do Francji, Alphard na początku swojej podróży po Europie też spędził we Francji kilka miesięcy, więc może widywali się w tamtym czasie i podbijali paryskie uliczki i lokale razem? Black szukał wówczas wolności, zatem mógł mimowolnie poddać się wreszcie swawoli przyjaciela i wraz z nim korzystać z życia, póki nie ruszył dalej.
Jak wygląda ich znajomość obecnie? Mogą się uzupełniać na salonach, choć Black nie jest zbyt rozrywkowy. Jest cieniem trzymającym się na uboczu, podpierającym ściany, któremu nie straszne oddawanie całej uwagi lśniącemu Nottowi. Alphard może próbować rozmawiać z nim o polityce czy też ożenku, pewnie z różnym skutkiem. Mój Black w najbliższym czasie sam będzie szykował się do ślubu, więc może poprosić Notta o kilka lekcji tańca, próbując doszlifować swoje umiejętności.
To taka moja propozycja, ale można ją przekształcać na różne sposoby. Jeśli tylko zechcesz, to właśnie Alphard może być tym głosem rozsądku.

Najmilszy kuzynie, wieczny chłopcze o najpiękniejszych złotych lokach, o jakich plebejskie dziewki mogą tylko marzyć i wzdychać zazdrośnie - zdradź mi proszę, cóż nas łączyć może? Czy sympatia podyktowana dziecięcymi latami wspólnie spędzonymi, czy też niechęć łamiąca me serce, przez którą z płaczem biegłam prosto do Percivala? Czy miło spędzaliśmy czas, zachwycając się sztuką, czy też w panice uciekałeś, gdy chciałam bawić się z tobą w fałszywy ślub (choć nie wiem dlaczego, skoro prezentami dzieliłam się zawsze po równo z danym wybrankiem )? Trenowałeś ze mną taniec, a może to przez twoje złośliwe komentarze starałam się być lepszą? Jestem ci udręką, czy też pokrewną duszą? Nie trzymaj mnie zbyt długo w tej niepewności proszę!

Alphardzie, mój drogi, bądź mi głosem rozsądku. z początku pewnie ścieraliśmy się w Hogwarcie i jako brzdące łypaliśmy na siebie spode szlacheckiego łba, uważając się wzajemnie albo za skończonych kretynów (jak można nic nie wiedzieć z danego przedmiotu? versus jak można być takim nadętym Blackiem?), szybko jednak Lysander stwierdził, że wrogów trzeba trzymać blisko. spaliśmy w jednym dormitorium, pomagałeś mi w esejach i cierpiętniczo to znosiłem, w zamian dodając ci odwagi do zaproszenia na bal bożonarodzeniowy jakiejś uroczej panienki, cobyś nie przyszedł tam sam jak kołek. ćwiczyliśmy do pojedynków, pewnie tylko tobie zwierzyłem się z uczucia porażki i wstydu tuż po tym, gdy dostałem srogie manto. żyjmy w doskonałej komitywie, sprzeczajmy się, owszem, ale ciągle miejmy w pamięci nasze dziecięce lata a później wesoły okres paryski, gdy pokazałem ci tętniące życiem serce francuskiej stolicy. i niech nasza relacja jest umocniona i trwa w najlepsze: z drobnymi złośliwościami ze strony Lysandra, pogodzonego jednak z twoim sztywniackim charakterem i już mniej wypychającego cię do szaleństw.
pewnie przychodzę też do ciebie po prawnicze porady, gdy zrobię coś bardzo głupiego.
czyli - wszystko biorę, przyjacielu! jesteś dobrą równowagą dla mojego drugiego różanego druha, on jest mym sercem, ty moim rozsądkiem i wcale mi nie przeszkadza, że chcecie skakać sobie do gardeł.

Elodie, moja piękna, pochodzisz z rodu ceniącego estetykę, sama jesteś zachwycającą przedstawicielką cnót Parkinsonów. dzieli nas spora różnica wieku, pewnie do piętnastego roku życia traktowałem cię z przymrużeniem oka, ale potem odkryłem - co zbiega się z mym powrotem z francji - że nie jesteś kanciastym podlotkiem a prawdziwą młodą damą. chętnie uczyłbym cię wtedy tańca, może byłaś jedną z pierwszych, którą oficjalnie wziąłem pod swą guwernerską opiekę. na pewno flirtowałem do granicy nieprzyzwoitości, nieco bawiąc się twym pąsem. chętnie też poznałbym kiedyś tajemnicę twych rękopisów i zasugerował poprawki, wprowadzające więcej odważnych scen widzę nas w dobrej komitywie z dozą uszczypliwości i profesjonalnej tanecznej krytyki (rama, lady Parkinson!).

Pod płaszczem pobłażania lubię się skrywać, zza naiwności wyglądać i inspirację czerpać w nieświadomości otoczenia. Któż lepszym byłby źródłem niźli najdroższy kuzyn, znacznie starszy oraz pełen ogłady, bawiący się słowem z niemal równą wprawą mojej podobną? Byłeś początkowym modelem, szkicem na kartce, gdy z różnych fragmentów bohaterów powieści przyszło mi składać — potem przykładem, wraz z lat upływem. I chociaż zostały one wzbogacone o róż wykwitający regularnie na mych policzkach, kiedy subtelną krytykę potrafiłeś ubrać w zalotność, tak bez twej kokieteryjnej natury moje książki nigdy nie byłyby takie same. Tak też ucz mnie tańczyć najmilszy Lysandrze, stąpać na kruchym lodzie również, pobudzaj moje natchnienie dalej, bym mogła w swych czytelniczkach szaleńczy trzepot serca wywołać. Poprowadź mnie ku perfekcji  

Moje tajemnice skrywam na serca dnie, lecz jeśli kiedyś zdarzy ci się wyrwać tą literacką, z oburzeniem będę słuchać twych sugestii oraz nieśmiało wypytywać o szczegóły, które winnam umieścić w swych utworach  

Wszystko mi pasuje, wszystko to biorę śmiało i czekam na jakiś wrześniowo-październikowy wątek, bo ślub się zbliża, a ja pragnę tańczyć nań idealnie

królowie życia to my

my wiemy
a co mój brat w Tobie widzi, to nie wiem

Elodie, spotykamy się więc we wrześniu!

Tristan, wiadomo czekam na jakąś degustację Toujours Pur

Melisande, twój urok mnie zachwyca, tak samo jak inteligencja i taneczna przeszłość . wiemy, jak wiele nas łączy i jak szalenie się lubimy

Percival, dopasowany do mnie kolorem

My też już wiemy i...
...Lys, nie proś mnie do tańca, bo ponoć nie powinnam ci odmawiać...

Och, jesteśmy z tego samego roku w Slytherinie, więc koniecznie musimy się znać

Nott to rozrywkowy flirciarz, a Elvira śliczny puchaty kłębek pełen nienawiści do świata oraz mężczyzn, więc musieli mieć jakąś (być może nie jedną) Hogwarcką konfrontację. Elva z czasem wyrobiła sobie w szkole opinię totalnej odizolowanej od świata dziwaczki, wrednej jędzy bez przyjaciół, z dobrymi ocenami i ładną buzią jako jedynymi pozytywami, a skoro byli na tym samym roku może istnieć szansa, że Lysander z niej kpił (i podsycał jej szaleńczą mizoandrię) albo wręcz przeciwnie próbował ją bezskutecznie wyciągać z tej skorupy, oczywiście złośliwie, a nie poważnie, bo przecież dziewczyna nie ma nawet nazwiska ze skorowidzu.
Co o tym myślisz?

znać się na pewno znamy! myślę, że opcja pierwsza wchodzi w grę. Lysandra otaczał wianuszek przyjaciół oraz sympatii, nie zwracałby przesadnej uwagi na - tak jak wspomniałaś - jakąś aspołeczną dziwaczkę, do tego niepochodzącej z jakiegokolwiek szlachetnego rodu. gdyby mu jakoś podpadła, na pewno nie szczędziłby jej złośliwości, ba, może mógłby jakoś zamieniać jej życie w piekiełko, ale musiałaby zrobić coś naprawdę poważnego, żeby zwrócić na siebie w ten negatywny sposób uwagę.

Myślę, że nie zaangażowałaby się złośliwości na tyle, by ich negatywna relacja osiągnęła poziom w którym Lysander by ją systematycznie dręczył, raczej trzymała się od takich rzeczy z daleka, ale z pewnością się nie lubią i okazyjnie mogli mieć spięcia, bo jako uczniowie tego samego rocznika siłą rzeczy musieli na siebie wpadać. Elvira nienawidzi zarówno mężczyzn, jak i balowego stylu życia, więc zapewne drwiła z Notta za każdym razem, gdy przypadkiem zostali zmuszeni do rozmowy, poza tym będąc w szkole słabo kontrolowała emocje, więc mogłaby mu czasem w złości zrzucić książki z ławki albo oblać go czymś w Wielkiej Sali, ogólnie takie dziecinne, mało szkodliwe rzeczy wynikające raczej z utraty kontroli nad temperamentem.