[bylobrzydkobedzieladnie]

mam słabość do Skamanderów trochę, i jesteśmy w jednym wieku, więc znać się musimy na bank! Więc myślmy razem

Jutine, a co powiesz na przełamanie tego schematu? W końcu jesteś Gwardzistką, więc osobą twardo stąpającą po ziemi i wiedzącą, co chcesz. Steffy natomiast wręcz przeciwnie - jest impulsywna, zmienia zdanie raz, dwa, pięć i chociaż w szkole były podobne to może ów podobieństwo w jakimś stopniu Cię irytowało? A może właśnie nie i w Hogwarcie dogadywały się całkiem dobrze? Pomagały sobie w zajęciach, bo jako metamorfomag wiedziałaś więcej o transmutacji, podczas gdy Steffy na tym polu jedynie się pogrążała. Nie wiem jakie konkretnie masz relacje z jej kuzynostwem,, ale skoro pozytywne to tak czy inaczej znać się trzeba. I oparłabym tę znajomość bardziej na czasach aktualnych niż przez silniejsze powiązanie z przeszłości. O ile Ci to odpowiada. Dopiero teraz przyjdzie zmiana i rozwój. Znów się spotykamy - jesteśmy dojrzałymi kobietami, lecz ja wcale nie zmądrzałam. Wciąż mam w głowie pstro, nie wiem, co się dzieje w mojej ojczyźnie i bagatelizuję problem. Ty natomiast walczysz o przyszłość i nie boisz się brać spraw w swoje ręce. Nierozgarnięcie nietypowe dla Skamanderów raczej nie wprawi Cię w dobry nastrój, chociaż bardziej mam tu na myśli kompletne oderwanie Steffy od spraw doczesnych. Wiesz, że w tym świecie nie ma miejsca na naiwność, bo ktoś może mnie wykorzystać, zranić. Wprost mnie skrytykujesz czy będziemy lawirować między niedopowiedzeniami? To moja myśl. Słucham wszelkich uwag i pomysłów

Musimy się znać! Bo jesteśmy w tym samym wieku i chodziliśmy do tego samego domu! W dodatku musimy się lubić, bo w szkole byliśmy do siebie podobni, choć jednak inni, i czuję, że przez to się dobrze uzupełnialiśmy. Florian to też kolorowy ptak, jego ubrania można zauważyć już z odległości kilometra, i w ogóle peace&love. Ale pomimo takiego stylu bycia zawsze dość twardo stąpał po ziemi, dlatego myślę, że mogli się przyjaźnić, często chodzić razem (a może i chodzić ze sobą jakoś w drugiej klasie?!), zaglądać do kuchni obok pokoju wspólnego i zaprzyjaźniać się ze skrzatami, wrzucać się do jeziora i dyskutować w wymyślonym języku na środku szkolnych błoni! A po zakończeniu szkoły nasze drogi mogły się rozejść (albo już pod koniec szkoły?) I teraz znowu mogą się odnaleźć No nie wiem, jestem otwarta na propozycje, ale coś musimy mieć <3

Florean jak najbardziej znajmy się!  I biorę wszystko, co proponujesz, bo aż żal nie dać tym hogwarckim wspomnieniom szansy! Dziecięce sentymenty są ważne, szczególnie gdy oparte na silnej więzi, więc jak najbardziej to zróbmy. A że Steffy to więcej szczęścia niż rozumu - bądź moim rozumem. Na pewno zagadywałam Cię prawie na śmierć już pierwszego dnia, nie chcąc, żebyś się smucił z powodu rozłąki z siostrą. W końcu sama byłam rozdzielona ze swoim kuzynem, ale hej! Przygody stały przed nami otworem. Oboje też świetnie radziliśmy sobie w urokach i opcm; Ty zrezygnowałeś z klubu, ja wręcz przeciwnie. Może ćwiczyliśmy razem, zakuwając do egzaminów? I może jesteś chłopaczkiem z mojego patronusowego wspomnienia? Na pewno potrzebowałam Cię na drugim roku, kiedy zginęła Marta i wtedy nieco zamknęłam się w sobie. Później jednak wszystko wróciło do normy. Może pod koniec Hogwartu skupialiśmy się na zaliczeniach, swoich przedmiotach i nasze relacje samoistnie się rozluźniły, żeby potem naturalnie rozpaść. Słałam do Ciebie listy jak desperatka po zakończeniu szkoły, ale pewnie przekręciłam adres i żaden do Ciebie nie dotarł tylko wrócił do mnie. Myślałam, że pewnie odsyłasz, więc dałam Ci spokój i zajęłam się pracą. A teraz... No, właśnie. Teraz się widzimy i może spotykamy się na jakiejś potańcówce? Ty chcesz odgonić smutki, ja nieco potańczyć? Mów, co akceptujesz, a co odrzucasz!

Wszystko akceptuję!

o Steffy, podoba mi się, możemy zagrać coś na wrzesień właśnie!
Kiedyś chyba byłyśmy podobne, bardziej naiwne, mocniej nieogarniętę, trochę patrzace na swiat przez różowe okulary. Mogłyśmy się kolegować w szkole, pomagałam ci z transmutacji. Może się spotkałyśmy kiedyś po szkole jeszcze przez Sama, w końcu był moim przyjacielem. Potem się zmieniłam, życie zweryfikowało mnie mocno, zwłaszcza w ciągu ostatnich miesięcy. Pewnie będę się martwić, jak się spotkamy. Martwić też, że Sam się martwi - bo pewnie tak.
Nie zakładałabym, co się stanie, ale chętnie bym się przekonała co z tego wyjdzie. Musimy tylko znaleźć sobie sytuację!

GDZIE TWOJE SZELKI?!, Gnomie...

Mój Samie, jestem zwarta i gotowa na każdą przygodę, którą dla nas wymyśliłeś. Lub w sumie którą wymyśliłam ja, a Ty idziesz za mną, trzymając moje szelki. Długo mnie nie było, ale do Ciebie pierwszego napisałam, że znów jestem w domu (?) i planuję nieco tu zostać. Jesteś zajęty, dlatego wysłałeś mi listę bezpiecznych miejsc pocztą i zastrzegłeś, że nie posłucham, a nałożysz na mnie namiar. Dobrze jednak wiesz, że gnomy prześlizgną się wszędzie - nawet umkną przed Twoim bystrym okiem. Nie zdaję sobie sprawy, że tak bardzo się martwisz, a Ty nie masz serca, żeby wyciągnąć mnie z tej błogiej nieświadomości? Dołożyłam i dołożę Ci zmartwień swoją obecnością, bo nic nie jest w stanie zatrzymać mojej ciekawości świata. Dalej jesteś moim bohaterem i typowym Skamanderem, jednak czy znajdziesz cierpliwość dla niepohamowanych pokładów energii i dziecinnej naiwności?