Patronus: Ursus arctos pojawiał się zwykle pod drzwiami chaty o świcie - ospałe, ciężkie kroki drapieżnika, charkotliwy oddech, donośne ziewnięcie, w końcu głuche uderzenie o drewnianą stróżówkę - symfonie dźwięków wyrywały Dolohova ze snu i - w niewerbalny, ponadzmysłowy sposób - zmuszały pięcioletniego Lazarusa, by podszedł do okna. Spotkanie z Miszą zawsze wyglądało tak samo: po jednej stronie szyby dziecko, po drugiej zaś - wsparta na przednich łapach bestia.
Jak olbrzymi kłąb futra.
Wcale niegroźny.
Jedynie zrozpaczony.
Obłoczki wydychanej przez zwierzę pary unosiły się w mroźnym powietrzu poranka, lśniące, rozumne oczy wpatrywały w przyciśnięty do szyby nos Lazarusa - Misza trwał tak, wsparty przednimi łapami o ścianę domu, nieruchomy, dziwnie apatyczny.
Może próbował coś powiedzieć. Wykrzyczeć. Wyszeptać na ucho pięcioletniemu chłopcu.
Może był po prostu wielką, groźną bestią, która tylko czekała, aż dziecko opuści bezpieczny azyl i wyląduje pomiędzy potężnymi, onyksowymi pazurami.
A może - dlaczego nie - może Misza był stróżem? Obserwował z oddali, jak mija rok, drugi, trzeci, patrzył bezradnie, kiedy chłopiec się wyprowadzał, uporczywie pytając dlaczego Anglia? i - gdy już sądził, że dopełnił swego obowiązku - zległ tam, gdzie odchodzą wszystkie niedźwiedzie.
Do krainy wiecznego, zimowego snu.