Elvira swoją pierwszą sowę nabyła relatywnie późno jak na czarownicę. Gdy przed wyjazdem do Hogwartu rodzice zaproponowali jej zwierzaka, odmówiła, uznając to za marnotrawstwo czasu i zupełnie niepotrzebną odpowiedzialność. Nie uczęszczała do szkoły po to, by w wolnych chwilach męczyć się z czymś wymagającym uwagi oraz opieki; jako młoda nastolatka nie dostrzegała w zwierzętach żadnego pożytku, co miało zmienić się wraz z upływem lat. Nim jednak dojrzała do tego, by zaakceptować zalety magicznych i niemagicznych stworzeń, zmuszona była przekonać się do sów; taki był po prostu wymóg i od dorosłego czarodzieja oczekiwano możliwości sprawnej komunikacji. Do sklepu na Pokątnej udała się raczej niechętnie, poszukując tej jedynej sowy, która będzie wystarczająco samodzielna i cicha, by w niczym nie przeszkadzać, a przy tym odpowiednio wypełniać swoje obowiązki. Ostatecznie padło właśnie na Kim; sowę niespełniającą żadnego z tych kryteriów. Już w sklepie podrapała kobietę po ręce i udziobała w palec, a gdy po raz pierwszy zabrała ją do mieszkania, pozrzucała wszystkie papiery ze stolika i usadowiła się na nim, patrząc na Elvirę z wyższością nowej królowej tego miejsca. Polubiły się. To była porządna sowa, nieco groźna i rozkosznie złośliwa; wystarczyło tylko trochę tresury i odrobina zrozumienia, by stała się dostarczycielem listów równie nieufnym jak właścicielka