Leśny Staw

- Oj, przepraszam! Nie chciałam! - zawołała, robiąc jednocześnie zmartwiony wyraz twarzy. Widziała, jak chłopiec podskoczył, w którymś momencie nawet bała się, że mógł wpaść do wody - a staw może i nie był jakiś bardzo głęboki, szczególnie przy brzegu, ale tak czy siak, kąpiel w niekoniecznie czystej wodzie na pewno nie należała do najprzyjemniejszych. Szczególnie na weselu! Na szczęście obyło się bez tragedii. - Kyra. Mieszkam tutaj - odpowiedziała na jego pytanie, dodając też coś od siebie. Oczywiście poprzez "tutaj" nie miała na myśli stawu, tylko posiadłość Ollivanderów! Nie była syrenką. A w sumie trochę szkoda! - Nie jestem pewna. Chyba nie słuchałam mamy, kiedy mi chciała tłumaczyć.
- Trzeba zapalić świeczkę i puścić ją na staw. Jeśli płomień utrzyma się aż do północy, życzenie się spełni. Jeśli zgaśnie wcześniej, niestety, wróżba nie będzie pomyślna - zaraz po słowach Kyry, z pomocą przyszła jej opiekunka. Widząc zakłopotanie swojej podopiecznej, kobieta postanowiła zaspokoić ciekawość dwójki brzdąców. Gotowa była także, aby faktyczne pomóc im zapalić swoje świeczki - domyślała się, że będą chciały sobie powróżyć. Chociaż temat wróżb zszedł chwilowo na drugi plan, kiedy tylko Heath wypowiedział jedno, niemal magiczne słowo.
- Powinny! Może to jest zaczarowana żaba? - aż się jej oczy zaświeciły, całe życie poszukiwała zaczarowanej żaby! Rdzeń jej przyszłej różdżki miał zawierać właśnie takiego płaza! Gdyby miała obstawiać na jakąś konkretną część jego ciała, prawdopodobnie typowałaby język. No, albo ewentualnie fragment serca. - Och, przede wszystkim, ropuchy nie mogą być magiczne. No i generalnie są większe i brzydsze, no i żaba ma dość długi, płaski ryjek. Ropucha wygląda trochę tak, jakby ktoś ją uderzył patelnią w nos! - wygłosiła swój wywód, rozglądają się czy faktycznie gdzieś w gąszczu nie da rady dostrzec śladów płaza. To właśnie wtedy obsypano ją brokatem. Kyra kilka razy kaszlnęła, prychając błyszczącym pyłem - No i nici z polowania. - mruknęła. Żaby teraz na pewno będą ją mogły dostrzec, nawet z bardzo z daleka! - Może jednak spróbujemy tych wróżb? - zapytała, zerkając na swoją opiekunkę.

The member 'Kyra Ollivander' has done the following action : Rzut kością

---

'k20' : 9, 8

Była trochę zła, że wesela zamiast ją cieszyć napawały ją przygnębieniem. To nie tak, że nie cieszyło ją szczęście innych, czy też kompletnie go nie dostrzegała. Radowała się, że dwa istnienia odnalazły siebie wzajemnie. Ale jednocześnie widok panny młodej mknącej w białej sukni do ołtarza boleśnie kuł ją w serce i przynosił świadomość. Bolesną świadomość tego, że to nigdy nie będzie jej ścieżka. Ona oddała swoje serce jednemu, możliwe że jedynemu, który nie chciał - może nie mógł - nawet nie tyle co jej, ale tego. Miała tego świadomość, a jednak wewnątrz niej, gdzieś się tliło małe, zdardzieckie może...
Uniosła lekko brwi widząc jego bezczelny uśmiech. Wywróciła oczami dochodząc do tego, że jawnie sobie z niej drwi, jednak nie skomentowała tego, przez chwilę poczuła się lekko. Lżej niż dotychczas, chociaż ciężar podjętych decyzji nadal spoczywał na jej ramionach.
- To jasne. - zgodziła się spokojnie kiwając głową na potwierdzenie własnych słów. Brenardyn pomógł jej wcześniej wiele razy, nie miała wątpliwości, że jego realne odzwierciedlenie jest równie przydatne. Wzruszyła ramionami. - Z drugiej strony, koziorożec może dziabnąć cię rogiem w zadek jak mi podpadniesz. - zagroziła mu żartobliwie, choć oboje wiedzieli, że nie było to prawdą i że - cóż - Tonks nigdy by tego nie zrobiła. Wywróciła ponownie oczami na jego kolejne słowa. Wielka Księga Dziwnych Porównań. Dobre sobie. Zapatrzyła się w kierunku Artura, gdy zaczął mówić. Zmarszczyła lekko nos i wzruszyła ramionami.
- Nie ma z czego. Wielu uważa że mugole powinni nam służyć, a mają przecież własny rozum, wolną wolę i własną magię. Skrzaty są do nich podobne, choć inne. - stwierdziła trochę chaotycznie, trochę po swojemu. Patrzyła za zdziwieniem jak się kłania i znów marszczyła brwi. Rozłożyła ręce, i spróbowała dygnąć całkowicie koślawa, wkładając w to teatralność, kompletnie źle wykonując ten gest.
- Może pan. - zgodziła się, pozwalając objąć się ramionami. Innymi niż te, za którym tęskniła. Przymknęła powieki i złożyła policzek na jego torsie. Pozwoliła się prowadzić, choć jej myśli uciekały gdzie indziej. Dała się ponieść, rozmyślając o wszystkim, by w końcu odsunąć się z smutnym uśmiechem. - Dziękuję Arturze. To czas na mnie. - powiedziała tylko tyle, by wycofać się z polany i ruszyć do domu. Czterech ścian w których ukryje cały swój smutek, w którym pozwoli wymknąć się na świat spazmatycznym łzom, o których nie będzie nikt wiedział.

| zt x2