W domyśle marzyło mu się uzyskać efekt podobny do tego, co w listach opisywał Lex - darował sobie co prawda lodowe figury, bo nie był na takim poziomie zaawansowania, żeby konkurować z dekoratorami Beauxbatons, ale zainspirował się prószącym śniegiem, roztapiającym się w taki sposób, by nie pozostawić żadnych śladów. Oczami wyobraźni widział to wyraźnie.
Aczkolwiek, jak to w jego przypadku bywa, zamierzenia całkowicie rozminęły się z tym, co ostatecznie wyszło spod jego różdżki, a on nie za bardzo wiedział, jak ma teraz uratować sytuację.
Dygocząc z zimna stał na bosaka na coraz zimniejszej podłodze, która pokrywała się śnieżnym puchem. Epicentrum katastrofy - miejsce wskazywane różdżką podczas wymawiania inkantacji, czyli choinka, którą dekorowali zawzięcie tyle czasu, tonęła w śniegu, a prezenty całkowicie zniknęły pod pokrywą zaspy.

xxx

Sam też podniósł się z kamienia jeszcze zanim zapytała go, czy jej potowarzyszy. Nie musiał odpowiadać - zrobił to niewerbalnie, jak cień podążając za nią aż do falującej linii morza, zachłannie przyjmującego dziś żołd w postaci niespełnionych marzeń i złamanych serc, skrytych w majaczących na horyzoncie pojedynczych wiankach, których nikt nie uratował od zapomnienia.
Ona miała skazać swój na zapomnienie celowo - dobrowolnie i świadomie.
Mieć wybór - to dużo zmienia.

Zafascynowany nie odwracał wzroku od fal mknących ku kamiennej zagładzie.
Dopiero gdy zrobił krok w stronę płótna, usłyszał to, co brzmiało rozrzewniająco znajomo. Przymknął oczy, skupiając się na melodii wypływającej z kompozycji farb - błogi uśmiech leniwie wypełznął na jego twarz.
Jedna chwila - i był już tam.
W domu.

Cała ona była jak z pogranicza snu i jawy.
Pojawiła się tuż obok niego, zdając się być czymś niezwykle zaaferowana; nie traciła czasu - od razu przeszła do rzeczy, a on - jedynie uśmiechając się mimowolnie pod nosem - pozwolił, by przejęła inicjatywę; w tym królestwie panowały niepodzielnie wraz z Julią, Rory był tu jedynie gościem.

Wciąż jeszcze wydawało mu się to wszystko zbyt nierealne - mógłby przysiąc, że błądzą w lesie fikcji, jak dzieci w sennej mgle, a wszystko wokół rozgrywa się jedynie na strunach wyobraźni, w świecie za zamkniętymi  powiekami.
Może to dlatego, że sceneria przypominała mu tę żywcem wydartą ze stronic ornamentowanych ksiąg, które kryły w sobie baśniowe rzeczywistości. Lewitujące drzewa zdawały się w drzewnie wiekowym zadumaniu przysłuchiwać przysiędze nowożeńców – oto przyszedł czas na świadectwo złożone przed obliczem nigdy niezasypiającego lasu – takie słowa musiały trwać wiecznie, zakorzenione w tym miejscu, powtarzane jak echo przez szmer liści.

Nie wiedział, czy potrafi odnaleźć się w tej roli - jako ktoś, kto chwyci mocno za rękę najkruchszą z delikatnych istot (wrażliwą i zbyt dobrą, by bez uszczerbku na emocjach była w stanie przemierzyć swoje całe życie), a potem wytrwale będzie wyjaśniać elementy układanki (wszech)świata, okalające, wirujące, ubiegające się zewsząd o uwagę Miri, która rozumie je na tak wielu płaszczyznach jednocześnie, iż muszą one tworzyć w jej małej główce niezwykłe plątaniny kombinacji. Kombinacji, które on stara się czasem uprościć, by łatwiej było jej przyswoić to, co dzieje się wszędzie i zewsząd.

Nawet coś tak niewinnego, jak łącząca ich relacja, zostało pochłonięta przez zamieć zmian - a on, czując jej coraz dotkliwsze skutki, nie potrafił przestać obsesyjnie myśleć, że przyszło im żyć w czasach, w których nie ma miejsca na szarości półśrodków - w takich, w których zmuszeni byli opowiedzieć się po jednej ze stron.
Może dlatego, gdy podjęła temat, nie potrafił już dłużej odpowiadać jedynie milczeniem. Qui tacet, consentire videtur, czyż nie? Milczenie wtedy, gdy oczekuje się odpowiedzi, oznacza zgodę. A on nie godził się na to, w jaką stronę zmierzały szlacheckie rody, w białych, atłasowych rękawiczkach plamiąc świat magii nienawiścią.

Eileen Bartius nie brzmiało tak znajomo, jak ciepły ton głosu, który wypowiedział te słowa. Obrócił się w stronę przedstawiającej się osoby, a chwilę później poderwał się gwałtownie z ławki - gdy tylko rozpoznał charakterystyczny, łagodny uśmiech; tak wiele musiało się w jej życiu zmienić, lecz on pozostawał niezmienny.

Nie wiedząc, czy atakujący zamierza poprzestać jedynie na jednej strzale, przywarł do kory drzewa, gorączkowo zastanawiając się, co ma zrobić. Krew szumiała w skroniach, rzeczywistość zaczęła się rozmazywać, a on odniósł wrażenie, że słyszy dudnienie każdej pojedynczej rubinowej kropli, roztrzaskującej się u jego stóp, odmierzając czas, który dzielił go od utraty przytomności.

xxx

W przeciwieństwie do Longbottoma Prewett wprost przepadał za niespodziankami - dlatego pozwolił się prowadzić do nieznanego mu miejsca i ani przez chwilę nie okazał jakiegokolwiek zniecierpliwienia; poza tym wiele zdążyło się między nimi zmienić, towarzystwo Artura przestało już być niechciane - wprost przeciwnie, Rory nauczył się w końcu traktować go tak, jak na to zasługuje. Nie widział w nim już wroga, uzurpatora do uczuć siostry, który sprawi, że Mare stanie się już tylko wspomnieniem dni zimowych i snem nocy letniej; rudowłosa znalazła w ramionach męża szczęście - a gdy to szczęście dostrzegł w jej oczach Rory, dorósł w końcu do tego, by zacząć szanować tego, który stał się dla byłej Prewettówny całym światem. Zapragnął również go poznać; a im bardziej zagłębiał się w meandry osobowości idącego z nim teraz ramię w ramię Longbottoma, tym większym darzył go szacunkiem; jednocześnie wyzbywał się wszystkich uprzedzeń i wymazywał przywary, które niegdyś pospiesznie mu przypisał w akcie skrystalizowania młodzieńczego buntu.

walentynki?

Szedł z wyraźnym trudem - im bliżej Roratio się znajdował, tym więcej niepokojących detali zarysowywało się przed oczami Prewetta; czujne spojrzenie rudzielca najpierw opadło na linię zazwyczaj dumnie wyprostowanych ramion brata - teraz zdawały się łamać, uginać; i jeszcze ta szata, ornamentowana smugami kurzu oraz... ziemi?, postrzępiona niczym odzienie dementorów. Archie wyglądał, jakby znalazł się w samym środku bitwy i z trudem się stamtąd wydarł.

xxx

Zamknął oczy, zdając się całkowicie na zmysł słuchu – każdy nieco dźwięczniejszy szmer sprawiał, że rytm jego serca przyspieszał. Ono samo wyrywało się ku temu momentowi, w którym Rory wreszcie będzie mógł zakleszczyć przyjaciela w stalowym uścisku i niewerbalnie przyrzec mu, że cokolwiek by się nie działo, we dwójkę są w stanie stawić czoła wszystkiemu.

xxx