Niespełna czteroletnia płomykówka zwyczajna o wyjątkowo mądrych oraz łagodnych oczach, a także niezwykle spokojnym usposobieniu — cierpliwie znosi wszelkie przycinanie pazurów, nie syczy, a nade wszystko nie dziobie. Uprzejmie czeka, aż odbiorca danego listu przeczyta wiadomość i obserwuje, czy aby ten nie zdecyduje się odpisać od razu. Jeśli tak się dzieje, jest gotowa sama zanieść list, spodziewając się delikatnych pieszczot pod gardłem oraz paru herbatników podarowanych przez właścicielkę. W innym wypadku odlatuje, co najwyżej upijając nieco podarowanej wody.

Do dnia dzisiejszego nie bardzo wie, jakim cudem ta przerośnięta fretka o dosyć ubogich manierach pojawiła się pod jej dachem, tym samym stając się nieodłącznym elementem otoczenia. To znaczy, doskonale sobie zdaje sprawę, w jaki sposób się ona pojawiła, nie ma tylko pewności, dlaczego w ogóle została. Valjean, to wozak niemający więcej niż dwa lata, wyjątkowo agresywny, zajadły, uwielbiający ubliżać innym. Podarowany przez Susanne Lovegood, bo tak biednie wyglądał w klatce. Poprzedni właściciel najprawdopodobniej go porzucił.

Transmutacja od zawsze wydawała się drogą ucieczki, alegorią przemiany mogącą skryć prawdziwą naturę oraz pochodzenie. Dlatego też oddawała się jej całkowicie, wolne chwile poświęcając podręcznikom oraz pracom naukowym opisującym tenże przedmiot. To było jednak niewystarczające, pozostawiające niedosyt i ciągłe poczucie zagrożenia. Dlatego też Mallard skierowała swoją uwagę na animagię, dzięki której mogła zagwarantować sobie trzecie, jakże niezbędne wyjście. Po długim czasie oraz wielu, niezliczonych próbach, jest w stanie przybrać postać smolistoczarnego kruka. Przemierza więc niebo na swoich własnych skrzydłach, co jakiś czas pod postacią ptaka podglądając życie innych, bądź przynosząc z niezrozumiałego powodu listy.