Biblioteka

Zaklęte w nich znaczenie, podstawowa formuła mowy. Określały pojęcia, przeobrażały stany w informacje i skradały złożoność świata w litery. Ich pisemne odpowiedniki, wyrazy, również zawierały szczyptę magii, która wyświadczała światu przysługę. Uczyli składać się je w całość od dziecka, męczące zajęcia kaligrafii, która miała posłużyć do nadania godności i piękności przekazu, w końcu zawsze winni emancypować ich moc. Pamiętał, gdy ze skupionym spojrzeniem i niepewną dłonią stawiał pierwsze pisemne ślady istnienia, pobierał lekcje nauki, która miała posłużyć mu całe życie. Surowa matrona, babcia, stała za nim i z ponurą satysfakcją obserwowała jego trud – nie poddawał się. Bolesność ręki i zmęczenie, która otaczało jego ciało nie było wystarczającym powodem do zaprzestania, nie gdy był tak daleki od perfekcji sztuki. Zajęło mu wiele miesięcy, by uzyskać satysfakcjonujący poziom. Możliwe, że właśnie te tygodnie, które spędził wraz z piórem i pergaminem pozwoliły zachować mu stałość dłoni, gdy notował kolejne listy. Mimo znużenia, które igrało pod jego skórą i stresu związanego z dewastacją, która napotkała ich kraj – jego ręka nie drgała. Stawiał idealne linie, kreślił piękne litery i jak zawsze godnie reprezentował to kim był. W ostatnich dniach przeczytał setki listów, zarówno od prostych mieszkańców, jak i wysoko postawionych urzędników państw przyjacielskich. Rozpoznawał emocje, które tliły się w każdym nadawcy, przerażenie, które wizytowało między liniami, nadając pewnego niedbałego wyglądu. Czy winien oczekiwać doskonałości w momencie końca świata? Nie, zwłaszcza, gdy sam wygodnie koczował w cieple gabinetu i jego rodzina była bezpieczna (w pewnych granicach tego słowa, z delikatną ułomnością i szczodrą pieszczotą). Jednak owa niedbałość zdradzała więcej niż on sam chciałby przekazać, zawsze oddając czempionat profesjonalizmowi i maestrii. Preferował nie szarżować prawdziwymi odczuciami, strachem mieszającym się z defetyzmem, srogim poczuciem, że kraj już przegrał, mimo, że jeszcze tak wiele przed nimi. Wolał szerzyć determinacje oraz spokój, czasem wręcz użyczając urzędniczej obojętności. Papier przyjmie wszystko, tak prawił jego ojciec i dziadek i zapewne kilka generacji Crouchów przed. Papier akceptował prawdę, kłamstwo i wszystko, co skrywało się pomiędzy, a co politycy kochali najmocniej (a przynajmniej powinni). Nie był jedynym przedstawicielem rodu, który odnajdywał w słowach obowiązek; który zwracał się w ich stronę i oczekiwał rozwiązań. Gdy skrzat poinformował go, że jego siostra spędziła w bibliotece już kilka godzin i nie opuszcza pokoju podjęcie kolejnej destynacji było wręcz naturalne. Dom był cichy, wręcz jakby katastrofa zabrała również i z niego życie, choć przecież pozostali oddaleni od centrum nieszczęścia. Posiadali jego swoje własne epicentra, ich mała tragedia, którą spowija milczenie. Ta definitywna cisza tak bardzo różniła się od zamieszania ministerstwa, że potrzebował kilku minut, by móc do niej przywyknąć, oswoić ją jak dzikie zwierzę. Bezsłowne otoczenie nie należało do Crouchowskich zwyczajów, lecz chłód na zawsze utwardzony był w ich kulturze.
Niektóre rody mają drastycznie nakreślone rolę kobiet, piastunek domowego ogniska. Jakże marnotrawstwo talentu i czasu, pozbawiania możliwości. Na wychowanie córki łożyło się pieniądze, czas i zasoby, logicznym winno być, by to wszystko w przyszłości się zwróciło. Inwestycja w człowieka to zawsze najbardziej niepewny rodzaj zaangażowania kapitałowego, lecz on sam przekonany było jego miarodajnych sukcesach (w końcu posiadali wspólne geny). Hypatia dopiero zaczynała raczkować w ich świecie, choć czasem to młodzieńcza arogancja odnajdywała jej osobę. Niektórzy uznaliby, że owe podejście do kobiet było progresywne, on sam oceniał je jako kapitalistyczne i nastawione na zysk, czyli generujące prosperitę. Hypatia była zbyt mądra, przydatna i chętna do działania, by ograniczać jej możliwości – tak oceniał i przekazywał od dawna dziadkowi i nestorowi. Nic jednak nie nakłaniało do danego poglądu bardziej niż pieniądz i widmo fortuny. Niektórzy mieli mylne pojęcie na temat angielskich rodów – nie pozostawali tysiące lat na szczycie, gdyż oddani byli starym zwyczajom. Nie, umieli połączyć stare z nowoczesnym, zawsze się dostosować i właśnie dlatego ich latorośla osiągały sukcesy. Gdy przekroczył próg biblioteki, głos siostry wybrzmiał w pomieszczeniu. Bez słowa wykonał prośbę, rozciągając starą mapę Surrey przed ich oczami na stolę.
– Mam nadzieje, że zdajesz sobie sprawę z jej nieaktualności. Wojna spowodowała, że wiele pozostaje nieznanym, nie wspominając o ostatniej katastrofie – odnotował, skupiając swój badawczy wzrok na jej osobie. Zawsze poświęcał kilka sekund na szybką ocenę jej zdrowia, wzrokowy test diagnostyczny, który wytworzył się już w czasie dzieciństwa, gdy choroba zaczynała zabierać jej zdrowie. Zawsze oczekiwał momentu słabości, gdy organizm nie będzie mógł sobie poradzić. Dlatego szukał rozwiązań, zawsze preferował znajdywanie recepty niż dłużące się zamartwianie.
– Nie jestem entuzjastą tego przemówienia, tak mało eleganckie i bezpośrednie. Mówi za wiele nieistotnych rzeczy i za mało, tego co powinien. Kolejny manifest polityczny zamiast odezwy do narodu. Aktor grający patriotę, udający męża stanu, lecz gubiący się w swoim akcie – skomentował z wyraźną dezaprobatą, degustacja zniekształcająca jego przystojną twarz. Jego odczucia względem Ministra Malfoya od wydarzeń z kwietnia pozostawały negatywne, wręcz oschłe, lecz nie przeszkadza mu to w jego dążeniach do nowej pozycji. W ich domu, przy jej obecności mógł sobie jednak pozwolić na prawdę. Był ciekaw, czy Cornelius miał możliwości wcześniejszego omówienia tego z ministrem, tak wiele wyjaśniłaby odpowiedź na tą zagwozdkę.
– Do wydarzeń z sierpnia nie wyobrażałem sobie jak wygląda meteoryt, jak wiele można się nauczyć – stwierdził, przypominając sobie jego własne dni, gdy odnajdywał się w nowej roli. W brudzie, krzykach i płaczu, jakże odległe od jego wymyślonych idei. Oddaleni od ludzi, zrozumienia ich życia i głodu, jaki ponoszą Brytyjczycy. To jednak był jego obowiązek, sam go na siebie nałożył, choć uznawał, że była to spuścizna nazwiska. Hypatia była chorowitą nastolatką, oczywiście, że nie nadawała się do pracy przy gruzie. – Przyznaję jednak, że nasze talenty przydatne byłyby w innych miejscach. Uznaje to jednak za oznakę desperacji. Z powodu konfliktu wiele pozycji w ministerstwie pozostaje nieobsadzonych, miną lata nim sytuacja się unormuje i powstaną nowe kadry.
Z wyraźnym zmęczeniem usiadł na przyległych do stołu krześle. Ostatnie dni odczuwalne były w każdym mięśniu jego ciała, jakby cała energia brana była tylko z czystej determinacji. Mimo, że jego praca w ministerstwie była zakończona na obecną dobę to czekało go jeszcze spotkanie z dziadkiem i możliwe, że z kuzynem. Zapewne emocjonalnie trudniejsze niż wszelkie godziny dotychczas. Spojrzał na stertę listów, o której wspomniała siostra, jego wzrok zawisł na nich z doczesną neutralnością, wręcz obojętnością.
– Streść mi je, proszę – odezwał się ponownie, oddając się pełni jej możliwością i wiarą we własne umiejętności, że odkryje to, co nawet jej sprawne oko przeoczyło.

Rodzina była podstawową jednostką społeczeństwa. Statystycznie za najbliższą rodzinę uznawało się rodziców z dziećmi, lecz było to nowoczesne i zbyt upraszczające podejście. Zwłaszcza trudne do zastosowania w przypadku rodów wielopokoleniowych, w których liczne gałęzie rozrastały się jak w najżyźniejszym ogrodzie. Współdzielili nazwisko, krew i dach nad głową, wspólnie dążąc do znakomitych celów. Doświadczali tych samych wzniosłych przywilejów, dzielili patowe rozterki i wszystko to idąc ramie w ramię przez ulice Londynu. Wiele generacji jednej rodziny mieszkało wspólnie, zapewniając kontynuacje idei, która istniała w nich od czasów założycielskich. Znał swoich pradziadków, dziadków i całe kuzynostwo, każdego z imienia. Rozumiał ich charaktery, wiedział, gdy mógł pozwolić sobie na swobodną rozmowę, a gdy drapieżne ślepia wpatrywały się w jego ruch, oczekując potknięcia. Każdy Crouch uczony był znakomitości nazwiska, podkreślana była wielkość przeszłości, która ukształtowała ich obecną pozycje. Ostatnie lata były to jednak pasmo porażek, błędnych decyzji i nieprzechylnych zmian politycznych, która osłabiała ich pozycje. Rodzina jednak pozostawała ta sama – wspaniała, piękna i złożona jak zawsze. Niektóre potwory mieszkały zaraz obok, wyczekując momentu by przedstawić swoje prawdziwe oblicze. Nie każdemu ufał, nie każdy był godzien swej pozycji i nazwiska. Nawet w tak mało zróżnicowanym środowisku trzeba było szukać sojuszników, przyjaciół w potrzebie. Pozycja nestora dawno nie była tak słaba jak obecnie. Wielu nie doceniało Hypatii, młodej panienki, która dopiero co ukończyła Hogwart. Było kobietą, do tego młodziutką i niedoświadczoną, nie mogła stanowić groźnego przeciwnika. Jednakże właśnie to było jej największym atutem. Wychowana była na Croucha, ze wszelkimi dobrodziejstwami i okrucieństwami tego procesu. Miała bystry umysł, chłonny wiedzy i wielką potrzebę wykazania się. Jej chorowitość stawała się elementem dyskusji, jej talent walorem, którym mało kto mógł się poszczycić. Na koniec jednak dnia pozostawała jego siostrą, najmłodszą i najsłabszą fizycznie, którą winien był bronić przed zagrożeniami zewnątrz i demonami w domu. Była cichą sojuszniczką, kreatywną doradczynią, która miała do nauczenia się jeszcze całego życia, lecz nie w tym pomieszczeniu pozostawali tylko rodzeństwem. Miała jednak dar, który mało kto potrafił zrozumieć, a jeszcze rzadziej wykorzystać w pełni. Naznaczył jej całą osobę, wyznaczył jej drogę.
– Ambitne zadanie patrząc na skale zniszczenia w Surrey – skomentował po cichu, mierząc wzrokiem literaturę i dokumenty, które zajmowały miejsce na stole. – Jednakże przysłuży się naszej sprawie. Ministerstwo otworzy punkty pomocy na terenach objętymi klęskami. Taka lista na pewno ich zainteresuje.
Zachęcił, stosując rozwiązanie dyplomatyczne i wychowawcze, delikatnie nieszczere. Zakładał, że istniała w niej potrzeba działania, zmiany biegu losu. Każdy z nich chciał przywrócić sprawczość własnym słowom i działaniom. Możliwe, że ministerstwo dokładnie już wie, gdzie punkty pomocowe powstaną. Można jednak skorygować zalecenia, potrzeby i założenia. Przejechał palcem po brzegach mapy, kreślił granice ich hrabstwa. Z pewną czułością, niezrozumiałą tęsknotą i pragnieniem, by nastało wczoraj. Było jednak za późno, zabrał dłoń i kolejny raz nałożył maskę.
– Przeżyłby, gdyby chciał się zbuntować? Straciłby wszelką swoją użyteczność – zasugerował prowokacyjnie, chciał, aby jej umysł się wytężył. Niech przez moment stanie się Ministrem Malfoy’em i znalazła jego ograniczenia, marzenia i plany. Jego decyzyjność, możliwości i tego w jakich granicach się poruszał. Malfoy był marionetką, na tą rolę się zgodził i możliwe, że wypełniał swoje zadanie z dumą. Czy był pożytecznym idiotą czy jednostką mającą instynkt przetrwania? Był na pewno nieprzyjacielem, co do tego nie miał wątpliwości. – Daje, jednakże legitymizacje tej władzy swoim nazwiskiem. Starym, czystokrwistym i szlachetnym nazwiskiem. Jest jednym z nas.
I na razie wychodził na owych zależnościach lepiej niż oni. Zaatakowani, podzieleni i okradzeni na cześć chińskiej dziewoi. Upokorzeni przed wszystkimi, wszyscy widzieli w jakiej byli pozycji. Odwrócił wzrok, zbyt świeże rany, by sama myśl nie wywoływała bólu i wściekłości. Żądzy zemsty, która pragnęła uciec z jego klatki piersiowej. Chłodnej myśli o karze, sprawiedliwości i zadośćuczynieniu. Przyszłość pozostawała tak niepewna, z wielu powodów.
– Gdy już będę ministrem magii, zapanuje prawdziwy porządek – kontynuował jej humorystyczną narracje. Była w tym komedia i zarazem głośne wyrażenie ambicji, która zawsze w nim była. Nigdy nie wstydził się swoich pragnień, zbyt wiele chciał osiągnąć, by się ograniczać sztuczną niepewnością. – Obawiam się jednak o przyszłość, jak będzie wyglądać Anglia.
Zdradził jej swoje obawy, choć może nie powinien obciążać ją swymi dramatycznymi przemyśleniami. Wątpliwościami, które kroczył przy nim przy każdym kroku. Miał wspaniałą wizję kraju, który wraca do swoich korzeni, łącząc piękno tradycji i rozwoju w przyszłości. Jednak wojna zmienia wszystko, uniemożliwia ziszczenie saraficznego marzenia. Następnie głos oddał jej, przysłuchując się kolejnym wiadomością. Każdej tragedii poświęcał moment, każde zdarzenie miało swój czas na analizę. W międzyczasie skrzat przyniósł mu jego ulubioną herbatę, przygotowaną perfekcyjnie jak zawsze. Setki ludzkich istnień straconych w jedną noc, jeszcze więcej ludności pozbawionych domów i oszczędności życia. Złoto, które będą musiało pójść na naprawę szkód, udawany powrót do normalności. Przypominał sobie obraz z tamtej nocy, czuł wręcz bliskość dymu, który wypełniał całe powietrze. Katastrofa, której nie da się opisać słowami, trzeba ją poczuć wszystkimi zmysłami. Utrzymał jej ponure spojrzenie, nie zawahał się na moment.
– Jakby mieli nie obrócić się przeciwko nam? Przez wojnę żyją w głodzie i beznadziei, bez szans na poprawę. Wielu z nich straciło bliskich, szanse na normalne życie. Kiedy my, szlachcice, nadal żyjemy w naszych szklanych pałacach. Siostro, kogo innego winni obwiniać? – naturę, magię czy starych bogów? Któż był winny ich wszystkim nieszczęściom? Bartemius i Hypatia nie wywołali wojny, nie przyczynili się do obecnego stanu rzeczy. Byli jednak częścią elit, tych którzy władali przyszłością tego kraju. Tym jak obecnie wyglądał i jaką będzie mieć postać w przyszłości. Kogo innego mieli obwiniać niż tych bogatych, którzy zażyczyli sobie decyzyjności o jutrze? Wielu arystokratów nie nadawało się na swoje pozycje, na przywileje, które dzierżyli. Głodni byli zabawy i pozbawieni pomyślunku. Pospolici, nudni i głupi – najgorsi przedstawiciele ich własnej klasy. Potrzebowali pomocy, zgadzał się z tymi słowami. W tym momencie musieli sięgnąć po wszelkie dostępne kontakty, próbować wykorzystać każdą znajomość, którą posiadał ich ród.
– Również komunikowałem się z Primrose, zawsze byłą osobą, na której można było polegać i której zależało na losie tych mniej uprzywilejowanych – uzupełnił jej słowa, postanawiając tylko prychnąć na wzmiankę o Rosierach. Z winy ich samych znaleźli się w pozycji straconej, tak różnej od przeszłości. Przed każdą tragedią, która dotknęła ich ród, przez wilkołaczymi abominacjami, które znalazły schronienie w ich domu. – Zdecydowanie lepiej jest mieć w nas przyjaciół niż wrogów. Szczodrości nigdy nam nie brakowało.
Obecnie mogli tylko obiecywać świetlaną przyszłość, lecz była w nim wiarę, że lepsze jutro czeka ich rodzinę. Istnieli tysiące lat na ziemi, przeżyli wiele porażek i wielkich sukcesów – przetrwali. Milczał przez chwilę, zamyślony we wspomnieniach różanego ogrodu, gdy wszystko było prostsze.
– Powiedz mi proszę, czy widziałaś ostatnio coś o czym powinienem wiedzieć? – czy przyszłość kolejny raz się jej objawiła? Czy stała się mniej zagadkowa? Spytał cicho, ledwo słyszalnie w odmętach biblioteki. Musiał jednak wiedzieć, zawsze pragnął więcej.