ewcia kochamy się czy nienawidzimy?

moja najpiękniejsza

piękna dei tego jeszcze nie wiem - ale nie mogę się doczekać, żeby się dowiedzieć!

najdroższy

Puk, puk... My się chyba znamy. Pytanie tylko, jakie dokładnie relacje nas łączą? Nie znosisz mojej szczerości, nieokrzesania i tego, jak działam na nerwy niektórym szlachcicom podczas oficjalnych spotkań czy też w pewien sposób Cię to bawi ? A może - ale tylko może - urzeka Cię to wszystko i uważasz moje zachowanie za dość miłą odmianę, ceniąc sobie moje towarzystwo? W końcu ile można trzymać kij w tyłku, prawda?

Lady Rosier Jesteśmy w tym samym wieku, razem uczyłyśmy się w Slytherinie i uczęszczałyśmy do klubu Ślimaka. Także musimy się znać. W czasach szkolnych jednak nie przepadałam za żadną półwilą (nawet ze swoją siostrą miałam na pieńku), także za Tobą również mogłam nie przepadać. Możemy założyć, że traktowałyśmy się z dystansem i dystans ten pozostał nam aż do teraz lub uznać, że po opuszczeniu murów Hogwartu i tym bardziej, że miałaś stać się członkiem mojej rodziny, nasze relacje się zmieniły i teraz jesteśmy nastawione do siebie całkiem przyjaźnie. Jak do tego podchodzisz?

Lorcan znamy się na pewno, jeżeli chodzi o relację - to już w dużej mierze zależy od Ciebie. Czytając kartę, odniosłam wrażenie - być może mylne? - że jesteś mężczyzną, który lubi chować się za innymi twarzami, pytanie: jaką masz przygotowaną dla mnie? Jeśli chodzi o mnie, to na pewno na pewien sposób mnie intrygujesz; choć ze względu na Twoje wyjazdy widujemy się rzadko, to gdy już wracasz do Dover, staram się dowiedzieć, kim naprawdę jesteś. Na pewno doceniam Twoją postawę względem rodu, doceniam też to, że wspierasz Tristana, i podziwiam pracę, jaką wykonujesz dla rezerwatu. Mimo że odnoszę wrażenie, że wolisz pozostawać w cieniu, lubię wciągać Cię w rozmowę, bo wbrew pozorom, nie brakuje nam wspólnych tematów: fascynują mnie Twoje podróże i jeżeli zechcesz się podzielić jakimiś z nich opowieściami, zawsze bardzo chętnie ich wysłucham. Jeśli nie porzuciłeś jeszcze miłości do malarstwa, możemy porozmawiać też o sztuce, czy wciąż tworzysz? Twoja szczerość i granie na nerwach raczej na pewno mi nie wadzi, może nawet na pewien sposób udaje Ci się czasami mnie rozbawić i za to też lubię Twoje towarzystwo - chociaż to pewnie musielibyśmy rozwikłać już w rozgrywce.

Rosie właściwie miałam proponować Ci przyjaźń sięgającą jeszcze czasów szkolnych, bo w Hogwarcie raczej trzymałam się blisko grona podobnych sobie znajomych, ale skoro nie przepadałaś za potomkiniami wil, możemy uznać, że coś nas poróżniło już na samym początku: jakaś drobnostka, nieporozumienie, spór o coś zupełnie nieistotnego, co wtedy jednak urosło do nieproporcjonalnie wielkich rozmiarów? Jako że obie odziedziczyłyśmy po wilich przodkach ognisty temperament, mogło nam być trudno wypracować porozumienie, zwłaszcza, jeżeli postanowiłyśmy długo i uparcie chować do siebie urazę, i żadna z nas tak naprawdę nie miała zamiaru schować dumy do kieszeni. To popsuło naszą relację w szkole, skaziło ją wzajemną niechęcią, którą udało się pokonać dopiero później - gdy obie trochę dorosłyśmy, zmuszone zająć się nieco poważniejszymi kwestiami niż niedorosłe kłótnie. W tej chwili pewnie nie mamy już powodów, żeby się nie lubić; wprost przeciwnie - mamy wiele wspólnego, obie niedawno stałyśmy się żonami, a wkrótce staniemy się i matkami, nad nami obiema wisi również widmo choroby genetycznej; łączy nas też zamiłowanie do muzyki i magicznych stworzeń, chociaż zupełnie innych. Postawiłabym więc tutaj na relacje raczej ciepłe i serdeczne, wspierajmy się - zwłaszcza, że przyszło nam żyć w czasach, w których wsparcie ze strony rodziny może być jedynym, na jakie będziemy mogły liczyć. <3

Jak najbardziej tak. Bardzo mi się podoba ten pomysł <3 Będziemy musiały spotkać się gdzieś na fabule

My się z pewnością kochamy najmocniej