Chateau Rose brzmiało tego dnia milczącym wyczekiwaniem; ciszą, kojarzącą jej się z sekundową przerwą w melodii, którą muzyk wykorzystywał na zaczerpnięcie oddechu(...).

W ostatnim czasie rzadziej odwiedzała pracownię, częściej pochylając się nad strunami harfy w przyciemnionym przyjemnie pokoju muzycznym niż nad buchającym gorącymi oparami kociołkiem, ale tym razem to tutaj skryła się przed odgłosami szalejącej na zewnątrz burzy.

Ciężka, szkarłatna, haftowana czarną nicią kurtyna ogrodziła jej spojrzenie od sceny, materializując się znikąd, utkana jakby z samego powietrza – i wieńcząc tym samym koniec pierwszego aktu baletowego przedstawienia.

Najpierw drżącej, a następnie rozchodzącej się gwałtownie na boki, by wypuścić z wodnej toni zamieszkujące ją od niedawna stworzenie – wynurzające się ponad nią dosłownie na chwilę, wystarczającą jednak, by Evandra mogła ujrzeć załamujące światło łuski, srebrzyste płetwy, potężny łeb, z prawie taneczną gracją chwytający zdobycz – i razem z nią znikający pod powierzchnią.

Już sama obecność Cressidy, cicha, nienachalna i zupełnie pozbawiona charakterystycznej dla oficjalnych spotkań teatralności, zdawała się koić nieco jej nerwy i wyciszać niepokoje, sprawiając, że odrobinę mniej obawiała się oceny, dla odmiany nie myśląc aż tak paranoicznie o tym, czy jej policzki nie były zbyt blade, a cera zbyt matowa.

Jeszcze nie teraz – to była pierwsza myśl, która uderzyła w tył jej głowy, kiedy wiele godzin wcześniej silne ukłucie bólu rozeszło się po jej ciele, rozlegając się fałszywą nutą, przerywającą ciche i melodyjne Clair de lune.

Gdyby rok temu ktoś powiedział jej, jak będą wyglądały jej kolejne święta, zapytałaby go uprzejmie, czy nie wypił zbyt dużo gwiazdkowego wina; w końcu – jak wiele mogło zmienić się w przeciągu roku? Myślała o tym tamtego wieczoru, stojąc przed garderobianym lustrem i nieco bezwiednie wygładzając dłońmi nową suknię z ciemnoczerwonej koronki, różanym motywem oplatającą jej szczupłe ramiona i obojczyki, zamiast w kreację wpatrując się jednak w odbicie własnej twarzy; niby tej samej co przed rokiem, ale miała wrażenie – czy złudne, będące jedynie wytworem jej wyobraźni? – że wszystkie minione wydarzenia odbiły się w jej rysach i spojrzeniu, z jednej strony wciąż nieskazitelnych, z drugiej – na zawsze już naznaczonych.

Nie była pewna, co właściwie wyrwało ją ze snu. Nie hałas – panującej w pogrążonych w półmroku komnatach ciszy nie przerwał żaden niepokojący dźwięk, nie było słychać skrzypienia podłogi, przypadkowego trzaśnięcia drzwiami, huku burzy; właściwie Evandra nie pamiętała, kiedy po raz ostatni towarzyszył jej taki spokój, nieprzerywany grzmotami przerażających, czarnomagicznych wyładowań – być może to właśnie cisza wciskała jej się do uszu tak głośno, że przerwała jej odpoczynek?

Wciąż trudno było jej uwierzyć, że niebo nad Anglią było czyste, a po zalanych chłodnym, zimowym słońcem korytarzach Chateau Rose nie przetaczały się stłumione odgłosy grzmotów.

Chłodne, zimowe powietrze wpadało przez okno alchemicznej pracowni, kiedy ostrożnie zamykała za sobą drzwi, zatrzymując się na moment i oddychając głęboko zapachem świeżości i suszonych ziół. Pozbawionym niepokoju, charakterystycznej woni burzy, wnikającej we wszystko wilgoci; minął już ponad miesiąc, odkąd niebo nad Chateau Rose przestały przecinać budzące grozę błyskawice, ale Evandra wciąż czasami ich nasłuchiwała, jakby spodziewając się powrotu fali grzmotów, wprawiających dłonie w drżenie, a serce – w szybsze, nierówne bicie.

Pracownia alchemiczna była tego dnia zalana słońcem - jeszcze słabym, nieśmiało wpadającym przez otwarte na oścież okno, ale w jakiś sposób zwiastującym już nadejście wiosny. Wyczekiwanej z niecierpliwością; czy to ze względu na długą, przyciągniętą przez anomalię zimę, czy następujące po niej wyładowania, gruba warstwa chmur zdawała się snuć nad Anglią od zawsze - rozwiewając się dopiero niedawno.

Prawie zapomniała już, jak intensywny potrafił być unoszący się w powietrzu zapach siarki, tak charakterystyczny dla miejsc, w których stale przebywały smoki. Nie przeszkadzał jej - a przynajmniej nie robił tego już teraz, w trakcie kolejnych wizyt w rezerwacie blaknąc stopniowo i zlewając się z tłem, stając się jego naturalnym elementem; jak cienie smoczych skrzydeł przesuwające się czasami po ścieżkach, albo wysoki skrzek, niosący się wzdłuż zabudowań wraz z południowym wiatrem.