Stała tuż za jej plecami, kiedy błysnęło światło, rozjaśniając skrytego dotąd w mlecznej mgle truposza; wciąż świeżego, jak podpowiadała jego skóra i plamy na niej; przedziwna bladość twarzy była upiorna, ale najgorsze wydawały się oczy - puste, wywrócone, nieobecne, a przede wszystkim nieruchome. Wiotczejąca warga na wpół otwartych ust zaczynała opadać. Sznur zawiązany wokół szyi zaczepiony był o jedną z latarni - mężczyzna w średnim wieku unosił się dość wysoko ponad chodnikiem, co jedynie ułatwiało widok na czoło łysej czaszki - czoło, na który ktoś ostry narzędziem wydrapał słowo szlama; Babette nie znała tej angielskiej wulgarnej formy.

Chodzi o to, by pozwolić się porwać emocjom, poczuć elegancję, płynność i szlachetny takt walca. Kiedy uczyłam się kroków jako dziecko, wyobrażałam sobie, że jestem królową zimy i tańczę z królem lata, by w zamian nie odbierał mi na wiosnę mojego królestwa. Zamknij oczy - i spróbuj to poczuć.

- Dziś i każdej kolejnej nocy, aż po życia kres - zapewnił ją czując, że nawet gdyby żądała nie mógłby snuć sennych marzeń o kimkolwiek innym - A te wszystkie gwiazdy nad nami mi światkiem, Babette - mruknął spoglądając na skrzące srebrem zjawiska nie umywające się do jej blasku - Spójrz na nie przed snem. Będę w nich wyglądał twojego spojrzenia - zapowiedział chcąc w ten abstrakcyjny sposób poczuć jej bliskość nim sam zapadnie w sen.