Sypialnia

2 listopada

Znów przewracała się z boku na bok. Zbawienne objęcia Morfeusza uciekały tak szybko, jak chętnie wyciągała ku nim swoje pełne nadziei dłonie; co kilkanaście, kilkadziesiąt minut znów budziła się zlana potem, z niewypowiedzianym słowem zamrożonym na ustach, wśród skotłowanej pościeli. Nauczone doświadczeniem kocię, zamiast towarzyszyć jej na łóżku, zadowoliło się specjalnie umoszczonym dla niego miejscem w nieużywanej szufladzie, wyłożonym ciepłym kocem: drzemało tam słodko, nieświadome zmagań właścicielki. Elyon z kolei czuła już w kościach, że miało to być kolejną okropną nocą przysparzającą fioletu w aureolach malujących się pod oczyma. I miała tego dosyć.
Gdy zegar wybił wpół do trzeciej a chude palce wygrywały niecierpliwy rytm na kołdrze, uznała, że dłużej tak nie wytrzyma, że trzeba coś z tym zrobić; do tej pory jej myśli oscylowały gdzieś wokół Charlene i jej biegłości w eliksirach. Przez moment rozważała odwiedzenie sąsiadki mieszkającej nieopodal, poproszenie o odpowiednią miksturę mogącą położyć kres jej nocnym problemom, jednak godzina skutecznie przekreślała niewinne sąsiedzkie wizyty; Elyon nie miała zamiaru budzić nikogo więcej. Zamiast tego z westchnieniem zwlokła się z konstrukcji uważanej za łóżko i podeszła do kąta przestronnego poddasza, gdzie umieszczone były zakurzone skrzynie. Otwarła jedną z nich, przekopała dawno zapomniane, nieużywane skarby. W jej środku trzymała wszelkiego rodzaju przedmioty, jakie nie cieszyły się codziennym, lub choćby co tygodniowym użytkiem - między innymi były tam palnik i kociołek zakupione w ostatniej klasie nauki w Hogwartu, po eksplozji poprzednich egzemplarzy podczas lekcji. Gdzieś obok kręcił się także podręcznik od eliksirów, w jaki wyposażyła się w razie ostatecznej potrzeby.
Formuła chodzącego po jej myślach wywaru nie była skomplikowana, pamiętała ją dobrze z czasów szkolnych. Ustawiła palnik na ziemi, rozgrzała, na nim natomiast postawiła kociołek i zajrzała do innej skrzyni, przechowującej z kolei wszelkie ingrediencje, których do tej pory nie miała okazji zużyć. Dzięki Merlinowi - wystarczyły do uwarzenia eliksiru słodkiego snu. Elyon ostrożnie dodała do roztworu strączki wnykopieńki, przemieszała jednokrotnie ciecz, później aplikując cynamon i roztopionego na syrop trzminorka. Całość podgrzała kilka minut, by do środka wrzucić potem czterolistną koniczynę, melisę i własnoręcznie zebraną ślinę węża eskulapa.
Ach, było to jej ostatnią nadzieją, na spokojne przespanie nocy.

| warzę eliksir słodkiego snu, st 30, serce: strączki wnykopieńki, trzy ingrediencje roślinne (cynamon, czterolistna koniczyna, melisa), dwie zwierzęce (ślina węża eskulapa, roztopiony na syrop trzminorek)

The member 'Elyon Meadowes' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 39

Niezależnie od jej starań, eliksir nie chciał przybrać odpowiedniej barwy - pozostawał zielonkawy, odmawiał również przybrania wyczekiwanej konsystencji pomimo pieczołowitych przemieszań chochlą, jakie mu oferowała. I nic. Absolutne nic, jedynie śmiech Merlina prosto w jej twarz. Elyon westchnęła ciężko do siebie, pozwoliła ów odgłosowi zaniknąć w deszczowym dudnieniu o dach domu, sięgnęła po zlekceważony wcześniej podręcznik do eliksirów i przekartkowała go w poszukiwaniu warzonej przez siebie substancji. Poza krótkim opisem działania mikstury, wypisane przy nim były również wszelkie potrzebne ingrediencje i... Już wiedziała, gdzie popełniła błąd. Zupełnie niepotrzebnie władowała wcześniej do kociołka czterolistną koniczynę. Czy było to efektem przedłużającego się przemęczenia organizmu, słabej pamięci?
Powoli podniosła się z podłogi, całość zawartości kociołka wylała do ubikacji na parterze, a potem znów powróciła na poddasze, powtarzając ten sam rytuał. Wykorzystane do poprzedniej próby strączki wnykopieńki były jedynymi tego typu ingrediencjami jakie mogła odkopać w skrzyni, dlatego tym razem zdecydowała się uwarzyć całość na bazie kory drzewa wiggen. Tym razem w głowie powtarzała kolejność i niewielką ilość innych potrzebnych komponentów, zapamiętywała odpowiedni schemat wrzucania ich do bulgoczącej w kociołku substancji: najpierw do środka powędrował cynamon i roztopiony na syrop trzminorek. Kilka ruchów chochlą, następnie ostrożne dodanie melisy i następnej fiolki śliny węża eskulapa.
Czy tym razem jej próba miała nie zakończyć się na bezmyślnej utracie alchemicznych ingrediencji na z góry skazaną na porażkę miksturę? Obserwując zachowanie cieczy w kociołku, Elyon była dobrej myśli - jednak nie miała już w sobie odwagi potrzebnej do chwalenia dnia przed zachodem słońca. Zamiast tego odczekała odpowiednią ilość czasu, by potem zmniejszyć płomień w palniku i pozwolić eliksirowi ostatecznie dojrzewać na niewielkim ogniu. Jeżeli wszystko wykonała właściwie i nie przeliczyła się z wartościami dodawanych komponentów, istniała spora szansa, że poradzi sobie z miksturą nawet pomimo dawno nieprakykowanych eliksirów. Mogłaby wówczas pochwalić się Charlene, a nawet Susanne, że przebywanie z nimi wcale nie szło na marne - a miało w sobie też odrobinę naukowej inspiracji!

| ponownie warzę eliksir słodkiego snu, brak biegłości astronomii, st 30, serce: kora drzewa wiggen, dwie dodatkowe ingrediencje roślinne (cynamon, melisa), dwie zwierzęce (ślina węża eskulapa, roztopiony na syrop trzminorek)

The member 'Elyon Meadowes' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 66

Wywar w kociołku w końcu przybrał upragnioną barwę, a ona wygrała walkę ze zmorami edukacji - wyglądało na to, że pomimo upływu czasu wciąż była w stanie uwarzyć najprostszy z możliwych eliksirów. Ze zmęczonym westchnieniem pełnym zadowolenia Elyon sięgnęła po fiolkę i przelała do niej wytworzoną porcję mikstury słodkiego snu, zakorkowała ją i - z przerażeniem odkryła, że do pomieszczenia zaczynały swawolnie wkradać się pierwsze promienie słońca. Lawirowały między grubymi, ciemnymi kotarami, rozgrywały wymyślną grę barw na drewnianej podłodze, a przede wszystkim osłabiały jej chwilę wcześniej wypracowane morale. Wyglądało na to, że za niedługo będzie musiała wstawać, nakarmić węże, odebrać pocztę, przygotować zsynchronizowanemu z porą dnia kociakowi sowite śniadanie, sprawdzić artykuły ukazujące się w porannym wydaniu brukowców... Czyli wszelkie jej dotychczasowe starania ostatecznie spełzły na niczym.
Niezadowolona, czarownica podparła brodę na złożonej dłoni, dumała przez chwilę nad swoim losem. Równie dobrze mogła to wszystko zignorować. Przespać południe, wstać na porę obiadową i wtedy martwić się zaniedbanymi obowiązkami, zniecierpliwionymi sowami pukającymi do okien. Mogła zapomnieć. Pozwolić organizmowi odespać, zregenerować się prawidłowo, do pełni danej jej mocy; a jednak rozważania skonkludowała zrezygnowaniem malującym się na bladej twarzy, przeczesaniem zmierzwionych włosów. Otrzymaną fiolkę odłożyła do skromnych, alchemicznych zapasów, resztę eliksirowego bałaganu uprzątnęła po uprzednim umyciu wszystkich przyrządów.
Jeszcze pojawi się odpowiedniejsza okazja do wykorzystania tej substancji.

| zt