First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Odrobina dziwnego zniecierpliwienia pojawiła się w szaroniebieskich tęczówkach, gdy mężczyzna począł objaśniać jej znaczenie run, zupełnie jakby rozmawiał z jakąś trzpiotką. A tą, pani Wroński, z pewnością nie była. Alchemiczka przygryzła delikatnie malinową wargę, powstrzymując słowa, cisnące się jej na usta. Nie raz spotykała się z podobnym podejściem, nawet jeśli jej wiedza dotycząca alchemii nie raz przerastała wiedzę tych, którzy spoglądali na nią krzywym wzrokiem. Mimo pierwszego niezadowolenia nie chciała oceniać obcego mężczyzny tą samą miarą, co innych zarozumiałych naukowców, uważając takie zachowanie za niezwykle niegrzeczne. Niestety, informacje które począł jej przekazywać nie były wielkim odkryciem - tyle wiedziała sama, przynajmniej jeśli chodziło o każdą kolejną runę z osobna; w samotności, bez jakichkolwiek dodatków. Dopiero ich wspólne połączenie w prymitywnej formie zdania stanowiło dla niej niewielki problem. Odrobinę podobny do problemu, jaki stanowiło dla niej zrozumienie mężczyzny, nie wypowiadającego się biegle w języku angielskim. Ciche westchnienie uleciało z jej ust, a na delikatnym licu pojawił się wyraz całkowitego skupienia, gdy próbowała zrozumieć kolejne zdania, wypowiadane przez obcokrajowca.
- Przepraszam, ale nie znam języka którym się pan posługuje... - Napomknęła nieśmiało, mimo wszelkich starań nie potrafiąc zrozumieć dziwnie brzmiących słów, w swych dźwiękach odrobinę podobnych do języka, w jakim niezwykle rzadko wypowiadał się jej ukochany mąż. Naprawdę starała się zrozumieć przekaz, jaki jawił się pod przykrywką jego zwięzłych, bardzo prostych oraz okrojonych słów. Eteryczna alchemiczka przeniosła ciężar ciała z nogi na nogę, uważnie wsłuchując się w kolejne słowa, jakie padały z jego ust. Z początku nie stanowiły one dla niej żadnego, większego sensu, będąc jedynie wyjaśnieniami dotyczącymi pojedynczego znaczenia run, nadal nie mającego większego znaczenia. Ciekawość błyszczała w szaroniebieskich tęczówkach, które na chwilę powędrowały w kierunku wcześniej poznanej kobiety, ta jednak zdawała się tracić zarówno cierpliwość, jak i zainteresowanie całą sprawą. - Przepraszam, ale nie rozumiem pełni pańskich słów... - Wyrzuciła z siebie z odrobiną zawodu w delikatnym głosie. Zrozumienie zagadki było wyzwaniem samym w sobie, które przybierało na sile, gdy rozwiązać ją miał pomóc jej mężczyzna, ledwie mówiący po angielsku.
Dasz radę, Frances. Spokojnie, skup się...
Zagadka z pewnością nie była czymś, czego nie dało się rozwiązać. Podróż, krąg życia, biblioteka, siła, dobre i złe... Psyche i Eros, dobrze patrzeć, nie wiadomo co... Te wszystkie słowa przewijały się przez jej umysł w towarzystwie normalnych, podręcznikowych definicji wskazanych run, których wyuczyła się dokładnie na pamięć, nie chcąc zawieść Aegisa podczas przypadkowego przepytania, jakie lubił jej sprezentować.  Szaroniebieskie spojrzenie powiodło po otoczeniu w poszukiwaniu jakiejkolwiek wskazówki, w końcu nie mogła być daleko. I gdy już czuła, że jej umysł nie jest na tyle bystry aby poradzić sobie z zagadką, doznała olśnienia, w końcu łącząc wszystkie wątki. Szeroki uśmiech pojawił się na jej ustach, a eteryczna kobieta aż klasnęła z zadowolenia w dłonie, gdy odpowiedź pojawiła się w jej głowie.
- Ktoś najwidoczniej chce zabrać nas na podróż po bibliotece... - Wysnuła w zamyśleniu, przenosząc spojrzenie szaroniebieskich tęczówek w kierunku drzwi prowadzących wprost do alejek przepełnionych ogromnymi regałami książek. - A skoro mamy dobrze patrzeć, a pozory potrafią mylić chyba wiem, gdzie powinniśmy się udać. - Tony ekscytacji wdarły się w delikatne tony jej głosu, a pani Wroński ruszyła w kierunku drzwi, nie patrząc nawet czy ktokolwiek za nią podąża. Skuszona dotarciem do prawdy skupiła się na miejscu, które powinna odnaleźć. Biblioteka Londyńska była miejscem, w którym młoda kobieta zwykła spędzać niezwykle sporo czasu między jej półkami w poszukiwaniu wiedzy. W zamyśleniu oraz dziwnym transie skręcała w odpowiednie alejki ginąc między wielkimi regałami książek, gdzieś z tyłu słysząc kroki kogoś, kto za nią podążał.  W końcu zatrzymała się przy obrazie prezentującym wielką ośmiornicę z mackami owijającymi statek.
- Nic nie jest tym, na co wygląda... - Wyszeptała na głos napis, rozpościerający się nad dziełem. Czyżby faktycznie dotarli do kolejnej zagadki?