First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

Zaśmiała się szczerze na odpowiedź Bertiego. Umiał ją rozbawiać jak nikt inny - głównie przez to, że miał zdolność do przeobrażania faktów w pochlebstwa, o jakich Clara nigdy nie śniła i na jakie nigdy nie zdołałaby wpaść samodzielnie. Szczerze mówiąc nie miała pojęcia co mężczyzna w niej widział, dlaczego mówił te wszystkie miłe rzeczy, ale zrozumiała ostatecznie, że taki już po prostu był. Sympatyczny oraz bezpośredni, to wręcz musiało się tak skończyć. Nie żałowała, dobrze czuła się w jego towarzystwie - jedynym tak bliskim; nie miała nikogo innego. - Twoja wiara we mnie jest przytłaczająca - stwierdziła wesoło i pokręciła głową. Oboje wiedzieli, że była pierwszą do panikowania oraz ukrywania się za drugą osobą, ale nie zaprzeczała słowom Botta. - Skoro tak uważasz - dodała na wzmiankę o talencie. Cóż, ona nie była tak utalentowana jak on, znała się raczej na wąskim marginesie dziedzin, ale wciąż posiadała niezłomność oraz determinację do poszerzenie swoich horyzontów. Jeszcze kiedyś nauczy się czegoś nowego, na pewno. Na razie jednak poświęcała się w całości numerologii.
Martwe ciała, czy też raczej tańczące obłąkańczo szkielety, wywarły na Waffling duże wrażenie. Oglądanie ich okropnych kości oraz dzikie pląsy do utraty tchu wprawiły ją w niepokój. Ten ustał, kiedy zdołali bez szwanku wyrwać się z makabrycznego korowodu do kolejnej sali, choć czarownica nie mogła mieć pewności czy zrobili dobrze. Tam również czekało na nich coś niebezpiecznego, przekonanie o tym nie zmalało ani o cal. Chyba i tak nie mieli innego wyjścia.
Odetchnęła głęboko, gdy postawili nogi na gruncie, nie musząc znów tańczyć. - Niezłe ruchy - pochwaliła pana klauna. - Nawet bez stopy jesteś królem parkietu - dodała mimo wszystko z nutą aprobaty oraz dumy. Zadowolenia z odwagi i zaradności Bertiego. - Nie mów hop - zastrzegła, idąc wraz z nim do dalszej części zadań przygotowanych przez ponury hotel. Naukowa aparatura oraz rośliny nie były tym, czego spodziewała się Clarence. Uniosła zdziwiona brwi, przyglądając się intensywnie tabliczkom oraz florze zdającej się być zagrożeniem. Odwzajemniła zaniepokojone spojrzenie towarzysza, ponieważ wkrótce zaczęła się dusić, natomiast oczy zaszły łzami. Przetarła je intensywnie, po czym skupiła wzrok na liczbach, jakie pokazywał jej Bott. Pokiwała głową. - Tak, wystarczy to ułożyć tu i tu - przytaknęła, dostrzegając pewien wzór, zgodnie z jego radą. Miał rację. Ona musiała przezwyciężyć nagromadzające się zniechęcenie i niepokój.

|Numerologia poziom II, spostrzegawczość poziom I.

The member 'Clarence Waffling' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 27

Nie można było stwierdzić czy taki stan rzeczy jej odpowiadał czy też nie. Taka właśnie była i nigdy nie kłóciła się ze swoją naturą porywając za to do kłótni całą resztę. Doskonale jednak potrafiła zrozumieć tych, którzy nie potrafili iść za głosem serca i wybrali to co łatwe i bezpieczne. Nie rozumiała za to całego systemu, sztywnych zasad, tego, że pomimo zmian, które ciągle w ich społeczeństwie następowały, ludzie nadal żyli zamknięci w schematach. Złych jej zdaniem schematach. Na słowa mężczyzny wzruszyła delikatnie ramionami. - Lubię być sobą – oparła powtarzając jego wcześniejsze słowa. Drażniło ją wrzucanie wszystkich do jednego worka. Lucinda była indywidualistką i nie potrafiłaby się odnaleźć tam gdzie odnajdują się wszyscy.
Blondynka uniosła kącik ust w leniwym uśmiechu. Domyślała się, że nie rozumie dlaczego nadal tkwiła w czymś czego nie respektowała. Ona też nie do końca rozumiała w tej kwestii samą siebie. Chyba łatwiej jej było czekać na wyrok niż samej go sobie wydać. Nie potrzebowała jednak zrozumienia. Już dawno przestała na nie liczyć. W końcu najłatwiej było osądzać ją ludziom, którzy w ogóle jej nie znali, albo nawet nie próbowali poznać.
Selwyn nigdy nie miała zbyt dobrych kontaktów z rodzeństwem. O wiele lepiej dogadywała się z kuzynostwem niż z czystą krwią. Potrafiła sobie jednak wyobrazić jak ciężkie musiało być opuszczenie młodszych sióstr, które prawdopodobnie mają w sobie teraz wystarczająco dużo żalu. - Żyjemy teraz w takich czasach, że o wiele łatwiej jest odpuszczać dawne urazy. - skwitowała nie chcąc ciągnąć go w tym temacie za język. Oczywiście była ciekawską osobą, ale znała granice i wiedziała kiedy niektórych nie powinno się przekraczać. Wewnętrznie naprawdę miała nadzieje, że uda mu się te relacje naprawić. Może dlatego, że w jej przeświadczeniu człowiek nie powinien być zmuszany do odcięcia się od wszystkich i wszystkiego. Byli przecież tylko ludźmi.
Zamyśliła się na chwile nad wspomnianą przez Freddiego satysfakcją. Brakowało jej takiej. Wolnemu duchowi ciężko o jakąkolwiek satysfakcję. Zawsze było za mało. - Nawet nie liczyłam, że to było najprzyjemniejsze doświadczenie w twoim życiu. Dlatego zostałeś aurorem? To jednocześnie wdzięczny i bardzo niewdzięczny zawód. - odparła unosząc brew w pytającym geście. Nie pytała go o to wszystko bo próbowała się nakierować przebytą przez niego drogą. Czuła jednak, że ta droga jest jej o wiele bliższa niż można by było się tego spodziewać.
Przejście przez zamek okazało się być dodatkiem do dość interesującej konwersacji. Wbrew pozorom były sprawy, które stawiały ich w podobnym położeniu. Na kolejne pytanie mężczyzny uśmiechnęła się szeroko. - Nie wierzę. Czyżby twoja prenumerata tego najznakomitszego pisma całego świata czarodziejów była uboga o ten jeden egzemplarz? Teraz powinieneś zacząć się wstydzić. - odparła spoglądając na mężczyznę z przekąsem. - Spokojnie. Nic nie straciłeś. W końcu wszystko to czysta prawda. - zaśmiała się i ruszyła szybszym krokiem przed siebie nie komentując jego kolejnych słów. Nie wyobrażała sobie znaleźć się w podobnej sytuacji. Bez względu na to jakie decyzje popełniała liczyła, że jest bezpieczna. Nie mogła się mylić bardziej.
Dorysowując postaciom oczy czuła się jak pięciolatek. Nigdy nie potrafiła malować, a kiedy już musiała to zazwyczaj szła na łatwiznę. Teraz domalowane przez nich oczy wyglądały jak wyrwane z dennej karykatury. Nie zdążyła zrobić nic więcej bo postać chwyciła ją za szyję i pociągnęła do siebie. Upadek zabolał, ale strach skutecznie ten ból zniwelował. Blondynka spojrzała na Foxa z szeroko otwartymi oczami by po chwili zacząć się śmiać. Musiał jej wybaczyć, taka reakcja na stres. - Idziemy dalej i na końcu wszystko rozstrzygniemy. - odpowiedziała wypatrując kolejnych drzwi. W końcu mogło być jeszcze gorzej prawda?
Jadalnia przypominała tą wyjętą z mugolskich horrorów, a duchy zdawały się nic sobie z tego nie robić. Lucinda wiedziała, że przekonanie ich nie będzie należało do najłatwiejszych, ale nie byłaby sobą gdyby nie przyjęła rzuconego jej wyzwania. Patrząc jak Lis próbuje przekonać szlachciców do swojej racji Lucinda postanowiła bezceremonialnie wejść mu w słowo. - Nie chce być niegrzeczna – zaczęła –… ale wyglądacie jakoś blado drodzy Panowie i Panie. Czy to brak słońca czy może brak życia? - dodała podchodząc do jednej ze szlachcianek. - Jaka cudowna sukienka – odparła wyciągając dłoń jakby chciała dotknąć materiału, a jedynie jej także niematerialna ręka przeszła ducha na wskroś. - Czy mogłabym tak zrobić gdybyście wciąż byli żywi? Proszę się obudzić, mamy rok 1956! - nie wiedziała czy jej słowa cokolwiek dadzą, ale warto było próbować. Musieli iść dalej.

retoryka na I + szlachecka etykieta

The member 'Lucinda Selwyn' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 52

- Sam jesteś panienką. I lepiej zachowaj swoje ordynarne odzywki dla siebie, zboczeńcu! - zdążyła jeszcze warknąć, zanim woda przykryła ich całkowicie. To już była bezczelność. Ich relacja nie była na tyle zażyła, aby Lupin mógł zwracać się do niej w ten sposób.  Chyba zaczynała powoli bardzo pragnąć, aby te atrakcje się już skończyły. Po pierwsze, nawet jeśli miała świadomość tego, że te wszystkie przygody były tylko jakimiś pomysłami organizatorów, nie można im było odmówić kreatywności. Nie miała pojęcia jak udało im się w tak realistyczny sposób sprawić, że miała wrażenie, że się dusi i spada w ciemność. Siniaki jak najbardziej były prawdziwe, więc jakiś upadek musiał mieć miejsce. Po drugie, miała także coraz większą ochotę na to, aby pobyć samemu. Nie oczekiwała, że Randall będzie jej jej podporą w przeprawie przez ten nawiedzony hotel, ba, sama w końcu zaproponowała mu ten niewielki zakład, jednak miała powoli powyżej uszu jego grubiańskich komentarzy. I choć wcześniej zamarudziła na wodę, tak teraz nawet przez chwilę się cieszyła, że ten chwilowy potop zatkał mu usta. Skrupulatnie i w skupieniu otwierała kolejne zamki, gotowa zmierzyć się z tym, co czekało na nich po drugiej stronie.
I oto było - ostatnia przeszkoda. Las. Florence zdążyła tylko złapać jeden, głęboki haust powietrza, a w następnym momencie rozglądała się w poszukiwaniu wyjścia. Trzeba było przejść kawałek - a im dalej szła, tym więcej oplatało ich roślinności. Wiedziała, że to będzie problem, ale postanowiła się najpierw upewnić, gdzie jest wyjście. Jak się okazało - było właściwie dość niedaleko, przed nimi. Niestety, w tym samym momencie ujawniła się także przeszkoda, którą musieli pokonać. Florence była przekonana, że kiedy przedzierała się przez zarośla, kilka pnączy było wyjątkowo napastliwych, jednakże w chwili obecnej nie mogła niemal w ogóle ruszyć nogami. Próbowała się wyplątać, ale roślina tylko mocniej ją zaciskała.
- Cholera, co to za zielsko! - warknęła, próbując dostrzec, jaki gatunek rośliny próbował ją właśnie w tym momencie zadusić. Jeśli go rozpozna na pewno będzie wiedziała, jak sobie z nim poradzić.

Zielarstwo I, spostrzegawczość II

The member 'Florence Fortescue' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 54

Dobry (albo i nie) duch biblioteki łyknął ich kłamstwo, na całe szczęście, i pozwolił im wyjść. Przynajmniej na zakończenie wędrówki po zamku mogli więc pochwalić się jakimś sukcesem. Frances nigdy przedtem żadnej biblioteki nie opuszczała w takim pośpiechu jak teraz. A kiedy już wyszli i stanęli na jakimś korytarzu, dopiero po chwili dotarło do niej, że znaleźli się znowu w mroźnym skrzydle zamku, w którym zaczynali swą przygodę. Nawet ślad wydrapany jej paznokciem wciąż widniał na ścianie.
- Przeżyliśmy. – i choć z punktu widzenia zdrowego rozsądku była to rzecz pewna od samego początku, Frances wypowiedziała to słowo z wielką ulgą. Bardziej niż mogła się tego spodziewać po słyszanych o tym miejscu opowieściach, najadła się strachu. Naprawdę obawiała się (i to niejeden raz), że przyjdzie jej tu pożegnać się z życiem – sztuczki przygotowane na noc duchów dla śmiałków odwiedzających Transylvanię były wyjątkowo przekonujące.
Chociaż szczerze cieszyła się, że żyje, to miała także przeczucie, że oboje myśleli, że pójdzie im… lepiej? To chyba odpowiednie słowo, nawet jeżeli Frances nie miała pojęcia, jak mogliby wpłynąć na decyzję zaczarowanego zamku o umieszczeniu ich w paszczy ramory czy czegoś innego, a nie jakimś przyjemniejszym, bardziej klimatycznym miejscu.
- Niesamowite, co? – Artur mógł mieć rację, a cała ich makabryczna przygoda mogła być czymś zaledwie odrobinę bardziej namacalnym od snu. Kwestia istnienia i nieistnienia rzeczy stawała się w takim miejscu elastyczna jak nigdzie indziej, ale nie mieli już czasu, by próbować rozgryźć tę tajemnicę od środka. Poza tym, jej towarzysz utrafił w sedno swoim wcześniejszym twierdzeniem – zdecydowanie ona także miała już dosyć zagadek.
- Musimy iść. – w końcu Transylvania miała zniknąć ze wschodem słońca, a ten był coraz bliżej. Widzieli już jak pierwsze promienie, zupełnie inne niż te, które w środku lata bezczelnie przezierają przez zaciągnięte zasłony, skrzą się na zimnych ścianach. Próbując przypomnieć sobie dokładnie drogę, którą tu dotarli, ruszyli przed siebie, by tuż przed nadejściem poranka opuścić upiorny hotel i wrócić do niekoniecznie bardziej kolorowej rzeczywistości.

zt x 2, do widzenia

Brak zielarstwa, spostrzegawczość II

To nie był dobry pomysł. To całe przyjście tutaj w swoim towarzystwie, widocznie strach odcisnął się mocniej na Florence niż mógłbym przypuszczać. Westchnąłbym ciężko ze zrezygnowaniem, gdyby nie to, że jestem zaaferowany tym, co się dzieje dookoła nas. Kolejne problemy, strach próbujący wedrzeć się poza ramy wewnętrznego opanowania. Tylko spokój mógł zapewnić nam bezpieczne dotarcie do kolejnej przeszkody, chociaż miałem nadzieję, że ta będzie ostatnią. Nie bawię się tak dobrze jak powinienem, chociaż początkowo szło naprawdę nieźle. To już nieważne. Najważniejsze to dobrnąć do końca, w jakiś sposób. Lepszy lub gorszy. W tym celu kończę wszelkie dyskusje i koncentruję się na zadaniu. Zebranie kluczy z dna, dopasowanie ich do odpowiednich zatrzasków. Po to, żeby z siłą pchnąć drzwi, czy może raczej klapę w suficie i wydostać się z miejsca zapełniającego się wodą. Nieodwołalnie, skrupulatnie. Co swoją drogą zaczyna mnie coraz bardziej niepokoić, bo coraz mniej powietrza znajduję w swoich płucach.
Na szczęście udaje się wreszcie, więc biorę głęboki wdech podczas wydostawania się z fatalnej pułapki. Serce bije jak oszalałe, zaś bezlitośnie zimna woda skapuje na podłogę kolejnego pokoju. Czuję się zmęczony przedzieraniem przez odmęty wody oraz falę, jaka porwała nas bezlitośnie w stronę tajemniczego miejsca. Kaszlę, po czym odgarniam mokre, zlepione włosy z twarzy i przecieram oczy, żeby polepszyć sobie pole widzenia. Aktualnie cały świat rozmazał się wraz z kroplami będącymi pozostałościami po ataku szalonego, nawiedzonego hotelu. Oddycham ciężko, mrugam szybko w celu rozeznania się w terenie i wtedy jedyne co widzę, to ciemność. Ciemność powoli przeradzającą się w las, co samo w sobie jest dość ekscentryczne. Niemożliwe wręcz. Sądząc jednak po naszych ostatnich przygodach nic nie powinno być dla mnie niemożliwe, tak naprawdę.
Polana, zarośla, drzewo. Super. Nie wiem co teraz, jest cholernie zimno, skończmy to najlepiej. Mam wrażenie, że wędrujemy tak już bez końca. Dopiero widok niezidentyfikowanej rośliny zaciskającej się gwałtownie na moim ciele otrzeźwia moje myśli, kierując je na tory próby przetrwania. Nie mam jednak pojęcia co to za zielsko, więc próbuję się szamotać, uwolnić jakoś. Bo nie wiem co z tym zrobić, jak przed tym uciec. Wstrętne cholerstwo.

The member 'Randall Lupin' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 36