Mathieu Gaspard Rosier. Pierwsze i ostatnie dziecko poczęte ze związku dwóch znamienitych rodów szlachetnych – Rosier i Travers. Wybór imion w przypadku chłopca nie był przypadkowy, już wtedy Anselme i Diane wiedzieli, że nie wydadzą na świat więcej potomków. Małżeństwo długo starało się o dziecko, dlatego pierwsze imię chłopca oznacza „Dar od Losu”, co jest całkiem uzasadnione w kontekście wieloletnich starań się o dziecko. Drugie imię – Gaspard – oznacza skarb. Był ich skarbem, jedynym dziedzicem majątku, należącym do rodu Rosier. Byli z niego dumni, dla nich był najważniejszy.
Ojciec, Anselme, jak na Rosiera przystało, zajmował się smokami. Całe życie robił to, co kochał i właśnie w ten sposób zginął. Wyruszył na wyprawę, z której nie dane było mu powrócić. Dla Diane ten czas był niebywale trudny, straciła męża i jedyną podporę, którą miała. Nie mogła jednak poddać się bez walki, w końcu mały Mathieu spoglądał na matkę czekoladowymi oczyma, starając się o jej uwagę i skupiając ją całkowicie na swojej osobie. Nie rozumiał śmierci, był na to za mały. Diane starała się odizolować syna od „smoczego świata”, z którym powiązana była rodzina Rosier. Genów nie dało się oszukać, a Mathieu miał je równie silne jak ojciec. Smoki miały stać się całym jego życiem, bez względu na konsekwencje.
Nikogo nie powinno dziwić, że kiedy Mathieu osiągnął wiek szkolny i musiał rozpocząć edukację został wysłany do Beuxbatons, gdzie trafił do Smoków, choć mógłby śmiało należeć do harpii. W końcu podobnie jak jego matka, Mathieu interesował się Rzeźbą, a to właśnie rodzicielka zaszczepiła w nim odrobinę zapału do tej umiejętności. Czemu Smok? Pomijając już to, że sam Mathieu był niczym smok, zawsze miał wiele do powiedzenia i preferował literaturę od innych aktywności. Starał się zachować równowagę w swoim życiu, bo jedynie przy optymalnych warunkach byłby w stanie osiągnąć wiele, a przynajmniej takie jest jego zdanie. Rodzina Rosier była związana z francuską szkołą, więc i on, dumnie noszący to nazwisko trafił właśnie tam. Odesłanie do Szkoły Magii było najlepszym rozwiązaniem dla Diane, uważała, że w trakcie prowadzonych działań zbrojnych i otwartej wojny w Świecie Magii, to najlepsze miejsce dla młodego chłopca. Trafiła tam z resztą rodziny Rosier, w końcu jeden z jego kuzynów był niecały rok starszy od niego. To właśnie z nim Mathieu dogadywał się najlepiej i to właśnie on był jego największym wsparciem.

Edukacja jest ważna, o ile nie najważniejsza. To właśnie szkoła i wyrwanie się z bezpiecznych objęć rodziców kształtuje charakter młodego czarodzieja. Mathieu nigdy nie był osobą pokorną, zawsze wyróżniał się w tłumie, czuł się lepszym od innych. Matka próbowała to z niego wyplenić, jeszcze kiedy był małym chłopcem, ten jednak był zbyt krnąbrny, żeby słuchać jej zaleceń. Obrona przed Czarną Magią szła mu chyba najlepiej z wszystkich szkolnych przedmiotów. Zapewne dlatego, że zafascynowany pojedynkami pragnął stać się najlepszym. Z zaklęciami i urokami również radził sobie nie najgorzej, jednak największą uwagę przywiązywał do tamtej dziedziny. Opieka nad Magicznymi Stworzeniami była dla niego interesująca tylko wtedy, kiedy nauka tyczyła się smoków. Z jakiegoś powodu nikogo to nie dziwiło. Eliksiry go nużyły. Uczył się dobrze, nie dawał powodów do niezadowolenia nauczycielom, no chyba, że chodziło o jego krnąbrne zachowanie.  U początku dorosłości przywiązywał też sporo uwagi do Czarnej Magii, a jego wytłumaczenie było proste. Skoro miał się przed czymś bronić, musiał wiedzieć, przed czym. Choć musiał to robić na własną rękę, w tajemnicy przed światem. Niezdrowy pociąg do Czarnej Magii nie wzbudzał więc zainteresowania. Problem polegał na tym, że mógł się jej uczyć jedynie w trakcie przerw świątecznych czy wakacji, bo w domu miał dostęp do tego typu ksiąg. Dopiero po skończeniu nauki mógł edukować się tak jak chciał, zupełnie na poważnie. Mathieu zawsze potrafił wykorzystać swoje atuty, często z tych zdolności korzystał w trakcie nauki. Cwany lis, bardzo pewny siebie, miał jednak sporo wad. Przede wszystkim był nerwowy i ciężko było mu zapanować nad własnymi emocjami, najczęściej tymi negatywnymi. W wyrażaniu uczuć powściągliwy, nie przepadający za rozmowa na swój temat. Jedni uważali go za dziwnego, choć się go bali… Inni zaś potrafili zrozumieć naturę problemu Mathieu Rosiera.

Smoki… Najbardziej fascynujące i niepokorne stworzenia, jakie kiedykolwiek chodziły na tym świecie. Mathieu również niewiele wspólnego miał z pokorą, więc w pewnym sensie utożsamiał się z nimi. Uważał, że byli podobni. W jego duszy drzemał ogień, choć nie mógł wydać go na świat. Czasem myślał, że bardziej przywiązuje się do smoków, niż do ludzi. Skończenie szkoły oznaczało dla niego permanentne zakończenie tego ważnego etapu. Wszyscy pytali co dalej, jakie ma plany na przyszłość, co chce robić, co osiągnąć. Jedynymi osobami, które nie pytały był kuzyn Mathieu oraz jego matka. Diane nie musiała pytać, bo doskonale wiedziała, że jej syn zwiąże swoje życie z tymi niebezpiecznymi stworzeniami. Tak też się stało. Po skończeniu szkoły zamieszkał w Rodowej Posiadłości i rozpoczął pracę w Rezerwacie Smoków, należącym do rodziny Rosier. W swoich najśmielszych i najbardziej niepoprawnych wizjach wydawało mu się, że Czarodziej byłby w stanie oswoić smoka. Nie stworzyć z niego niewolnika, działającego na usługach maga, ale stworzyć realną więź między człowiekiem, a smokiem. Wiedział wiele na temat tych zwierząt i z roku na rok pogłębiał zdobyte informacje. Chciał wiedzieć więcej, bo to pozwalało mu poszerzać swoje działania. Był Łowcą, bo nadawał się do tego idealnie. Opiekował się smokami, przy okazji próbując je oswoić ze sobą na tyle, aby wytworzyła się między nimi więź. Nigdy nie zmieniłby swojego życia…

Nie ma złych zakrętów… Tylko ścieżki, które są nam przeznaczone.

Mathieu w genach miał zakodowaną drogę, którą zdecydował się podążać. Dobro było proste, banalne, mało wymagające, za to zło… Zupełne przeciwieństwo. Intrygowało, kusiło, mamiło niezliczoną ilością tajemnic i sekretów. Był Rosierem, a nazwisko zobowiązywało, był przecież lepszy od innych, a już na pewno od tych, którzy mieli mieszaną, brudną krew. Czuł do nich pogardę, nie dosięgali mu do pięt. Ścieżką jego „zła” nie było szczeniackie zachowanie wobec innych czarodziejów w czasach szkolnych, kiedy młodzi ludzie musieli dać upust swoim emocjom, bez względu na całą resztę. Nie. Pierwsze kroki w stronę tej ścieżki Mathieu postawił dzięki swojemu kuzynowi. Był z nim bardzo blisko, ich wiek był podobny, wychowywali się razem, to oczywiste, że byli dla siebie jak bracia. To właśnie on okazał się jego „światłem” w tym mrocznym tunelu. Dołączył do Rycerzy Walpurgii, nie wyobrażał sobie postąpić inaczej. Czuł to całym sobą. Wiedział, że ta formacja jest miejscem dla niego. Miejscem odpowiednim dla Mathieu Rosiera.

Mathieu zmienił się, niemal nie do poznania. Kiedy stawiał pierwsze kroki w szeregach Rycerzy Walpurgii miał jedynie swoje nazwisko i kuzyna, w którego cieniu żył jeszcze od czasów dzieciństwa. Milczący cień, snujący się gdzieś poza główną sceną, grający drugie skrzypce. Dorósł, dojrzał, doświadczył wielu sytuacji, które wpłynęły na jego życie, zmieniając go diametralne. Miał głos, miał coś do powiedzenia, udowodnił, że poza wiedzą posiada również odpowiednie umiejętności. Wspierał Rycerzy Walpurgii oferując im to, co mógł zrobić najlepiej. Wspierał w walce, przy okazji zdobywając nowe doświadczenia, które niejednokrotnie odbijały znamię na jego charakterze. Doszedł do wniosku, że życie jest zbyt krótkie, aby marnować je na bycie w czyimś cieniu, zaczął wykazywać się dojrzalszym zachowaniem, prezentować swoje zdanie i poglądy, podejmować indywidualnie decyzje.

Jego zaufanie zostało dwukrotnie nadwyrężone, choć od lat borykał się z problemami z ufnością. Pierwszy raz w życiu stanął przed możliwością zawarcia małżeństwa, która zakończona została w sposób, którego najmniej się spodziewał. Spotęgowało to jego niechęć do Rodu, z którego wywodziła się kobieta na zawsze wykreślona z jego ram. Wtedy właśnie po raz pierwszy zaczęło do niego docierać, że nie jest jedynie marionetką i zabawką w rękach innych, a tym bardziej nie powinien pozwalać sobie na takie traktowanie ze strony innych. Od zawsze wzorował się na bracie, choć nie sądził, aby kiedykolwiek był w stanie mu dorównać. Niemniej jednak, miał możliwość, aby dążyć do tego, by świat poznał go jako Mathieu Rosiera, a nie jako kuzyna Tristana.. Świat musiał poznać jego imię i nazwisko, wiedzieć kim jest.

Ciężka praca przynosiła owoce, pozwalała na budowanie pewności siebie, a każdy sukces powodował wzmocnienie wiary we własne możliwości. Porażki zaczął traktować jako lekcje na przyszłość, a każde niepowodzenie niosło za sobą solidną naukę. Potrafił wyciągać wnioski i unikać popełniania błędów w przyszłości. Zaczął kłaść nacisk na własny rozwój, skrupulatnie przykładając się do rozwijania swoich umiejętności. Czarna Magia z początku stawiała jeszcze opory, ale z czasem zaczęła przychodzić mu z większą łatwością. Szczególnie, że otrzymywał wsparcie bliskiej mu osoby, kobiety, z którą zaręczył się niedługo po tym, jak poprzednie zaręczyny zostały zerwane. Tym razem jednak miało być to coś więcej, niż polityczne przesuwanie pionków.

Nadejście wojny nie zwiastowało niczego dobrego. Sytuacja polityczna stawała się coraz bardziej burzliwa i przyszło im z niepokojem patrzyć w przyszłość. Poprzedni rok zwieńczyło zakończenie problemów związanych z anomaliami, a ostatnie miesiące tego roku przyodziane były w wojenne barwy. Początkowo zdawało się, że sytuacja nie może komplikować się aż tak bardzo, jednak częstsze doniesienia o wzbieraniu sił przez Zakon skutkowały podejmowaniem odpowiednich działań. Musieli być silni razem.

Locus Nihil. Miejsce, które zostanie zapamiętane do końca życia, z którym przyjdzie mu mierzyć się w koszmarach jeszcze niejednokrotnie. Rozkazy Czarnego Pana były proste, a ich obowiązkiem było przetrzeć szlak, zmierzyć się z własnymi lękami i dotrzeć do celu. Podziemia Gringotta okazały się dla niego łaskawe, choć nie obyło się bez komplikacji. To właśnie stamtąd przyniósł nową bliznę, runę wypaloną na skórze po wewnętrznej stronie lewej dłoni, kiedy pokonany przez niego przeciwnik zamienił się w kamień z wyrytym symbolem runy. Z jakiegoś powodu był dumny z tego symbolu, wszak świadczył on o jego obecności i działaniu dla większej sprawy, dla Czarnego Pana. Locus Nihil odbiło piętno nie tylko na jego skórze, ale również i umyśle. Wszystko co wydarzyło się na końcu tej podróży, włączając w to śmierć niedoszłego szwagra, musiała pozostawić w jego umyśle trwały ślad.

Chłód października był dla niego orzeźwiający. Napędzał do dalszego działania pomimo trudów, z jakimi przyszło mu się mierzyć. Wydarzenia z Locus Nihil wciąż dawały o sobie poznać, usilnie wracając koszmarami każdej nocy. Wzburzenie wywołane wojną doprowadziło do wyjazdu Lady Avery z Anglii i zerwania kolejnych zaręczyn. Rozpraszające i niepotrzebne doświadczenie, które jeszcze bardziej utwierdziło go w tym, że powinien skupić się przede wszystkim na sobie i swoich działaniach. Konieczność poszerzenia wpływów Rosierów na ziemiach Kent, dochodzące do niego plotki o krzywoprzysięzcach na ich terenach, którzy pomagali szlamom uciekać poza tereny Anglii, musiała spotkać się z radykalną odpowiedzią. Próba przejęcia Bezimiennej Wyspy, przeciągnięcia na swoją stronę tego miejsca zakończyła się ogólnym sukcesem, choć Mathieu z ledwością wyszedł z tego cało. Dzięki szybkiej reakcji brata i sprowadzeniu przyjaciela, mógł przez drugą połowę października dochodzić do siebie w zaciszu Château Rose, planując dalsze działania i swoją własną drogę.