Sypialnia Uny

x 24 kwietnia 1957 r. x

Wróciła po kolejnym obiedzie z rodziną. Takim samym - męczącym, udawanym. Przez ostatnie miesiące trwała bardziej w stanie zawieszenia niżeli prawdziwie żyła.
Ile minęło dni, odkąd opuściła ją Isabella...? Ile dni spędziła samotnie? Czy w ogóle coś jeszcze na nią czekało? Podejmowała tyle prób, tyle starań... I wszystko na nic. Nie zdołała odkryć, z kim tańczyła podczas sylwestrowego balu ani z kim udała się na pamiętną przechadzkę.
Nie kochała, nie płakała. Nie dała rady uwieść żadnego mężczyzny, który obdarzyłby ją szczerym uczuciem i wśród wszystkich arystokratycznych rodów poślubił. Nie robiła nic, co powinna dziewczyna w jej wieku.
Otworzyła drzwi przylegającej do jej pokoju łazienki. Wszystko było tu takie samo. Znów czekała na nią kąpiel, a wanna kusiła swoimi zdobieniami i pochodzącym z wody ciepłem. Odprawiła jak zawsze chcące pomóc jej służące - nie były tu potrzebne. Zanurzyła się niemal po głowę, będąc zadowolona, że choć tę jedną czynność wolno było jej samej wykonać.
Zadawała sobie pytanie: "Jak to się stało? Czemu padło akurat na mnie?" Ambicja wyżerała ją od środka, pozostawiając tylko żal i desperację. Hogwart to było nic, w świecie, w którym żyła obecnie, nie potrafiła w ogóle żyć. Pęta, które ją związały, okazały się zbyt ciasne, w rezultacie miażdżąc jej serce. Nigdy nie czuła się tak źle jak teraz.
Przymknęła oczy, opierając się o porcelanę. Gdyby urodziła się na nowo, czy cokolwiek by się zmieniło? Gdyby na przykład urodziła się mężczyzną... czy mogłaby robić to, z czego jej rodzice, łącznie z nestorem byliby dumni? Znalazłaby normalną pracę i kogoś, kto oddałby jej serce?
Brzmiało cudownie... Szkoda że tak nieprawdziwie. Otworzyła oczy, wpatrując się w wodę.
Marzyła o tym, by być znowu blisko z najdroższymi jej osobami. Ale przecież brat jej nienawidził... Matka uważała za to, że nie da sobie rady. A ojciec... Chyba nikogo z nich nie rozumiał, słuchając tylko i wyłącznie nestora.
Ach, no tak, nestor... Mało która kobieta mogła w tym świecie przejąć wodze. Una nawet nie miała na to szansy. Nie chodziło tutaj wcale o żądzę władzy, bardziej o to, by mieć w magicznej społeczności jakiekolwiek znaczenie. Utrzymać pokój, porządek w dyskretny sposób... To był cel Bulstrode'ów.
Ale jak miała to zrobić, będąc wybrakowaną lady? Uchodziła za samotniczkę, wolała książki od swoich rodaków. W dodatku przepowiednie mówiły jasno, że nie dałaby rady urodzić swojemu mężowi dziedzica. Wolała zakończyć to już teraz.
Zanurzyła głowę pod wodą, wyobrażając sobie jezioro. Głębokie, ale powodowało uśmiech na jej twarzy. Jakie mogło być dla niej lepsze miejsce?

[z/t, papa, widzimy się gdzie indziej!]