First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Przesunęła się kawałek i z obecnej pozycji mogła już dostrzec Rosiera – ale nadal nie widziała ludzi, za którymi tu przyszli. Słyszała głosy, jakieś zamieszanie, krzyki, a także płacz dziecka, zapewne z rodziny Hobdaya. Grotę wypełniały też wrzaski brzmiące raczej jakby wydał je młody mężczyzna, którego jednak Lyanna nie widziała, więc mogła tylko zastanawiać się nad tym, co dokładnie działo się poza jej kryjówką. Pozostawała skryta w cieniu szafy i po chwili przysunęła się do niej jeszcze bardziej, tak, by mebel zapewnił jej smukłej sylwetce niezbędną osłonę, gdyby tak ktoś z przeciwników spróbował ją dojrzeć. Miała eliksir mogący ją ukryć, póki co jeszcze ufała ciemnościom zalegającym z boku groty i zasłonie z szafy. Ścisnęła w dłoni różdżkę, a potem skupiła się na tym, co miała zrobić.

| przesunęłam się 1 pole w górne lewo (dochodzę do szafy) i wykonuję akcję (pw wysłane do MG)

The member 'Lyanna Zabini' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 81

Sytuacja wciąż nie przedstawiała się dla Zakonników najlepiej: chociaż Benjamin starał się odbudować spopielone zaufanie Hobdaya, starszy czarodziej wciąż wyglądał, jakby nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, co się działo - a w wybraniu strony nie pomogło mu na pewno to, co stało się chwilę później, gdy jasna kula światła wyciągnęła z półmroku wschodnie wejście do jaskini. Benjamin i Anthony, który w międzyczasie zdążył posłać w stronę ciemnej sylwetki salwę ostrych, lodowych sopli, mogli dostrzec, jak pociski zamiast w ludzkim ciele, zatapiają się w czarnej mgle - a następnie o włos mijają wyskakującą do przodu postać młodzieńca. Członkowie Zakonu Feniksa nie rozpoznali twarzy czarodzieja, zrobił to jednak Hobday, a rozlegające się w jaskini słowa - drżące, przestraszone - tylko to potwierdziły. - T-to ja, t-t-tato. To pułapka, nie ufaj ludziom, z którymi jesteś.
Hilliard odwrócił się do Benjamina i Anthony'ego. - To on - powiedział; jego głos nadal trząsł się od gniewu. - Ale nie potwierdził wcześniej hasła. Coś jest nie tak. Tim! - Ostatnie słowo wypowiedział już w stronę młodzieńca. - Podejdź tutaj jak najszybciej. - Był wyraźnie blady, roztrzęsiony; spojrzeniem odruchowo szukał kłębów czarnej mgły, w którą zamienił się nieznany mu czarodziej, jakby obawiał się nagłego ataku szarańczy. - Nie ufam wam panowie. Macie tylko jedną szansę, żeby to zmienić - zastrzegł.
Wzmacniające zaklęcie Benjamina przestało działać - jego magia nie wspierała już działań jego sojuszników, a oni byli w stanie to wyczuć.
Tristan pozostawał pod niematerialną postacią; czarny kłąb mgły zlewał się z ciemnymi ścianami jaskini, znacznie utrudniając jego lokalizację.
Płacz dziecka ucichł, a z zachodniego korytarza dobiegał już wyłącznie dźwięk dwóch par kroków.
Działania Lyanny pozostały dla pozostałych tajemnicą - tylko Rycerka była też w stanie ocenić ich efekt.

Przebywanie pod postacią mgły przywróciło Tristanowi 10 punktów żywotności. Tristan - jeżeli będziesz chciał ponownie się zmaterializować, możesz to zrobić w dowolnym miejscu na mapie.

Mistrz Gry wykonał rzut za Timothy'ego na przezwyciężenie zaklęcia Imperius - próba nieudana (rzut). Nieudana była również próba przejęcia na siebie Lamino Glacio (ten sam rzut).

Wszelkie informacje odnośnie tego, kto widzi kogo, znajdują się opisie pod mapką.

Mistrz Gry uczula też, by nie wykorzystywać wiedzy gracza na użytek postaci, jeżeli owa postać z oczywistych względów danych informacji nie posiada.

Kary do rzutów:

Tristan: -10

Działające zaklęcia i eliksiry:

Eliksir przeciwbólowy (żona Hobdaya) - 4/5 tur
Salvio Hexia (zaznaczone na mapie)
Imperius (Tristan -> syn Hobdaya, ST przezwyciężenia: 141)
Lumos Maxima (zaznaczone na mapie)

mapa i legenda:

żywotność i ekwipunek:

Aktualna kolejka:

Rycerze Walpurgii (24 godziny)
Zakon Feniksa (24 godziny)

W razie pytań - zapraszam. <3

Odsunęła się od ściany, wciąż ściskając w dłoni różdżkę. Rozejrzała się dookoła, spoglądając w bok, ale już nie dostrzegła tam Rosiera, który zapewne skorzystał z dobrodziejstwa swojej umiejętności, dzięki której mógł z łatwością umykać przed zaklęciami. Teraz pozostało jej się cofnąć z powrotem do korytarza, z którego wcześniej wyszła, zamierzając bezpiecznie skryć się w jego mroku, by pozostać niezauważoną. Zaczęła się więc przesuwać z powrotem w jego kierunku tą samą drogą, którą nadeszła, nadal zachowując ostrożność i starając się nie wydać żadnych dźwięków, które mogłyby uświadomić tamtym, że w grocie jest ktoś jeszcze. Jednocześnie nasłuchiwała i parę razy obejrzała się przez ramię, by upewnić się, czy w jej polu widzenia nie pojawia się żadna ludzka sylwetka mogąca ją dostrzec. Przesuwała się bardzo blisko ściany i była ubrana na czarno, zlewając się z ciemnym otoczeniem, ale eliksir pozostawał w kieszeni gotowy do użycia.

| 2 kratki w prawo dół (cofam się tak jak wcześniej szłam)

A jednak - idiotą był. Nie, żeby miał dotąd wysokie mniemanie o intelekcie czarodziejów zamierzających strzec mugolaków, ale danie szansy czarodziejom, którzy próbowali skrzywdzić jego syna, wydało mu się absurdem. Nie miał jednak czasu na to, by znosić wahania nastrojów starszego wariata, jeszcze chwila i zaczną uciekać jak pozostali. A on go potrzebował. Nie widział swoich przeciwników, znajdując się w niematerialnej formie, z której z wolna czerpał siły, starał się rozpoznać w sytuacji; skrytych za salvio hexia nie był w stanie tknąć zaklęciem, nie miał też czasu do zmarnowania, by rozproszyć barierę. Ale mógł się ich przecież pozbyć w inny sposób. Widział Hobdeya wychodzącego zza bariery, musiała być tuż obok niego - toteż za cel swojego zaklęcia wybrał przestrzeń tuż za Hobdeyem, tak, by dosłownie graniczyła z jego plecami i tam zechciał postawić mur, który zamknie komorę od przeciwległej strony.*
Wpierw zmaterializował się za plecami Timothy'ego, wypychając go o krok do przodu (oboje posuwamy się o kratkę w przód), w jasnym świetle jego przemiana musiała być widoczna, ale dla niego straciła na znaczeniu - potem wypowiedział zaklęcie:
- Murusio - We wskazanym kierunku; położywszy dłoń na ramieniu mężczyzny, szepnął do niego: - Powiedz ojcu, że nie możesz chodzić. Że jesteś ranny. Że boli cię głowa. Że czujesz, jakby ktoś wydarł ci wspomnienia - Jego intencje nie miały znaczenia, grunt, że ludzie, którzy byli tutaj z nim, też nie stali po jego stronie.

* nie rysuję dokładnie na mapie, bo moja postać nie widzi do końca co robi :x

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 70

Wybrane wspomnienie spośród wszystkich innych wydało mu się znajome i dlatego tez po nie sięgnął wierząc, że te pomoże mu ustalić z kim ma do czynienia. Tak też się stało, a świadomość tego sprawiła, że sięgną po zaklęcie ostrzy wierząc, że najlepszą metodą na unieszkodliwienie wroga jest jego powalenie. Był przekonany, że był wstanie to zrobić jednym lub dwoma zaklęciami. Nie przebierał więc w środkach. Efekt był jednak daleki od oczekiwanego - noże zatopiły się nie w oponencie, a mgle, a potem ledwo mijając młodego mężczyznę. Zakładnik. Skamander zacisnął usta w wąską kreskę w niezadowoleniu. Przyśpieszył kroku chcąc dogonić i zrównać się z Hilardem by móc zapewnić mu lepszą ochronę tym bardziej, kiedy dostrzegł kątem oka rzędy wynurzających się z magicznej nicości cegieł. Zdąży...?
Osobiście nie potrzebował zaufania Hilarda. Ten za bardzo nie miał i tak za dużego wyboru. Został przyciśnięty do ściany. Thony potrzebował tylko (a może aż), by ten przeżył.

|Przesuwam się dwie kratki po prawym, dolnym skosie

Wright naprawdę nie rozumiał zachowania kompana - celem ich misji był ratunek Hobdaya, mieli go wydostać stąd za wszelką cenę, był przydatny dla Zakonu Feniksa, a Anthony zdawał się tracić z horyzontu cel ich misji. Ben wytrzeszczył na niego oczy; oczekiwał, że ten wyjaśni, przeprosi, odezwie się do człowieka, który przed momentem słyszał wycie bólu własnego dziecka, ale nic takiego się nie stało; Ben prawie już nie słyszał nic z zewnątrz poza szumem krwi w pulsującej głowie i setką szeptanych do wewnątrz przekleństw.
Musiał jednak skupić się na tym, co działo się dalej; na podejrzeniach co do Tima - czy mógł przyprowadzić kogoś ze sobą? - Miał przyjść z kimś jeszcze? - wychrypiał do Hobdaya, dalej wpatrując się w niego spokojnie, zdecydowanie. - Proszę kazać czarownicom uciekać, naprawdę - musimy się stąd wydostać jak najszybciej - kontynuował, marząc o tym, by Hobday wrócił za barierę.
A potem - znów zerknął na Anthony'ego. Rosier. Krew zawrzała w nim jeszcze mocniej. - Który? Kto? Gdzie? - wypalił od razu, wbijając wzrok w półmrok jaskini; czyżby mieli do czynienia z parszywym kuzynem szumowiny? Uniósł różdżkę, musieli zabezpieczyć sytuację, uchronić Hobdaya, to było najważniejsze. - Protecta! - wycelował różdżką przed siebie, w półmrok jaskini, by zapobiegawczo utrudnić używanie czarnej magii przez kogoś w kim płynęła krew szumowiny.

| baaaaaaardzo przepraszam za spóźnienie, z pracy nie mogę pisac postów mechanicznych

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 51

Tristan nie pozostawał pod postacią mgły długo: zmaterializował się po krótkim rozeznaniu, tuż za plecami Timothy'ego. Chłopak był wyraźnie przerażony, oddychał płytko i szybko, a na jego karku skraplał się pot; w dłoni wciąż ściskał różdżkę, wyglądało jednak na to, że nie planował jej użyć. Zrobił krok w przód, razem z Tristanem, który wypowiedział inkantację zaklęcia. Nie widział dokładnie swojego celu, częściowo zasłoniętego przez dwie potężne szafy, częściowo - przez plecy młodzieńca, nie wiedział też, w którym miejscu znajdowali się jego przeciwnicy; mur zaczął się jednak tworzyć, zaczynając się w widocznym dla Śmierciożercy punkcie i biegnąc najkrótszą drogą ku drugiej ścianie - dokładnie pomiędzy Benjaminem i Anthonym.
Anthony zareagował jako pierwszy, robiąc dwa kroki w przód i równając się z Hobdayem. Tym samym przeszedł przez barierę, stworzoną przez Salvio Hexia; wszedł też w plamę światła, a Tristan po raz pierwszy był w stanie zobaczyć jego twarz, rozpoznając w mężczyźnie człowieka odpowiedzialnego za zniszczenie Stonehenge.
Benjamin pozostał w miejscu, starając się zabezpieczyć teren spotkania, które stopniowo przeradzało się w walkę. Zabrakło mu niewiele, być może rozproszył go mur - który wyrósł tuż przed nim, zmuszając go do odsunięcia się i więżąc go po drugiej stronie, odciętego od wszystkiego, co działo się w głównej części groty. Zanim jednak to się stało, zdążył jeszcze usłyszeć odpowiedź Hobdaya. - Z żoną - musiała się wycofać - powiedział; głos mu drżał, stał jednak uparcie w miejscu, odmawiając ucieczki. - Uciekajcie! - rzucił jednak w stronę czarownic, które posłusznie ruszyły dalej - i zniknęły w ciemności korytarza. Trudno było określić, jak daleko zajdą, działanie eliksiru przeciwbólowego powoli się kończyło.
Timothy zareagował na polecenie Tristana natychmiast. - Nie mogę chodzić, tato! - krzyknął; jego głos donośnie potoczył się po jaskini. - J-j-jestem ranny, coś się stało z moją głową, pęka mi czaszka. Czuję jakby - jakby ktoś zabrał mi wspomnienia - mówił dalej, coraz bardziej chybotliwie, słowa uderzały w wysokie tony.
- Tim, nie rób nic głupiego - powiedział Hobday, każdą sylabę wymawiając z wyraźnym napięciem; nie patrzył jednak na Timothy'ego - a prosto na Tristana. - Kim jesteś? Czego chcesz?- zapytał, nieświadomy, że powtarzał jak echo pytanie własnego syna.
Lyanna, wciąż niezauważona przez nikogo, wycofała się w cień.

Tristan nie określił dokładnie działania zaklęcia, za jego początek Mistrz Gry uznał więc punkt widoczny z jego pozycji; przebieg określił rzut kością.

W ramach sprostowania: rzut na przezwyciężenie Imperiusa z poprzedniej kolejki był niepotrzebny, rzucamy oczywiście tylko raz na wątek - Mistrz Gry przeprasza za pomyłkę.

Wszelkie informacje odnośnie tego, kto widzi kogo, znajdują się opisie pod mapką.

Mistrz Gry uczula też, by nie wykorzystywać wiedzy gracza na użytek postaci, jeżeli owa postać z oczywistych względów danych informacji nie posiada.

Kary do rzutów:

Tristan: -10

Działające zaklęcia i eliksiry:

Eliksir przeciwbólowy (żona Hobdaya) - 5/5 tur
Salvio Hexia (zaznaczone na mapie)
Imperius (Tristan -> syn Hobdaya, ST przezwyciężenia: 141)
Lumos Maxima (zaznaczone na mapie)
Murusio (zaznaczone na mapie)

mapa i legenda:

żywotność i ekwipunek:

Aktualna kolejka:

Zakon Feniksa (24 godziny)
Rycerze Walpurgii (24 godziny)

W razie pytań - zapraszam. <3

Poczuł ulgę, słysząc oddalające się kobiety. Znajdowali się w krytycznej sytuacji, rozdzieleni zasłoną niewidzialności, z Timem i jakimś Rosierem po drugiej stronie jaskini. Niech to szlag; Ben poczuł, że pot spływa mu na kark. A później - nie widział już nic, wyrósł przed nim mur, oddzielający go od reszty. - Wracajcie tutaj, musimy się ewakuować, już! - krzyknął donośnie, po czym wyciągnął przed siebie różdżkę. - Reducto! - krzyknął, chcąc rozsadzić część kamiennego muru, by otworzyć sobie przejście - a Skamanderowi i Hobdayowi drogę ucieczki.

| kratka w górę w lewo po skosie

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 23

- To nie ma znaczenia który - warkną ściągając ku sobie brwi w wyrazie irytacji tego, że Ben próbował pochwycić szczegóły przez co był ociężały w ocenie sytuacji wyraźnie nie nadążając za jej biegiem. Znaczenie miało to, że nie był to syn Hilarda, a przynajmniej nie znajdował się tam sam - był z wrogiem. Skamander nie mógł go prowadzić. Jego celem była ochrona Hilarda dlatego też zostawił za sobą zdezorientowanego gwardzistę, jego pytania i bez zastanowienia wystrzelił by zrównać się z celem nim odgrodzi go od niego mur. Niebezpieczne pytanie o to, czy zdąży w czas zakołysało się na peryferiach świadomości. Odpowiedź przyszła szybko - zdążył. Ciało nie straciło na napięciu. Kątem oka dostrzegł, że Hilard zatopił się w naturalną wnękę czyniącą go mniej dostrzegalnym. Widział syna Hilarda, słyszał jego rozdygotany głos oraz kłamstwa, których był pewien. Nie popełniłby takiego błędu, doskonale wiedział co widział. niczemu nie ufał bardziej, jak legilimencji, samemu sobie.
- Jest zakładnikiem. Waż jego słowa - zerkając na krótko na Hilarda, który wyglądał tak, jakby lada chwila miał pęknąć. To z tego powodu nie chciał agresywnie zapewniać go o kłamstwach wierząc iż zasugerowanie, że on sam jako auror ufa jego rozsądkowi podsunie mu pod stopy nieco pewniejszego gruntu, pozwoli spojrzeć na sprawę z trzeźwiejszej strony. Nie spuszczał jednak różdżki, która ciągle była wyciągnięta w stronę dwójki mężczyzn znajdujących się po przeciwnej stronie jaskini - To Rosier, jeden z popleczników Voldemorta. Zaufanych, sądząc po umiejętności przemiany w czarnomagiczny kurz - napięcie rosło, a sytuacja była bardziej niż niewygodna naukowiec zaczął kierować pytania w stronę czarnoksiężnika. Niepotrzebnie - To co robisz zostało dostrzeżone, zyskało znaczenie i możesz mi nie ufać, lecz poza tą jaskinią znajdują się ludzie, którzy ufają tobie. Wziąłeś na barki brzemię większej ilości istnień niż ci się wydaje. Musiałeś znać ryzyko - wyjaśniał. Starał się ostrożnie poruszyć strunę skrytą we wnętrzu Hilarda. Jako naukowiec musiał rozważać opcję w której swoimi działaniami narazi siebie i rodzinę. Ten scenariusz właśnie się rozgrywał - Nie pozwolę ci zaprzepaścić tego czego dokonałeś i dokonasz. Sam sobie również nie pozwolisz - przekonywał z wyważonym naciskiem - Cofnij się, cofnij się za barierę, za mur -  nakazywał starając się nie brzmieć zbyt apodyktycznie by nie wzbudzić w nim oporu, a przekonać, że innej drogi nie było. Sam Anthony postąpił jeszcze bardziej na przód by stać się naturalna barierą do pokonania celem dobrania się do naukowca, po to by móc w razie potrzeby przyblokować naukowca w zrywie emocji oraz przede wszystkim by przy kolejnych słowach jakie wypowie gest ten wyglądał jak zapewnienie chęci podjęcia walki - straciłem w walce żonę i córkę - kłamał pozwalając by głos się załamał. Korzystał z tego, że był odwrócony plecami do naukowca, jak również już wiedząc, że emocje to struna, która dźwięczy w nim czysto. Chciał to wykorzystać - Ty nie musisz syna. Wycofaj się. Nie dam rady nic zrobić z tobą za plecami - Skamander miał nadzieję, że Hilard mimo wszystko go usłucha, cofnie się.
- Pavor veneno - wypowiedział zaraz potem chcąc zatopić czarnoksieżnika we mgle tym samym próbując go unieszkodliwić

|Przemieszczam się w prawy dolny skos.

The member 'Anthony Skamander' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 15

Hobdey odezwał się w jego stronę - jako pierwszy podjął głos Skamander; mógł się spodziewać członków Zakonu Feniksa, choć kurtyna absurdu w jednej chwili przysłoniła poprzednie wydarzenia. Wydarzenia, które jednak były mu na rękę i które zamierzał wykorzystać.
- Ty mu ufasz, Skamander? Słabo to okazujesz - odparł na jego słowa - Daruj sobie tę truciznę, Hobdey nie jest durniem, żeby ci uwierzyć. Czego chcę? - przeniósł wzrok na krótko na mężczyznę - Tego, czego chcą oni - ciebie. Z kim wolisz zginąć? Sądzisz, że ten człowiek zapewni ci bezpieczeństwo -  i wciąż w to wierzysz? Szlamoluby zawsze były naiwne, ale nie sądziłem, że aż tak. - Jego wzrok powrócił ku tęczówkom Skamandera. Po wszystkim, co stało się na Stonehenge - powinien go zabić. Nie sądził, by marnotrawienie większej ilości czasu na numerologa miało większy sens, przed momentem obiecał dać im szansę ignorując wcześniejsze zachowanie Skamandera - a on nie przyszedł tutaj rozmawiać. - Co zamierzasz zrobić z jego dokonaniami? Wykorzystać je dla siebie? Sądziłeś, że znajdziesz tajemnice tego człowieka w głowie jego syna? - Położył dłoń na ramieniu Timothy'ego, stawiając go między sobą a Skamanderem. - Dalej, bierz go - zachęcił aurora - ale Hobdey jest mój - wyciągnął różdżkę w kierunku Anthony'ego wypowiadając inkantację zaklęcia: - Larynx depopulo.