Urodzony w pierwszy dzień lata 1920 roku we wsi pod Callanish szkocki działacz społeczny i poeta. Wychowywany w niewielkim gospodarstwie otoczonym wrzosowiskami, edukację otrzymał bezpośrednio od rodziców. Od małego wykazywał olbrzymie zainteresowanie literaturą. Jako nastolatek napisał serię opowiadań o czarodzieju-podróżniku oraz jego niezwykłych przygodach w fikcyjnym świecie wypełnionym niezwykłymi stworzeniami oraz magią. Niestety, nowelki doczekały się wydania wyłącznie w nielicznym nakładzie. Znane jest położenie wyłącznie jednego egzemplarza, którym Lockwood obdarował bibliotekę miasteczka Elgin. Do Elgin, na stałe, przeprowadził się dopiero po zakończeniu II Wojny Światowej; gdzie ciężką pracą na rzecz wspólnego dobra uzyskał uznanie miejscowej społeczności. Rozdarty pomiędzy tęsknotą względem rodzinnych stron a miłością jaką obdarzył wysokogórską miejscowość spisał i wydał (już w pełnym nakładzie) dwa tomiki poezji. Oba spotkały się z wyjątkową aprobatą środowiska literackiego. Drzwi kariery pisarskiej stanęły przed nim otworem. Wtedy... zniknął.

W parne, lipcowe popołudnie; po przeszło czterech latach spędzonych w Elgin, Lockwood zaginął bez śladu. Gdy przez dwa dni nie dawał znaku życia - jego gospodyni postanowiła zajrzeć do pokoju, celem upewnienia, że wszystko gra.

- Zapukałam raz. Dwa razy. Nie odzywał się, więc postanowiłam pociągnąć za klamkę. Zastałam pościelone łóżko, wysprzątaną podłogę. Zupełnie jakby nigdy go tam nie było!

...ale James Lockwood był i zostawił po sobie kopertę ze szczodrym wynagrodzeniem za gościnę.

- Zawsze wydawał mi się dziwny. Dziwny człowiek, bardzo... taki, no. Niepokojący, o! Słowo mi uciekło. Niepokojący był. Kiedy wracałam ze spotkania kościelnego, zawsze widywałam go w oknie. Stał patrzył, ale jakby nie widział. Jakby czekał, ale nie wiedział nawet na kogo... Dużo czasu spędzał o tam... Nie podobało mi się to, ale nikomu nie przeszkadzał, więc niczego nie mówiłam. Co robił? Kręcił się po nocy. Chodził po ogrodzie, pewnie cierpiał na bezsenność.

Pod adresem domu pod Callanish znaleziono wyłącznie opuszczoną ruderę. Nikt z okolicy nie słyszał o Lockwoodach. Cóż, jedno jest pewne - do tej pory sprawa poety nie doczekała się zakończenia. Jednak kto wie? Może któregoś dnia wróci do naszego pięknego miasta, jak gdyby nigdy nic - a my z przyjemnością usłyszymy o kolejnych niesamowitych historiach?

- fragment artykułu z Głosu Elgin (gazeta datowana na grudzień 1951 roku)