Zmęczenie i niemoc były naturalnymi atrybutami maja. W Lysie coraz mocniej się to zakorzeniało, kiedy po raz kolejny słoik z pływającymi w niej żylastymi dżdżownicami pękał, rozlewając całe swoje wnętrze po starej szafce i podłodze.

Jej sny nigdy nie były dosłowne, nigdy nie tłumaczyły jej wszystkiego, a gdy się budziła, mogła tylko się domyślać poszczególnych ich elementów. – Leżał na trawie i nie mógł się ruszyć. Bardzo chciałam mu pomóc, ale nie mogłam. Nie chciałabym, żeby ten kot umarł. Był piękny.

– To martwica na pewno – kontynuowała, wciąż mu się przyglądając. – Widziałam cię – jej niewielka dłoń, ta czysta, uniosła się do góry. Palce zahaczyły o górną wargę obiektu i uniosły ją. Skrzywiła się. – Ale nie masz ostrych kłów. Dlaczego?

– Nie są trujące, prawda? To po prostu jeżyny – tego mnie przecież uczyłaś. Nie widziała schowanych pod liśćmi czarnych, lśniących, ale trujących jagód, ale kiedy upewniła się, że z niczym tych owoców nie pomyliła, wyzbierała cały krzaczek, uważając przy tym na kolce, skarby chowając do kieszeni w czarnej, przetkanej szarą nicią sukieneczce. Podała je matce, żeby obie mogły je zjeść i wędrować dalej leśną ścieżką.

Licho wyskoczyło ze swojej nory, rozwarło łapy i zatopiło ostre pazury w miękkim ciele otoczonym przez puszyste pióra. Igłami w swoich szczękach złamał jej kark, żeby się nie szamotała. To już nie był jej czas.
– Nigdy nie były dobrymi lotnikami – mruknęła, zaplatając za sobą drobne paluszki. Nie dotknęła drapieżnika. Wiedziała, że nie należy denerwować zwierząt, kiedy jedzą.