Pierścień, który każdego dnia zdobi dłoń Cynthii. Srebro układa się w formę węża gryzącego własny ogon, co w jasny sposób nawiązuje do herbu Malfoyów i motywu Uroborosa.

Obszerna kolekcja dramatów, w której pełno tytułów, które wyszły spod pióra rodzimych twórców. Mimo to nie brakuje w niej również dzieł spoza wysp brytyjskich. Większość z nich to klasyczne tragedie, Cynthia stara się jednak nadążać za nowinkami i śledzić wszelkie interesujące ją nowości literackie.

Przemierzała szkolne korytarze szybkim, lecz nie nerwowym krokiem, w akompaniamencie miarowego stukotu obcasików; wytrwale kierowała się ku przylegającym do wschodniego skrzydła stajniom, nie schodząc przy tym nikomu z drogi, choć na korytarzach roiło się już od roześmianych, świętujących nadejście piątkowego popołudnia uczniów.

Lawirowała wśród licznych gości z nieodłącznym uśmiechem na ustach, ani nie chcąc grać pierwszych skrzypiec, ani zginąć w tłumie zaproszonych do rodzinnej posiadłości czarodziejów i czarownic.

Ufnie podała mu dłoń, choć nie miała pojęcia, kim był ten, który wyratował ją z opresji. Nim zaczęli wirować w rytm wytwornego kadryla, pozwoliła sobie na niewielki uśmiech mający wyrazić wdzięczność - liczyła, że odnajdzie go później wśród gości i zdoła porozmawiać z nim choćby chwilę, by podziękować również werbalnie. W tańcu nie brakowało jej gracji, bez problemu utrzymywała nienaganną pozę, z przyjemnością poddając się ruchom partnera.

Po chwili znalazła się przy fontannie, którą zapamiętała ze swego debiutu, a która wzbudzała w niej nostalgię i smutek niewiadomego pochodzenia; mimowolnie wodziła wzrokiem od jednej driady do drugiej, podziwiając rysy twarzy, smukłe sylwetki, a co za tym idzie – kunszt artysty, który wykonał ich kamienne posągi.

Nie śpieszyła się nigdzie, nie chciała również okazać nietaktu, dlatego zgodnie z wolą nieznajomej odwróciła się ku znajdującym się obok drzwiom, a następnie przekroczyła próg pokoju, ze zdziwieniem odkrywając, że znalazły się w bibliotece. Czyż nie właśnie tego szukała? Oazy spokoju?

W końcu zapragnęła zaczerpnąć świeżego powietrza, a przy tym odpocząć od nieustającego gwaru, który zdawał się wypełniać wszystkie pomieszczenia pałacu; choć stale ochładzała się trzymanym w ręku wachlarzem, to czuła, że zaczyna ją boleć głowa. Dlatego też wraz z towarzyszącą jej damą, której tożsamości nawet nie próbowała odgadnąć, ruszyła ku spowitym w półmroku ogrodom.

Drgnęła, gdy u jej boku pojawił się widziany wcześniej lord. Bo względem tego, że miała przyjemność z arystokratą, nie miała najmniejszych wątpliwości. Momentalnie przybrała na usta uprzejmy uśmiech, mile zaskoczona francuskim powitaniem – lecz jednocześnie zdziwiona, skąd ten wybór.

Chciała jak najszybciej dowiedzieć się, z kim przyjdzie jej odbywać tę krótką przejażdżkę, choć przecież i tak nie rozpoznałaby zdecydowanej większości uczestników balu. Była to więc ciekawość odczuwana mimowolnie, nierozerwalnie związana z ekscytacją wywołaną kuligiem. Panna Malfoy nie spodziewała się jednak ani odzianego w złoto lorda, ani towarzyszącej im skrzatki.

W końcu wybrzmiała muzyka i wszystko się zaczęło. Trudno było nie odczuć choćby najdrobniejszego ukłucia zazdrości na widok prowadzonej ku lordowi Burke Elodie. I nie tylko z powodu niezaprzeczalnego piękna, elegancji sukni, misternej fryzury, ale raczej… szczęścia, które malowało się na jej twarzy.

W końcu, gdy przekroczyli próg imponującego pokoju z akwarium, z dobrze skrywanym zaciekawieniem podchwyciła spojrzenie tego, który ruszył im na spotkanie, a który musiał być Haverlockiem. Merlinowi dzięki, że ubrał na tę okazję coś innego niż rozchełstana, pozalewana rumem koszula [...]

Gdy tylko wyjechała spomiędzy drzew, ściągnęła cugle, bez zawahania zatrzymała karego wierzchowca w miejscu, wodząc wzrokiem po gruzowisku, które niegdyś było chlubą ich rodu.

Niezależnie od tego, ile minęło miesięcy, okazji, pór roku, dla niej wciąż wyglądał jak wtedy, gdy nawiedzał jej wynikające z dziewczęcej naiwności sny. Gdy pokazał, że jest jeszcze zwykłym podlotkiem, niezbyt interesującym dzieckiem, które na chwilę zapomniało, gdzie jego miejsce.

Wskazała na rosnące po prawej stronie zbiornika wodnego drzewo, niezwykle stare i zdające się sięgać ku samemu niebu. A kiedy już znaleźli się obok, wyciągnęła z niewielkiej, skrywającej się między fałdami materiału, kieszonki różdżkę, by wykonać odpowiedni gest i przywołać równo ociosane głazy, po których mogli dostać się do altany.

Była gotowa, gdy goście zjawili się w majestatycznym, otwartym na wszystkie piętra holu głównym o misternie wykonanej kopule i imponującym, zachowanym w idealnym stanie łbie smoka, którego Armand, protoplasta Malfoyów, pokonał jeszcze w XI wieku.

Dopiero po chwili dociera do niej, że to nie posłaniec, że po odciągnięciu prostych firan widzi latający dywan, a na nim – zadowolonego z siebie niczym dziecko kuzyna.