Maj 1905 roku. Poranne słońce oświetliło ponure mury Sandal Castle, kiedy dało się słyszeć wrzask lady Carrow. Stado służek rzuciło się do pomocy przy porodzie. Przemykały przez drzwi sypialni, jak gdyby znały na pamięć z góry ustalony scenariusz. I pan Carrow wplótł swoje kroki do tego dramatycznego tańca, nie pozwalając sobie na jakikolwiek dumny wyraz twarzy, póki nie dało się słyszeć dziecięcego płaczu wraz z informacją, że to chłopiec!

A potem był okres dziecięcy… Terroryzowane sowy, podrapane meble i wrzask – ponownie – matki. Mamrotała wściekle: Diabolus enim celes ungula equii, wpojoną jej dewizę rodu Carrow. Niepocieszona była, że mało było we mnie z Blacka, że te kręciołki, które miałem na głowie, nie zachwycały, nie oblewały się bezdenną czernią. I te imię Boniface… Mąż się uparł. W duszy pani Carrow dźwięczały gwiazdy, ale przetrawiła to jakoś, łojąc skórę młodemu paniczowi.

Bonifacy!!! – kolejne wrzaski, tym razem guwernantki. Surowe oblicze kobiety próbowały namierzyć psotnika, któremu nie miało się upiec. Stłuczone wazy chrzęszczały pod jej butami. Przybyła kara. Przybył również okres, w którym chłopiec sterroryzowany przez bezwzględną istotę, którą była owa guwernantka, musiał uczyć się całych list nakazów i zakazów, wymogów i innych zasad, które w przyszłości miały z niego zrobić słynnego, poważanego lorda Carrowa. A to podstawy etykiety, a to taniec… Trochę muzyki, trochę malarstwa i innych sztuk. Później zmagania z ojcem w szermierce, jeździe konno, polowaniach. Miał również specjalnego nauczyciela odnośnie aktywności fizycznej, który oprócz wcześniej wymienionych, uczył panicza również pływania. Gdzieś pomiędzy tymi dyscyplinami, nie pominęła go nauka języka francuskiego. Już od młodego Boniface Carrow był tresowany na posłuszną kukłę w szponach swojego rodu. I choć wciąż miewał momenty bycia łobuzem, nie był już tym samym rozpuszczanym dzieciątkiem co wcześniej.

Poczuł luz, kiedy ruszył do Hogwartu. Wydarł się w świat, gdzie nie było ojca, nie było niani… Byli jednakże Ślizgoni. Przebywając wśród rówieśników, równie wyedukowanych bądź mniej, co on, pełnych aspiracji, pogardy do świata mugolskiego, lakonicznych i protekcjonalnych, sam zaczął syczeć tak jak oni. Nie czuł ciężaru wojny na swych barkach, choć z kolegami zaciekle śledził nagłówki gazet, podobnie jak wyniki Chlub Portree, których osobiście był fanem.

Często opuszczał lekcje, nie do wszystkich przedmiotów przykładał się równomiernie. Gardził większością, uznając je za zbędne, za niepotrzebne. Gardził towarzystwem dzieci półkrwi... O szlamach nawet nie wspominał. Właściwie, prawie żadnego z przedmiotów sobie nie cenił. Jedynie zaklęcia czy obrona przed czarną magią wprawiały go w chore podniecenie, gdyż wraz z przyjaciółmi niejednokrotnie uczestniczył w potyczkach pomiędzy sobą. Ten, który był najlepszy w zaklęciach, był najbardziej poważanym w swoim gronie. Oczywiście, nie zapominali o swoim pochodzeniu, które przylgnęło do nich niczym metki najlepszych marek do eleganckich sukienek. Nie zapomnieli o statusach majątkowych, o opinii publicznej, o towarzyskich wpadkach oraz sukcesach. Choć byli rozpieszczonymi bachorami, uprzykrzającymi się nauczycielom, nie ważyli się splamić dobrego imienia swojego rodu. Przynajmniej starali się, by wszystko uszło im na sucho, by nie przesadzić zanadto i nie stać się czarną owcą w swojej gromadzie.

ojej