Krzyki towarzyszyły mu od zawsze - zanim jeszcze mógł zrozumieć słowa. Ojciec bezustannie podnosił głos na matkę i rękę na syna. Bękart, ucisz go, nie przeszkadzaj. Daniel był wtedy za mały, by wiedzieć, dlaczego ojciec ma tyle żalu do matki i dlaczego zawsze patrzy na niego z wyrzutem i odrazą. Był za to wystarczająco duży, by oprócz bólu, czuć także bezsilność i strach. Często obrywał pasem - zwykle nie potrafił nawet zrozumieć za co. Ojca prowokował każdy powód, a matka zazwyczaj milczała - pokonana, cicha, zawstydzona.

Mieszkali w dużym domu na obrzeżach Londynu. Ojciec, na nieszczęście małego Dana, pracował w domu. Był badaczem klątw i starożytnych run. Zajmował się tłumaczeniami rzadkich run, z którymi nie mogli poradzić sobie przeciętni eksperci, oraz konsultacjami w sprawach łamania wymagających klątw. Od rodziny wymagał bezwzględnej ciszy. Do jego gabinetu nigdy nie można było wchodzić. Mały Daniel był żywym dzieckiem i nie rozumiał tych zasad. Dorosły Daniel zaczął rozumieć, że Wroński senior najprawdopodobniej zajmował się również nakładaniem klątw i dziwnym interesami z podejrzanymi osobami. Jego przodkowie osiedlili się w Anglii prawie sto lat wcześniej, przybywając z polskich ziem. Pewnego majątku dorobili się właśnie na małych i dużych przekrętach, a zamiłowanie do działalności na granicy prawa pozostało w kolejnych pokoleniach. Chociaż ojciec Daniela sprawiał wrażenie poważnego i skupionego na swojej pracy badacza, to adrenalinę i poczucie władzy zapewniały mu nielegalne interesy… oraz wyżywanie się na własnej rodzinie.

Odkąd Daniel pamiętał, matka również prawie nie wychodziła z domu. Pochodziła ze zubożałej gałęzi Wrońskich - tych, którzy pozostali w Polsce. Przybyła do Anglii jako młodziutka dziewczyna, a rodzina zaaranżowała jej małżeństwo ze sporo starszym krewniakiem. Mrukliwy i mało urodziwy badacz zgodził się na urodziwą żonę, która zapewni mu dziedzica oraz będzie ładnie prezentować się przy gościach. Matylda miała zaś otrzymać szansę na lepsze życie i przesyłać część pieniędzy rodzinie, z którą i tak straciła po latach kontakt, podczas wojen prowadzonych przez Grindelwalda. Nikt nie przewidział tylko, że małżonkom nie będzie się układać w sypialni ani poza nią… ani, że ambitna pani Wrońska postara się odłożyć więcej pieniędzy i podejmie dorywczą pracę w zielarskim sklepie na Pokątnej, gdzie zdąży zakochać się i zhańbić.

Daniel nie wie, dlaczego ojciec właściwie nie odprawił matki - czy to ona błagała go o litość? Czy to jemu perwersyjną przyjemność sprawiało życie z ladacznicą i przypominanie o własnej wspaniałomyślności? Może i kochanek nie chciał wziąć żadnej odpowiedzialności za nią ani za dziecko, ale Matylda zdążyła nauczyć się trochę angielskiego i mogłaby na siebie zarabiać. Gdyby została sama, żyłoby im się trudniej, ale z pewnością spokojniej. Jednak Wroński postanowił uznać małego Daniela za własne dziecko i dać nie jemu ani żonie mu zapomnieć o tej przysłudze. Chłopiec często obrywał pasem, Matylda zasłaniała podbite oczy poprzeczną grzywką, a po kilku latach na świecie pojawił się młodszy brat Daniela i prawdziwy dziedzic Wrońskiego.

Ojciec uspokoił się wtedy trochę, zachwycony własnym synem. Mniej odgrywał się na żonie, choć nie przestawał poniżać i karać małego Daniela. Młodsze dziecko było za to rozpieszczane i szykowane do przejęcia rodzinnej schedy. Mały Dan był z początku zirytowany tym nowym lokatorem w domu i podświadomie wyczuwał poczucie niesprawiedliwości. Pewnego razu, gdy został z braciszkiem sam, z całej siły popchnął kołyskę. Chciał, aby dziecko wypadło z niej, zraniło się, dostało za swoje - za to ciągłe płakanie. W ostatniej chwili, gdy zobaczył jak niemowlę z impetem wypada z rozhuśtanej kołyski i zmierza w stronę twardej podłogi, ruszyły go wyrzuty sumienia… i wtedy dziecko zawisło w powietrzu. Na tyle długo, by do sypialni przybiegła Matylda i zdążyła włożyć synka do kojca. Przytomnie poprosiła Dana, aby nigdy nie mówił ojcu, w jakiej sytuacji objawiły się jego magiczne zdolności. Sam chłopiec był niezwykle dumny z manifestacji swojej magii i zaczął z większą sympatią patrzeć na młodszego braciszka. Powoli docierało do niego, że na tym świecie miał tylko mamę i jego.

Wyczekiwał pójścia do Hogwartu, gdzie wreszcie mógł uwolnić się od ojcowskiego pasa. Chociaż rodzina zaopatrzyła go we wszystkie potrzebne książki i przybory, nie mógł liczyć na żadne luksusy. Ojciec postanowił nie wydawać na niego ani grosza więcej, niż to konieczne. W pociągu posępnie obserwował dzieci, które dostały piękne sowy, puchate koty i najnowsze miotły. Pochodził z zamożnej, czystokrwistej rodziny, a nie mógł liczyć nawet na prezenty, które dostawali uczniowie z klasy średniej. Postanowił zatem liczyć w życiu tylko na siebie i sięgnąć po swoje marzenia samemu. Jeszcze nie wiedział jak, ale szkoła dawała mu szansę na nowe życie, na niezależność i samowystarczalność. Podszedł do Ceremonii Przydziału z tym oportunistycznym podejściem i od razu został przydzielony do Slytherinu. Chociaż sam nie miał jeszcze okazji zrazić się do mugolaków ani mugoli, to z satysfakcją przyjął fakt, że trafił do domu, w którym pełno było dzieci szlachty. Widział w tym dużo możliwości. Zauważył, że Ślizgoni darzą czarodziei czystej krwi o wiele większym szacunkiem, więc udawał dumnego ze swojego pochodzenia. Jego rodzina nie kryła się w końcu z konserwatywnymi poglądami. Z czasem stał się naprawdę zadowolony z tego, że jego nazwisko nikomu nie kojarzyło się z mugolami ani mugolakami, utożsamiając czystą krew ze statusem społecznym i popularnością we własnym domu. Nikomu nie przyznawał się, że tak naprawdę jest bękartem, który boi się wracać do domu na Święta. Z biegiem miesięcy i lat zaczął odrabiać cudze zadania domowe za garść monet, zastraszać młodsze dzieci, które oddawały mu czekoladowe żaby (zbierał rzadkie karty na handel) i dokuczać mugolakom (najpierw bez przekonania, a potem z rosnącą satysfakcją), by zdobyć uznanie kolegów. Został pałkarzem w drużynie Quidditch i zapisał się do Klubu Pojedynków.

Troszczył się o młodszego brata i matkę w swój własny, szorstki sposób. Czasami oddawał Matyldzie część własnych pieniędzy, choć nigdy nie miał odwagi stanąć w jej obronie przeciw ojcu. Przynajmniej, od urodzin małego, ojciec częściej znęcał się nad nią psychicznie niż fizycznie. Młodszy brat uwielbiał Daniela (ku konsternacji nastolatka) i z utęsknieniem czekał na opowieści z Hogwartu. Nadal był oczkiem w głowie ojca, ale z biegiem lat Daniel zaczął zauważać, że nawet rozpieszczanie ma swoją cenę. Młody musiał się uczyć o wiele więcej od niego, a w wolnych chwilach miał obserwować ojca przy pracy zamiast bawić się z rówieśnikami. Był karany za pomyłki i roztargnienie - a chociaż ojciec nigdy nie podniósł na niego pasa, to potrafił być bardzo okrutny w słowach. Młodzi Wrońscy stanęli więc razem na froncie przeciw starszemu, stając się cichymi sojusznikami w zimnych murach własnego domu. Ich rebelia była cicha i manifestowała się braterską troską, ćwiczeniem szermierki (jedynego sportu, który szanował ich ojciec - przywiązany do wschodnioeuropejskiej tradycji i uważający Quidditcha za głupoty), oraz wygłupami i wspólnym marnowaniem czasu… gdy ojciec nie patrzył.

Z biegiem lat, Daniel dusił się coraz bardziej we własnym domu. Poszukując ścieżki kariery, która umożliwiłaby mu niezależność, postanowił dostać się na kurs aurora. Kusiły go przede wszystkim zarobki, prestiż i adrenalina. Był zdolnym uczniem, więc przecenił nieco swoje możliwości i nie sądził, aby brak pełnego zaangażowania w pracę (czarna magia go ciekawiła, nie odstręczała) były problemem. A były. Dobrze zdał owutemy i dostał się na kurs, ale odpadł z niego po roku - zdziwiony natłokiem pracy, rozkojarzony problemami w domu (Matylda zaczęła mizernieć i chorować), przytłoczony zupełnie innym środowiskiem. Wyrzucenie z kursu było jednym z jego najbardziej upokarzających przeżyć - a sądził, że w domu rodzinnym przywykł przecież do upokorzenia. Wściekły na innych kursantów, aurorów, dziewczynę, która mu się podobała i na cały świat, postanowił coś w swoim życiu zmienić, natychmiast. Nie miał nawet zamiaru przyznawać się ojcu do poniesionej porażki. Od lat dusił się we własnym domu, a utrata perspektyw zawodowych przelała czarę goryczy. Nie miał zamiaru spędzać w toksycznej rodzinie kolejnych miesięcy, opracowując plan B - chciał radzić sobie sam, od zaraz. Spakował nieliczne rzeczy osobiste i porozmawiał tylko z bratem i matką, choć dzisiaj żałuje, że nie odszedł z domu bez słowa. Brat wciąż uczył się w Hogwarcie i wyglądał na załamanego. Ze szklistymi oczyma prosił Daniela, by został w domu, ale ten sądził, że młody poradzi sobie bez niego. Z matki chciał z kolei wydusić tożsamość swojego prawdziwego ojca, ale Matylda nie zdradziła tej tajemnicy. Potrzebujesz wiedzieć tylko, że urodziłeś się jako czarodziej czystej krwi - zapewniła, wciskając Danielowi w ręce swój skromny posag - rodową biżuterię.

Wroński sprzedał pierścionki Matyldy, aby wynająć mieszkanie na Nokturnie. Kilka miesięcy po wyprowadzce z domu, dowiedział się, że matka zabrała swoją tajemnicę do grobu. Nie przyszedł na jej pogrzeb - nikt go nie zawiadomił. Próbował dowiedzieć się, w którym sklepiku na Pokątnej pracowała, ale po latach nikt nie pamiętał już cichej, polskiej imigrantki. Zgłosił się więc do pracy u Borgina i Burke’a, chcąc szybko zdobyć środki na utrzymanie i rozrywki. Nie znał się na ingrediencjach, o klątwach miał wiedzę podstawową, ale potrafił używać ofensywnych i defensywnych zaklęć oraz solidnie komuś przywalić. Zajął się więc nadzorem nad przewozem ładunków, ochroną sklepu i tym podobnymi sprawami. Praca nie płaciła tak dobrze, jak by sobie tego życzył, więc zaczął dorabiać sobie również na boku. Podejmował się wszystkiego, czego nie wypadało czynić osobiście ważniejszym i bogatszym od niego osobom. Pośredniczył w zlecaniu nielegalnych transakcji (Zlecić, a potem przekazać komuś przeklęty przedmiot? Nie ma sprawy! Ojciec nauczył go przynajmniej tego, jak ich nie dotykać), potrafił być czyimiś uszami i oczyma, a za odpowiednią opłatą był gotów kogoś zastraszyć, pobić, albo okraść. Na ulicy zaczął nabywać umiejętności, których nie nauczyło go wychowanie w bogatym domu ani szkoła: jak wyjąć roztargnionemu arystokracie portfel z luźnej marynarki, że trzeba nauczyć się pływać aby móc chodzić pijanemu po porcie, że wyczucie rytmu pomaga podrywać dziewczyny na potańcówkach, jak kłamać w oczy stróżom prawa, i wreszcie - jak posługiwać się zakazanymi zaklęciami.

Czarna magia ciekawiła go jeszcze w Hogwarcie oraz podczas kursu aurorskiego - choć wtedy nie miał okazji się jej nauczyć. Chciał tylko wiedzieć, z kim i dlaczego będzie musiał walczyć w pracy. Dopiero na Nokturnie zachłysnął się wolnością. Wcześniej słuchał o czarnej magii w teorii, z perspektywy ucznia i kursanta.Wyczuwał ją przez zamknięte drzwi gabinetu ojca. Po usamodzielnieniu się, zaczął widzieć, ile daje możliwości - zysk, szacunek, władzę. Mijały miesiące, a potem lata na Nokturnie i Wroński zrozumiał, że bez czarnej magii pozostanie tylko chłopcem na posyłki albo bokserem do wynajęcia. Znajomość zakazanych zaklęć otwierała zupełnie nowe perspektywy i lepiej płatne możliwości: zastraszania za pomocą magii, skutecznego wydobywania informacji, ataku i samoobrony... Dał się poznać na Nokturnie jako zaufany człowiek od brudnej roboty, więc użył swoich znajomości aby znaleźć nauczycieli czarnej magii. Najpierw chciał nauczyć się czarnej magii tylko z praktycznych względów, aby coraz lepiej wykonywać swoje zlecenia. Stopniowo zaczął jednak przekraczać własne granice, testując nowe zaklęcia z czystej ciekawości i zduszając w sobie wyrzuty sumienia, gdy zadawanie bólu okazywało się częścią jego pracy. Praktyka czarnej magii okazała się tak pociągająca, że dziś wydalenie z kursu w Ministerstwie Wroński poczytuje za błogosławieństwo. Nie zazdrości już aurorom, tylko nimi gardzi i ich unika. Z bratem stracił wszelki kontakt, zduszając w sobie pewną tęsknotę i rozczarowanie. Na Nokturnie znalazł w końcu nową rodzinę i nawet nie wie kiedy spontaniczny pomysł na ucieczkę z domu przemienił się w nowy styl życia, który trwa już osiem lat.

Grozy czarnej magii doświadczył dopiero podczas majowej nocy w 1956 roku - podczas wybuchu anomalii został ranny i teleportowany na przedmieścia Londynu. Oszołomiony, zawdzięcza życie nieznajomej, która pomogła mu dostać się do najbliższego uzdrowiciela. Gdy doszedł do siebie, zrozumiał jednak, że anomalie przynoszą same korzyści - podobnie jak niedawna wojna Grindelwalda oraz obecna zawierucha polityczna w Anglii. W czasach kryzysu zlecenia znajdują się same. Ostatnie - najbardziej stałe i intratne - wpadło mu w ręce tuż po pożarze Ministerstwa, gdy musiał się zająć pewnymi niedokończonymi sprawami młodej wdowy. Koniec anomalii przyjął z pewnym rozczarowaniem. Magiczny chaos kreował nieskończone możliwości zastraszania i okradania mugoli, a Ministerstwo nie nadążało za kontrolą podejrzanych przypadków. Wroński wie jednak, że czasy są trudne i nadal może mieć ręce pełne roboty. Jak na oportunistę przystało, nie myślał do tej pory zbyt wiele naturze obecnej sytuacji politycznej - a jedynie o tym, jak może na niej skorzystać. Ostatnie podpalenia na Pokątnej i aresztowanie szefowej Biura Aurorów dały mu jednak do myślenia - przed rzezimieszkami z Nokturnu, takimi jak on, otwierały się nowe, kuszące możliwości. Możliwości, o których na razie wolał nie myśleć, bo nie posunął się jeszcze do uczynienia nikomu poważnej krzywdy. Chociaż uwielbiał pieniądze i poczucie władzy, to do tej pory stawał przecież jedynie przed dylematem, pod jakim kątem rozbić komuś nos, a nie przed kwestiami życia i śmierci.