Są rzeczy, do których niechętnie wraca się we wspomnieniach. Rzeczy, które uparcie próbujemy wyprzeć z naszej świadomości, nawet jeśli miały istotny wpływ na to, kim jesteśmy.
Dzieciństwo Frances pamięta jak przez mgłę. Zabawy z rodzeństwem i bajki na dobranoc czytane przez matkę zanikały, rozbijane przez wspomnienia zapłakanej matki, gdy do domu przyszedł jakiś pan. Z początku nie docierało do niej, że już nigdy więcej nie zobaczy ojca. Cała sytuacja dla sześciolatki wydawała się abstrakcyjna, nie do pojęcia. Nie wiedziała, czemu tata miał nie wrócić już więcej do domu. Z początku obwiniała o to siebie i rodzeństwo. W końcu mogli być grzeczni. Nie kłócić się o zabawki, pomagać mamie w obowiązkach domowych i jeść szpinak... Zrozumiała dopiero w dniu pogrzebu, a później... Później było jeszcze gorzej.
Doki były dziwne. Zasady, jakie w nich panowały z początku były dla niej nie do pojęcia. Nie rozumiała, co sprawia, że brat wraca do domu przystrojony w siniaki i zaschniętą krew. Nie miała pojęcia, czemu wujek zabraniał jej skręcania w niektóre uliczki ani czemu ciemne sylwetki przemykały między budynkami pod osłoną nocy. Wiedza przyszła z czasem. Powoli, jak gdyby Doki musiały oswoić się z niepasującą do ich obrazka, eteryczną blondyneczką. Wraz ze zdobywaną wiedzą, Frances zmieniała taktykę. Zamiast chodzić ze zwieszoną głową, uciekając od wszystkich spojrzeniem, zaczęła się uśmiechać, rzucać uprzejme „dzień dobry” bądź kurtuazyjne zapytania o samopoczucie, zaskoczona rezultatami, jakie przynosiły.
Jednocześnie rozpadała się w środku. Na niewinnej duszy pojawiały się pęknięcia, których nie umiała zakleić. Pogrążona w żałobie, zarzucana obowiązkami domowymi i opieką nad młodszym rodzeństwem dryfowała na falach zmęczenia, smutku i żalu, jaki zaczęła żywić do starszego brata. Bo przecież powinien przy nich być, prawda? Obdarzyć ciepłem i iluzją bezpieczeństwa. Zamiast tego dziewczęce serduszko wypełniała cholerna pustka, odbierająca chęci do życia.
Zaczęła udawać. Chować się za maską złudnej perfekcji, odsuwając to, z czym nie mogła się pogodzić. Bo przecież łatwiej było nie myśleć o przykrościach, gdy umysł zajęty był dopinaniem wszystkiego na ostatni guzik. Uważnie dobierała stroje i słowa padające z jej ust. Planowała dni tak, by między obowiązkami a uśmiechami słanymi do przechodniów znaleźć, chociaż chwilę na przewertowanie kolejnej książki czy otoczenie młodszego rodzeństwa cienką pierzyną.  

Od najmłodszych lat uwielbiała czytać. Mama zawsze śmiała się, że pierwszą książkę przeczytała sama już w wieku pięciu lat. Było między kartami ksiąg coś, co przyciągało ją do siebie. Te wszystkie tajemnice, dalekie krainy, postacie zapierające dech w piersi... To wszystko przyjmowało dla niej formę nietypowego przyjaciela. Za każdym razem, gdy sięgała po nową książkę witała nowego przyjaciela, a gdy wracała do przeczytanej już książki, miała wrażenie, że wraca w ramiona starego, dawno niewidzianego przyjaciela. Niewiele dzieci cieszyło się na myśl o rozpoczęciu nauki w szkole. Ona nie mogła się tego doczekać, nie tylko z pragnienia posiadania wiedzy.  
Frances marzyła o Beauxbatons. Wysokich, strzelistych wieżyczkach, niebieskich mundurkach i skrzydlatych koniach, barwnie opisanych w jednej z książek, która przypadkiem wpadła jej w ręce. Chciała chodzić tamtymi korytarzami, mówić w obcym języku i chłonąć cały, bajkowy świat, z jakim kojarzyła jej się Akademia, ale i sama Francja.
Już w wieku dziesięciu lat wiedziała, że nie wszystkie marzenia się spełniają. Frances musiała zadowolić się Hogwartem, który mimo początkowej niechęci stał się jednym z przyjemniejszych wspomnień blondynki. W barwach Ravenclaw z pasją poznawała tajemnice magii oraz magicznego świata. Długie godziny spędzała nad wielkimi księgami. Zawsze w idealnie wyprasowanej szacie, z czystymi bucikami i równiutko zawiązanym krawatem przyglądała się poczynaniom starszego brata, z którego powodu niektórzy i do niej podchodzili nieufnie. Za każdym razem policzki płonęły jej zawstydzeniem. Nie rozumiała jego zachowania, z roku na rok znajdując coraz mniejsze pokłady zaufania i zdolności konwersacji z kimś, z kim dzieliła krew.
Od piątej klasy była prefektem. Zawsze starała się, aby jej wyniki w nauce były na najwyższym poziomie. W przeciwieństwie do brata była bardzo pilną uczennicą. Odrabiała wszystkie prace domowe, na zajęcia chodziła przygotowana i nawet pomagała uczniom, którzy mieli problemy z opanowaniem materiału, z którym ona nie miała problemu. Zawsze uprzejma, szanująca profesorów, ale i innych uczniów, nigdy nie złamała, chociażby jednej, najmniejszej, szkolnej reguły. Jak była skrupulatna w nauce, tak była skrupulatna jako prefekt. Wypełniała swoje obowiązki sumiennie, zawsze będąc w stanie znaleźć te pięć minut dla zagubionego pierwszoroczniaka. W swojej skromności jednak nigdy nie sądziłaby, że przyjdzie jej objąć najbardziej zaszczytne stanowisko w szkolnej społeczności — prefekta naczelnego. Z dumą nosiła odznakę, każdym, najmniejszym działaniem chcąc potwierdzić, że zasługiwała na tę posadę.
Dumą napawał ją również fakt, że została zaproszona na spotkania Klubu Ślimaka do tej pory sądząc, że nie jest nikim specjalnym. Ot, zwykłą dziewczyną nieposiadającą nawet pełnej kwi, nieodstającą od reszty rówieśników, nie do końca wierzącą w istnienie swoich zdolności. Fascynacja, z jaką wpatrywała się w profesora jak i jej nieprzeciętne wyniki w nauce sprawiły, że Slughorn zechciał lepiej ją poznać. Niemal na każdym spotkaniu Frances próbowała ciągnąć go za język, byleby opowiedział kolejną anegdotkę związaną z ważeniem eliksirów. Wszelkie próby podpytania o jej środowisko zmieniała w długie dyskusje na temat rzeczy, o których ostatnio się dowiedziała.
Mury szkoły opuściła z wielkim żalem, rozdarta między pragnieniem zostania w murach zamku a sprawdzenia, co szykuje dla niej przyszłość. Skrzętnie ukrywała obawy i rozterki, by wrócić do doków ze świetnymi ocenami końcowymi i jasnym planem na przyszłość.

Frances Burroughs nigdy nie podejmowała pochopnych decyzji. Przed każdym kolejny krokiem musiała się zastanowić, przemyśleć wszystkie możliwe scenariusze, przeprowadzić w głowie najcięższe rozmowy, ułożyć długie monologi i przeliczyć wszystkie wady i zalety. Spokojna i opanowana, często sprawiała wrażenie bardziej dorosłej od swoich rówieśników. Decyzję o swojej ścieżce zawodowej podjęła już w drugiej klasie. W zasadzie do tej pory nie jest w stanie stwierdzić, co tak bardzo przyciągało ją do warzenia magicznych mikstur. Alchemia wydawała jej się królową nauk, łączącą nie tylko wiedzę, praktykę i perfekcję, ale i pozostawiającą miejsce na badania.  Frances miała wrażenie, że eliksiry do niej pasują niczym idealnie skrojona sukienka. W przypływach pewności siebie stwierdziłaby nawet, że je rozumiała na stopniu bardziej intymnym i personalnym.
Po ukończeniu Hogwartu kierunek był jasny. Najpierw chciała udać się na kurs, prowadzony przy Klinice Magicznych Chorób i Urazów Świętego Munga. Zdała testy praktyczne i teoretyczne, niestety sytuacja rodzinna sprawiła, że nie mogła przystąpić do kursu. Z wielkim bólem serca, musiała odłożyć dalszą naukę w czasie. Z pomocą przyszedł wtedy jej wujek. Zaoferował jej opłacenie kursu prowadzonego przez Ministerstwo Magii w zamian za pomoc w Parszywym, gdzie (według niej zupełnym przypadkiem) nauczyła się trochę tańczyć. Szkolenie rozpoczęła pół roku po ukończeniu szkoły. Wiedząc, gdzie będzie chciała później pracować zaczęła również uczyć się anatomii. Wpierw samej, później załapując się na kilka lekcji i uzdrowiciela, będącego znajomym wujostwa. Nie miała najmniejszych problemów z ukończeniem szkolenia, po którym kierowana ambicją ubiegała się o stanowisko w Świętym Mungu. Nie było łatwo, ale wyniki ze szkoły, zdane testy na kurs Munga oraz cała masa uprzejmych namówień, zapewnień i uśmiechów załatwiły jej posadę. Ukrywanie swoich bolączek stało się dla niej normalnością. Każdego ranka nakładała na twarz maskę perfekcyjności, chowaną pod idealnym makijażem. Układała włosy, dobierała stroje, słała uśmiechy i pozdrowienia nie dopuszczając nikogo do nieperfekcyjnej duszy poznaczonej skazami przeszłych wydarzeń. Nie skarżyła się na niewielką ilość snu czy zmęczenie wypełniające jej mięśnie, będące skutkiem obowiązków, jakie ponownie spoczęły na jej barkach.
Nie poprzestała jednak na objęciu posady. Prenumeruje pisma naukowe starając się być na bieżąco z nowinkami alchemicznymi. Przyjmuje również prywatne zlecenia na eliksiry, które pichci w niewielkiej kawalerce wynajmowanej w kamienicy wuja. I jak uwielbia swoją rodzinę, tak musiała wyprowadzić się z rodzinnego mieszkania, nie mając miejsca na te wszystkie kociołki i doniczki, w których hoduje rośliny przydatne do eliksirów.  
A świat... Och, świat jest wielką zagadką. Wiele wydarzyło się podczas jej krótkiego życia. Z początku o wielu wydarzeniach nie miała pojęcia, będąc za małą, by poznać ich wagę. W późniejszym czasie była w stanie poznać ich wagę, nigdy jednak nie zrozumiała, dlaczego tak źle dzieje się w świecie. Niezależnie od emocji, jakie wiązały się z wydarzeniami, Frances przyjmowała identyczną taktykę — chowała się za swoją maską. Osuwała je od swojej świadomości, skupiając się na szczegółach codziennego życia, byleby jej myśli nie odpływały w niechcianym kierunku. Uśmiechała się, uprzejmie rozmawiała z ludźmi udając, że jej to nie dotyczy. Pytana o jej zdanie w tych materiach, zgrabnie zmieniała temat, byleby nie przyznawać się do okrutnej niewiedzy. Bo Frances nie wie, co powinna o tym wszystkim myśleć. Nie maj pojęcia jak wypracować sobie opinię, będącą szczerą opinią, pozbawioną wpływów. Obserwuje więc. Czasem marszcząc brwi, czasem delikatnie unosząc kąciki czerwonych warg, a czasem odwracając się, byleby nie widzieć tego, co się dzieje. Nigdy jednak nie wypowiada się na temat wydarzeń, nie osądza ani nie dopuszcza się gdybań uważając, że nie posiada odpowiedniego zasobu informacji, by to robić. Uparcie trzyma się przekonania, że w ten sposób uda się jej przepłynąć przez ten nerwowy czas, który wypiera ze swojej świadomości. Wytwarza wokół siebie iluzję, byleby nie otworzyć puszki Pandory zawierającej wszystkie bolączki, żale i gorycze jej świadomości.