Zapomniany tor

Pomimo trwającej już trochę znajomości, Michaelowi zupełnie umknęło istnienie Arabelli. Nie byli w końcu z Figg tak blisko, by dopuszczała go do rodzinnych sekretów. Oboje skrywali zresztą przed sobą swe prawdziwe oblicza - Tonks miał Marcellę za odważną idealistkę, wręcz bohaterkę. Bez znajomości kontekstu rodzinnego, nie wiedział i nie rozumiał, że Figg nie dołączyła do walki tylko z powodu ideałów. Myślał raczej, że porzuciła stabilną pracę oraz wygodne życie z powodu wyznawanych wartości. Marcella zaś była za młoda, by kojarzyć Michaela z jego wczesnych lat w Ministerstwie - za czasów, gdy mugolaków nie prześladowano jeszcze tak, jak ostatnio. Nie dał się jej poznać jako nieco oportunistyczny karierowicz pracoholik, który zbywał żarty o mugolach milczeniem i nie stawał w obronie słabszych w obawie, by nie podpaść komuś na swojej drabinie do awansów. Teraz ze wstydem wspominał własną młodość, świadom, że jego wartości potrzebowały wiele czasu by w pełni się ukształtować, by stać się ważniejsze od egocentrycznej wygody. Prawdę mówiąc, oboje widzieli siebie nawzajem w lepszym świetle. Może jednak takie światło było odpowiednie - może już byli nieco zbyt samokrytycznymi bohaterami, czy tak o sobie myśleli czy nie.
Zawszę myślę. Wbrew obawom Marcelli, wziął jej słowa na poważnie. Kiedyś lubił żartować, ale to było dawno temu, gdy oboje mijali się na ministerialnych korytarzach. Z walki na śmierć i życie się nie żartowało.
-Pomyśl lepiej o swojej rodzinie lub o rodzinach ofiar Ministerstwa. - podpowiedział, starając się opanować szorstkość głosu. Spojrzał na Figg wymownie - jej życie i zdrowie było cenniejsze od łez wdowy po jakimś policjancie. Ministerstwo zajmie się zresztą "swoimi" - pomyślał gorzko. Życie wciąż uczyło go bezwzględności, podsycanej teraz bezsilnością i gniewem po Bezksiężycowej Nocy.
Przynajmniej dziś zrobili coś dobrego i skutecznego. Uśmiechnął się blado i również pokazał mugolom pierścień.
-Nasi ludzie skontaktują się z wami w sprawie pomocy z ucieczkach. - zapewnił, przyszli tu wszakże jako wysłannicy Zakonu jako organizacji. Wiedział, że współpraca nawiązana z właścicielami Dziurawego Kotła już prężnie działa, zabezpieczenie tej trasy było kolejnym krokiem na drodze skutecznego organizowania ucieczek z Londynu i przejścia do miasta.
-To ty byłaś świetna. Tylko pokażę ci kiedyś telefon, ale - nie mam go w domu. - roześmiał się, po raz pierwszy tego wieczoru. -Dzięki za współpracę, Figg. - wzorem Marcelli, zwrócił się do uratowanej przed dementorem kobiety. Była czarodziejką, nie zdecydowała się więc dołączyć do tutejszych mugoli. I, na szczęście, nie bała się świstoklików. Wszyscy udali się do Oazy, Mike z poczuciem dobrze wykonanego obowiązku.

/zt x2