Sypialnia

Drzwi uchylają się z głośnym skrzypnięciem. Ktoś z drewnianego kuferka zdjął książki i postawił na ziemię, by zrobić miejsce na flakony z eliksirami i filiżankę gorącej herbaty. Na ceglanych ścianach wisiały obrazy, które wspólnie z Lupinem kupiła na Pokątnej. Pamiętam, że prawie przez tydzień stały w Biurze, nim udało się wyremontować mieszkanie Hazel. Planowali zamieszkać razem, ale chcieli zaczekać z tym do ślubu. Lokum na Pokątnej odnawiano z nadzieją szybkiej sprzedaży, przecież za nie cały miesiąc, mieli wypowiedzieć słowa przysięgi. Chcieli udekorować pomieszczenia, by przyszły nabywca nie oglądał pustych pokoi. Większość sprzętów miała zostać sprzedana razem z metrażem. Nie jestem zdziwiony, że obrazy ciągle wiszą na ścianie. W jej mieszkaniu było sporo rzeczy świadczących o jej przywiązaniu do narzeczonego. Części otrzymała od rodziny Lupina, nie pozwoliła prawie niczego po nim wyrzucić. Hazel leży na swoim prowizorycznym łóżku, jak zwykła o nim mówić. Niektóre rzeczy są nierozpakowane, schowane w kartony. Kiedy ktoś pierwszy raz przychodzi do niej z wizytą, ma wrażenie, że dopiero wprowadziła się lub też szykuje się do przeprowadzki. Te pudła to stosy jej niedokończonych spraw, jak na razie nikt nie ma odwagi, by pomóc jej pozbyć się rzeczy i spróbować ją do życia na niezapisanej karcie.
 
Jestem zakłopotany wtargnięciem do jej sypialni. W pierwszej chwili, myślę, że śpi. Ona jednak otwiera oczy i mówi coś do mnie szeptem. Podchodzę, by zrozumieć, czego jej potrzeba. Hazel jednak prosi, bym usiadł. Niepewnie zajmuję skrawek materaca. – Podać filiżankę? – Pytam cicho, jakby głośniejszy dźwięk mógł doprowadzić ją do bólu głowy. Zastanawiam się, gdzie podziała się reszta, ktoś powinien być przy niej. Od czasu wypisania jej ze szpitala ustaliliśmy pewne dyżury. Świadomość, że jesteśmy sami paraliżuje mnie. Nie wiem jak zacząć rozmowę, boję się o cokolwiek zapytać. Gram na zwłokę, sięgając po leżącą w pobliżu książkę.

Książka z głuchym łoskotem wypada mi z dłoni, które nagle zaczynają się trząść. Potrzebuję dłuższej chwili by pojąć w pełni sens jej słów. Wyglądam dość głupio otwierając i zamykając usta. Nie wiem co odpowiedzieć, jak się zachować. Nagle targają mną sprzeczne uczucia. Jestem zagubiony, a jednocześnie wściekły. Mam ochotę na nią nakrzyczeć, że jest nieodpowiedzialna, że co sobie myślała! Oczywiście, o niczym nie wie, nie ma pojęcia, że jestem w niej zakochany. Nie mogę nabrać powietrza, jestem zraniony. O wiele łatwiej akceptowałem fakt, że w jej życiu pojawił się ktoś nowy, ale dziecko? To wszystko zmienia. Blednę na samą myśl, że jest… tak, w ciąży. Jak zadać pytanie, kim jest ojciec, by jej nie urazić? To Lupin? Myślę o tym, jak na samą wiadomość klęka i prosi ją o rękę. Ale przede wszystkim o tym, że nigdy nie będzie moja. Ogarnia mnie rozpacz, mam wrażenie, że znowu wpadam do jamy, a szpony Bahanek drą na strzępy skórę na plecach. Czuję, jak zalewa mnie fala gorąca. Wstaję i podchodzę to okna, szarpiąc się z klamką. Powiew świeżego powietrza nie otrzeźwia mnie. Chcę coś zniszczyć, kipię z furii. Przez zaciśnięte zęby syczę, nie kryjąc emocji. – W ciąży? – Nie mogę na nią spojrzeć, opieram się o ścianę i wpatruję w zawieszone obrazy, starając się opanować. Oczywiście, myślałem o tym, ale nie brałem tego na poważnie. Zamykam oczy i czekam co powie dalej, Hazel jednak myśli.
  
– Powiedziałaś już Lupinowi? W Biurze ktoś wie? – Pytam, choć nie ma to dla mnie znaczenia. Myślę o swojej niedawnej wizji, że oboje wyjeżdżamy, by nigdy już tutaj nie wrócić. Układamy nasze życie z dala od mojej rodziny, nie ograniczają nas żadne nazwiska i poglądy. Zastanawiałem się nad wyjazdem do Stanów czy Francji. Wyobrażałem sobie, jak Esus biega wkoło naszego nowego domu, jak pracuję w rezerwacie, opiekując się smokami. Moje marzenia niszczą jednak jej słowa. Hazel nie kocha mnie, nie czuje nic, co chociażby w cząstce oddawało moje emocje. Jestem skończonym głupcem, że roiłem sobie takie fantazje. Nic z tego się nie spełni. Ona poślubi ojca swojego dziecka, stworzą rodzinę, będzie szczęśliwa. W tym równaniu mnie nie ma. Nagle nie mam ochoty, by porzucać wszystko, bez niej nie ma to sensu. Myślę o kobiecie, którą mam poślubić. O drobnej Lukrecji, którą przedstawił mi Deimos. Nagle godzę się z kontraktem, który przez ostatnie tygodnie wyprowadzał mnie z równowagi.

Jej słowa sprawiają, że otwieram szeroko oczy w niemym zdziwieniu. Mijają minuty, gdy oswajam się z kolejną niezrozumiałą dla mnie wiadomością. Jakby nagle Hazel zaczęła mówić do mnie w innym, niepojętym języku. Jeśli nie Lupin jest ojcem kto mógłby nim być? Przecież ostatnio byli nierozłączni, co prawda krążyły plotki, że rozstali się… Powodem mogła być zdrada, albo co wydaje się bardziej prawdopodobne, dowiedział się o dziecku i postanowił odejść. On nigdy nie planował rodziny, a tym bardziej małżeństwa. Był mężczyzną, który uciekał, gdy pojawiały się pierwsze problemy. Manipulował, żądał uwagi tylko dla siebie, nie dbając o jej potrzeby. Wieczny chłopiec, który wolał przygody, ze wzgardą podchodził do czegokolwiek. Za nic miał podstawowe wartości. Ciągle z czymś walczył, coś wyśmiewał i pokazywał wszystkim, jaki to nie jest odważny. Hazel otula się szczelniej kocem i jest nienaturalnie spokojna. Musiała wiedzieć wcześniej, to, co powiedzieli jej w szpitalu było tylko potwierdzeniem faktu. Mam ochotę nakrzyczeć na nią, że powinna mnie posłuchać wiele miesięcy temu, gdy stanowczo odradzałem jej związek z bratem nieżyjącego narzeczonego. A teraz zostawił ją samą, z nienarodzonym dzieckiem, bez jakiegokolwiek wsparcia. Trzęsę się z wściekłości, oddycham szybko i uparcie milczę. To nie na niej chcę wyładować swoją frustrację. Odrzucam z góry wymysł ze zdradą. Za bardzo była w niego wpatrzona, by zrobić mu coś takiego. Z jednej strony chcę ją zostawić i udać się na Pokątną, by jak zawsze odnaleźć go w jednym barze. Dłoń sama zaciska się na różdżce w kieszeni. Nie wiem jak czym mogłoby skończyć się nasze spotkanie. Emocje opadają, gdy słyszę jak cicho mówi o dziecku.
 
– Nie bądź niemądra! – Unoszę się nie myśląc co wypowiadam na głos. Naturalnie, że obawia się tego, co będzie. Nie może, nie powinna tak mówić. Znam ją i wiem jak tego pragnęła, kiedy żyła planami o ślubie i rodzinie, jaką mieli stworzyć. – Wiesz, że to nie prawda – mówię już o wiele ciszej i bardziej przyjaźnie. Podchodzę, jednak nie siadam. Nie wyciągam do niej dłoni. Zamieram w bezruchu i myślę o tym, co nas spotkało. – Porozmawiam z nim – deklaruję, zbierając w sobie resztki cierpliwości. – Możesz być spokojna, postaram się go nie zamordować. Powiedziałaś mu? Dlatego odszedł? – Krążę niespokojnie po jej sypialni, odbijając się od ścian.

Czy mogłem przestać? Spojrzałem na nią pustym wzrokiem, czując jak uchodzą ze mnie wszystkie emocje. Hazel wymagała ode mnie zdecydowanie zbyt wiele. Świadomość, że nosi pod sercem dziecko Lupina była do przełknięcia, informacja, że zdradziła go z kimś…  Nadal nie rozumiem ani słowa, które kieruje do mnie. Mrugam i próbuję to wszystko ułożyć w głowie, by nabrało jakiegokolwiek znaczenia. Nie jestem w stanie mówić głośno, dlatego szepczę, wpatrując się uparcie we wzorzysty koc. Prawa ręka masuje kostkę, gdzie na lewej dłoni powinien znajdować się mały palec. Robię to od dziecka, zawsze wtedy gdy jestem zagubiony czy zakłopotany.

– Wiem, że odpowiesz, że najłatwiej jest mówić… Przez wiele lat próbowałem stworzyć związek. Owszem, to zniechęcało nie tylko mnie ale i kobiety z którymi byłem. Jak budować coś trwałego, skoro rodzina w każdym momencie mogła narzucić mi małżeństwo. I chociaż mogłem obiecać, że sprzeciwię się, zostanę z nimi… Sama wiesz, to tylko słowa, nikt nie wierzy w obietnice bez pokrycia. Ale to nie do końca tak, że zawsze moje nazwisko przekreślało moje relacje. Rozstawałem się z nimi dlatego, że nie byłem szczęśliwy. Naprawdę słuchałem, poświęcałem wiele czasu, byśmy mogli znaleźć wspólny język… one jednak wolały mnie ustawiać, zmieniać na siłę. Nie wiem jak to jest kochać ze wzajemnością tą jedną jedyną osobę. Zgadzam się, że też nie wiem jak to jest, gdy ją tracisz bezpowrotnie… Hazel… – brakuje mi powietrza, by konturować. Coś ciężkiego przygniata mnie w środku. Z trudem kontynuuję. – …pamiętam jak bardzo cierpiałaś. Wybacz, ale chociaż się staram, nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego poniżyłaś się w ten sposób. Od początku wiedziałem, że nie powinnaś wiązać się z jego bratem. Prosiłem, nie – wręcz błagałem. A teraz mówisz, że zdradziłaś go, że nie wiesz… co z dzieckiem, że nie powiesz temu drugiemu o nim. – Zaciskam dłonie, bo nie mogę opanować ich drżenia. – Dlaczego tak bardzo chcesz siebie ukarać za coś na co nie miałaś wpływu? – Podnoszę głowę i patrzę w jej oczy.

– W przyszłym tygodniu ogłoszą moje zaręczyny – mówię bezbarwnym głosem, tak cicho, że nie wiem czy mnie słyszy.

Mam wrażenie, że Hazel nie zwraca na mnie uwagi. Kuli się pod kocem, chowając się przed moim spojrzeniem. Jej ramiona zaczynają lekko drżeć, a w kącikach oczu zbierają się pierwsze łzy. Nie robię jednak nic, by powstrzymać cichy szloch. W całości moją uwagę pochłaniają słowa, które kieruje do mnie. Już w chwili, gdy mówi o bliźniaku przez moje ciało przebiega dreszcz. Nie potrafię jednak delektować się zwycięstwem, gratulować sobie trafnej obserwacji i napawać się jej deklaracją, że nigdy nie kochała drugiego z braci. Ponownie blednę i nie potrafię poruszać nawet opuszkami palców. Jak zwykle nie mówi tego wprost, znamy się jednak na tyle długo, że nie muszę pytać. Wolałbym nie widzieć i przez najbliższe tygodnie zastanawiać się o kim właśnie w tej chwili mi mówi, ale doskonale znam to nazwisko.
 
Potter.
 
Pamięć jak zawsze życzliwie podsuwa mi obrazy. W Hogwarcie gdziekolwiek jej nie widziałem, on był na wyciągnięcie ramienia. Zawsze bezczelnie rzucał mi wyzwania, jakby ośmieszenie mnie w jej oczach miałoby cokolwiek zmienić. Chociaż nigdy nie wyznał uczucia jakim ją darzył, nigdy nie miałem wątpliwości, że Hazel nie jest w nim niepoprawnie zakochana. Byli przyjaciółmi, o których w szkole mówiono otwarcie para. Nie były to przepowiednie bez pokrycia. Opowieść o tym, jak po raz pierwszy pocałował ją na jednym z przyjąć słuchałem co najmniej z tysiąc razy. Charlus był zawsze, nie istotne, czy potrzebowała jego pomocy czy nie. Sam fakt, że Potterowie przygarnęli ją pod swój dach, stawiał mnie w gorszej pozycji. To jemu chętniej powierzała swoje myśli, mnie traktując w kategoriach nazwiska, sugerując, że i tak nie zrozumiesz. To nie stało się od razu, wszyscy rywalizowaliśmy o wynik i dostanie się na kurs. Oddalili się do tego stopnia, że Hazel wybrała Lupina, a Potter ożenił się z Doreą. A potem, zaledwie kilkanaście godzin później jego żona zniknęła. W Biurze krążyły plotki, nigdy jednak nie zadeklarowała tego wprost. Mieli romans? Zerwali, gdy odnaleziono Doreę? Nie chcę pytać, bo usłyszałem odpowiedź. Nigdy nie miałem z Charlusem dobrych relacji, a teraz zapałałem do niego jeszcze większą niechęcią niż dawniej.
 
Nie reaguję, gdy słyszę jak zamyka za sobą drzwi do łazienki. – Potter?! – Krzyczę jednak na tyle głośno, że musi mnie słyszeć.

Przez całe swoje życie utrzymuję dystans do ludzi, nauczyli mnie tego rodzice. Okazywanie uczuć było najmniej pożądaną cechą w naszym domu. Ojciec wielokrotnie powtarzał, że nie wolno nam płakać, śmiać się za głośno, czy biegać po przesadnie szerokich korytarzach naszej posiadłości. Wszystkie nasze gesty reprezentowały jego nazwisko, sposób w jaki prosiłem o cukierki po zakończonym obiedzie również świadczył o przynależności. Słowa należało dobierać ostrożnie, jedno złe sformułowanie kończyło się karą. Daniel wpajał nam z uporem maniaka, że liczy się bezwzględna lojalność, szacunek i dostojeństwo. Nie wolno nam było krzyczeć, jedynym orężem zostawała dyskusja i wielogodzinne pouczenia, jacy to beznadziejni jesteśmy w prezentowaniu kolejnych argumentów. Powściągliwość to mój sposób na radzenie sobie w kontaktach. Wystarczy jedno niefortunne spojrzenie, a w środku wybucha zgiełk. Nie wiem jak się zachować, jak odczytać czyjeś zachowanie. Gdyby nie Hogwart i konieczność współpracy, najprawdopodobniej nie potrafiłbym funkcjonować w miarę poprawnie. Jedyne co znam to chłód i maski, pod którymi chowa się wszystko.
 
Dlatego nie wiem jak zareagować na jej krzyki. Niespodziewanie wybucham śmiechem, którego nie potrafię opanować. To niestosowne, ale nie potrafię nad tym zapanować. Może i jestem ślepy, może to prawda. Tak, zdecydowanie chciałbym, żeby to była prawda. Zakochałem się w niej w Hogwarcie, obserwowałem jej kolejne związki i czekałem, nie robiąc nic, by wreszcie dojrzała mnie i uciekła stąd, gdzie moglibyśmy być w końcu razem. Tchórzostwo. Przez te wszystkie lata nie miałem odwagi, by powiedzieć jej to, o czym sama przed chwilą krzyczała. Tak, przecież jeszcze kilka dni temu na poważnie rozważałem możliwość ucieczki, chciałem rzucić absolutnie wszystko, by odciąć się od surowych rozkazów rodziny. Nawet w tym momencie nie wyobrażam sobie małżeństwa z panną Black, kimkolwiek jest ta dziewczyna. Nie chcę zobowiązania, w którym tylko ją skrzywdzę, nie tylko własną chorobą ale i brakiem jakichkolwiek uczuć. Ale tak jak nie widzę przy swoim boku żony, tak teraz, po tym co usłyszałem, nie mogę tak po prostu uciec z Hazel, chociaż byłaby to najlepsza decyzja, jaką kiedykolwiek bym podjął.
 
Nic nie zmieni faktu, że jest w ciąży. Kimkolwiek jest ojciec dziecka powinien się o tym dowiedzieć. Nadal się śmieję, bo nagle moje marzenia, te wszystkie rojenia są nieistotne. Jestem egoistą zbyt często skoncentrowanym na siebie, jednak w tym równaniu moje racje znikają całkowicie. Nawet Artur, który z wszelkimi zasadami Prewettów jest na bakier, w tej sprawie przyznałby mi rację. Bo staroświeckie wychowanie każe mi brać odpowiedzialność za swoje decyzje. Nie chcę jej dyktować tego co ma robić, nie mam do tego prawa. Hazel musi skupić się na dziecku, nawet jeżeli w tej chwili myśli zupełnie inaczej. Głos zamiera mi w gardle, do oczu napływają niechciane łzy, ocieram je ukradkiem rękawem szaty.
 
– Otwórz drzwi – mówię zdecydowanie, stojąc przy wejściu do łazienki. – Jeśli tego nie zrobisz za chwilę, użyję czaru. Mówię poważnie – dodaję tym samym mocnym tonem, który staram się złagodzić. Nie jestem jej wrogiem, cokolwiek teraz o mnie myśli, chcę jej pomóc. – Nie będę rozmawiać z tobą przez drzwi. Ja też chciałbym uciec, ale tak nie można, rozumiesz? – Nadal stukam, zdeterminowany, by wyciągnąć ją z pomieszczenia.

Nabieram głęboko powietrza, gdy słyszę jej cichy głos. – Hazel, otwórz drzwi – mówię stanowczo, dalej zacięcie łomocząc w dębinę. Nie chcę używać magii, a tym bardziej wyciągać jej siłą. Pomimo próśb, po drugiej stronie panuje wymowne milczenie. Nie zamierzam odejść, chociaż o to prosi. Z każdą chwilę zalewa mnie coraz większa fala gniewu i frustracji. Bo okazuje się, że przez te wszystkie lata nie byłem jej obojętny, tak jak sądziłem. Jestem wściekły na siebie. Gdybym miał wystarczająco wiele odwagi i powiedział jej… – Hazel, kocham cię. Słyszysz? KOCHAM CIĘ! – Wrzeszczę przez zamknięte drzwi. Chociaż chciałbym powiedzieć jej o wiele więcej, o tym co czułem przez te wszystkie lata, zrezygnowany cofam się w głąb pokoju. Dłonie znów drżą, a z piersi znika ucisk. W końcu to wyznałem. Jest jednak dla nas o wiele za późno. Możliwe, że ma rację. Powinienem odejść. Zostawić ją samą, zerwać zupełnie kontakt.
 
Od zawsze chciałem, by spotkała kogoś, kto zadbałby o nią tak, jak ja roiłem sobie, że potrafię. Po wszystkich zawirowaniach w jej życiu, chciałem, by wreszcie znalazła stabilizację. Tymczasem po śmierci Lupina, kiedy sądziłem, że zaczyna do nas wracać po okresie żałoby, było zupełnie inaczej. Nie rozumiałem, dlaczego nie zostawiła jego brata, gdy wiedziała, że nie jest szczęśliwa. Zaciskam pięści na myśl, że spodziewa się dziecka z mężczyzną o którym nie chce nic powiedzieć. Boję się, że wróci jej załamanie i tym razem nic nie sprawi, że zdołamy jej pomóc. Ze stolika nocnego biorę jedne arkusz papieru i piórem kreślę po nim wiadomość do Elizabeth. Tak jak prosiła, odejdę. Chcę jednak, by ktoś czuwał nad nią, pomógł i porozmawiał. Zwijam ciasno pergamin, Hazel nadal nie odpowiada. Kieruję się do salonu, w którym stoi klatka z Bogartem.