Przecież tak doskonale się dogadywali, tak świetnie rozumieli. Tyle spraw stanęło na ich drodze, tyle kłamstw, ale jednocześnie nie trwali w nich nadal, on zdołał odnaleźć w sobie na tyle odwagi, by ostatecznie wyjawić jej całą prawdę, chociaż tak bardzo bolesną. Chciała go zrozumieć, chciała powiedzieć mu, że wybacza, ale nie potrafiła, a to z kolei nie dawało jej spokoju. Ale nie teraz, Ida, teraz musicie razem zająć się tym, co ważne.

– Ido, wybacz mi – opuścił głowę i oparł swoje czoło o jej czoło, zamykając oczy. – Wybacz mi, że mogę dać ci tylko moje serce. Wybacz mi, wybacz – szeptał, gładząc kciukami jej skronie, zbliżając się jeszcze bardziej. Gdy mówił jego wargi przelotnie muskały jej usta. – Kocham cię i błagam, wybacz mi to.

Każdy przeżywał stratę i żałobę na swój sposób. Jedni nurzyli się w żalu, nie wychodząc przy tym z łóżek, wypłakując każdą łzę, jaka tylko wciąż trwała pod cieniutkimi tamami powiek. Inni przeobrażali smutek w złość, wykrzykując innym o tym, co przeżyli i jak bardzo nie należy im się życie, skoro los odebrał go najbliższym.

Powoli wypuścił z płuc powietrze, po czym jednym ruchem chwycił za jej odłożoną na kolana różdżkę i przyłożył jej koniec do gardła czarownicy, wbijając drewno w skórę na tyle mocno, że był w stanie wyczuć bicie jej serca poprzez drgającą tętnicę szyjną.

Dość było jej już chowania się po kątach i udawania myszy, byleby tylko nikt jej nie zobaczył; dość było jej ucieczek w hafty, książki o ludzkiej anatomii i trywialną sztukę kucharską. Dość było jej siedzenia w jednym miejscu, kiedy przy każdym wyjściu Alexa zaczynała czuć wyżerający ją od środka strach. Musiała coś zrobić. Chciała coś zrobić.

Tutaj czuło się obecność dobra, tego najszczerszego, wywalczonego. I można było pomyśleć, że to nie te czasy, że przeniesiono nas gdzieś w przyszłość, gdzie nie ma śmierci bliskich, strachu o własne życie i lęku o to, czy zdołamy uciec przed wrogiem.

Zamiast skupiać się na tym, jak paskudnie i mrocznie wyglądała ulica skąpana w wieczornym cieniu, obsypana gruzem z podniszczonych budynków i przeklęta samotnością, patrzyła na czubki swoich butów, które coraz wymieniały się między sobą w krokach. Liczyła je.

– Ido! – zaczęła podekscytowana. – Wyobrażasz sobie, że któregoś dnia ubierzemy się w biel? Że staniemy się żonami? – pytała z roziskrzonymi oczami.

Uchyliła powiekę – ufała Alexandrowi tak bardzo, być może popełniając w tej kalkulacji błąd, że zamknęła oczy, gdy szli – i zerknęła na niego, gdy zadał pytanie. Mimowolnie odpowiedziała na uśmiech. Nauczył ją tego.